Η επικαιρότητα είναι αυτή που μου δίνει αφορμή για ένα άρθρο για το οποίο δεν χρειάζομαι σχεδόν καθόλου έρευνα. Κι αυτό γιατί η έννοια του «αστακού», μια κότα και μια πάπια, ένα τραγούδι για μια γάτα που βρωμάει (εδώ συνειδητοποιούμε πόσο καλύτερα ακούγονται αυτά στα αγγλικά) μια λιλά πόρτα με μια άδεια κίτρινη κορνίζα και κυρίως 6 άνθρωποι πίσω από αυτή παίζουν εδώ και χρόνια σημαντικό ρόλο στη ζωή μου.
Πράγματι λοιπόν τα «Φιλαράκια» ήταν και είναι πάντα εκεί για όποιον θαυμαστή τους έχει ανάγκη το γέλιο που αφειδώς προσφέρουν. Ακόμα και όσοι τα υποτιμούν και λένε ότι δεν είναι του γούστου τους, θα ψεύδονταν αν ισχυρίζονταν ότι δεν έχουν γελάσει ποτέ με κάποια σκηνή τους αφού τα αστεία της σειράς είναι ευφυή και πολυποίκιλα, από τις αξέχαστες φράσεις π.χ. “pivot” μέχρι το γέλιο της Τζάνις , και οι κωμικοί που τα μετέφεραν από το χαρτί στην πράξη πραγματικά ταλαντούχοι. Έτσι τα βλέπεις ξανά και ξανά, αγαπημένες σκηνές που είσαι βέβαιος για την κατάληξή τους και κάθε φορά προκαλούν τα ίδια συναισθήματα, αλλά και κάποιες άλλες που είχαν ξεχαστεί και εν τέλει εκπλήσσουν ευχάριστα.
Είναι επομένως μια πρόκληση να δεις ένα νέο στοιχείο να προστίθεται σε κάτι τόσο οικείο. Ειδικά με την πάροδο τόσων χρόνων όπου και το μόνο σίγουρο ότι θα επέλθει είναι η αλλαγή, θέλει μέχρι και θάρρος για να το αντιμετωπίσεις. Πολλοί από αυτούς που το βρήκαν, σοκαρίστηκαν μάλιστα βλέποντας τους αγαπημένους τους χαρακτήρες να έχουν μεγαλώσει. Εγώ πάλι δεν ένιωσα κάποια ιδιαίτερη διαφορά ίσως επειδή τους παρακολουθώ στα social media, αλλά κυρίως γιατί η μεταξύ τους χημεία και ατμόσφαιρα ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Μετά από 17 χρόνια λοιπόν συναντιούνται οι Jennifer Aniston, Courtney Cox, Lisa Kudrow, David Schwimmer, Matt LeBlanc και Matthew Perry στο σετ που τους άλλαξε τη ζωή, όχι όμως υποδυόμενοι τους χαρακτήρες που διαμόρφωσαν την τηλεόραση όπως την ξέρουμε σήμερα, αλλά ως οι εαυτοί τους. Και συζητάνε, θυμούνται και συγκινούνται αποκαλύπτοντας συγχρόνως στο ευρύ κοινό πτυχές που δεν γνώριζε για την πολυαγαπημένη του σειρά.
Ξεχωρίζουν για μένα αρχικά ο ανεκπλήρωτος έρωτας που υπήρχε μεταξύ της Aniston και του Schwimmer στις πρώτες σεζόν, αλλά και το γεγονός ότι το ζευγάρι Monica-Chandler, το original couple goals αν με ρωτάτε, θα ήταν απλώς ένα one night stand χωρίς τον φανερό ενθουσιασμό των θεατών που χειροκροτούσαν λεπτά ολόκληρα μόλις τους είδαν μαζί στο επεισόδιο του Λονδίνου.
