5 Νοεμβρίου 2019
Μετά την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Μίχαελ Ένινγκ, οι πάντες γνώριζαν ότι η 4αδα των αγώνων που ακολουθούν, είναι στα μέτρα του Άρη. Πολλοί μάλιστα σε έναν κλασσικό υπολογισμό βαθμών που γίνεται υπολόγιζαν στην χειρότερη περίπτωση σε μια ισοπαλία. Ουδείς βέβαια φαντάστηκε ότι η ισοπαλία θα προέκυπτε από τον αγώνα με τον –κατά την γνώμη μου- υποβιβασμένο και πολύ κατώτερο Πανιώνιο.
Δύο πράγματα μπορούσαν να εμποδίσουν την νίκη από την ομάδα του Άρη: Μια κακή διαιτησία που δεν ήταν και απίθανο σενάριο βλέποντας ειδικά τον πρώτο διαιτητή και τον διαιτητή VAR και μια ενδεχόμενη κακή αγωνιστική εμφάνιση. Και για να είμαστε ειλικρινείς πέρα από κάποια διαιτητικά λάθη που ποτέ δεν λείπουν, οι διαιτητές δεν ήταν οι υπεύθυνοι για την απώλεια βαθμών των κιτρινόμαυρων.
Ο Άρης εμφανίστηκε ιδιαίτερα νωθρός στο πρώτο μέρος. Παιδικά λάθη στην άμυνα, στο κέντρο η αφέλεια στο μεγαλείο της, ενώ στο επιθετικό κομμάτι δεν δημιούργησε ευκαιρίες απέναντι σε μία ομάδα που πρωταρχικός της στόχος ήταν να μην δεχθεί κάποιο τέρμα. Με την έναρξη του δεύτερου μέρους, ο Πανιώνιος βρίσκεται μπρόστα στο σκορ αλλά…και με 10 παίκτες, καθιστώντας το έργο του Άρη πολύ πιο εύκολο. Η πολύ καλή όμως αμυντική λειτουργία της ομάδας της Νέας Σμύρνης δεν άφηνε περιθώρια αντίδρασης στους «κίτρινους», οι οποίοι προσπαθούσαν να απειλήσουν μέσα από κάποιες στημένες φάσεις. Στο 85ο λεπτό όμως ο Ρόουζ έγινε…σέντερ φορ και με ένα πανέμορφο γκολ ισοφάρισε σε 1-1. Από το 85ο λεπτό έως και το τέλος ο Άρης πήρε την απαραίτητη ψυχολογία και έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει από την αρχή παλεύοντας με «νύχια και με δόντια» για να προηγηθεί, αλλά για μια ακόμη χρονιά όπως φαίνεται θα πάρει πρωτάθλημα…στα δοκάρια. Αυτά όσον αφορά τα τεκταινόμενα του χθεσινού αγώνα.
Στον Άρη, τη δεδομένη χρονική στιγμή κυριαρχεί σίγουρα απογοήτευση και εκνευρισμός, τόσο από παίκτες όσο και από οπαδούς, διοίκηση κ.λ.π. Και είναι πέρα για πέρα λογικό. Στους πρώτους δύο μήνες του πρωταθλήματος ο Άρης έχει χάσει πολύτιμο έδαφος στον βαθμολογικό πίνακα. Αν αναλογιστεί κάνεις τους αγώνες με Βόλο, ΟΦΗ, ΑΕΛ και με Πανιώνιο καταλαβαίνει κανείς πως η ομάδα αδικεί τον εαυτό της με την βαθμολογική θέση στην οποία βρίσκεται. Σε αγώνες με ομάδες, οι οποίες βρίσκονται σε κατώτερο επίπεδο ο Άρης πέταξε με ιδιαίτερη ευκολία 10 βαθμούς. Γιατί σε αυτούς τους αγώνες «χάθηκαν» δικοί του βαθμοί.
Το πρωτάθλημα σίγουρα έχει ακόμη πολύ δρόμο. Σε καμία περίπτωση δεν έχει κριθεί τίποτα ακόμη. Στην χώρα μας βέβαια ξέρουμε ποιοι θα υποβιβαστούν, ποιος θα είναι στην 6αδα, ποιος θα είναι ο πρωταθλητής από τα μέσα Σεπτέμβρη περίπου. Και φυσικά ο κλασικός ο Έλληνας οπαδός που θα «πετύχει» κάποιες από τις προβλέψεις του, θα υπερηφανευτεί…άσχετα αν δεν υποστήριζε την άποψή του με λογικά επιχειρήματα.
Επιστρέφουμε στον Άρη. Ακολουθεί ο αγώνας με τον Αστέρα Τρίπολης στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Η ομάδα καλείται να πάρει τους 3 βαθμούς συνδυάζοντας –όσο είναι εφικτό αυτό βέβαια- καλό ποδόσφαιρο. Το «καλό πρόσωπο» το χρειάζεται αδιαμφισβήτητα η ομάδα του Άρη καθώς έτσι θα τονωθεί η ψυχολογία και ο απαραίτητος εγωισμός των παικτών που πρέπει να δείξουν στη συνέχεια. Γιατί σε παιχνίδια όπως αυτό που ακολουθεί μετά την διακοπή στο ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ, η έλλειψη συγκέντρωσης και η απάθεια τιμωρούνται. Και καλύτερα να μην ζήσουμε τα περσινά.
Υ.Γ Καλά τα λέμε για το ποδόσφαιρο αλλά δεν πρέπει να ξεχνά κανείς το πιο ένδοξο τμήμα του συλλόγου. Η κατάσταση στο μπάσκετ φαντάζει εξαιρετικά δύσκολη. Ήττες σαν αυτές με τον Κολοσσό εντός έδρας καθιστούν ακόμη δυσκολότερο το ήδη δύσκολο έργο διοίκησης και παικτών. Οι παίκτες καλούνται να υπερβάλλουν εαυτόν ενώ οι οπαδοί να κρατήσουν σε χαμηλά επίπεδα τον φυσιολογικό θυμό που έχουν. Γιατί θα πέσει το ταβάνι (με τα λάβαρα μαζί) και θα μας πλακώσει.
Γράφει ο Γιάννης Κατσίκης
