Για το σημερινό μας πρόσωπο δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Η Ευρυδίκη είναι μια από τις πιο συνεπείς, διαχρονικές και ταυτόχρονα τολμηρές φωνές της ελληνικής μουσικής σκηνής. Από τα ‘90s μέχρι σήμερα, έχει δοκιμαστεί σε διαφορετικά είδη, έχει συνεργαστεί με σπουδαίους καλλιτέχνες και δεν έχει σταματήσει να εξελίσσεται.
Με αφορμή το νέο της άλμπουμ, «Ένας άνθρωπος απλός», μιλήσαμε για όσα την εμπνέουν, για την ανάγκη να λες την αλήθεια σου μέσα από το τραγούδι, αλλά και για τις σιωπές που σε διαμορφώνουν όταν είσαι παιδί και όλα γύρω σου καταρρέουν.
Μια συνέντευξη γεμάτη μουσική, μνήμη, ευαισθησία και ουσία. Όπως κι εκείνη.
Την ευχαριστούμε!
– Το νέο σας άλμπουμ τιτλοφορείται «Ένας άνθρωπος απλός». Ο τίτλος δείχνει μια αμεσότητα και μια ειλικρίνεια. Είναι ένας προσωπικός δίσκος για εσάς;
– Είναι προσωπικός, αλλά όχι με την έννοια του «βιογραφικού». Είναι προσωπικός γιατί περιέχει τη δική μου αλήθεια, τη δική μου οπτική για τη ζωή σήμερα. Ήθελα να αφαιρέσω τον θόρυβο και να φτάσω σε αυτό που μένει όταν όλα γύρω σου σβήσουν. Ποιος είσαι, τι χρειάζεσαι, τι έχει πραγματική αξία. Ο «απλός άνθρωπος» είναι ίσως ο πιο γενναίος ρόλος που μπορεί να επιλέξει κανείς.
– Στο άλμπουμ συνεργάζεστε με καλλιτέχνες όπως ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Μίλτος Πασχαλίδης, οι Μπλε. Πώς προέκυψαν αυτές οι συνεργασίες;
– Ήρθαν αβίαστα, σαν να μας φώναξε το ίδιο το τραγούδι. Ο Βασίλης, ο Μίλτος, οι Μπλε, είναι άνθρωποι που δεν κάνουν τίποτα «επαγγελματικά» αν δεν το νιώσουν. Κι εγώ το ίδιο. Αυτές οι συνεργασίες έχουν μέσα τους ζεστασιά, σεβασμό και, κυρίως, μια κοινή ανάγκη… Να πούμε κάτι αληθινό, μαζί.
– Έχετε ερμηνεύσει πολλά διαφορετικά είδη. Υπάρχει κάποιο που νιώθετε σαν το “σπίτι” σας;
– Το «σπίτι» μου αλλάζει με τον καιρό. Κάποτε ήταν η ποπ, αργότερα η ροκ, μετά κάτι πιο λυρικό. Δεν νιώθω ότι χρειάζεται να ανήκω κάπου για να υπάρχω. Το σπίτι μου είναι κάθε τραγούδι που με κάνει να αισθάνομαι. Είναι οι λέξεις και η μουσική που μου λένε την αλήθεια.
«Με το Είμαι άνθρωπος κι εγώ ένιωσα για πρώτη φορά ότι γκρεμίζω τα όρια που είχα βάλει στον εαυτό μου»
– Ποιο τραγούδι σας αισθάνεστε ότι σας καθόρισε περισσότερο ως καλλιτέχνιδα;
– Το «Μίσησέ με» ήταν καθοριστικό. Μέσα από αυτό με αγκάλιασε ένα ευρύτερο κοινό και με «διάβασε» διαφορετικά.
Με το «Είμαι άνθρωπος κι εγώ» ένιωσα για πρώτη φορά ότι γκρεμίζω τα όρια που είχα βάλει στον εαυτό μου. Εκεί είπα «Τώρα είμαι αυτή». Κι αυτό το γύρισμα δεν ήταν εύκολο. Με καθόρισε, όχι μόνο ως καλλιτέχνιδα, αλλά και ως άνθρωπο.
Το «Ένας άνθρωπος απλός» αποτέλεσε σημείο στροφής. Έβγαλα προς τα έξω μια πλευρά μου που ίσως δεν περίμεναν οι άλλοι και ούτε εγώ ήμουν σίγουρη ότι θα γίνει αποδεκτή. Αλλά έγινε. Κι αυτό ήταν μια λύτρωση.
– Έχει υπάρξει τραγούδι που δεν αγαπήθηκε όσο θα θέλατε, ένα κρυφό «διαμάντι»;
– Φυσικά. Πολλά τραγούδια μου. Το «Μια απ’ αυτές τις μέρες» είναι από εκείνα τα τραγούδια που γράφονται μέσα από τον πόνο. Δεν έγινε επιτυχία, αλλά κάθε φορά που το τραγουδώ, νιώθω ότι απευθύνομαι σε μια ψυχή που το έχει ανάγκη. Κι αυτό μου αρκεί.
