16 Μαρτίου 2020
Μία παράσταση Stand-Up Comedy είναι βασισμένη στους αρχέγονους παράγοντες που διαμόρφωσαν την κουλτούρα του σύγχρονου ανθρώπου: την συγκέντρωση ανθρώπων και την αναπαραγωγή και ανταλλαγή ιδεών μέσω της καλλιτεχνικής έκφρασης. Ο Stand Up Comedian επικοινωνεί με τους θεατές αυθεντικά και άμεσα. Μια παράσταση Stand Up είναι πολλές φορές η αφορμή για να αναζητήσουμε έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης μέσα από τα μάτια του κωμικού. Ο κωμικός παρατηρεί την καθημερινότητα και μας παρουσιάζει το περιεχόμενο αυτής με σαρκασμό και σάτιρα. Στην αρχαιότητα, ο σκεπτόμενος κωμικός προσπαθούσε να βρεί τις «ατέλειες» της κοινωνίας και να τις αναδείξει με σκοπό μακροπρόθεσμα να εξαφανιστούν. Από την δομή τους, ο λόγος του κωμικού είναι γεμάτος με αστεία σχεδιασμένα έτσι ώστε να αφομοιώνονται με διακριτικό τρόπο στο υποσυνείδητο του θεατή μεταφέροντας τις ιδέες αλλά και τα μηνύματα που κρύβουν.
Κίνδυνος
Το Stand Up Comedy θεωρείται επικίνδυνη τέχνη. Ένας άνθρωπος, ένα μικρόφωνο, και πολύς κόσμος. Ο κωμικός οφείλει να κάνει τον κόσμο να ξεκαρδιστεί στα γέλια. Αμηχανία, ανασφάλεια και ντροπή είναι 3 συναισθήματα που πρέπει να υφίστανται στον ελάχιστο βαθμό. “Σύμφωνα με τις περισσότερες έρευνες, ο νούμερο ένα φόβος των ανθρώπων είναι το να μιλάνε δημόσια. Δεύτερος είναι ο θάνατος.” Σας ακούγεται σωστό; Αυτό σημαίνει πως οι περισσότεροι φυσιολογικοί άνθρωποι θα προτιμούσαν σε μια κηδεία να είναι μέσα στο φέρετρο, παρά να βγάλουν τον επικήδειο λόγο!”, ομολόγησε κάποια στιγμή ένας κωμικός ονόματι Jerry Seinfeld. Η κριτική φτάνει στα αυτιά του κωμικού με τον πιο άμεσο τρόπο. Κάθε στιγμή και σε κάθε αστείο ο κωμικός αντιλαμβάνεται την απήχηση που έχει το χιούμορ του στον κόσμο. Και στο τέλος, το χειροκρότημα έρχεται για να δώσει την τελική αξιολόγηση: Άρεσε ή όχι; Να το ξαναπώ αυτό ή όχι; Πάντως, στο τέλος της κάθε παράστασης ο performer γνωρίζει την εξέλιξη του.
Παρατηρητικότητα
Οι κωμικοί έχουν διαφορετική οπτική γωνία για τον πραγματικό κόσμο. Παρατηρητικότητα, Αφομοίωση, Ερμηνεία της καθημερινής ζωής είναι τα απαραίτητα όπλα κάθε κωμικού. Ο καλός κωμικός φαίνεται στην αναπαραγωγή ενός δεδομένου για το οποίο ο υπόλοιπος κόσμος γνωρίζει και αδιαφορεί για αυτό. Δεν μιλάμε απλά για stand up comedy, αλλά για “observational comedy”. Σκέψη Πολλοί κωμικοί μίλησαν στο παρελθόν για διάφορα θέματα που δίχαζαν την κοινωνία ( τα γνωστά σε όλους “Ταμπού”). Παλαιότερα, η λογοκρισία ήταν εμφανής σε πολλές περιπτώσεις. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός τέτοιου σπουδαίου κωμικού είναι ο George Carlin(1937-2008). Μοναδικός στο είδος του, κατάφερε να νιώσει τον παλμό της εποχής και της κοινωνίας. Κατάφερε όμως και να γίνει το Νο1 θέμα των αρχών με αποκορύφωμα την σύλληψη του το 1978 για προσβολή με αφορμή το bit με τις “7 βρώμικες λέξεις που δεν μπορείς να πεις στην τηλεόραση”. Το συγκεκριμένο περιστατικό είναι θέμα συζήτησης ακόμα και σήμερα. Εκείνη την εποχή είχε μετατραπεί σε υπόθεση εθνικής σημασίας. Η συγκεκριμένη υπόθεση αμφισβήτησε σε μεγάλο βαθμό τον συντηρητισμό της έκφρασης και την λογοκρισία (στην τέχνη τουλάχιστον!)
