European Conference League: Και ακόμα ελπίζουμε!

1 Απριλίου 2022 Η φετινή ελληνική ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική χρονιά δεν άρχισε και δεν εξελίχθηκε με τους καλύτερους οιωνούς. Αρχικά, με καμία ομάδα στο Champions league, με τον Ολυμπιακό στο ανεξήγητα σνομπαρισμένο από τον έλληνα φίλαθλο, Europa League και με μόλις μία ομάδα στην νέα διοργάνωση της UEFA, European Conference League. Περιττό να αναφέρω ότι στο μυαλό όλων την περίοδο του καλοκαιριού του 2021 και κατά τη διάρκεια των προκριματικών (γιατί δεν είμαστε σε θέση ούτε απευθείας να μπούμε σε όμιλο πια), το UECL βρισκόταν βάσει σημασίας για το σπουδαίο ελληνικό ποδόσφαιρο κάπου ανάμεσα σε Super League 1 και Super League 2. Στα όρια της ντροπής που τα μεγάλα ποδοσφαιρικά ευρωπαϊκά μεγαθήρια της χώρας (ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Άρης) αναγκάζονται να παίζουν στην διοργάνωση των φτωχών. Τόσο ντροπή που ΑΕΚ και Άρης αποφάσισαν να αποχαιρετήσουν νωρίς και μήνα Αύγουστο χάνοντας από Βέλεζ και Αστάνα αντίστοιχα. Για να μην γινόμαστε και παράλογοι, σίγουρα ξινίζει στην ΑΕΚ μέσα σε μία τετραετία να καταλήγει από το πρεστίζ των ομίλων του Champions league στον αποκλεισμό της στην τρίτη σε δυναμικότητα διοργάνωση στην Ευρώπη, από τόσο νωρίς. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η παρουσία της ΑΕΚ στο UCL αποτελούσε την εξαίρεση στον κανόνα και όχι το αντίστροφο. Ήταν μία υπέρβαση και ανταμείφθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε ένα χρονικό σημείο που οι συγκυρίες δεν ευνοούσαν ανάλογα αποτελέσματα. Και η εξαίρεση στον κανόνα αποδείχθηκε από την πορεία της Ένωσης που συνοδεύτηκε από 6 ήττες σε 6 ματς και έλλειψη ανταγωνιστικότητας σε κάθε επίπεδο. Επιστρέφουμε λοιπόν στο καλοκαίρι του ‘21 όπου η χώρα μας χαροπαλεύει μεταξύ 18 ης και 19 ης θέσης στην κατάταξη της UEFA, οι οποίες οδηγούν στην απόλυτη δυστυχία με τα τότε δεδομένα από τις επόμενες χρονιές. Γιατί οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή έκβαση πέρα από το Champions League είναι ντροπή και συμβιβασμός για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Καλούνται λοιπόν Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ να πληρώσουν τα σπασμένα των άλλων (αλλά και τα δικά τους σε προηγούμενες χρονιές) και να κάνουν πράγματα που δυστυχώς είναι πλέον πιο δύσκολα από ότι νομίζει ο φίλαθλος. Πράγματα όπως να προκριθούν από ομίλους με θεωρητικά αδύναμες αντιπάλους χωρίς μεγάλα ονόματα και ευρωπαϊκή ιστορία. Ο χαρακτηρισμός αυτών των εγχειρημάτων ως εύκολα δείχνει την έλλειψη αυτογνωσίας μας. Μπορεί η Κοπεγχάγη και η Άιντραχτ Φρανκφούρτης να μην είναι υπερομάδες με πολλά χρόνια ευρωπαϊκής εμπειρίας και παίκτες ανώτατου επιπέδου, αλλά ποιος μας είπε ότι ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία; Έχει άραγε την ίδια αξία το να είσαι πρωταθλητής Ελλάδας το 2022 και να είσαι πρωταθλητής Ελλάδας το 2007; Ποιος παίκτης από τις δύο καλύτερες ομάδες της χώρας αυτή τη στιγμή μπορεί να συγκριθεί με τον Ριβάλντο, τον Γκαλέτι, τον Κονσεισάο, τον Πάμπλο Γκαρσία, ακόμα και τον Τσόρι Ντομίνγκεζ του 2014; Ίσως κανείς, αλλιώς 2-3 το πολύ. Οι ελληνικές ομάδες δεν είναι πλέον σπουδαίες στην Ευρώπη και αυτό οφείλει να γίνει αντιληπτό από όλους για να μπορέσουν να απολαύσουν μικρά και μεγάλα επιτεύγματα ακόμα και απέναντι σε χαμηλής δυναμικότητας αντιπάλους.

