Ως η μοναδική κόρη της οικογένειας πάντα είχα τα φώτα στραμμένα πάνω μου. Ακόμη και ο παραμικρός λεκές στο πρόσωπο μου, γινόταν αντιληπτός σε δευτερόλεπτα. Τα πάντα καταγράφονταν: γέλασε το μωρό, έκλαψε το μωρό, μίλησε το μωρό, ΜΙΛΗΣΕ ΤΟ ΜΩΡΟ! Ποτέ όμως δεν τυφλώθηκα από τους προβολείς που υπήρχαν, ποτέ δεν με άφησαν να μαγευτώ από τη λάμψη τους τόσο, που να μην μπορούσα να συνηθίσω το απλό φως του ήλιου, όταν έσβηναν.
Αυτό διότι, όση προσοχή κι αν τραβούσα σαν μαγνήτης, η ίδια προσοχή ήταν αυτή που εμφάνιζε στην επιφάνεια τις ατέλειες μου, όπως επίσης η ίδια προσοχή υπήρχε, για να αντιληφθώ πως στον κόσμο, μπορεί να είμαστε ο καθένας μοναδικός, σίγουρα όμως, δεν είμαστε οι μοναδικοί που θεωρούμαστε έτσι.
Η παιδική μου ηλικία λοιπόν είναι γεμάτη στιγμές που θυμίζουν λουλούδια τα οποία μόλις άνθισαν. Γλυκιές αναμνήσεις στριφογυρίζουν στο μυαλό μου και αναπολώ τα παλζ που έκανα με τη μαμά μου, τα τραγούδια που χορεύαμε με τον μπαμπά μου, μα περισσότερο εκείνη την αγκαλιά που μπορούσα να χαθώ μέσα της.
Από πολύ μικρή η μητέρα μου, μού μιλούσε σαν να ήμουν ένας “μεγάλος άνθρωπος”, ποτέ δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να απευθυνθεί σε μένα με φράσεις όπως “μαμ” και “νανυ” ,διότι από τότε που δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, πέρα από το να κοιτάω και να γελάω, ήξερε, αισθανόταν πως εγώ με τα μάτια μου κατέγραφα τα πάντα, πως με τα αυτιά μου άκουγα προσεκτικά τα λόγια της σαν προσευχή, πως ο χρόνος και οι συζητήσεις που θα μου αφιερώσει, όχι μόνο θα αποτελέσουν μια αγνή ανάμνηση αλλά θα με βοηθήσουν να εξελιχθώ.
Διότι αν, ούτε όταν είσαι μωρό, δεν σου συμπεριφέρονται σαν να μην καταλαβαίνεις, σαν να μην μπορείς να αντιληφθείς την πραγματικότητα, τότε όταν αλήθεια μεγαλώσεις και είσαι σε θέση να ακούσεις και να μιλήσεις πραγματικά, δεν θα αφήσεις ποτέ κανέναν να συμπεράνει ή να προσπαθήσει να αποδείξει το αντίθετο.
Ως εκ τούτου, δεν είμαι άνθρωπος που ένιωσα ποτέ υποτιμητικά για τον εαυτό μου, που με κατέβαλαν προκαταλήψεις και στερεότυπα, που κάποιος προσπάθησε και κατάφερε να μου «σπάσει» τα φτερά και δεν πέταξα ή τουλάχιστον δεν προσπάθησα να πετάξω στον ουρανό που ονειρευόμουν. Μολονότι στην «σύγχρονη» κοινωνία οι έμφυλες διακρίσεις και οι υποτιμητικές δηλώσεις για γυναίκες, οι οποίες θέλουν να καταφέρουν πολλά, ποτέ δεν με επηρέασαν αρνητικά, δεν με αποθάρρυναν και δεν με προβλημάτισαν για τους στόχους μου.
Και αυτό το οφείλω στην αγαπημένη μου γυναίκα που με τόλμη και αγώνα μού έδειξε τον δρόμο να γνωρίσω εγώ την αξία μου, φώναζε πιο δυνατά από τις φωνές των προκαταλήψεων και τις επισκίαζε για να ηχεί στα αυτιά μου, μόνο η γλυκιά αλλά δυναμική φωνή της ελπίδας που κραύγαζε πως είμαι δυνατή και ανεξάρτητη μόνη μου: Η μαμά μου!
Στη ζωή, τα πρότυπα είναι σημαντικά. Στη ζωή μιας γυναίκας όμως ένα πρότυπο είναι απολύτως απαραίτητο μέσο επιβίωσης, και αυτό διότι όσο μεγαλώνεις και δέχεσαι τα χτυπήματα της κοινωνίας πρέπει να υπάρχει κάποιος που θα απαλύνει τους μώλωπες, που σου έχουν αφήσει στο σώμα, πρέπει να υπάρχει κάποιος που θα σου κλείσει τα αυτιά, θα τοποθετήσει παρωπίδες στα μάτια σου και ’σύ θα κοιτάς ανενόχλητη μόνο μπροστά, τον στόχο σου, όποιος κι αν είναι αυτός.
Χωρίς τη μαμά μου θα ήμουν χαμένη σε ένα κόσμο σκάρτο, σε μία μαύρη θάλασσα που θα κολυμπούσα διακαώς, μήπως και ανακαλύψω κάποια στεριά να ξεκουραστώ, αλλά στεριά δεν θα έβρισκα, μόνο κάτι μισοφουσκωμένα σωσίβια, που αν είμαι τυχερή μπορεί και να με σώσουν, προσωρινά, μέχρι την επόμενη φορτούνα.
