Έναν χρόνο κλείνει στο τιμόνι του ΣΥΡΙΖΑ, ο Στέφανος Κασσελάκης και οι αλλαγές, οι ανατροπές, οι αποχωρήσεις και οι διαμάχες δεν έλειψαν λεπτό. Μπορεί τα στελέχη του κόμματος να ήθελαν ο νέος πρόεδρος να εκλεγεί από τη βάση και τα μέλη του, αλλά σίγουρα έναν χρόνο τώρα το μετανιώνουν πολύ και για αυτό υπάρχουν συχνά νέες συζητήσεις περί νέου προέδρου ώστε να λάβει τη θέση του αρχηγού για να μην κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα του 8%, όπως αναφέρουν, αλλά να διατηρήσει τη θέση του ως αξιωματική αντιπολίτευση και εν δυνάμει κυβέρνησης.
Ο Στέφανος Κασσελάκης από την άλλη συνεχίζει να εκσυγχρονίζει το κόμμα, όπως ο ίδιος αναφέρει, και να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ τον προοδευτικό κεντροαριστερό φορέα, ο οποίος θα καταφέρει να σταματήσει την κυβέρνηση της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ο Στέφανος Κασσελάκης επικράτησε στη δεύτερη Κυριακή των εσωκομματικών εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην Έφη Αχτσιόγλου, κερδίζοντας την ηγεσία του κόμματος με μεγάλη διαφορά ψήφων. Η εκλογή του αποτέλεσε έκπληξη, δεδομένου ότι ήταν πολιτικά άγνωστος στο ευρύ κοινό πριν την υποψηφιότητά του. Η καμπάνια του επικεντρώθηκε στο προοδευτικό μήνυμα και στην ανανέωση του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ παρουσίασε τον εαυτό του ως έναν εξωτερικό υποψήφιο που θα μπορούσε να φέρει μια νέα εποχή στο κόμμα.
Μετά την εκλογή του σημειώθηκαν αντιδράσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα από πιο παραδοσιακά στελέχη που εξέφρασαν προβληματισμό για το μέλλον του κόμματος υπό την ηγεσία ενός μη παραδοσιακού πολιτικού. Η Έφη Αχτσιόγλου, που εκπροσωπούσε μια πιο αριστερή πτέρυγα, υπογράμμισε την ανάγκη για ενότητα, παρόλο που υπήρξαν φήμες για εσωτερικές τριβές.
Ο Κασσελάκης προχώρησε στον σχηματισμό μιας νέας ηγετικής ομάδας, προσελκύοντας νεότερα στελέχη και επιχειρώντας να φέρει την “ανατροπή” που είχε υποσχεθεί. Η πορεία αυτή συνεχίζεται με προκλήσεις, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να βρει μια ισορροπία ανάμεσα στις διαφορετικές φωνές που τον συνθέτουν.
Η ηγεσία του Στέφανου Κασσελάκη προκάλεσε συζήτηση για την ιδεολογική κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Κασσελάκης πρότεινε έναν πιο κεντροαριστερό προσανατολισμό, με μεγαλύτερη έμφαση σε θέματα όπως τα δικαιώματα των μειονοτήτων, η οικονομική ανάπτυξη και η σύγκρουση με το κατεστημένο. Κάποια παραδοσιακά στελέχη, ωστόσο, εξέφρασαν ανησυχία για τη μετακίνηση του κόμματος από τις ριζοσπαστικές του ρίζες.
Μετά την εκλογή του, ο Στέφανος Κασσελάκης έκανε μια σειρά από δημόσιες εμφανίσεις, όπου παρουσίασε το όραμά του για το κόμμα και τη χώρα. Τόνισε την ανάγκη για προοδευτική διακυβέρνηση και τον εκσυγχρονισμό της Ελλάδας, ενώ ασχολήθηκε έντονα με θέματα διαφθοράς και διαφάνειας. Παράλληλα, ανέδειξε το ζήτημα της “ελληνικής διασποράς”, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως εκπρόσωπο αυτής της κοινότητας.
