Στις 9 Ιανουαρίου, σε έναν από τους ιστορικότερους κινηματογράφους της Θεσσαλονίκης, παρακολούθησα την ταινία “Σμύρνη μου Αγαπημένη” της Μιμής Ντενίση.
Η Μικρασιατική Καταστροφή αποτελεί μια από τις τραγικότερες στιγμές στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Κατά την γνώμη μου, αποτελεί (μαζί με τον εμφύλιο) την τραγικότερη στιγμή του ελληνικού έθνους, δεδομένης και της μικρασιατικής καταγωγής μου.
Ωστόσο, ένα τόσο σημαντικό και τραγικό ιστορικό γεγονός που έχει τεράστια ιστορική σημασία, δεν υπάρχει στην διδακτέα ύλη του σχολείου. Έξι χρόνια στο δημοτικό, τρία στο γυμνάσιο και τρία στο λύκειο φαίνεται πως για το Υπουργείο Παιδείας δεν είναι αρκετά, ώστε να γίνει μια (έστω και τυπική) αναφορά στο 1922. Αυτό το κενό πάντα έρχεται ο πολιτισμός και καταφέρνει να το καλύψει. Κάτι τέτοιο κατάφερε η κ. Ντενίση, σε μια ταινία-ύμνο για την Σμύρνη.
Πολύ δύσκολα θα συναντήσεις Έλληνα που θα έχει επισκεφτεί την Σμύρνη, χωρίς να νιώσει αυτόν τον κόμπο της μνήμης που κρύβεται στη θάλασσα της. Η ταινία παρουσιάζει με υποδειγματική ακρίβεια τα ιστορικά γεγονότα που προηγήθηκαν πριν την καταστροφή.
Επίσης, η πιστή αναπαράσταση της προκυμαίας αλλά και των προσωπογραφιών της εποχής (Τζόρτζ Χόρτον, Χρυσόστομος Σμύρνης, Αριστείδης Στεργιάδης, Άζα Τζένινγκς κ.α.) καταφέρνει να σου διδάξει την ιστορία που δεν διδαχτήκαμε ποτέ.
Η ταινία, εκτός από μια σπουδαία παραγωγή που θα θυμόμαστε για δεκάδες χρόνια, αποτελεί ιστορική παρακαταθήκη για τον Ελληνισμό! Μόλις η ταινία τελείωσε, οι θεατές που ήταν στην ταινία έφυγαν με δάκρυα στα μάτια: σίγουρα ο καθένας έχει διαφορετικές μνήμες, όπως ο παππούς που δεν έλεγε τούρκικες εκφράσεις ή η γιαγιά που δεν φόρεσε ποτέ σκουλαρίκια και κοσμήματα, μην μπορώντας να ξεχάσει τις εικόνες που είδε.
Η ταινία σε ταξιδεύει, όπως και οι ερμηνείες των ηθοποιών, τα κουστούμια και τα σκηνικά.
Σμύρνη με τα περίχωρα,
ευλογημένη χώρα,
τα πλούτη σου και τα καλά,
τα ρήμαξε η μπόρα.
Προτείνω σε όλους να κάνετε αυτό το δώρο στον εαυτό σας και να πάτε να δείτε την ταινία, η οποία ξεκινάει με το δράμα των προσφύγων της Συρίας και δείχνει πως ο λαός που ξεχνάει το παρελθόν του είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει.
ΥΓ: θα παρακαλούσα το Υπουργείο Παιδείας και το Υπουργείο Πολιτισμού, ενόψει της συμπλήρωσης των 100 χρόνων από την Μικρασιατική Καταστροφή να πράξουν τα απαραίτητα! Η κ. Ντενίση κατάφερε να μου διδάξει ιστορία που δεν κατάφερε η ελληνική παιδεία 12 χρόνια!
