Κοντοστεκόμουν αλαφιασμένος στην άκρη του δρόμου. Με αναστατωμένη την ανάσα και με τις κροταφικές αρτηρίες να συσπώνται, λες και επιδίωκαν να ξεφύγουν από το λεπτό δέρμα του προσώπου, αναζητούσα την αφετηρία αυτής της αναταραχής: ό,τι και να ήταν, δεν είχε αφήσει ξεκάθαρα ίχνη. Σκέφτηκα να πιάσω τα γεγονότα (αν μπορεί να τα αποκαλέσει κάνεις έτσι) από την αρχή. Περπατούσα βιαστικά μέσα από αυτή την πολυσύχναστη πλατεία με το στήθος προτεταμένο και τα χέρια στις τσέπες, ώσπου, ώσπου… Είναι ανώφελο να προσπαθήσω να θυμηθώ, δεν έχει αλλάξει τίποτα γύρω μου… Ωστόσο όλα είναι διαφορετικά!
Φοβισμένος αλλά και συνάμα κατάπληκτος συνειδητοποιούσα ότι εγώ ήμουν αυτός που άλλαξε. Βυθισμένος σε φρικτή έκσταση, αναζητούσα, με φανερά ανήσυχο βλέμμα, κάποιο καθησυχαστικό ζευγάρι από μάτια: “σίγουρα δεν είμαι ο μόνος που βιώνει αυτό το σκίρτημα, αυτόν τον σουβλερό παγωμένο αέρα”. Ωστόσο δεν έβλεπα παρά μόνο θολές φθισικές μορφές, με μάτια κενά. Ξάφνου, δεν αισθανόμουν πλέον τίποτα να με συνδέει με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους της πλατείας, ακόμα και η ιδέα του να συγχρονίσω το βάδισμα μου με το δικό τους, με κάρφωσε, ακόμα περισσότερο, στη θέση μου…
Για πρώτη φορά στη ζωή μου αρνούμουν να είμαι κομμάτι αυτού του βούρκου που ονομάζεται σύγχρονη ανθρωπότητα. Τι με έκανε να προχωρώ μπροστά μέχρι τότε, ποια κινητήρια δύναμη βρισκόταν πίσω από κάθε μου βήμα; Μήπως ήταν το καθήκον; Καθήκον, αγαπούσα αυτή τη λέξη, και με καλή θέληση εκτελούσα τα καθήκοντα που μου είχαν αναθέσει: τα καθήκοντα του υιού, του μαθητή, του εργαζομένου. Αλλά εκείνη τη στιγμή θέλησα να τα ξεριζώσω όλα από το δέρμα μου, και να με δω για πρώτη φορά γυμνό σαν έναν λευκό καμβά. Άραγε αυτοί οι άνθρωποι που υπομονετικά τώρα στέκονται στη στάση του λεωφορείου, επέλεξαν οι ίδιοι τα καθήκοντα τους; Πιστεύουν ότι είναι ελεύθεροι να επιλέξουν; Δεν γνωρίζουν ότι τα καθήκοντα βρίσκονται στον αέρα που αναπνέουμε και μας συνοδεύουν από την στιγμή της γέννησης μας.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή ζούσα βιαστικά, πιστός υπηρέτης των καθηκόντων μου, με το βλέμμα καρφωμένο στο ρολόι και με τον νου μου, να είναι μια δυσκίνητη μηχανή που έχει χάσει κάθε αίσθημα του ωραίου και -αναζητώντας παροδικές απολαύσεις προκείμενου να απαλλαγεί για λίγο από τον βαρύ εαυτό του- ανησυχούσε για το μέλλον. Ζούσα συνεχώς κάτω από τον φόβο ότι είχα κάτι να χάσω. Τώρα συνειδητοποιώ πως αυτό που έχανα ήταν το πλούσιο στοχαστικό υλικό και η απόλυτη ομορφιά που μου προσέφερε απλόχερα η ζωή. Πόσο πλούσια είναι η ζωή, πόσο όμορφη είναι η ζωή, πώς μπορεί να τα δει κανείς όλα αυτά άμα περπατάει συνεχώς με σκυμμένο το κεφάλι; Πρέπει να είναι κάνεις διατεθειμένος να δει τη ζωή από μεγάλα ύψη και τότε θα συνειδητοποιήσει την ξέχειλη ομορφιά της. Μέχρι τώρα φοβόμουν τα ύψη, η ζωή μου ήταν τόσο αστικά οργανωμένη, τόσο στενά οριοθετημένη.
