Σύμφωνα με τον Ηράκλειτο, η πραγματικότητα αποτυπώνεται στη διαρκή κίνηση, καθώς στη ζωή τίποτα δεν μένει στάσιμο, όλα είναι ρευστά. Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν, να μεταμορφωθούν σε κάτι νέο, να τροποποιηθούν και να προσθέσουν χαρακτηριστικά ή να “επαναμεταμορφωθούν” στην αρχική τους μορφή χωρίς όμως να ταυτίζονται με εκείνη.
Όλα όσα γνωρίζουμε και αγαπάμε όπως και όλα όσα δεν γνωρίσαμε ακόμα ή δεν θέλουμε να γνωρίσουμε, σε μία στιγμή αλλάζουν, ξαφνικά. Το χάος εναλλάσσεται με την ηρεμία, η θλίψη με τη χαρά, ο ενθουσιασμός με τον φόβο, και ‘συ δεν μπορείς παρά να παρακολουθήσεις, στέκεσαι ακίνητος να αντικρίζεις κολόνες τις ζωής σου να γκρεμίζονται, άλλες να ψηλώνουν και άλλες να αναδύονται “ολοκαίνουργιες” από το έδαφος, χωρίς να μπορείς να προβλέψεις πόσο σταθερές και ακλόνητες μπορεί να είναι.
Διότι, όσο κι αν προσπαθούμε, δεν μπορούμε να ελέγξουμε την τροπή που πιθανόν να πάρει η ζωή μας. Βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι χωρίς να έχουμε το τιμόνι στα χέρια μας. Είμαστε ο συνοδηγός, που αφενός μπορεί να καθοδηγήσει, να βοηθήσει τον οδηγό και κυρίως να επιλέξει σε ποιο αμάξι θα μπει, ωστόσο ο οδηγός είναι ο κύριος του οχήματος και αυτός αποφασίζει.
Όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, ένα συνονθύλευμα τύχης και συγκυριών οδηγάει το αυτοκίνητο μας και εμείς παραμένουμε διακαώς σε επιφυλακή σε περίπτωση σύγκρουσης. Φοράμε κράνος, επιγονατίδες, πιάνουμε σφικτά το χερούλι, προσευχόμαστε και κοιτάμε προς όλες τις κατευθύνσεις ελπίζοντας πως θα προλάβουμε τα ξαφνικά “χτυπήματα”. Παρόλα αυτά όμως, “τα πάντα ρεί”…
Πώς ωστόσο μπορείς να παραδεχτείς και να αποδεχτείς ότι όλα στη ζωή είναι ρευστά; Πως όσο μόχθο, όσο χρόνο και ενέργεια, όση αγάπη κι αν έδωσες, μία στιγμή μπορεί να καταρρίψει τη δική σου πραγματικότητα; Ή καλύτερα, πως παρά τις προσπάθειες σου, τους στόχους και τα όνειρα σου, αυτή η ζωή σου επιφυλάσσει κάτι άλλο.
Και, χωρίς να το συνειδητοποιήσεις, βρίσκεσαι πάλι στην αρχή. Χαμένος, ζαλισμένος από το ταξίδι που σε έφερε ξανά εδώ, να κοιτάς τη ζωή σου και να νιώθεις ότι έγινε νερό που πήρε το ποτάμι, καθώς ο καταρράκτης “ρίχνει” συνεχώς νέο.
Όταν ήμουν μικρή, χάζευα τους καταρράκτες και αναρωτιόμουν από που έρχεται τόσο νερό. Πώς γίνεται να μην τελειώνει ποτέ και συνεχώς να ρέει από την κορυφή για να πέσει με ορμή στο ποτάμι; Και πώς δεν ξεχειλίζει το ποτάμι αφού ο καταρράκτης συνεχώς το εφοδιάζει με “καινούργιο” νερό;
Πλέον όμως, έχω καταλάβει ότι η ζωή μου είναι ένας καταρράκτης σε ένα ποτάμι που δεν ξεχειλίζει ποτέ. Δεν μπορώ ποτέ να προβλέψω πόσο και τι νερό ο καταρράκτης θα προσφέρει στο ποτάμι μου, ούτε γνωρίζω πόσο καιρό αυτό το νερό θα μείνει στην επιφάνεια του ή θα διοχετευθεί στη θάλασσα.
Το μόνο πράγμα που είμαι σίγουρη όμως είναι ότι θα έρθει και άλλο νερό και ότι όσο κι αν έχει ήδη διοχετευθεί στο ποτάμι δεν θα μείνει στάσιμο αλλά θα τρέχει όπως ένα άλογο που μόλις απελευθερώθηκε, θα περάσει από όλο το ποτάμι και στο τέλος θα καταλήξει σε αυτό που πάντα προοριζόταν, στη θάλασσα.
Προσωπικά, θεωρώ ότι η ζωή είναι ένα υδάτινο μονοπάτι. Ο καταρράκτης, με αλκή και σφοδρότητα, “γεννά” το νερό, δημιουργεί θεμέλια ώστε το ποτάμι να έχει αρκετό για να “ζήσει”.
Στο ποτάμι, οι στιγμές και τα αποθέματα εξελίσσονται, κινούνται γοργά για να προλάβουν την πρόοδο, τρέχουν ασταμάτητα για να καταφέρουν τον σκοπό τους που δεν είναι άλλος από το να γίνουν θάλασσα. Λαχταρούν αυτό το απέραντο γαλάζιο, να χαθούν στην ηρεμία και στις φουρτούνες του, να αποτελέσουν τμήμα του κάλλους του και να ξεχυθούν στο άπειρο.
