Στις 24 Απριλίου οι Stereophonics κυκλοφόρησαν το 13ο τους άλμπουμ και πρώτο μετά το 2022 και το Oochya! Προάγγελος του άλμπουμ, με τίτλο Make ‘Em Laugh, Make ‘Em Cry, Make ‘Em Wait, ήταν δύο κομμάτια, τα οποία είχαν βγει νωρίτερα, τα «There’s Always Gonna Be Something» και «Seems Like You Don’t Know Me». Άξιζε η τριετής αναμονή ή όχι;
Εδώ και περίπου 30 χρόνια οι Stereophonics συνιστούν μαζί με τους Manic Street Preachers τα δύο σημαντικότερα και πιο δημοφιλή ουαλικά ροκ συγκροτήματα, με εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων και παραστάσεις σε μερικά από τα δημοφιλέστερα φεστιβάλ, όπως για παράδειγμα αυτό του φημισμένου Glastonbury. Παρόλα αυτά, η υποδοχή για τις δύο μπάντες ήταν πάντα διαφορετική, καθώς οι Stereophonics δεν ήταν ποτέ οι αγαπημένοι των κριτικών, με τη ρίζα αυτής της αντιπάθειας να είναι η πιο απλοϊκή προσέγγιση στους στίχους των τραγουδιών τους, καθώς και η φωνή του Kelly Jones.
Είναι δίκαιη αυτή η κριτική; Εμείς θα πούμε όχι. Μια χαρά είναι και η μουσική της μπάντας και μια χαρά είναι και η φωνή του Kelly Jones. Δεν πρόκειται για κριτική, αλλά για καθαρή και απλή εμπάθεια. Δεν προορίζονται όλοι για τα ίδια πράγματα και αυτό δεν είναι ούτε κατακριτέο, ούτε κακό. Είναι απλά η πραγματικότητα.
Επίσης, η πιο μεγάλη αναγνώριση για έναν μουσικό, ένα συγκρότημα, έναν καλλιτέχνη είναι πάντα η άποψη άλλων καλλιτεχνών και μεταξύ αυτών που έχουν μιλήσει με εγκωμιαστικά σχόλια για το συγκρότημα είναι τόσο ο Bob Dylan, όσο και ο David Bowie, επομένως, όταν δύο μουσικοί αυτού του βεληνεκούς επαινούν την μπάντα, τότε σίγουρα αυτό κάνει κάτι καλά και σίγουρα η άποψη των κριτικών είναι αδιάφορη.
Και μπορεί για τους κριτικούς τα τραγούδια των Stereophonics να μην διαθέτουν το βάθος, το εύρος και την κοινωνική ευαισθησία των Manic Street Preachers, όμως στο ρεπερτόριό τους βρίσκουμε κάποια πολύ όμορφα, πιασάρικα και έξυπνα τραγούδια, με μερικά καλύτερά τους να είναι το «Maybe Tomorrow», το «I Wanna Get Lost with You» το «A Thousand Trees», το «Dakota». Τα δύο τελευταία μάλιστα ήταν και στο soundtrack του Pro Evolution Soccer 2010, ένα από τα κορυφαία soundtrack στην ιστορία των ποδοσφαιρικών video games.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που παρατηρεί κάποιος είναι, ότι το νέο άλμπουμ περιέχει μόλις οχτώ κομμάτια και διαρκεί μόλις 30 περίπου λεπτά, όντας το μικρότερο σε διάρκεια στη δισκογραφία τους, καθώς, όπως δήλωσε ο Jones, βασική του επιδίωξη ήταν να δημιουργήσει ένα άλμπουμ «πολύ συνοπτικό, πολύ συμπαγές, πολύ μελοδικό». Και αυτό ακριβώς εισπράττει ο ακροατής, όταν το ακούει.
Το περιεχόμενο του «Make Em’ Laugh, Make ‘Em Cry, Make ‘Em Wait» είναι ακριβώς ό,τι και ο τίτλος του. Ένα άλμπουμ γεμάτο συναισθήματα, που θυμίζει σε όλους να ζήσουν, να αναπολήσουν, να κοιτάξουν πίσω και μπροστά, να ελπίζουν και να προσδοκούν, να γελάσουν και να ακολουθήσουν αυτό που θέλουν, με το «There’s Always Gonna Be Something» να είναι το πιο δυνατό τραγούδι και να μεταφέρει το πιο απλό και συνάμα πιο δυνατό μήνυμα, ότι πάντα θα υπάρχει κάτι που θα μας απασχολεί και θα μας κάνει να πολεμάμε, για να το ξεπεράσουμε.
Παράλληλα, δεν λείπει ούτε το αυτοβιογραφικό στοιχείο, το οποίο ανέκαθεν χαρακτήριζε τους στίχους του Jones, με το «Backroom Boys» να είναι μία γλυκιά βουτιά του τραγουδιστή στα παιδικά του χρόνια και τη σχέση του με τους δύο μεγαλύτερους αδερφούς του.
Πρόκειται για ένα άλμπουμ το οποίο λειτουργεί ως εφαλτήριο για περισυλλογή και ενδοσκόπηση, μία ευχάριστη ανασκόπηση των όσων έχουμε ζήσει, τις αναμνήσεις που δημιουργούν αυτό το γλυκό μειδίαμα χαράς στο πρόσωπό μας, ένα τόσο αναζωογονητικό άλμπουμ, που εύκολα κατατάσσεται στα καλύτερα της μπάντας.
Είναι τόσο συμβατό και ταιριαστό με την άνοιξη και την ευφορία που αυτή φέρνει, που δεν γίνεται να μην το αγαπήσει κάποιος.
Όσον αφορά τον τίτλο σύμφωνα με τον Jones: «Ένας από τους τύπους που μας έκαναν μαθήματα όταν ήμουν στη σχολή κινηματογράφου συνήθιζε να το σημειώνει πολύ συχνά στις σελίδες μου και ήταν μια φράση που είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου για πολύ καιρό. Είναι ουσιαστικά μια πλοκή μιας ιστορίας που πιθανότατα έχω χρησιμοποιήσει σε setlist και τέτοια πράγματα. Λες στους ανθρώπους μια αστεία ιστορία, μετά κάνεις κάτι αρκετά συγκινητικό, και ούτω καθεξής. Ο τίτλος έχει ένα υποσυνείδητο υποκείμενο στοιχείο σε πολλά από τα πράγματα που έχω κάνει και υποθέτω ότι απλώς το έχει βγάλει στην επιφάνεια».
Το Make ‘Em Laugh, Make ‘Em Cry, Make ‘Em Wait δεν είναι ούτε πρωτοποριακό, ούτε κρύβει περίπλοκα και εκλεπτυσμένα νοήματα, είναι όμως ένα από το πιο ώριμα άλμπουμ των Stereophonics, το οποίο προκαλεί πλήθος συναισθημάτων στον ακροατή. Οι Ουαλοί συνεχίζουν να θυμίζουν, ότι είναι εδώ, έχουν πολλά αποθέματα ενέργειας και μπόλικο μεράκι για μουσική.
Όσοι το ακούσουν, σίγουρα δεν θα απογοητευτούν.
