Είμαι 20 ετών. Αυτό σημαίνει ότι έχω ακόμα πολλά να ζήσω, να μάθω, να νιώσω και να καταλάβω. Χρόνο με τον χρόνο παρατηρώ ότι ωριμάζω, αλλάζω μεγαλώνοντας. Δεν περίμενα ότι θα ήταν όλα ιδανικά, όμως δεν θα μπορούσα να πιστέψω ότι θα έκλεινα τα 20 έχοντας τόσες απορίες, τόση αγανάκτηση… Λυπάμαι που το λέω, αλλά διαπιστώνω ότι αντί να υπερτερεί η ανεμελιά της ηλικίας, υπερτερούν ο θυμός και πολλά αναπάντητα ερωτήματα.
Δεν θα μπορούσα να πιστέψω ότι ζω σε μια περίοδο πολέμου. Αλλά αυτή είναι δυστυχώς η αλήθεια. Όσο κι αν δεν επηρεαζόμαστε άμεσα από αυτήν την τραγική και θλιβερή κατάσταση, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι και τόσο μακριά από εμάς. Και δεν εννοώ χιλιομετρικά μακριά, πράγμα που επίσης δεν ισχύει.
Δεν θα σταθώ στα αίτια του πολέμου, ούτε θα το αναλύσω πολιτικά, καθώς δεν είμαι αρμόδια να το κάνω, ούτε διαθέτω τα απαραίτητα εφόδια ώστε να προσεγγίσω το θέμα από αυτήν την οπτική.
Μπορώ όμως να το προσεγγίσω κοινωνικά και ανθρωπιστικά. Αυτό που παρατηρώ, είναι μια παγκόσμια αντίδραση απέναντι στον πόλεμο και όσα έχει προκαλέσει και συνεχίζει να προκαλεί. Πολύς κόσμος νιώθει αγανάκτηση, θλίψη, αδικία και δικαίως, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ότι κάποιος θα επικροτούσε ένα τέτοιο γεγονός.
Πέρα όμως από τις αντιδράσεις και κάποιες αδιαμφισβήτητα σημαντικές κινητοποιήσεις, βλέπω πως η καθημερινότητά μας δεν έχει αλλάξει και πολύ. Και εύλογα θα με ρωτούσε κάποιος, γιατί να αλλάξει η ζωή μας, αφού δεν γίνεται εδώ ο πόλεμος και ούτε μπορείς να κάνεις κάτι για να το σταματήσεις. Δεν θα διαφωνήσω πλήρως. Αλλά θα θέσω κι εγώ κάποια ερωτήματα.
Δεν γινόμαστε άδικοι και κάπως αχάριστοι όταν εκνευριζόμαστε για κάτι που άλλαξε το πρόγραμμά μας ή απογοητευόμαστε γιατί δεν βρήκαμε το μπλουζάκι που θέλαμε να πάρουμε στο νούμερό μας, την ίδια στιγμή χιλιάδες άνθρωποι, χιλιάδες παιδιά, περιπλανιούνται στα συντρίμμια, ψάχνοντας για φαγητό, για νερό, την υπόλοιπη οικογένειά τους που χάθηκε;
Σε καμία περίπτωση φυσικά δεν σκοπεύω να μειώσω τα προβλήματα και τις δυσκολίες των υπολοίπων, απλώς καμιά φορά αναρωτιέμαι αν είμαστε ευγνώμονες για όσα έχουμε και θεωρούμε δεδομένα, ενώ για κάποιους άλλους είναι άπιαστα όνειρα.
Έτσι, στα 20 μου χρόνια με λύπη διαπιστώνω ότι ο κόσμος είναι πολύ πιο άδικος από όσο τον περίμενα. Και δεν συμμερίζομαι καθόλου την άποψη που ακούω αρκετά συχνά, το κλασικό: «αφού δεν συνέβη σε μένα, δεν με αφορά». Εγώ λοιπόν πιστεύω ότι σε αφορά. Πιστεύω πως δεν είναι ανθρώπινο να αδιαφορείς μπροστά σε μια τεράστια αδικία, γιατί αν, πράγμα που φυσικά απεύχομαι, βρεθείς κι εσύ αντιμέτωπος με το άδικο, σίγουρα δεν θα θέλεις να αισθάνεσαι ότι δεν σε συμπονούν, δεν σε κατανοούν, δεν αντιδρούν, ενώ μπορούν. Γιατί αν δεν είσαι υπέρμαχος του δικαίου, μπορεί κάποια στιγμή να σου γυρίσει την πλάτη…
Όσο κι αν δεν μου αρέσει να το ακούω, το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο. Και δεν χρειάζεται καν να σκεφτεί κανείς τα δεινά του πολέμου για να το συμπεράνει, αρκεί να κοιτάξει τι συμβαίνει γύρω του και εντός συνόρων. Προσπαθώντας να μην χρωματίσω πολιτικά το κείμενο, καθώς προς το παρόν δεν είναι αυτός ο σκοπός μου, θα διατυπώσω άλλη μια σκέψη.
Είναι τελικά δύσκολο να παραμένουμε αισιόδοξοι, μέσα σε μια τόσο αμφίβολη και μετέωρη πραγματικότητα. Δεν είναι καθόλου ελπιδοφόρο να είσαι μόλις 20 ετών και να έχεις ήδη απογοητευτεί, γιατί δεν σου προσφέρεται το κατάλληλο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον, ώστε να σε ωθήσει να ονειρευτείς το μέλλον σου.
Πιστεύω ακράδαντα πως πρέπει να αποβάλουμε από το λεξιλόγιό μας αυτήν την καταστροφική, κατ’ εμέ, φράση που ακούγεται: «πού να μπλέκεις τώρα…» και να αρχίσουμε να χτίζουμε εμείς το μέλλον που δικαιούμαστε να ονειρευόμαστε!
