Η Έλενα Ακρίτα αποτελεί μια από τις πιο σταθερές, έντονες και έντιμες παρουσίες στον ελληνικό δημόσιο λόγο των τελευταίων δεκαετιών. Δημοσιογράφος, συγγραφέας, σεναριογράφος και πλέον βουλευτής, έχει αφήσει το αποτύπωμά της σε πολλούς τομείς του δημόσιου βίου. Με συνεχή δραστηριότητα και έντονη παρουσία στα μέσα ενημέρωσης και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η φωνή της είναι γνώριμη.
Βρεθήκαμε μαζί της στην Θεσσαλονίκη, που την επισκέφτηκε πριν λίγες ημέρες για την Διεθνή Έκθεση Βιβλίου. Άλλωστε έχει ασχοληθεί με τη συγγραφή βιβλίων εδώ και αρκετά χρόνια.
Η ίδια έχει επιλέξει να τοποθετείται ανοιχτά σε ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και πολιτικής επικαιρότητας. Αυτό την έχει φέρει, κατά καιρούς, σε ευθείες συγκρούσεις με θεσμούς, πρόσωπα ή τάσεις της δημόσιας ζωής, ενισχύοντας τον χαρακτήρα της ως μιας προσωπικότητας που δεν αποφεύγει τις ευθείες αντιπαραθέσεις, ούτε φοβάται να πει την άποψη της.
Η συνέντευξη αυτή δεν φιλοδοξεί να «συστήσει» την Έλενα Ακρίτα – κάτι τέτοιο θα ήταν μάταιο. Αντιθέτως, είναι μια ευκαιρία να εμβαθύνουμε σε όλα όσα τη διαμορφώνουν: τη σκέψη της, τις εμπειρίες της, τις αξίες της, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει να παρεμβαίνει στο δημόσιο πεδίο. Γιατί, τελικά, η Έλενα Ακρίτα δεν είναι απλώς παρατηρήτρια των καιρών – είναι ενεργή συμμετέχουσα, και συχνά καταλύτης.
Την ευχαριστούμε θερμά!
– Τι συναισθήματα έχετε για τη Θεσσαλονίκη; Πόσο συχνά έρχεστε και τι σας αρέσει στην πόλη μας;
– Η μητέρα μου είναι Θεσσαλονικιά. Έχει μεγαλώσει στη Βασιλίσσης Όλγας. Βέβαια από τότε που ξεκίνησα τη δημοσιογραφία κάθε χρόνο ερχόμουν στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που ήταν εκπληκτικά έντονο κι ενδιαφέρον. Είχε έρωτα, μίσος πάθος!
Τα τελευταία χρόνια έρχομαι πιο σπάνια στην πόλη, αλλά αλλάζει η Θεσσαλονίκη και στεναχωριέμαι. Κάθε φορά που έρχομαι και επειδή μένω πάντα στο ίδιο ξενοδοχείο βλέπω πάντα κάτι διαφορετικό, τα μαγαζιά που κλείνουν. Όλα αλλάζουν και είμαι σε μια ηλικία που ενώ αποδέχομαι τις κοινωνικές αλλαγές και τις αγκαλιάζω, οι αλλαγές που έχουν να κάνουν με αναμνήσεις, γωνιές και μέρη με στεναχωρούν πάρα πολύ.
«Η νοσταλγία είναι ένα πάρα πολύ επικίνδυνο όπλο»
– Νοσταλγείτε αυτές τις γωνιές;
-Ναι, παρόλο που η νοσταλγία είναι ένα πάρα πολύ επικίνδυνο όπλο. Αν βουλιάξεις σε αυτό κινδυνεύεις να εξωραΐσεις το παρελθόν -ειδικά στην Ελλάδα αυτό δυστυχώς το έχουμε πολύ έντονα- και να δώσεις μέσα σου την εικόνα μιας Ελλάδας που δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ, παρά μόνο στις ελληνικές ασπρόμαυρες ταινίες και στις ψευδοαναμνήσεις.
Καμία φορά στέκομαι περισσότερο στο θέμα γιατί με καίει και στεναχωριέμαι πολύ όταν διαβάζω «αχ τι ωραία που ήταν τότε, που τα παιδιά έπαιζαν στις αλάνες κλπ». Η ελληνική κοινωνία της δεκαετίας του ‘50, του ‘60 και του ‘70, ήταν βαθιά πατριαρχική, συντηρητική. Οτιδήποτε θεωρούσε ξένο σώμα, από το πιο απλό -ένα κορίτσι που έπεφτε θύμα βιασμού και κατέληγε στην Τρούμπα και στα κόκκινα φανάρια- μέχρι ένα παιδί αγόρι/κορίτσι που ήταν Gay. Δεν υπήρχε κανένας οίκτος για αυτά τα άτομα, όπως επίσης και για τους ανθρώπους που είχανε ψυχικά νοσήματα.
