31 Δεκεμβρίου 2021
Δώδεκα μήνες, πενήντα δύο εβδομάδες, τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες και πλέον νιώθεις τον αναπόφευκτο κόμπο στον λαιμό σου. Ένας ακόμα χρόνος φθάνει στο τέλος του: μια γλυκόπικρη συνειδητοποίηση είναι αυτή. Πιθανότατα να έχεις παρατηρήσει ότι ο νους σου βρίσκεται σε εγρήγορση αυτές τις μέρες, προβαίνοντας σε συνεχείς ενδοσκοπήσεις. Ήσουνα κύριος των αρετών σου; επέδειξες το απαραίτητο θάρρος εκεί που απαιτούνταν; Κράτησες αυτή τη μάζα πρωταρχικής φύσης στην οποία διακρίνεται μακρινή προοπτική; Είπες το μεγάλο ναι σε ό,τι προωθεί τη ζωή; έστρεψες τα νότα σου σε ό,τι την απαρνείται; Σμίλευσες τον εαυτό σου από την πιο δυνατή πέτρα; Σε αυτά τα ερωτήματα καλείσαι να απαντήσεις, τη στιγμή που για ακόμα μια φορά στέκεσαι ενώπιον του χρόνου.
Συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι κάτω από το μάτι του χρόνου, ανήκεις σε αυτόν πλέον. Προσδιορίζεσαι με βάση τον χρόνο και παίρνεις θέση σε αυτόν. Ωστόσο μπροστά στη συνειδητοποίηση ότι και εσύ ο ίδιος είσαι μια κλεψύδρα, μια μάζα από κόκκους σκόνης, συνειδητά υποδέχεσαι τον ερχομό του νέο χρόνου με “την πορφύρα των τιμών” και με κάθε λογής φανφάρες. Με ζωηρότητα και δύναμη κάνεις ένα ακόμα βήμα προς την μοναδική σιγουριά: τον θάνατο, την αιώνια σιωπή και έρεβος. Παρ’ όλα αυτά εσύ δεν πτοείσαι, και η μοναδική αυτή σιγουριά ασκεί την ελάχιστη επιρροή πάνω σου. Γιατί λοιπόν εθελοτυφλείς μπροστά στην πραγματικότητα; Πού οφείλεται αυτό το θάρρος της σάρκας σου;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό βρίσκεται σε δύο λέξεις: άγνωστο και προοπτική. Όσο και αν έχεις οριοθετήσει τη ζωή σου σε στενά όρια, όσο δυνατή και αν είναι η αλυσίδα που ενώνει τις πράξεις τις καθημερινότητας σου, τα πάντα μπορούν να σπάσουν. Τα πάντα είναι πιθανά, κάθε σκηνικό μπορεί να καταρρεύσει αρκεί να είσαι διατεθειμένος να προκαλέσεις σεισμούς.
Ένα νέο ξεκίνημα, ένας λευκός καμβάς γίνεται ξάφνου το νέο έτος, και βλέπεις τόσους νέους καλλιτέχνες που πλημμυρίζουν από φιλοδοξίες. Όπως ο κόσμος, με όλη την βαναυσότητα και την ασχήμια- που φθάνει μέχρι τις ρίζες του- φαινόταν ωραίος για τον δημιουργό του(“και είδεν ο Θεός, ότι καλά” – ΓΕΝΕΣΙΣ) έτσι και τώρα, ένα κάλεσμα να γίνεις Θεός, και να ξαναπλάσεις τον κόσμο σου, από την αρχή. Ο απρόοπτος χαρακτήρας του αύριο σε συναρπάζει, και πόσο πολύ προοπτική βρίσκεται σε αυτό το άγνωστο. Δέξου απόλυτα τον απρόσμενο χαρακτήρα της ζωής και τότε θα συνειδητοποιήσεις ότι είσαι και η πέτρα και το σφυρί, και ο καμβάς, και το πινέλο.
Το να αναγνωρίζεις την προοπτική στα πράγματα είναι αρετή και δύσκολη τέχνη. Έντονα ψυχοφθόρο, και σαράκι για την καδιά σου είναι το να συλλαμβάνεις την προοπτική σε κάθε δραστηριότητα σου και σε κάθε αξιολογική κρίση. Πολλές φορές θα νομίσεις ότι παραστρατείς καθώς δεν θα περπατάς στους ίδιους δρόμους με τους περισσότερους. Ας είναι ο νέος χρόνος λοιπόν περισσότερο παραστράτημα. Φέτος προσπάθησε να γνωρίσεις εις βάθος το πνεύμα σου, καθώς το πνεύμα είναι ο μίσχος που σε ενώνει με την απέραντη προοπτική. Αφιέρωσε χρόνο και θα καταλάβεις τις ενδόμυχες επιθυμίες του.
