Σε αυτό το κείμενο θα διαβάσετε πολλά. Θα μπερδευτείτε, θα αναρωτηθείτε αλλά στο τέλος ένα θα είναι το νόημα. Και στραβός είναι ο γιαλός και ακόμη πιο στραβά αρμενίζουμε.
Περίφημα τα πήγε η χώρα μας σε αυτό το τελευταίο διάλειμμα εθνικών ομάδων για το 2023. Η πειστική νίκη επί της Νέας Ζηλανδίας στην Ριζούπολη, ολοκληρώθηκε από μια πειστική εμφάνιση απέναντι στην Γαλλία, κλείνοντας τις υποχρεώσεις της στην προκριματική φάση για το Euro 2024 με θετικό πρόσημο. Οι 13 βαθμοί δεν στάθηκαν αρκετοί για να πάρουμε την απευθείας πρόκριση στα γήπεδα της Γερμανίας, ωστόσο καταφέραμε να φτάσουμε στα μπαράζ του Μαρτίου, όπου θα τεθούμε αντιμέτωποι αρχικά με το Καζακστάν και μετέπειτα με τον νικητή του αγώνα Γεωργία-Λουξεμβούργο. Βατοί αντίπαλοι στα αυτιά, όχι όμως και στον αγωνιστικό χώρο.
Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΤΟ…ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ
Οι παραπάνω χώρες που διαβάσατε, μπορεί να μην έχουν το «βάρος»της υποχρέωσης της πρόκρισης, ωστόσο κέρδισαν αυτό το δικαίωμα με το σπαθί τους. Πρόκειται για τρεις χώρες που μία δεκαετία πριν, ήταν σταθερά «σάκος του μποξ» σε ομίλους προκριματικής διαδικασίας, ωστόσο μέσα από εμπεριστατωμένες μελέτες και φιλόδοξα project, κατάφεραν να γυρίσουν «τούμπα», όλα τα προγνωστικά.
Ξεκινώντας – πάντα – από τα βασικά, και οι τρεις χώρες έχουν δεδομένο κάτι που για εμάς είναι άπιαστο όνειρο. Τι είναι αυτό; Προπονητικό κέντρο. Το Καζακστάν έχει την ποδοσφαιρική του βάση στο υπερσύγχρονο προπονητικό συγκρότημα, σε μια μικρή κωμόπολη, λίγο έξω από το Αλμάτι. Οι εγκαταστάσεις της Εθνικής ομάδας της Γεωργίας, φιλοξενούνται σε έναν υπέροχο χώρο στα πέριξ της Τιφλίδας, όπου συστεγάζονται ταυτόχρονα και οι ακαδημίες της Λοκομοτίβ Τιφλίδας, ενώ αντίστοιχα και η ομάδα του Δουκάτου, φιλοξενείται στις υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις του Μόντερκανζ, που χτίστηκαν το 2017.
Με μία πρόχειρη ματιά στις Ευρωπαϊκές – τουλάχιστον – χώρες, δεν θα δείτε ούτε μια χώρα που δεν έχει το δικό της προπονητικό κέντρο. Προσοχή. Δεν μιλάω για παραχωρούμενο, όπως το θλιβερό Κέντρο Νεότητος του Αγίου Κοσμά, αλλά μιλάω για ιδιόκτητο. Της ίδιας της ομοσπονδίας, χωρίς να κινδυνεύουν να βρεθούν «άστεγοι» ανά πάσα ώρα και στιγμή οι αθλητές. Σε αυτή τη χώρα πρέπει να πάθεις για να μάθεις. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι όντως έχει προχωρήσει το θέμα του προπονητικού κέντρου.
Ας υποθέσουμε ότι οι χώροι βρέθηκαν και πήραν τις εγκρίσεις από FIFA/UEFA. Μόνο εγώ βλέπω ότι κανείς πραγματικά δεν θέλει να ασχοληθεί με τις εθνικές ομάδες; Ότι, νοιάζονται για τα προνόμια της θέσης και τίποτα παραπάνω; Ένας άνθρωπος του χώρου, ποτέ δεν βρέθηκε στην κορυφαία θέση του Εθνικού ποδοσφαίρου. Ο μόνος που το τόλμησε ήταν ο Ζαγοράκης, ο οποίος άντεξε μόλις λίγους μήνες, δηλώνοντας παραίτηση.
