Με αφορμή τη συμπλήρωση 52 ετών από την ιστορική βραδιά του Γουέμπλεϊ, στην οποία ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε τον Άγιαξ στον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών, πραγματοποιήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2023 στο Μπελλώνειο Πολιτιστικό Κέντρο Θήρας, εκδήλωση αφιερωμένη στους διαχρονικούς αθλητές του Παναθηναϊκού που έγραψαν ιστορία.
Μισός αιώνας και… κάτι συμπληρώθηκε από το ιστορικό «11 αυτοί, 11 κ’ εμείς» του αείμνηστου Φέρενς Πούσκας προς τους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού το 1971, όταν ο σύλλογος του Παναθηναϊκού θα κατέγραφε τη καλύτερη πορεία ελληνικής ομάδας μέχρι σήμερα και θα έφτανε μέχρι τον τελικό κυπέλλου Πρωταθλητριών (σημερινό Τσάμπιονς Λιγκ) όπου και θα γνώριζε την ήττα από τον Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ με 2-0.
Με αφορμή λοιπόν τη συμπλήρωση 52 χρόνων πραγματοποιήθηκε εκδήλωση στο Μπελλώνειο Πολιτιστικό Κέντρο Θήρας. Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε το λεύκωμα που φέρει τον τίτλο «ΠΑΜΕ» του κ. Άρη Ξηντάρα, ένα βιβλίο – κόσμημα καθώς περιλαμβάνει φωτογραφικό υλικό, πρωτοσέλιδα της εποχής, καθώς και μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν από κοντά τη μαγική πορεία της ομάδας μέχρι το Γουέμπλεϊ.
Σύμφωνα μάλιστα με τον συγγραφέα, «το βιβλίο κρύβει σπάνιες ιστορίες και αφηγήσεις από την εποχή της αγνότητας του ποδοσφαίρου. Τότε δεν υπήρχαν κινητά, σάιτ κλπ. Η επικοινωνία γινόταν μέσα από δύο αθλητικές εφημερίδες και δύο κανάλια. Την ΕΡΤ, την ΥΕΝΕΔ, την «ΑΘΛΗΤΙΚΗ» και το «ΦΩΣ», οι οποίες μάλιστα πουλούσαν 100.000 φύλλα».
Από την ομάδα του ‘71 παρευρέθηκε ο κύριος Γιάννης Τομαράς, βασικό μέλος και δεξιός οπισθοφύλακας του Παναθηναϊκού του Πούσκας και από τους άτυχους της εποχής, καθώς ο σοκαριστικός τραυματισμός στον πρώτο από τους δύο τελικούς του Διηπειρωτικού Κυπέλλου, έξι μήνες μετά το έπος του Γουέμπλεϊ, θα του στερούσε την πολύ ελπιδοφόρα καριέρα του σε ηλικία μόλις 24 ετών.
Σε προσωπικές του δηλώσεις είπε ότι «πετύχαμε έναν άθλο ανεπανάληπτο. Το πιστέψαμε όμως και το κάναμε. Δεν ήταν στη τύχη όλο αυτό που κάναμε. Σε ένα παιχνίδι μπορείς να έχεις τύχη. Σε δέκα παιχνίδια όμως, δεν γίνεται να έχεις τύχη. Όπως και με την εθνική του 2004. Δεν γίνεται να είχε σε όλα τα παιχνίδια τύχη. Είχε ικανότητες. Έτσι και εμείς. Παρόλο που οι συνθήκες ήταν εναντίον μας».
«Αυτό, το καταφέραμε σαν ομάδα» ήταν μία από τις φράσεις που χρησιμοποίησε στην ομιλία του, ενώ αναφερόμενος στον Πούσκας είπε ότι ένα καλό προσόν που διέθετε σαν προπονητής ήταν ότι «άφησε το ταλέντο μας ελεύθερο». Ξαφνικά η εκδήλωση διακόπτεται από ένα τηλεφώνημα προς τον κύριο Τομαρά και ακούγεται ο ύμνος του Παναθηναϊκού. Τον καλούσε ο Μίμης Δομάζος.
Τον λόγο στην εκδήλωση πήρε επίσης ο κύριος Παναγιώτης Μυτιληναίος, δημοσιογράφος του τοπικού σταθμού Volcano TV, ο οποίος δεν κράτησε τη συγκίνηση του και θυμήθηκε ότι την ημέρα του τελικού, παρά τις όποιες προσπάθειες, δεν κατάφεραν να δουν τον αγώνα από τη μοναδική(!) -τότε- τηλεόραση του νησιού.
«Γλυκιά» ήταν και η παρέμβαση του Έπαρχου Θήρας, κ. Χαράλαμπου Δαρζέντα, ο οποίος στάθηκε στην αγνότητα και τον ρομαντισμό του ποδοσφαίρου εκείνη την περίοδο, καθώς και στο πανό των φίλων του Ολυμπιακού που έγραφε «οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού μαζί σας», καταδικάζοντας τα όποια φαινόμενα βίας κατακλύζουν το ελληνικό ποδόσφαιρο σήμερα.
Στη συνέχεια, ακολούθησε η προβολή ενός συγκινητικού βίντεο, το οποίο μέσα σε 14 λεπτά κατάφερε να μας καθηλώσει και να μας μεταφέρει έστω και για λίγο στο κλίμα της εποχής, βλέποντας πλάνα από τους ιστορικούς αγώνες του Παναθηναϊκού, πρωτοσέλιδα, μαρτυρίες των πρωταγωνιστών καθώς και αποσπάσματα του βιβλίου του κ. Ξηντάρα.
Στο τέλος της πολύ όμορφης εκδήλωσης, ο κ. Τομαράς έβγαλε φωτογραφίες και συνομίλησε με μικρούς και μεγάλους φίλους που παρευρέθηκαν, ενώ όποιος ήθελε να προμηθευτεί το λεύκωμα μπορούσε να το κάνει κατά την έξοδο του από τον χώρο, συνοδευόμενο από την υπογραφή του Φέρενς Πούσκας αλλά και ένα κομμάτι από το ιστορικό κάγκελο της Λεωφόρου.
Μία «δυνατή» εικόνα που μου έμεινε χαραγμένη είναι ο ενθουσιασμός στο πρόσωπο του Αντώνη, ενός μικρού φίλου του Παναθηναϊκού ο οποίος δεν έκρυψε τη χαρά του που είδε από κοντά έναν θρύλο της ομάδας. Στο τέλος ο Γιάννης Τομαράς του έδωσε μία υπογεγραμμένη μπάλα, η οποία θα κοσμεί από εδώ και πέρα το δωμάτιο του Αντώνη.
Εκδηλώσεις σαν αυτή είναι σημαντικό να γίνονται προκειμένου να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Επιτεύγματα του ελληνικού αθλητισμού, όπως το έπος του Γουέμπλεϊ δεν πρέπει να τα αφήσουμε να χαθούν στο πέρασμα του χρόνου καθώς αποτελούν χρυσή σελίδα και μας θυμίζουν ότι υπήρχαν και εποχές όπου στον αθλητισμό «κυριαρχούσαν» ο ρομαντισμός και η αγνότητα και όχι η βία και ο φανατισμός.
Εξάλλου όπως δήλωσε ο κ. Ξηντάρας: «Η ιστορία πρέπει να γράφεται και να επαναλαμβάνεται. Ήταν εποχή αγνότητας και αθωότητας. Τότε πηγαίναν και οι δύο μεριές, φίλαθλοι του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, αγαπημένοι στο γήπεδο και αυτό που ήταν πάρα πολύ ωραίο ήταν τα συνθήματα».
