21 Μαΐου 2020
Τα μέτρα προστασίας κατά του ιού Covid-19 σιγά σιγά αναθεωρούνται και η επιστροφή των αθλητών στα γήπεδα –έστω και σταδιακή- αποτελεί πλέον πραγματικότητα, έπειτα από δίμηνη απραξία. Καθώς η συγκεκριμένη πανδημία βρήκε απροετοίμαστο το σύνολο των κοινωνικών θεσμών, κάτι παρόμοιο συνέβη και στον αθλητισμό. Οι αθλητές, όσοι δηλαδή ασχολούνται ενεργά με τον επαγγελματικό ή ερασιτεχνικό αθλητισμό, αναγκάστηκαν μέσα σε λίγες μόλις μέρες να εναρμονιστούν με τη νέα πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που ανάγκασε το σώμα και το πνεύμα τους να απέχουν από την ενεργό δράση.
Παρά τις αξιοθαύμαστες προσπάθειες όλων για προσωπική εκγύμναση στο σπίτι, κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να αντικαταστήσει την προπόνηση στο γήπεδο ή στον ειδικό χώρο εκγύμνασης. Όμως, τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό για το ¨αύριο¨ του αθλητισμού;
Σημαίνει ότι ο κάθε αθλητής οφείλει να ανακαλύψει εξαρχής τον εαυτό του, τα όρια του σώματός του και να ξεκινήσει σωματικά και ψυχολογικά μία από τις πιο επώδυνες περιόδους προετοιμασίας και αφύπνισης σώματος και πνεύματος. Χαρακτηριστικά όπως η αντοχή, η δύναμη, η εκρηκτικότητα, αλλά και η πνευματική διαύγεια και όχι μόνο, έχουν υποστεί τεράστιο πλήγμα στον μέσο αθλητή. Η προληπτική απόφαση για τερματισμό των εθνικών πρωταθλημάτων μπορεί να δυσαρέστησε πολλούς ¨οραματιστές¨, όρισε ταυτόχρονα μία νέα πρωτόγνωρη πραγματικότητα. Τώρα, λοιπόν, ήρθε η ώρα της επανένταξης στα γήπεδα, της επαναφοράς σε μία αθλητική κανονικότητα που θα είναι επίπονη και μακρόχρονη.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως δεν είναι η φυσική κατάσταση των αθλητών. Η οικονομική κρίση ως επακόλουθο της πανδημίας επηρέασε όπως αναμενόταν και τα αθλητικά σωματεία. Καθώς τα έσοδα από τις εκάστοτε ακαδημίες εκμηδενίζονται, η έλλειψη αγώνων δεν επιτρέπει την πώληση εισιτηρίων και πλήθος χορηγών σε ολόκληρη την χώρα βλέπουν με καχυποψία την επόμενη σεζόν, ενώ αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι οικονομική δυσπραγία, μια νέα κρίση στον αθλητισμό μπορεί να αποτελέσει το επόμενο βήμα.
Όταν ένας οργανισμός (αθλητικός και μη) «αιμορραγεί», δε μπορεί σε καμία περίπτωση να συνεχίσει να λειτουργεί με δεδομένα άλλων εποχών και στην προκειμένη περίπτωση με τα οικονομικά δεδομένα προ Covid-19. Αν θέλουμε να μείνει ζωντανός ο αθλητισμός, οφείλουμε να τον στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Διαφορετικά οι ερασιτεχνικοί σύλλογοι, απλά δε θα λειτουργήσουν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους αθλητές και τις αθλήτριες, τους προπονητές και λοιπούς εμπλεκομένους αλλά και γενικότερα για το μέλλον του αθλητισμού. Ένα μέλλον που είναι άρρηκτα δεμένο με τις δομές και την πραγματικότητα μέρους της ελληνικής κοινωνίας αλλά και με τη γενική υγεία του πληθυσμού.
Μια τέτοια οικονομική συγκυρία στον επαγγελματικό αθλητισμό από την άλλη, μπορεί να οδηγήσει σε συνθήκες μαρασμού και απαξίωσης, καθώς οι αθλητές θα αδυνατούν να σταθούν οικονομικά στα πόδια τους. Γιατί ας μην κοιτάμε μόνο τους μεγάλους αστέρες του ευρωπαϊκού ή παγκόσμιου αθλητισμού, κάθε άτομο που ασχολείται με τον πρωταθλητισμό θεωρείται επαγγελματίας.
Και πίσω από κάθε αθλητή – πρωταθλητή υπάρχουν ατέλειωτες ώρες προπονήσεων, ιδρώτα, κούρασης, απογοητεύσεων και πιθανότατα μια χαμένη εφηβεία. Όλοι αυτοί καλούνται τώρα να ανασυνταχθούν, να προσπαθήσουν και να αντιμετωπίσουν τη νέα αβέβαιη πραγματικότητα. Τους αξίζει ένα χειροκρότημα, τους αξίζει να σταθούμε δίπλα τους και σ’ αυτή την προσπάθεια.
Γράφει ο Γιώργος Γκύζης