«Όσο κάποιοι συνειδητά συνεχίζουν να απαξιώνουν το ελληνικό ποδόσφαιρο, συμβάλλοντας με την στάση τους στη διατήρηση ενός τοξικού κλίματος, άνευ λόγου και αιτίας, όπου ο καθένας διεκδικεί μονίμως το ρόλο του θύματος, τόσο θα μικραίνει το άθλημα στα μάτια των Ελλήνων φιλάθλων. Το μόνο θύμα σε αυτή την υπόθεση είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο. Κανένας άλλος». Αυτό είναι ένα απόσπασμα από την επιστολή παραίτησης του κυρίου Ζαγοράκη και το είδαμε να συμβαίνει μπροστά στα ίδια μας τα μάτια, μέρα με την μέρα. Είδαμε τον κόσμο να γυρίζει την πλάτη του στην Εθνική, είδαμε τους παίκτες να γυρνάνε από γήπεδο σε γήπεδο για να προπονηθούν και μύρια άλλα πράγματα που αφορούν τα Ελληνικά πρωταθλήματα αλλά και γήπεδα.
Ο ΓΚΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ
Μέσα σε όλο το κλίμα αμφισβήτησης, η Εθνική Ελλάδα ξεκίνησε την πορεία της για τα γήπεδα της Γερμανίας, έχοντας μέσα σε όλα και έναν πραγματικά δύσκολο όμιλο, ο οποίος συμπεριλάμβανε την φιναλίστ του Παγκοσμίου Κυπέλλου και τους «Οράνιε», οι οποίοι είχαν αποκλειστεί στα προημιτελικά από την μετέπειτα κάτοχο, Αργεντινή. Έχοντας το «μαξιλάρι» του Nations League, η Ελλάδα, όχι απλώς δεν «μάσησε», αλλά έφτασε πολύ κοντά στην διεκδίκηση μιας απευθείας πρόκρισης, κοιτάζοντας «κατάματα», κυρίως την Γαλλία. Έτσι έφτασε η συγκομιδή των 13 βαθμών, καθώς πέρασε από την ισοπαλία με τους «Τρικολόρ», κατάφερε και πήρε τους αναγκαίους 12 βαθμούς από τα παιχνίδια με Ιρλανδία και Γιβραλτάρ. Να θυμίσω ότι κάποτε, ούτε αυτό ήταν δεδομένο.
Ήταν αυτή η παρουσία λοιπόν, νίκη της ΕΠΟ; Ούτε στο ελάχιστο. Ο εγωισμός υπερίσχυσε στο «στρατόπεδο» της Ελλάδας, όπου τα παιδιά έπαιξαν πρώτα από όλα για την πατρίδα τους και μετέπειτα για την υστεροφημία, το γόητρο και το άπιαστο όνειρο της δεύτερης θέσης. Τόσο ο Πογέτ, όσο και οι παίκτες, έκλεισαν τα αυτιά στα όσα λέγονταν και γράφονταν για τις αστειότητες με τον βοηθό του Ουρουγουανού τεχνικού, κατέβασαν «ρολά» όταν όλοι έπεσαν να φάνε τον Γκας, επειδή δεν κάλεσε τον Φορτούνη, τον Κωνσταντέλια και τον Βαγιαννίδη και απέδειξαν περίτρανα, ότι η δουλειά γίνεται μια χαρά και χωρίς αυτούς.
Να θυμίσουμε το εξαιρετικό παιχνίδι του Ρότα στο τελευταίο παιχνίδι με την Γαλλία; Να θυμίσουμε τα γκολ του Μπακασέτα σε όλη αυτή την διαδρομή ή μήπως να τονίσουμε την συμβολή του Μασούρα, στα δυο κρίσιμα παιχνίδια με την Ιρλανδία; Ο προπονητής ξέρει ποιους χρειάζεται η ομάδα και κανένας άλλος. Από αυτούς που μπήκαν και βγήκαν στην πιο πρόσφατη αποστολή, μόνο ο Λημνιός, ο Δουβίκας, ο Παπανικολάου και ο Φορτούνης δεν κλήθηκαν στην προεπιλογή, από αυτούς που κλήθηκαν τον τελευταίο έναν
χρόνο.
