Το κάνουν δημοσιογράφοι, youtubers, influencers, ηθοποιοί, κωμικοί, επιστήμονες.
Ναι, μιλάμε για podcasts.
Μάλιστα, για να είμαστε και πιο ακριβείς: «To podcasting είναι μια υπηρεσία διαθέσιμη σε χρήστες, η οποία τους επιτρέπει να ακούσουν μια συζήτηση όποτε το ζητήσουν. […] Τα podcast μπορούν να δημιουργηθούν από καθέναν που διαθέτει μικρόφωνο, λογισμικό ηχογράφησης, και σύνδεση στο internet».
Τον τελευταίο καιρό, λοιπόν, παρατηρούμε όλο και περισσότερα προβεβλημένα και μη πρόσωπα, με προϋπηρεσία ή μη, να γίνονται πομποί ενός podcast στα social, με δέκτη μία ελληνική κοινωνία, μεγάλο μέρος της οποίας μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν γνώριζε καν τον όρο. Δεν εξαιρείται η γράφουσα.
Είναι μόδα το podcast;
Είναι ο τρόπος των δημιουργών να παράξουν εύκολα ένα υλικό με αποδοχή και απολαβές, χωρίς προϋπηρεσία;
Ο τρόπος των αποδεκτών να αισθανθούν κοινωνοί ενός ποιοτικού περιεχομένου και να ταυτιστούν, χωρίς να νιώθουν μόνοι;
Ο τρόπος των διασήμων να δώσουν μία συνέντευξη χωρίς την πίεση των τηλεοπτικών καναλιών και των αδιάκριτων ερωτήσεων;
Είναι η αντικατάσταση μιας τηλεόρασης; Ή το ξέσπασμα μιας κοινωνίας;
Όλα αυτά μαζί, θα μπορούσε να πει κανείς.
Αναμφισβήτητα, υπάρχουν πολλοί καιροσκόποι οι οποίοι, βλέποντας αυτήν την επιτυχία πρώτα στο εξωτερικό και μετέπειτα στην Ελλάδα, θέλησαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα των υπολοίπων για να παράξουν μία «εύκολη» επιτυχία και να είναι μέσα στα πράγματα.
Ακόμη κι αυτοί, όμως, για κάποιον λόγο κατάλαβαν πως αυτό είναι το συμφέρον τους και κινήθηκαν προς τα εκεί.
Δεν πρόκειται μόνο, λοιπόν, για μία απλή ιδέα που κάποιος ξεκίνησε, αλλά για μία ανάγκη της κοινωνίας να ξεσπάσει και να μιλήσει. Να μιλήσει για ανισότητες, ευαισθησίες, υγεία, τέχνη, επιστήμη, πολιτική και θέματα ταμπού για τα οποία δεν κάνει συχνά χώρο η ελληνική τηλεόραση, ή τα αφήνει για λίγο να αναπνεύσουν κι ύστερα τους κόβει το οξυγόνο…
Βέβαια, για να μην είμαστε άδικοι, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως και στην ψυχαγωγική τηλεόραση έχουν γίνει βήματα, αλλά σίγουρα υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα.
Κατά τη γνώμη μου, η ελληνική τηλεόραση έχει τα φόντα για να αποτοξινωθεί και να λειτουργήσει -έστω σε ένα πολυπόθητο ποσοστό της- ως αντιπρόσωπος της κοινωνίας και της τέχνης, και όχι ως αντίπαλος των podcast.
Στον αντίποδα, τα podcasts, έχουν ήδη εδραιωθεί και αγαπηθεί από τους ανθρώπους που επιθυμούν να ενημερώνονται και να ψυχαγωγούνται όσο πιο σφαιρικά γίνεται.
Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, πως σε μια εποχή τόσο γρηγορών και βίαιων αλλαγών, πολύχρωμων ερεθισμάτων, εικόνων και διαφημίσεων, το να ακούει και να βλέπει κανείς με ενδιαφέρον έναν ήρεμο, πολιτισμένο και ποιοτικό διάλογο για ώρα, θα μπορούσε να θεωρηθεί και άθλος!
Κι όμως, επιτυγχάνεται αυτό διότι, απ’ ό,τι φαίνεται, η ανθρώπινη φύση και η ανάγκη της για ουσιαστική επικοινωνία και σύνδεση νικάει ακόμα την τεχνολογία και την τεχνητή νοημοσύνη.
Μάλλον ως είδος ακόμα έχουμε περισσότερο ανάγκη για συναισθηματική νοημοσύνη.
Τα podcasts, δηλαδή, δίνουν την ευκαιρία να αποφύγει κανείς τη μοναξιά του, εάν το επιθυμεί, ή και να τη συντροφεύσει εάν δεν θέλει να την αποφύγει, χωρίς να εγκλωβίζεται στο άλλο άκρο της αποκλειστικής φασαρίας.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως το podcast είναι η συνέχεια των social media, καθώς προσπαθεί να επεκτείνει χρονικά και ποιοτικά όσους διαλόγους γεννιούνται στα social, αλλά δεν καλλιεργούνται γόνιμα.
Τέλος, από αυτό το φαινόμενο ωφελούνται και οι συνεντευξιαζόμενοι, που συνήθως είναι είτε προβεβλημένοι καλλιτέχνες, είτε επιστήμονες. Άνθρωποι που μέχρι πρότινος ήταν υποχρεωμένοι να δίνουν συνεντεύξεις μόνο στην τηλεόραση, και πολλές φορές χωρίς να είναι επιλογή ή επιθυμία τους…
Οι συνεντευξιαζόμενοι νιώθουν πολύ πιο άνετα να ανοιχτούν και να μιλήσουν ακόμα και για πολύ προσωπικά τους ζητήματα. Βέβαια, δυστυχώς, εξακολουθούν ορισμένες τηλεοπτικές εκπομπές να αναπαράγουν με μια μέθοδο «κοπτοραπτικής» κάποια αποσπάσματα των podcasts, χωρίς συναίνεση αλλά με περισσότερη κριτική, διότι αυτή τη φορά η συνέντευξη δεν ήταν δική τους!
Εν ολίγοις, είναι μόδα τα podcasts; Ναι.
Διότι η μόδα δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό.
Κακό είναι να την σφετερίζονται συναισθηματικά ρηχοί άνθρωποι για να θεωρηθούν σημαντικοί, πομποί της εξέλιξης, του εναλλακτικού.
Κακό είναι να καταπίνει τα πάντα ο δέκτης χωρίς να φιλτράρει, με σκοπό να αισθανθεί ό,τι και οι παραπάνω.
Κακό είναι ορισμένοι «επαγγελματίες» να βιάζουν τη δημιουργικότητα άλλων, γιατί δεν τους περισσεύει ο επαγγελματισμός τους.
Και δεν μιλάμε μόνο για podcasts.
Τελικά, είναι ακμή, είναι σημείο των καιρών, είναι μόδα.
Θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε σε ένα podcast.