(Περισσότερες πληροφορίες στο: https://georgecarlin.com/)
Μοναδικότητα
(https://www.biography.com/performer/richard-pryor) Πέρα από τον Carlin, άλλη μια σπουδαία προσωπικότητα της κωμωδίας ήταν και ο Richard Pryor(1940-2005). Ανήκει στην λίστα με τους 100 σπουδαιότερους κωμικούς. Ο Pryor εισήγαγε πρώτος τεχνικές που πλέον φαίνονται αυτονόητες. Θεατρικότητα, αυτοσαρκασμός, μιμήσεις και σάτιρα αποτελούσαν τα πρωτόγνωρα «όπλα» του Pryor τότε. Αυθεντικός από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της παράστασης, δε δίστασε να μιλήσει για τα προσωπικά του βιώματα. Δημιούργησε έναν συνδυασμό κωμωδίας και τραγωδίας απλά μοναδικό. Όντας ο πρώτος Αφροαμερικανός stand up comedian, έθιξε ζητήματα περί φυλετικών διακρίσεων και άλλων ανισοτήτων. Η «περσόνα» του Pryor επηρέασε πληθώρα κωμικών στο πέρασμα των χρόνων με πρώτο και καλύτερο τον σπουδαίο και γνωστό σε όλους Eddie Murphy.
To Stand Up Comedy, λοιπόν, αφήνει ανεξίτηλο το στίγμα του σε όλα τα χρόνια της ύπαρξης του. Είναι κάτι παραπάνω από το γέλιο: είναι τρόπος έκφρασης, τρόπος ανταλλαγής απόψεων. Στην επόμενη παράσταση που θα πάμε ας έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι: «Γελάω για να σκεφτώ και όχι σκέφτομαι για να γελάσω»
Μία παράσταση Stand-Up Comedy είναι βασισμένη στους αρχέγονους παράγοντες που διαμόρφωσαν την κουλτούρα του σύγχρονου ανθρώπου: την συγκέντρωση ανθρώπων και την αναπαραγωγή και ανταλλαγή ιδεών μέσω της καλλιτεχνικής έκφρασης. Ο Stand Up Comedian επικοινωνεί με τους θεατές αυθεντικά και άμεσα. Μια παράσταση Stand Up είναι πολλές φορές η αφορμή για να αναζητήσουμε έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης μέσα από τα μάτια του κωμικού. Ο κωμικός παρατηρεί την καθημερινότητα και μας παρουσιάζει το περιεχόμενο αυτής με σαρκασμό και σάτιρα. Στην αρχαιότητα, ο σκεπτόμενος κωμικός προσπαθούσε να βρεί τις «ατέλειες» της κοινωνίας και να τις αναδείξει με σκοπό μακροπρόθεσμα να εξαφανιστούν. Από την δομή τους, ο λόγος του κωμικού είναι γεμάτος με αστεία σχεδιασμένα έτσι ώστε να αφομοιώνονται με διακριτικό τρόπο στο υποσυνείδητο του θεατή μεταφέροντας τις ιδέες αλλά και τα μηνύματα που κρύβουν.
Κίνδυνος
Το Stand Up Comedy θεωρείται επικίνδυνη τέχνη. Ένας άνθρωπος, ένα μικρόφωνο, και πολύς κόσμος. Ο κωμικός οφείλει να κάνει τον κόσμο να ξεκαρδιστεί στα γέλια. Αμηχανία, ανασφάλεια και ντροπή είναι 3 συναισθήματα που πρέπει να υφίστανται στον ελάχιστο βαθμό. “Σύμφωνα με τις περισσότερες έρευνες, ο νούμερο ένα φόβος των ανθρώπων είναι το να μιλάνε δημόσια. Δεύτερος είναι ο θάνατος.” Σας ακούγεται σωστό; Αυτό σημαίνει πως οι περισσότεροι φυσιολογικοί άνθρωποι θα προτιμούσαν σε μια κηδεία να είναι μέσα στο φέρετρο, παρά να βγάλουν τον επικήδειο λόγο!”, ομολόγησε κάποια στιγμή ένας κωμικός ονόματι Jerry Seinfeld. Η κριτική φτάνει στα αυτιά του κωμικού με τον πιο άμεσο τρόπο. Κάθε στιγμή και σε κάθε αστείο ο κωμικός αντιλαμβάνεται την απήχηση που έχει το χιούμορ του στον κόσμο. Και στο τέλος, το χειροκρότημα έρχεται για να δώσει την τελική αξιολόγηση: Άρεσε ή όχι; Να το ξαναπώ αυτό ή όχι; Πάντως, στο τέλος της κάθε παράστασης ο performer γνωρίζει την εξέλιξη του.