Ωστόσο υπήρξε ένα σημείο που σχεδόν προσπεράστηκε προβληματίζοντάς με. Στην συζήτηση για το πώς ένιωθαν όταν το παρευρισκόμενο κοινό δεν αντιδρούσε σε ένα αστείο, ο Matthew Perry είπε ότι προτιμούσε να πεθάνει παρά να μην γελάσει το κοινό σε κάποιο αστείο του. Οι υπόλοιποι παραδέχτηκαν ότι δεν το είχαν αντιληφθεί και συνέχισαν την κουβέντα παρασυρόμενοι από το εύθυμο κλίμα. Σκέφτομαι όμως, πόσο δύσκολα έχει περάσει ο συγκεκριμένος άνθρωπος, αφού ο εθισμός του στο αλκοόλ επηρέασε καθοριστικά τη ζωή του. Προβλήματα υγείας τον ταλαιπωρούν ακόμα ενώ μάλιστα έχει δηλώσει ο ίδιος ότι δεν θυμάται 3 σεζόν από τη σειρά επειδή ήταν διαρκώς μεθυσμένος.
Στο reunion, ήταν πολύ πιο ήσυχος και ήρεμος από ό,τι τον έχουμε συνηθίσει, με τα ειρωνικά σχόλια που τον ξεχωρίζουν να ήταν περιορισμένα, αλλά ταυτόχρονα τον διακατείχε φανερά μια ευγνωμοσύνη: «είμαι πολύ χαρούμενος που το ξανακάνουμε αυτό» είπε στον LeBlanc, όταν κάθισαν στις δερμάτινες πολυθρόνες τους. Η περίπτωση του πολυαγαπημένου Chandler φέρνει στην επιφάνεια την ερώτηση για το τίμημα της φήμης και της επιτυχίας. Και θα ήθελα πραγματικά να μάθαινα περισσότερα γι’ αυτό από το καστ μιας από τις πιο επιτυχημένες σειρές στην ιστορία.
Ένα ακόμα σπουδαίο ερώτημα που αναδύεται είναι τι μένει τελικά από όλο αυτό; Το reunion απαντά με βίντεο-ομολογίες ανθρώπων από κάθε ήπειρο που περιγράφουν τον τρόπο που τους βοήθησε η σειρά σε δύσκολες στιγμές τους, όπως η αρρώστια, απώλεια και η ψυχολογική βία.
Οι δημιουργοί της σειράς Marta Kauffman και David Crane έφτιαξαν τους πρωταγωνιστές τους με χαρακτηριστικά με τα οποία μπορεί εύκολα κανείς να ταυτιστεί πετυχαίνοντας κάτι πολύ σπουδαίο: την οικουμενικότητα του όλου εγχειρήματος. Μπορείς να φέρεις την ανεμελιά και την αυθεντικότητα της Phoebe ή την αθωότητα και το χιούμορ του Joey από όπου κι αν κατάγεσαι. Κι αν όχι εσύ, μπορεί κάποιος που αγαπάς να έχει την προνοητικότητα της Monica, τον σαρκασμό του Chandler ή μια σχέση σαν αυτή του Ross και της Rachel. Και έτσι τα «Φιλαράκια» παραμένουν επίκαιρα, καθώς είναι διαρκώς κοντά σου.
Σε έναν ιδανικό κόσμο , το Friends θα έβγαζε ακόμα επεισόδια, θα είχε 20 κύκλους σαν κάτι παλιές σαπουνόπερες, αλλά με περισσότερη ποιότητα, και θα ξέραμε με λεπτομέρειες τις εξελίξεις στις ζωές των 6. Βέβαια, στον κανονικό κόσμο ισχύει το ρητό που συνέχεια ακούμε και επιβεβαιώνεται ότι δηλαδή «όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν». Αλλά προτιμώ να κλείσουμε πιο αισιόδοξα με τη φράση της δικής μου προσωπικής αγαπημένης «Welcome to the real world. It sucks. You’re gonna love it».