Η έννοια του καθήκοντος συνεχίζει να υπάρχει, αλλά τώρα το μόνο καθήκον που έχω είναι απέναντι στην ίδια τη ζωή, και για να γίνει γίνει κανείς πιστός στη ζωή, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επαναστατήσει απέναντι στη ζωή. Τι σημαίνει επαναστατώ απέναντι στη ζωή; Σημαίνει: οξύνω το βλέμμα μου και δέχομαι τον χαρακτήρα της ζωής, όπως αυτός είναι, απαλλαγμένος από κάθε λογής παραπέτασμα. Έτσι σαν να είμαι για άλλη μια φορά παιδί προσπαθώ να απαντήσω στα ερωτήματα που μου θέτει η ζωή: Γιατί είμαι εδώ και όχι εκεί; Γιατί είμαι εγώ και όχι αυτός; Ποιο κομμάτι του εαυτού μου είναι δικό μου και ποιο κομμάτι του εαυτού μου είναι οι γονείς μου, και οι εμπειρίες που έχω ζήσει; Τι υπήρχε πριν από εμένα και τι θα υπάρξει μετά από εμένα;
Πλέον θα είμαι ευγνώμον για κάθε τι που μου συμβαίνει, όσο μικρό ή μεγάλο ή όσο φαινομενικά πικρό και θλιβερό και αν είναι, καθώς τα πάντα, όσο αναίτια και ασύνδετα και αν φαίνονται με οδήγησαν τούτη εδώ τη στιγμή σε αυτήν την πλατεία, παγωμένο και βυθισμένο κάτω από έναν γκριζογάλανο ουρανό. Για πρώτη φόρα στη ζωή μου αναλογίζομαι το τι σημαίνει υπάρχω. Άλλοτε, θα ξαπόστελνα αυτές τις σκέψεις μακριά, καθώς δεν θα τις έβλεπα ως τίποτε άλλο παρά ασήμαντους περισπασμούς, αλλά τώρα τους κατανοώ ως πρόσκληση της ίδιας της ζωής να την κατανοήσω. Συμβαδίζοντας με τις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής, είχα αποκτήσει μαεστρία σε κάθε λογής τέχνασμα που μου επιτρέπει να βλέπω τη ζωή επιλεκτικά, αγνοώντας ό,τι θα μπορούσε να χαλάσει τον καλό ύπνο. Αλλά η στιγμή της αλλαγής ήρθε την κατάλληλη ώρα, σαν τον μεγάλο απελευθερωτή και τώρα βλέπω τη ζωή πιο αληθινή, πιο επιθυμητή και πιο μυστήρια.
Η στιγμή αυτή, της εκ νέου αλλαγής σχηματίζεται μέσα σου δίχως εσύ να το αντιληφθείς. Ελλοχεύει στα βάθη της ψυχής σου και αποκτά ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις μέχρι τη στιγμή που, καθώς θα στρίβεις στη γωνία της κεντρικής πλατείας ή καθώς θα απολαμβάνεις τον καφέ σου έρχεται πάνω σου σαν καταιγίδα, ικανή να σε παγιδέψει στις φλόγες. Εσύ τότε θα αφήσεις τον εαυτό σου να σβήσει σαν ένα κουρασμένο και λιωμένο κερί ή θα αναδυθείς ξαναγεννημένος μέσα από τη φλόγα υπερβολικά πλούσιος για να μοιράσεις τη φωτιά σου με άλλες ψυχές;
“Τίποτα δεν άλλαξε και όμως όλα υπάρχουν με έναν άλλο τρόπο” ~ Jean Paul Sartre