Παρατηρητικότητα
Οι κωμικοί έχουν διαφορετική οπτική γωνία για τον πραγματικό κόσμο. Παρατηρητικότητα, Αφομοίωση, Ερμηνεία της καθημερινής ζωής είναι τα απαραίτητα όπλα κάθε κωμικού. Ο καλός κωμικός φαίνεται στην αναπαραγωγή ενός δεδομένου για το οποίο ο υπόλοιπος κόσμος γνωρίζει και αδιαφορεί για αυτό. Δεν μιλάμε απλά για stand up comedy, αλλά για “observational comedy”. Σκέψη Πολλοί κωμικοί μίλησαν στο παρελθόν για διάφορα θέματα που δίχαζαν την κοινωνία ( τα γνωστά σε όλους “Ταμπού”). Παλαιότερα, η λογοκρισία ήταν εμφανής σε πολλές περιπτώσεις. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός τέτοιου σπουδαίου κωμικού είναι ο George Carlin(1937-2008). Μοναδικός στο είδος του, κατάφερε να νιώσει τον παλμό της εποχής και της κοινωνίας. Κατάφερε όμως και να γίνει το Νο1 θέμα των αρχών με αποκορύφωμα την σύλληψη του το 1978 για προσβολή με αφορμή το bit με τις “7 βρώμικες λέξεις που δεν μπορείς να πεις στην τηλεόραση”. Το συγκεκριμένο περιστατικό είναι θέμα συζήτησης ακόμα και σήμερα. Εκείνη την εποχή είχε μετατραπεί σε υπόθεση εθνικής σημασίας. Η συγκεκριμένη υπόθεση αμφισβήτησε σε μεγάλο βαθμό τον συντηρητισμό της έκφρασης και την λογοκρισία (στην τέχνη τουλάχιστον!)
(Περισσότερες πληροφορίες στο: https://georgecarlin.com/)
Μοναδικότητα
(https://www.biography.com/performer/richard-pryor) Πέρα από τον Carlin, άλλη μια σπουδαία προσωπικότητα της κωμωδίας ήταν και ο Richard Pryor(1940-2005). Ανήκει στην λίστα με τους 100 σπουδαιότερους κωμικούς. Ο Pryor εισήγαγε πρώτος τεχνικές που πλέον φαίνονται αυτονόητες. Θεατρικότητα, αυτοσαρκασμός, μιμήσεις και σάτιρα αποτελούσαν τα πρωτόγνωρα «όπλα» του Pryor τότε. Αυθεντικός από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της παράστασης, δε δίστασε να μιλήσει για τα προσωπικά του βιώματα. Δημιούργησε έναν συνδυασμό κωμωδίας και τραγωδίας απλά μοναδικό. Όντας ο πρώτος Αφροαμερικανός stand up comedian, έθιξε ζητήματα περί φυλετικών διακρίσεων και άλλων ανισοτήτων. Η «περσόνα» του Pryor επηρέασε πληθώρα κωμικών στο πέρασμα των χρόνων με πρώτο και καλύτερο τον σπουδαίο και γνωστό σε όλους Eddie Murphy.
To Stand Up Comedy, λοιπόν, αφήνει ανεξίτηλο το στίγμα του σε όλα τα χρόνια της ύπαρξης του. Είναι κάτι παραπάνω από το γέλιο: είναι τρόπος έκφρασης, τρόπος ανταλλαγής απόψεων. Στην επόμενη παράσταση που θα πάμε ας έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι: «Γελάω για να σκεφτώ και όχι σκέφτομαι για να γελάσω»