SUPERLEAGUE H…ΤΟΞΙΚΟΜΑΝΑ
Η αλήθεια είναι ότι το θέμα του Κώστα Φορτούνη, σκόρπισε πολύ σάλο στα ελληνικά media και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σε ένα παράλληλο επικοινωνιακό-περισσότερο- παιχνίδι, ο Μαρινάκης δεν χάνει την ευκαιρία να «κρίνει» με τον δικό του τρόπο τις επιλογές είτε του Πογέτ, είτε της ΕΠΟ. Σε αρκετά από αυτά, έχει δίκιο. Ειδικά η αστειότητα την οποία επέδειξε η ΕΠΟ σε εκείνο το περιστατικό με τις κάρτες των Τσιμίκα, Κουρμπέλη, Σιώπη και Μάνταλου απέναντι στο Γιβραλτάρ, «ξεγυμνώνει» τον ερασιτεχνισμό με τον οποίον διοικείται η ΕΠΟ. Ωστόσο σε καμία περίπτωση, δεν χρειάζεται να σπείρεται η διχόνοια.
Το ποιους θα καλέσει ο ομοσπονδιακός προπονητής, είναι απολύτως δικό του θέμα. Όπως θέμα της ΕΠΟ, είναι να αποφασίσει το γήπεδο στο οποίο θα γίνεται ο αγώνας. Η OPAP Arena, είναι το πιο σύγχρονο γήπεδο στο ελληνικό σύμπαν, διαθέτει όλες τις πολυτέλειες και σε αυτόν θα διεξαχθεί και ο τελικός Ευρωπαϊκής διοργάνωσης φέτος το καλοκαίρι. Δεν χρειάζεται με το έτσι θέλω, να γίνονται οι αγώνες στο Καραϊσκάκης, το οποίο παρεπιπτόντως αποδείχθηκε λίγο πιο φιλόξενο από το ΟΑΚΑ.
Πραγματικά είναι πολύ αστείο, ένα τόσο συναρπαστικό πρωτάθλημα όπως το ελληνικό (ναι, μια χαρά είναι η Super League, μην διαμαρτύρεστε), να διέπεται από τέτοια τοξικότητα εξωαγωνιστικά. Ανακοινώσεις επί των ανακοινώσεων, αγώνες που στιγματίζονται από ανεγκέφαλους οπαδούς και μόνιμες γκρίνιες περί διαιτησίας, οι οποίες όμως χαρακτηρίζονται δικαιολογημένες, ειδικότερα με τα όσα έχουν διαδραματιστεί σε αυτόν τον χώρο, με τον Μάρκ Κλάτεμπεργκ, τον νέο Σουηδό αρχιδιαιτητή Πίτερ Φρόιντφελντ και τον συμπατριώτη του Λιφ Λίντμπεργκ για υπεύθυνο VAR, από μια χώρα η οποία δεν έχει καν VAR.
ΘΑ ΠΑΜΕ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ;
Θα πάμε Γερμανία το ερχόμενο καλοκαίρι; Η εκτίμησή μου είναι πως ναι. Οι αντίπαλοι, είναι σίγουρα στα μέτρα μας και σίγουρα μαζί με την Γεωργία πηγαίνουμε ως φαβορί. Υπάρχουν όμως δυο σοβαρά «αλλά». Άσχετα από την σχέση ΕΠΟ-Πογέτ, ο Γκας θα κάνει το καλύτερο δυνατό για να του πιστωθεί μια πρόκριση σε Ευρωπαϊκή διοργάνωση, στην πρώτη του δουλειά ως ομοσπονδιακός τεχνικός. Αυτό είναι δεδομένο.
Αυτό που δεν είναι όμως δεδομένο, είναι οι κινήσεις της ΕΠΟ μέχρι τότε. Δηλαδή, αν δεν στηρίξουν τον Πογέτ, ακόμη και στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, και έχουν ήδη έτοιμο τον αντικαταστάτη του μετά το πέρας των μπαράζ, τότε σίγουρα θα υπάρξουν ρωγμές σε όλο το οικοδόμημα. Το δεύτερο «αλλά», έχει να κάνει με τον νικητή του Γεωργία-Λουξεμβούργο. Οι ποδοσφαιριστές του Λουξεμβούργου, έχουν εξαιρετική ποιότητα, αλλά είναι εντελώς «άμαθοι» σε μεγάλα παιχνίδια. Πιθανότατα, η Γεωργία είναι αυτή που θα εξασφαλίσει το εισιτήριο για τον τελικό, και δεν ξέρω αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τον «Κβαραντόνα» και την παρέα του στο «καμίνι» του Μπόρις Παϊχάτζε, μπροστά σε 50.000 κόσμο.
