Κάντο όπως η Θάτσερ

1 Φεβρουαρίου 2021

Από τον μακρινό Ιανουάριο του 2008, όπου και ξεκίνησα να παρακολουθώ παιχνίδια ποδοσφαίρου και να πηγαίνω κάθε Σαββατοκύριακο στο γήπεδο της αγαπημένης μου ομάδας, ένα είναι το φαινόμενο, το οποίο διαχρονικά δεν έχει εκλείψει, αντιθέτως εντείνεται με τα χρόνια όλο και παραπάνω. Πρόκειται φυσικά για το φαινόμενο της οπαδικής βίας. Το φαινόμενο της οπαδικής βίας φυσικά δεν πρωτοεμφανίστηκε το 2008. Αποτελεί δυστυχώς ένα δυσάρεστο και διαχρονικό φαινόμενο, το οποίο με την πάροδο του χρόνου παίρνει όλο και πιο «άγριες μορφές». Από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις. Αφορμή για να ειπωθεί αυτό το ζήτημα στάθηκε η πρόσφατη σύγκρουση οπαδών στην Θεσσαλονίκη, κατά την οποία σημειώθηκαν και πυροβολισμοί. Η υπόθεση βρίσκεται σε αρκετά πρώιμο επίπεδο και σίγουρα θα διερευνηθεί και θα εξεταστεί όπως κάθε υπόθεση. Οι απόψεις, για τις αιτίες και τις αφορμές, οι οποίες προκαλούν αυτά τα γεγονότα, ποικίλλουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Άλλοι καταλογίζουν τις ευθύνες στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, άλλοι στους παράγοντες των ομάδων κ.λ.π. Δεν πρόκειται να αγιοποιήσω κανέναν από όλους αυτούς, ωστόσο δεν πρέπει να εφαρμόζεται και σε αυτόν τον τομέα η τάση να μην αναλαμβάνει κανένας τις ευθύνες που του αναλογούν και να τις καταλογίζει σε «τρίτους». Όπως προαναφέρθηκε, η οπαδική βία έχει λάβει πιο «άγριες μορφές» με την πάροδο των χρόνων. Και φυσικά αναφέροντας «άγριες μορφές», εννοούμε ανθρωποκτονίες. Δυο πολύ τρανταχτά περιστατικά ανθρωποκτονιών ήταν εκείνο του Νάσου, Κύπριου οπαδού του Π.Α.Ο.Κ αλλά και του Τόσκο Μποζατζίσκι, οπαδού του Άρη με καταγωγή από την Βουλγαρία. Αμφότεροι θύματα οπαδών αντίπαλης ομάδας, οι οποίοι «έστησαν» ενέδρα εναντίον τους. Φυσικά και δεν είναι τα μόνα παραδείγματα, δυστυχώς.

Μήπως ήρθε η ώρα μετά από αρκετά τέτοια παραδείγματα, να ληφθεί ένα αρκετά αυστηρό μέτρο, για να μην έχουμε άλλους «Νάσους» και άλλους «Τόσκο» από εδώ και πέρα; Εδώ κολλάει και ο τίτλος του άρθρου. «Κάντο όπως η Θάτσερ». Για την ιστορία, η Μάργκαρετ Θάτσερ, πρωθυπουργός της Αγγλίας στην δεκαετία του ΄80, προχώρησε σε μια πρωτοφανή απόφαση. Εισηγήθηκε σε συνεργασία με την UEFA, τον αποκλεισμό των αγγλικών ομάδων για 5 χρόνια από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ενώ η ομάδα της Λίβερπουλ είχε τιμωρηθεί με 6 χρόνια, επειδή οι οπαδοί της είχαν υποκινήσει τα αιματηρά επεισόδια εναντίον των αντίστοιχων οπαδών της Γιουβέντους, τα οποία προκάλεσαν τον θάνατο 39 ανθρώπων καθώς και εκατοντάδες τραυματίες.

Εκ πρώτης όψεως, το μέτρο, το οποίο έλαβε η «Σιδηρά Κυρία» θα είχε σίγουρα μεγάλο πολιτικό κόστος, το οποίο δεν δίστασε και να επωμιστεί. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, ότι πρόκειται για ένα ακραίο μέτρο, το οποίο εφαρμόστηκε με απώτερο σκοπό την εκρίζωση του χουλιγκανισμού. Ίσως σε πολλές περιπτώσεις για να λύσεις ένα ακραίο ζήτημα, να πρέπει να επιστρατεύσεις και ακραία μέτρα. Κρίνεται επίσης αυτονόητο, ότι οι αρμόδιοι οφείλουν να εξιχνιάζουν και να ερευνούν κάθε περιστατικό τέτοιου είδους. Χωρίς παρωπίδες, χωρίς οπαδικές προτιμήσεις, πάντα με γνώμονα το σωστό, την τιμωρία δηλαδή εκείνων που υποκινούν και δρουν με τέτοιο τρόπο. Και τι εννοούμε φυσικά με αυτό; Να είναι αδέκαστοι στο έργο τους. Ίδια μέτρα, ίδια σταθμά για όλους απέναντι στη μεγαλύτερη παθογένεια και μάστιγα του αθλητισμού. Γράφει ο Γιάννης Κατσίκης