Το UEFA European Conference League έδωσε μία ευκαιρία σε χώρες σαν την δική μας να παλέψουν αποτελεσματικότερα για βαθμούς, επιτυχίες και αποτελέσματα ερχόμενες αντιμέτωπες με ομάδες ανάλογου επιπέδου. Και αυτό ούτε είναι ούτε θα έπρεπε να θεωρείται κακό και ντροπιαστικό. Εξάλλου δεν αγωνίζονται δα και απέναντι σε συλλόγους τόσο χαμηλής δυναμικότητας. Το καλοκαίρι ξεκίνησε λοιπόν μία προσπάθεια για επαναφορά του ελληνικού ποδοσφαίρου στο ευρωπαϊκό προσκήνιο και θα έπρεπε να αισθανόμαστε ευγνώμονες που μας δόθηκε μία ευκαιρία να σώσουμε αργά και σταδιακά αυτά που μέχρι πρόσφατα φαίνονταν καταδικασμένα να αποτύχουν. Φτάσαμε αισίως στον μήνα Απρίλιο και έχουμε ακόμα ελληνική ομάδα στην Ευρώπη! Έχουμε φτάσει στην 15 η θέση της UEFA και η πολύ πιθανή διατήρησή μας εκεί θα στέλνει δύο ομάδες στο Champions league και πάλι από το 2024. Παράλληλα θα έχουμε και πέντε εκπροσώπους πλέον δίνοντας την ευκαιρία και σε κάποια μικρότερη ομάδα να αναβιώσει την ευρωπαϊκή γλύκα που πήραν ο Ατρόμητος και ο Αστέρας Τρίπολης πριν λίγα χρόνια. Μετράμε λοιπόν στο ευρωπαϊκό καλεντάρι της σεζόν 2021-2022, πέντε προκρίσεις ελληνικών ομάδων και δύο αποκλεισμούς. Η πιο επιτυχημένη ευρωπαϊκή χρονιά της χώρας εδώ και πολλά χρόνια. Είναι δυνατόν να μην υπάρχει χαρά και ικανοποίηση; Καλύτερα πλασαρίσματα στην Ευρώπη συνεπάγονται περισσότερα χρήματα, περισσότερες ευρωπαϊκές παρουσίες, καλύτεροι παίκτες και υψηλότερου επιπέδου ποδόσφαιρο. Ποδοσφαιρική υγεία δηλαδή! Δεν έχει σημασία το πώς επιτεύχθηκε αυτό, από την στιγμή που η UEFA το επιβραβεύει με αυτόν τον τρόπο. Είτε η Ελλάδα μέσω των εκπροσώπων της έκανε 3 νίκες στο UCL είτε 6 νίκες στο UECL, το ποδοσφαιρικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Το οικονομικό ίσως να διαφέρει αλλά σε καμία περίπτωση τα έσοδα και στα δύο σενάρια κακοφαίνονται σε όποιον τα λάβει. Συμπερασματικά λοιπόν, δεν είμαστε σε θέση να κρίνουμε, να ντρεπόμαστε και να θεωρούμε αυτονόητο τίποτα πλέον όσον αφορά την ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική ευημερία της χώρας. Μας δόθηκε μία ευκαιρία και ευτυχώς αξιοποιήθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, γεμίζοντας αισιοδοξία τους ανήσυχους για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου. Χωρίς να προτρέχουμε, υπάρχει ακόμα μεγάλο περιθώριο για βελτίωση και καθιέρωση στις θέσεις που οδηγούν σταθερά στο Champions League, αλλά τουλάχιστον πλέον έχουμε τα μέσα για να πλησιάζουμε ακόμα περισσότερο στους υψηλούς στόχους που θέσαμε κάποτε λόγω μεγάλων ευρωπαϊκών επιτυχιών. ΥΓ. Αρχικά συγχαρητήρια στον ΠΑΟΚ και στον κάθε ΠΑΟΚ που έφτασε έστω και καθυστερημένα σε μία μεγάλη και αξιόλογη ευρωπαϊκή πορεία. Αν η διοργάνωση είχε άλλο όνομα, η Θεσσαλονίκη αλλά και η χώρα ίσως να μην συζητούσε για κάτι άλλο πέρα από ποδόσφαιρο τον τελευταίο μήνα. Άσχετα όμως με το πώς αντιμετωπίζεται από τον κόσμο, ο οποιοσδήποτε ελληνικός ποδοσφαιρικός οργανισμός δεν θα έπρεπε να εθελοτυφλήσει στο προσκήνιο μίας πολύ μεγάλης ευκαιρίας που καιρό είχε να παρουσιαστεί. Μακάρι αυτό να αποτελέσει έναυσμα για μία καλύτερη ποδοσφαιρική πραγματικότητα από εδώ και πέρα.