Μην το αγνοήσεις, το να αγνοείς το πνεύμα δεν σημαίνει παρά θάνατος για το πνεύμα και σε μερικούς ανθρώπους το πνεύμα πεθαίνει πολύ πριν από το σώμα. Γιατρικό για το πνεύμα είναι η απεραντοσύνη. To σύστημα του κουτιού δεν αρμόζει σε ένα πνεύμα που θέλει να γίνει Θεός. Είναι σκοτεινά μέσα στο κουτί, και μέσα στο κουτί βρίσκεται κάθε “πρέπει”, κάθε έτοιμο νόημα της ζωής, κάθε έτοιμη αλήθεια, κάθε άρθρο πίστης. Έρεβος και αργός θάνατος είναι το κουτί. Την δικιά σου απέραντη έρημο πρέπει να δημιουργήσεις, τις δικές σου αλήθειες, και όχι να δεχτείς ότι δεν κατάφερες να κάνεις μόνος σου. Με την οξύτητα του ματιού σου και το φιλύποπτο βλέμμα σου θα φτιάξεις την δικιά σου έρημο, στην οποία σαν λιοντάρι το πνεύμα σου θα κυριαρχεί.
Για αυτόν τον λόγο, μην φοβηθείς το άγνωστο. Απαρνήσου το αξιοθρήνητο βόλεμα και μην διστάσεις να δοκιμάσεις καινούργια πράγματα, καινούργιους ανθρώπους, καινούργιους τόπους. Μην φοβηθείς την αμφισβήτηση, προετοίμασε τον εαυτό σου για τα άκρα.
Επίσης, με το νέο έτος φρόντισε να απαλλαγείς από τους δηλητηριαστές του πνεύματος. Είναι πολλοί και ενοχλητικοί, περιστρέφονται σαν τα κουνούπια γύρω σου, και δεν διστάζουν με τα κεντριά τους να ρουφήξουν και να δηλητηριάσουν το πνεύμα σου. Σύντομα θα συνειδητοποιήσεις ότι τα άτομα αυτά είναι μόνο θόρυβος. Βρίσκουν τον εαυτό τους μόνο όταν κλωθογυρίζουν ανθρώπους, και μόλις χορτάσουν με την δική σου προσφορά, σύντομα θα αναζητήσουν αλλού τροφή.
Εύχομαι να κουραστείς από το βούισμα τους, και με ένα τίναγμα των χεριών να διώξεις αυτούς τους δηλητηριαστές από πάνω σου. Αντικατέστησε τους με άτομα-δημιουργούς, που έχουν πνεύμα και ψυχή που λάμπουν, με άτομα στα οποία θα μπορείς να δώσεις το χέρι σου, όταν το έχουν ανάγκη, χωρίς τον φόβο ότι θα στο κατασπαράξουν. Εύχομαι να βρεις τέτοιους ανθρώπους που θα είναι πρόθυμοι να υπάρξουν συνοδοιπόροι στην πορεία σου προς το καλύτερο.
Αυτή η ανάγκη για συνοδοιπόρους, για άτομα με σταθερό βήμα, προδίδει πολλές φορές την έλλειψη πίστης στο δικό μας βάδισμα. Αυτό λοιπόν σου εύχομαι για το νέο έτος: πίστη. Πίστη στον εαυτό σου. Τα αισθήματα αμφιβολίας είναι ίσως το τελευταίο πράγμα που μπορεί να αποβάλλει κανείς (δηλαδή δεν αποβάλλονται ποτέ ολοκληρωτικά), και δεν υπάρχει πιο μεγάλη πίκρα από το να βρίσκεις στον εαυτό σου, τον χειρότερο εχθρό σου. Με τη δύναμη να αγαπάς τον εαυτό σου ως έχειν, και με την πίστη στις ικανότητες σου, θα μπορέσεις να αναδείξεις το πνεύμα σου, και να θέσεις στόχους μακρινούς. Πίστη πως θα βγεις από τους ασφυχτικούς τοίχους του κουτιού, πίστη πως θα αντέξεις τις μοναξιές της ερήμου, πίστη πως θα βρεις ανθρώπους με την ίδια οξύτητα του βλέμματος. Πίστη και αγάπη για τον εαυτό σου, έτσι και αλλιώς, βρισκόμαστε συνεχώς κάτω από τη δική μας συντροφιά. Να δίνεις έμπνευση και κουράγιο στον εαυτό σου.
Μην αναγνωρίζεις λοιπόν τον σκληρότερο εχθρό σου στον χρόνο, η θνητότητά μας σημαίνει απλά ότι δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Ο ερχομός του νέου έτους ας λειτουργήσει ως υπενθύμιση αυτού. Με τον νέο χρόνο, εύχομαι να γίνεις περισσότερο αυτός που είσαι. Καλή χρονιά!