Η θάλασσα ίσως να μοιάζει με μία σοφή γερόντισσα, ήρεμη, γαλήνια, γαλάζια, που δεν προσπαθεί να αποδείξει την ομορφιά της όπως το ποτάμι στα νιάτα του, ξέρει ότι είναι όμορφη. Η θάλασσα είναι η αιωνιότητα, αυτός είναι ο στόχος της ζωής, όπως αυτή είναι η επιθυμία του ανθρώπου.
Επειδή όμως ο καταρράκτης δεν πρόκειται να σταματήσει να “ρίχνει” νερό, κανείς δεν ξέρει πόσο νερό θα καταφέρει θα γίνει θαλασσινό και πόσο αυτή η επιθυμία θα πραγματοποιηθεί. Διότι τα θεμέλια που υπάρχουν δεν είναι καθόλου σταθερά, γιατί στηρίζονται σε ένα υδάτινο μονοπάτι που τρέχει.
Πώς όμως θα κτίσεις στο κάστρο σου χωρίς σταθερά θεμέλια;
Άμα ένα σπίτι δεν έχει σταθερές κολόνες, το ταβάνι θα πέσει και θα σε πλακώσει και κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν θα βγεις ζωντανός από τα συντρίμμια. Μπορεί να την “γλυτώσεις” με μερικές μώλωπες, ίσως με ένα σπασμένο πόδι, μπορεί όμως το τίμημα να είναι τα σπασμένα σου φτερά. Και σε αυτήν την περίπτωση είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αναπτύξεις το κουράγιο και να ανακτήσεις την ελπίδα σου για να ξανά πετάξεις.
Νομίζω πως το δυσκολότερο πράγμα που η ζωή ζητά από τον άνθρωπο είναι να την αφήσει ανεξέλεγκτη, να την ελευθερώσει από όλες τις κολόνες που χτίζει διακαώς και να τις γκρεμίσει αφήνοντας μόνο τις απολύτως απαραίτητες, τα “στηρίγματα της ζωής”.
Πάρα ταύτα, πάντα ήμουν ένας άνθρωπος που αναζητούσε τη σταθερότητα. Πάντα αισθανόμουν πως σε έναν κόσμο που κινείται, σε μία πραγματικότητα αβέβαιη που ολοένα και εξελίσσεται, δεν μπορώ να εξελιχθώ και εγώ χωρίς να έχω τις “σταθερές” μου. Χωρίς να γνωρίζω πως ό,τι και να συμβεί, πάντα θα υπάρχει κάτι.
Σε έναν κόσμο που εξελίσσεται και ζαλίζομαι από τις συνεχείς αλλαγές, θέλω όταν κοιτάω μπροστά να βλέπω κάτι που να μένει σταθερό. Ωστόσο, όσο μεγαλώνω, νιώθω πως όλα γίνονται ακόμη πιο ρευστά από ότι ήταν παρά τις προσπάθειες μου να τα κρατήσω ως έχουν.
Με την είσοδο σου στο πανεπιστήμιο αντιλαμβάνεσαι πόσο ευρύς είναι ο κόσμος, αισθάνεσαι την όραση σου να ανοίγει, αντιλαμβάνεσαι πως ο καθένας “ζει τη ζωή του” αλλά όλοι μαζί δημιουργείτε αυτή τη ζωή, και πως οποιαδήποτε στιγμή, με οποιαδήποτε ευκαιρία εκούσια ή ακούσια αλλάζει η ζωή σου.
Όταν είσαι παιδί θέλεις να μεγαλώσεις και όταν μεγαλώσεις θέλεις να ξανά γίνεις παιδί. Όχι γιατί ο άνθρωπος είναι ακόλαστος -που ισχύει- αλλά γιατί αναζητά αυτή την απλότητα, την ηρεμία, τη σταθερότητα που είχε όταν ήταν παιδί.
Μόλις αντιλήφθηκα την πολυπλοκότητα και τη ρευστότητα αυτού του κόσμου, τρόμαξα. Ένιωσα χαμένη, σαν ξαφνικά από το ποτάμι μου να με έριξαν στη θάλασσα χωρίς να μου μάθουν κολύμπι. Νόμιζα πως μπορούσα να βρω τη σταθερότητα που είχα όσο ζούσα στη φούσκα της παιδικότητας. Δεν την βρήκα, όσο κι αν προσπάθησα. Γιατί δεν υπάρχει.
Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να ανακαλύψω άλλου είδους σταθερότητας. Ότι μέσα στο χάος και στη ρευστότητα, εγώ θα κοιτάω το φεγγάρι, που ό,τι κι αν συμβεί, θα εμφανίζεται, θα αντικρίζω τον ουρανό που ό,τι και να γίνει θα παραμείνει το αιώνιο ταβάνι μου, θα κοιτάζω το πρόσωπο της οικογένειας μου που θα μείνει αλώβητο στο πέρας των χρόνων, ίσως και τα μάτια των αγαπημένων μου προσώπων που ελπίζω να με κοιτάνε για πάντα.
Όμως όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, τα πάντα ρεί. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα, ούτε για τον εαυτό μας, γιατί όλα αλλάζουν, όλα κινούνται, όλα χάνονται και εμφανίζονται. Το αν αυτό είναι δυσάρεστο ή ευχάριστο είναι κάτι που πρέπει να ανακαλύψει ο καθένας ξεχωριστά. Προσωπικά όμως, θεωρώ πως είναι ένα δίλημμα που δεν θα ξεπεράσω ποτέ!