– Έχετε συμμετάσχει τρεις φορές στη Eurovision: το 1992 με το «Ταιριάζουμε», το 1994 με το «Είμαι άνθρωπος κι εγώ» και το 2007 με το «Comme ci, comme ça». Πώς βιώσατε αυτές τις εμπειρίες;
– Κάθε φορά ήταν τελείως διαφορετική. Η πρώτη, γεμάτη αθωότητα. Η δεύτερη, πιο ώριμη και φορτισμένη. Και το 2007 πήγα για να παίξω, να διασκεδάσω, να είμαι ο εαυτός μου. Η Eurovision είναι ένας καθρέφτης κάθε εποχής μου. Όλες οι συμμετοχές με σημάδεψαν.
– Πιστεύετε ότι η Eurovision βοήθησε στην εξέλιξη της καριέρας σας;
– Σίγουρα βοήθησε στο να με γνωρίσει ο κόσμος. Όμως η εξέλιξη έρχεται μέσα από συνεχή δουλειά και ειλικρινή καλλιτεχνική πορεία. Η Eurovision είναι μόνο ένα κομμάτι αυτής της διαδρομής.
«Θα ήθελα λιγότερο marketing και περισσότερη ουσία»
– Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στη μουσική βιομηχανία, τι θα ήταν αυτό;
– Θα ήθελα λιγότερο marketing και περισσότερη ουσία. Να ακούγονται πιο δυνατά οι καλλιτέχνες που έχουν κάτι να πουν, όχι απλώς «να πουλάνε».
Να δοθεί χώρος στο αυθεντικό. Να μην κρίνουμε τη μουσική μόνο με αριθμούς. Να βλέπουμε τον άνθρωπο πίσω από το τραγούδι. Να ακούμε λίγο πιο προσεκτικά και να δώσουμε χρόνο. Η μουσική χρειάζεται χρόνο για να ωριμάσει. Το ίδιο και ο καλλιτέχνης.
– Υπάρχει κάποιο τραγούδι άλλου καλλιτέχνη που θα θέλατε να είχατε ερμηνεύσει πρώτη;
– Πολλά. Αλλά ποτέ δεν ένιωσα ζήλια. Όταν ακούω ένα τραγούδι που αγαπώ, νιώθω ευγνωμοσύνη που υπάρχει. «Το τραγούδι του χελιδονιού», για παράδειγμα. Κάθε φορά που το ακούω, σταματάει ο χρόνος. Θα ήθελα να το είχα πει, γιατί λέει κάτι που κουβαλάω κι εγώ μέσα μου.
«Θυμάμαι τον ήχο των σειρήνων και εμάς να κρυβόμαστε κάτω από τα κρεβάτια»
– Ήσασταν παιδί κατά την Τουρκική Εισβολή του 1974. Υπάρχει κάποια εικόνα που έχει χαραχθεί έντονα στο μυαλό σας από εκείνη την περίοδο;
– Θυμάμαι τη σιωπή. Τη σιωπή των μεγάλων. Το βλέμμα της μητέρας μου, που δεν ήθελε να μας φοβίσει, αλλά δεν μπορούσε να το κρύψει.
Θυμάμαι τον ήχο των σειρήνων και εμάς να κρυβόμαστε κάτω από τα κρεβάτια.
Θυμάμαι τους εφιάλτες που γεννήθηκαν από τον φόβο μήπως μας πιάσουν οι Τούρκοι.
Αυτές οι εικόνες με μεγάλωσαν πρόωρα. Εκεί γεννήθηκε μέσα μου μια αίσθηση απώλειας που δεν σε αφήνει ποτέ. Αλλά και μια βαθιά ανάγκη για δικαιοσύνη.
– Αν μπορούσατε να δώσετε μια συμβουλή στην Ευρυδίκη που μόλις ξεκινούσε την καριέρα της, ποια θα ήταν;
– Να μην προσπαθεί να χωρέσει σε καλούπια. Να ακούει την καρδιά της και να λέει «όχι» πιο συχνά.
– Αν είχατε τη δυνατότητα να δώσετε ένα μήνυμα σε κάθε νέο καλλιτέχνη που ξεκινά σήμερα, τι θα του λέγατε;
– Να είναι αληθινός. Ο κόσμος μπορεί να μην το δείξει αμέσως, αλλά την αλήθεια την αναγνωρίζει. Και να μην φοβάται την αποτυχία. Είναι μέρος της πορείας.
Συνέντευξη: Βαγγέλης Λαζαρίδης, Βασίλης Ιατρούδης, Νίκος Ζαφειρόπουλος
Φωτογραφίες: Ελευθερία Καραμέρη