Δώδεκα μήνες, πενήντα δύο εβδομάδες, τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες και πλέον νιώθεις τον αναπόφευκτο κόμπο στον λαιμό σου. Ένας ακόμα χρόνος φθάνει στο τέλος του: μια γλυκόπικρη συνειδητοποίηση είναι αυτή. Πιθανότατα να έχεις παρατηρήσει ότι ο νους σου βρίσκεται σε εγρήγορση αυτές τις μέρες, προβαίνοντας σε συνεχείς ενδοσκοπήσεις. Ήσουνα κύριος των αρετών σου; επέδειξες το απαραίτητο θάρρος εκεί που απαιτούνταν; Κράτησες αυτή τη μάζα πρωταρχικής φύσης στην οποία διακρίνεται μακρινή προοπτική; Είπες το μεγάλο ναι σε ό,τι προωθεί τη ζωή; έστρεψες τα νότα σου σε ό,τι την απαρνείται; Σμίλευσες τον εαυτό σου από την πιο δυνατή πέτρα; Σε αυτά τα ερωτήματα καλείσαι να απαντήσεις, τη στιγμή που για ακόμα μια φορά στέκεσαι ενώπιον του χρόνου.
Συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι κάτω από το μάτι του χρόνου, ανήκεις σε αυτόν πλέον. Προσδιορίζεσαι με βάση τον χρόνο και παίρνεις θέση σε αυτόν. Ωστόσο μπροστά στη συνειδητοποίηση ότι και εσύ ο ίδιος είσαι μια κλεψύδρα, μια μάζα από κόκκους σκόνης, συνειδητά υποδέχεσαι τον ερχομό του νέο χρόνου με “την πορφύρα των τιμών” και με κάθε λογής φανφάρες. Με ζωηρότητα και δύναμη κάνεις ένα ακόμα βήμα προς την μοναδική σιγουριά: τον θάνατο, την αιώνια σιωπή και έρεβος. Παρ’ όλα αυτά εσύ δεν πτοείσαι, και η μοναδική αυτή σιγουριά ασκεί την ελάχιστη επιρροή πάνω σου. Γιατί λοιπόν εθελοτυφλείς μπροστά στην πραγματικότητα; Πού οφείλεται αυτό το θάρρος της σάρκας σου;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό βρίσκεται σε δύο λέξεις: άγνωστο και προοπτική. Όσο και αν έχεις οριοθετήσει τη ζωή σου σε στενά όρια, όσο δυνατή και αν είναι η αλυσίδα που ενώνει τις πράξεις τις καθημερινότητας σου, τα πάντα μπορούν να σπάσουν. Τα πάντα είναι πιθανά, κάθε σκηνικό μπορεί να καταρρεύσει αρκεί να είσαι διατεθειμένος να προκαλέσεις σεισμούς.
Ένα νέο ξεκίνημα, ένας λευκός καμβάς γίνεται ξάφνου το νέο έτος, και βλέπεις τόσους νέους καλλιτέχνες που πλημμυρίζουν από φιλοδοξίες. Όπως ο κόσμος, με όλη την βαναυσότητα και την ασχήμια- που φθάνει μέχρι τις ρίζες του- φαινόταν ωραίος για τον δημιουργό του(“και είδεν ο Θεός, ότι καλά” – ΓΕΝΕΣΙΣ) έτσι και τώρα, ένα κάλεσμα να γίνεις Θεός, και να ξαναπλάσεις τον κόσμο σου, από την αρχή. Ο απρόοπτος χαρακτήρας του αύριο σε συναρπάζει, και πόσο πολύ προοπτική βρίσκεται σε αυτό το άγνωστο. Δέξου απόλυτα τον απρόσμενο χαρακτήρα της ζωής και τότε θα συνειδητοποιήσεις ότι είσαι και η πέτρα και το σφυρί, και ο καμβάς, και το πινέλο.
Το να αναγνωρίζεις την προοπτική στα πράγματα είναι αρετή και δύσκολη τέχνη. Έντονα ψυχοφθόρο, και σαράκι για την καδιά σου είναι το να συλλαμβάνεις την προοπτική σε κάθε δραστηριότητα σου και σε κάθε αξιολογική κρίση. Πολλές φορές θα νομίσεις ότι παραστρατείς καθώς δεν θα περπατάς στους ίδιους δρόμους με τους περισσότερους. Ας είναι ο νέος χρόνος λοιπόν περισσότερο παραστράτημα. Φέτος προσπάθησε να γνωρίσεις εις βάθος το πνεύμα σου, καθώς το πνεύμα είναι ο μίσχος που σε ενώνει με την απέραντη προοπτική. Αφιέρωσε χρόνο και θα καταλάβεις τις ενδόμυχες επιθυμίες του.