Ο Κασσελάκης κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια σειρά από εσωτερικές κρίσεις στο κόμμα, ενώ ταυτόχρονα προσπάθησε να ενισχύσει τη δημόσια εικόνα του. Οι κριτικές για την πολιτική του εμπειρία και τη διαχείριση της νέας του θέσης συνέχισαν να αποτελούν αντικείμενο συζήτησης στον δημόσιο λόγο.
Καθημερινά υπήρχαν φωνές και συζητήσεις σχετικά με την αποτελεσματικότητα του Στέφανου Κασσελάκη και αν μπορεί να κρατήσει το κόμμα στα επίπεδα που είχε επί Αλέξη Τσίπρα. Στελέχη και βουλευτές διαγράφονταν, αποχωρούσαν και με κάθε ευκαιρία αποδοκίμαζαν τον πρόεδρο.
Στο Συνέδριο του κόμματος τον Φεβρουάριο, οι κόντρες που υπήρχαν όλο αυτόν τον καιρό, εκφράστηκαν με την ξεκάθαρη υποψηφιότητα της Όλγας Γεροβασίλη με στόχο να καθαιρεθεί ο Στέφανος Κασσελάκης. Εν τέλει, δεν έγιναν εκλογές και ο Κασσελάκης συνέχισε να προσπαθεί να αλλάξει το κόμμα και να το κάνει, σύμφωνα με τα λεγόμενα του, πιο προοδευτικό.
Έτσι φτάνουμε στη σύγκλιση της Κεντρικής Επιτροπής στην οποία ο Στέφανος Κασσελάκης ήθελε να αλλάξει ακόμα και το όνομα του κόμματος σε μια προσπάθεια ανανέωσης. Όμως με εισήγηση του Πολάκη, κατατέθηκε πρόταση μομφής κατά του Κασσελάκη η οποία τελικά υπερψηφίστηκε και ήρθε η έκπτωσή του από την προεδρία του κόμματος.
Έτσι λοιπόν, ο Στέφανος Κασσελάκης χωρίς καν να κλείσει χρόνο στην προεδρία του κόμματος, φαίνεται να είχε από την πρώτη κιόλας στιγμή της εκλογής του, έναν πόλεμο από τα περισσότερα στελέχη του κόμματος, γιατί ίσως δεν μπορούσαν να δεχτούν τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο ή ακόμα και την είσοδο νέων ατόμων στον πολιτικό χώρο.
Μπορεί ο Κασσελάκης να είχε δηλώσει ξεκάθαρα τις πολιτικές του θέσεις ή να μην συνέπιπταν με εκείνες που εκπροσωπούσε ο ΣΥΡΙΖΑ ως ριζοσπαστική αριστερά αλλά σίγουρα προσπάθησε να «πετάξει» από το κόμμα ή καλύτερα να αντικαταστήσει τα παλαιά στελέχη, τα οποία ο κόσμος είχε εμπιστευτεί και ψηφίσει το 2015, με νέα πρόσωπα τα οποία θα είχαν νέες ιδέες και προσδοκίες ως προς το τι θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κεντροαριστερός φορέας.
Ίσως αυτό το εγχείρημα να ήταν πολύ δύσκολο να γίνει στο συγκεκριμένο κόμμα ή γενικότερα στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας.
Μένει να φανεί τώρα ποια θα είναι τα επόμενα βήματα του Στέφανου Κασσελάκη -και αν θα υπάρχουν- στην πολιτική, αν θα ξαναβάλει υποψηφιότητα για πρόεδρος στον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε σε μια ενδεχόμενη επανεκλογή του να «κλείσει» όλα τα στόματα ή αν θα οδηγηθεί στην δημιουργία ενός νέου φορέα, ο οποίος θα έχει τα χαρακτηριστικά εκείνα που ο ίδιος θέλει και εκπροσωπεί.