Χωρίς τη μαμά μου θα έμενα κάτω, κάθε φορά που μου έκοβαν τα πόδια και έπεφτα, θα έκλεινα τα μάτια μου κάθε φορά που η όραση μου με απογοήτευε και με έθλιβε, θα έσκυβα το κεφάλι κάθε φορά που αυταρχικά θα μου το επέβαλαν, θα τα παρατούσα κάθε φορά που αποτύχγανα, θα σφράγιζα την καρδιά μου κάθε φορά που κάποιος δεν κατάλαβε την αξία της και δεν της συμπεριφέρθηκε όπως της αρμόζει.
Ποτέ δεν το έκανα όμως, γιατί πέρα από το αίσθημα της ανεξαρτησίας, είναι βασικό να διδάξεις σε ένα παιδί πως την αγάπη που φυλάει στην καρδιά του, την ενέργεια που ρέει στις φλέβες του, τα αισθήματα που νιώθει σε όλο του το σώμα, πρέπει να τα δώσει, να τα μοιράσει σε όλους τους ανθρώπους που τα αξίζουν, να χαμογελάσει στη ζωή ακόμη κι αν κάποια στιγμή κλάψει, να πει το σ’αγαπώ ακόμη κι αν αποδειχτεί πως αυτός που το άκουσε εν τέλει δεν το άξιζε. Να μην φοβηθεί να νιώσει, να μιλήσει, να τρέξει τον κόσμο για μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χαμόγελο. Να ζήσει και όχι απλώς να υπάρχει.
Αφορμώμενη από τα παραπάνω, δεν εκπλήσσομαι πως η σωστή διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού, βρίσκεται στο βάθρο των επιτευγμάτων ενός ανθρώπου. Μολονότι είναι από τα λίγα πράγματα που πλέον δεν χρειάζεσαι πτυχίο για να επιτελέσεις, μολονότι η “σχολή γονέων” ακούγεται κωμικό σενάριο, αυτό θα ήταν το πιο σημαντικό πτυχίο. Είναι τραγικό αν αναλογιστείς, πόσα θα είχαν αποφευχθεί, αν η διαπαιδαγώγηση όλης της ανθρωπότητας γινόταν με τις αξίες και τις αρετές ενός καλού ανθρώπου.
Στην ελληνική κοινωνία έτσι, όπου η οικογένεια είναι από τις μεγαλύτερες αξίες του έθνους, πρέπει να θεωρείται επιτυχία όταν κάποια στιγμή το παιδί σου στέκεται στα πόδια του, μόνο του, υψώνει τη φωνή του, μόνο του, κατακτά τους στόχους του, μόνο του…και φεύγει…για να κατακτήσει τον κόσμο. Κάθε φορά που σκέφτομαι την οικογένεια μου ηχεί στα αυτιά μου η φωνή του μπαμπά μου «ποτέ περπάτησες;
Και τώρα φεύγεις…» Γιατί η αλήθεια είναι ότι πονάει να βλέπεις τον άνθρωπο που παλιά χόρευε πάνω στα πόδια σου, τώρα να τρέχει να εξερευνήσει τον κόσμο με τα δικά του παπούτσια. Όμως αυτό το δάκρυ που θα κυλήσει, παράλληλα θα περιλαμβάνει σταγόνες ευτυχίας, ότι οι κόποι τόσων ετών απέδωσαν, όπως επίσης ότι το μικρό του κορίτσι θα ξανά γυρίσει, διότι όσο μακριά κι αν τρέξω, όσες φορές κι αν φύγω, ξέρω πως αυτή η αγκαλιά που χανόμουν μέσα της…υπάρχει και τώρα και μετά και πάντα! Διότι όλα όσα έχω πετύχει, μόνη μου, στην ουσία δεν ήμουν καθόλου μόνο εγώ, ήταν μαζί μου η φωνή της μαμάς μου που πίστευε πως θα τα καταφέρω, σε κάθε μου βήμα…
Μαμά μ ακούς;
Κατάφερα να μιλήσω σήμερα
Μαμά μ ακούς;
Δεν άφησα κανέναν να με μειώσει
Μαμά μ ακούς;
Θέλω να γίνω δικηγόρος
Μαμά μ ακούς;
Φώναξα όταν μου είπαν πως μόνο παιδιά μπορώ να κάνω
Μαμά μ ακούς;
Φώναξα όταν κάποιος πήγε να με αγγίξει
Μαμά μ ακούς;
Πέρασα!!!
Μαμά μ ακούς;
Ευχαριστώ
Μαμά μ ακούς;
Σαγαπω!
Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο σε κάθε μαμά -και πρωτίστως στη δική μου- που προσπαθεί σε αυτό το χαοτικό ναρκοπέδιο της καθημερινότητας να προστατέψει το παιδί της από κάθε άδικη έκρηξη και να δημιουργήσει έναν άνθρωπο, που έπειτα θα αποφεύγει τις νάρκες μόνος του και μάλιστα θα τις απομακρύνει ώστε κάποτε… η ζωή να γίνει ένα λιβάδι με λουλούδια. Ειδικότερα όμως, αυτό το άρθρο είναι ένας φόρος τιμής για κάθε μητέρα που δεν πρόλαβε να πει το τελευταίο αντίο σε ένα βαγόνι που δεν έφτασε ποτέ!
-Στείλτο στη δίκη σου μαμά για να της θυμίσεις πως η αγάπη και η ευγνωμοσύνη σου για εκείνη θα βρίσκεται πάντα χαραγμένη στην καρδιά σου να αποτελεί τον φάρο της δικής σου θάλασσας.
