20 Απριλίου 2020
Σήμερα είναι μέρα γιορτής για την ασπρόμαυρη πλευρά της Θεσσαλονίκης, την οποία πρεσβεύει η ομάδα του Π.Α.Ο.Κ, καθώς κλείνει 94 χρόνια από την ίδρυσή του. Μια ομάδα που τα τελευταία χρόνια εκπροσωπεί την πόλη επάξια, φέρνοντας συνεχόμενα τρόπαια και δείχνοντας τον δρόμο στους υπόλοιπους, ώστε να ορθοποδήσουν και να υψώσουν το ανάστημά τους.
Όμως Π.Α.Ο.Κ δεν είναι μόνο οι τίτλοι. Για μένα είναι η περηφάνια της προσφυγιάς. ΠΑΟΚ σημαίνει ξεριζωμός, προσφυγιά, αλησμόνητες πατρίδες, ασπρόμαυρες εικόνες γεμάτες μνήμες, φορτισμένες διηγήσεις γεμάτες πόνο, η αγάπη για την ομάδα ανεξαρτήτως του αποτελέσματος.
Είναι οι στιγμές που μας έχουν χαρίσει όλα τα τμήματα (είτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είτε σε εγχώριο) καθώς και οι τίτλοι που ήρθαν όντας κάθε φορά αουτσάιντερ.
Είναι η παράνοια με το που μπαίνεις στο γήπεδο, είναι τα δάκρυα στο τέλος της αναμέτρησης αφού κέρδισες τον αντίπαλο, η μπίρα και το χαζό γελάκι για μια απλή νίκη ή και για μια τρομερή εμφάνιση που δεν περίμενες πως θα έρθει, αλλά εν τέλει ήρθε.
Είναι οι στιγμές που αγκαλιαστήκαμε σφιχτά με τα δικά μας άτομα και γίναμε μια γροθιά. Ποτέ μου δεν θα ξεχάσω το 2-1 απέναντι στην Α.Ε.Κ στον Βόλο και τον τρόπο που πανηγύρισα τα γκολ με τον αδερφό μου και τον ξάδερφο μου, καθώς ήταν ο πρώτος ποδοσφαιρικός τίτλος που έβλεπα, αλλά ούτε φυσικά το 2-0 μέσα στο Ο.Α.Κ.Α έναντι της Α.Ε.Κ πάλι, εκεί όπου γίναμε όλοι ένα κουβάρι με την παρέα μου και τρέχαμε στον Πύργο τον Λευκό για άλλη μια στιγμή παράνοιας και λατρείας για αυτά τα 4 γράμματα και για τα όσα αντιπροσωπεύει.
Είναι οι στιγμές που η ομάδα φάνηκε να τα παρατάει, αλλά ο κόσμος ήταν εκεί οδηγώντας σε ανατροπές που δείχνουν ποσό βαριά φανέλα έχει και τι πάθος παρουσιάζει οποιοσδήποτε κι αν την φοράει ανεξαρτήτως αθλήματος.
Είναι η όψη που παίρνει το πρόσωπο κάθε φορά που λέμε το όνομά σου. Είναι το αήττητο πρωτάθλημα που είδα μαζί με άτομα που έζησαν το τελευταίο πρωτάθλημα του 1985 και την ανιδιοτελή αγάπη που ποτέ δεν έπαψαν να έχουν.
Είναι το κλάμα ενός ολόκληρου γηπέδου και λαού για τα άτομα που χάθηκαν άδοξα στις 4-10-99. Είναι οι ένδοξες εποχές που γεννήθηκαν αμέτρητα “παοκτσάκια” μετά τις επιτυχίες του μπασκετικού Π.Α.Ο.Κ (ακόμα ανατριχιάζω όταν ακούω από τους μεγαλύτερους ιστορίες για τα ευρωπαϊκά του 1991 και του 1994).
Είναι ο πρώτος κεραυνοβόλος έρωτας πολλών, μια ματιά ή καλύτερα μια επίσκεψη στο γήπεδο της Τούμπας ήταν αρκετή για να ερωτευτώ τις ιδέες και τα πιστεύω που απαρτίζουν αυτό το σωματείο.
Είναι τόσα πολλά αυτά που μπορώ να γράφω με τις ώρες, όντας δακρυσμένος, λόγω της αγάπης που έχω για την ομάδα. Π.Α.Ο.Κ, τεράστια και παντοτινή μου αγάπη, χρόνια σου πολλά, μην σταματάς να μετράς επιτυχίες, μην πάψεις ποτέ να έχεις αυτόν τον λαό που πάντα ήταν εκεί είτε στα εύκολα, είτε στα δύσκολα.
Μην επιτρέψεις σε κανέναν να αμαυρώσει όλα όσα πρεσβεύεις από τις 20 Απριλίου του 1926. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι να κρατήσουμε ψηλά την σημαία και να ονειρευόμαστε πάντα το καλύτερο, το οποίο βρίσκεται μπροστά μας.
“Τι είσαι για μένα, κανείς δεν ξέρει, ό,τι κι αν λένε δεν μ’ ενδιαφέρει”…