Μην το αγνοήσεις, το να αγνοείς το πνεύμα δεν σημαίνει παρά θάνατος για το πνεύμα και σε μερικούς ανθρώπους το πνεύμα πεθαίνει πολύ πριν από το σώμα. Γιατρικό για το πνεύμα είναι η απεραντοσύνη. To σύστημα του κουτιού δεν αρμόζει σε ένα πνεύμα που θέλει να γίνει Θεός. Είναι σκοτεινά μέσα στο κουτί, και μέσα στο κουτί βρίσκεται κάθε “πρέπει”, κάθε έτοιμο νόημα της ζωής, κάθε έτοιμη αλήθεια, κάθε άρθρο πίστης. Έρεβος και αργός θάνατος είναι το κουτί. Την δικιά σου απέραντη έρημο πρέπει να δημιουργήσεις, τις δικές σου αλήθειες, και όχι να δεχτείς ότι δεν κατάφερες να κάνεις μόνος σου. Με την οξύτητα του ματιού σου και το φιλύποπτο βλέμμα σου θα φτιάξεις την δικιά σου έρημο, στην οποία σαν λιοντάρι το πνεύμα σου θα κυριαρχεί.
Για αυτόν τον λόγο, μην φοβηθείς το άγνωστο. Απαρνήσου το αξιοθρήνητο βόλεμα και μην διστάσεις να δοκιμάσεις καινούργια πράγματα, καινούργιους ανθρώπους, καινούργιους τόπους. Μην φοβηθείς την αμφισβήτηση, προετοίμασε τον εαυτό σου για τα άκρα.
Επίσης, με το νέο έτος φρόντισε να απαλλαγείς από τους δηλητηριαστές του πνεύματος. Είναι πολλοί και ενοχλητικοί, περιστρέφονται σαν τα κουνούπια γύρω σου, και δεν διστάζουν με τα κεντριά τους να ρουφήξουν και να δηλητηριάσουν το πνεύμα σου. Σύντομα θα συνειδητοποιήσεις ότι τα άτομα αυτά είναι μόνο θόρυβος. Βρίσκουν τον εαυτό τους μόνο όταν κλωθογυρίζουν ανθρώπους, και μόλις χορτάσουν με την δική σου προσφορά, σύντομα θα αναζητήσουν αλλού τροφή.
Εύχομαι να κουραστείς από το βούισμα τους, και με ένα τίναγμα των χεριών να διώξεις αυτούς τους δηλητηριαστές από πάνω σου. Αντικατέστησε τους με άτομα-δημιουργούς, που έχουν πνεύμα και ψυχή που λάμπουν, με άτομα στα οποία θα μπορείς να δώσεις το χέρι σου, όταν το έχουν ανάγκη, χωρίς τον φόβο ότι θα στο κατασπαράξουν. Εύχομαι να βρεις τέτοιους ανθρώπους που θα είναι πρόθυμοι να υπάρξουν συνοδοιπόροι στην πορεία σου προς το καλύτερο.
Αυτή η ανάγκη για συνοδοιπόρους, για άτομα με σταθερό βήμα, προδίδει πολλές φορές την έλλειψη πίστης στο δικό μας βάδισμα. Αυτό λοιπόν σου εύχομαι για το νέο έτος: πίστη. Πίστη στον εαυτό σου. Τα αισθήματα αμφιβολίας είναι ίσως το τελευταίο πράγμα που μπορεί να αποβάλλει κανείς (δηλαδή δεν αποβάλλονται ποτέ ολοκληρωτικά), και δεν υπάρχει πιο μεγάλη πίκρα από το να βρίσκεις στον εαυτό σου, τον χειρότερο εχθρό σου. Με τη δύναμη να αγαπάς τον εαυτό σου ως έχειν, και με την πίστη στις ικανότητες σου, θα μπορέσεις να αναδείξεις το πνεύμα σου, και να θέσεις στόχους μακρινούς. Πίστη πως θα βγεις από τους ασφυχτικούς τοίχους του κουτιού, πίστη πως θα αντέξεις τις μοναξιές της ερήμου, πίστη πως θα βρεις ανθρώπους με την ίδια οξύτητα του βλέμματος. Πίστη και αγάπη για τον εαυτό σου, έτσι και αλλιώς, βρισκόμαστε συνεχώς κάτω από τη δική μας συντροφιά. Να δίνεις έμπνευση και κουράγιο στον εαυτό σου.
Μην αναγνωρίζεις λοιπόν τον σκληρότερο εχθρό σου στον χρόνο, η θνητότητά μας σημαίνει απλά ότι δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Ο ερχομός του νέου έτους ας λειτουργήσει ως υπενθύμιση αυτού. Με τον νέο χρόνο, εύχομαι να γίνεις περισσότερο αυτός που είσαι. Καλή χρονιά! 