Αυτό που λέμε για τον «τρελό του χωριού», που μας φαίνεται αστείο, ήταν διαχρονικά ίσως το πιο τραγικό πρόσωπο της ελληνικής υπαίθρου. Ήταν αυτός που λιθοβολούσαν, που τον κορόιδευαν, που τον πείραζαν, που τον έβαζαν φωτιά την ώρα που κοιμόταν. Στέκομαι παραπάνω σε αυτό, γιατί πραγματικά θεωρώ πως αν δεν γκρεμίσουμε αυτήν εικονική πραγματικότητα, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε παρακάτω. Θα μείνουμε με τα πόδια ριζωμένα σε ένα χθες εντελώς επίπλαστο.
«Τις απόπειρες δολοφονίας χαρακτήρων που έχω υποστεί εγώ, λίγα άτομα τις έχουν υποστεί σε αυτόν τον τόπο»
– Για πολλούς ανθρώπους είστε μια φωνή ευαισθησίας, ένας άνθρωπος που αγωνίζεται για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, των ζώων, των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων κ.α. Σας βαραίνει αυτή η ευθύνη απέναντι στο κοινό;
– Ο μόνος λόγος που μπήκα στην πολιτική ήταν τα δικαιώματα και η ισότητα. Η έμφυλη βία βέβαια δεν είναι μόνο για τις γυναίκες, μας αφορά όλους. Όταν εγώ μιλάω για θηλυκότητες, πέφτουν όλοι οι δεξιοί να με ξεσκίσουν γιατί, πιστέψτε με, τις απόπειρες δολοφονίας χαρακτήρων που έχω υποστεί εγώ, λίγα άτομα τις έχουν υποστεί σε αυτόν τον τόπο.
Είναι λοιπόν μεγάλη ευθύνη αυτό το πράγμα, όπως είναι ευθύνη οτιδήποτε έχει να κάνει με μειονότητες. Προσπαθώ στο κόμμα που βρίσκομαι να ξεκινήσω καινούριες μάχες.
Για τις Παλαιστίνιες γυναίκες, για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, για τα θύματα έμφυλης βίας, για τα θύματα της συνεπιμέλειας επίσης. Όταν έρχεται μια γυναίκα που η συνεπιμέλεια της έχει καταστρέψει τη ζωή, γιατί έχει έναν εκδικητικό πρώην σύζυγο που εκτός από το να της πάρει το παιδί, θέλει να την πατήσει και κάτω, είναι μια τεράστια ευθύνη. Κι επειδή έχω και αυτό το πάθος για τα ζώα υπάρχουν άνθρωποι που μου στέλνουν για τα ζώα που είναι στον δρόμο…
«Αν θέλετε να ξέρετε, είμαι Persona Non Grata στην Κέρκυρα και τη Σαντορίνη»
– Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία παρέμβασή σας για τα γαϊδουράκια της Σαντορίνης…
– Ξέρετε τι αγώνα έχω δώσει για τα γαϊδουράκια της Σαντορίνης αλλά και για τα γαϊδουράκια των Σπετσών, της Ύδρας… Δεν σας κρύβω ότι όταν πήγα στον ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε η διαμορφωμένη αντίληψη για αυτό που λέμε «ζώα εργασίας».
Βλέπουμε άλογα που σέρνουν τις άμαξες με 40 βαθμούς να σκάνε κάτω και να είναι από πάνω ο αμαξάς να το χτυπάει αλύπητα, μέχρι την τελευταία του πνοή. Αν θέλετε να ξέρετε, είμαι Persona Non Grata στην Κέρκυρα και τη Σαντορίνη (γελάει). Δεν μπορώ να το ανεχτώ όλο αυτό, κι έκανα μια προσπάθεια με την Υπουργό Τουρισμού, την κ. Κεφαλογιάννη και την παρακάλεσα αν μπορούμε να κάνουμε κάτι, τουλάχιστον για τις άμαξες που είναι τουριστικό φαινόμενο, αλλά και για τα γαϊδουράκια που ανεβάζουν τους τουρίστες. Δυστυχώς, τίποτα δεν έγινε…
– Σε αυτό ευθύνεται πιστεύετε και η λογική των βουλευτών που η εκλογική τους περιφέρεια έχει τέτοια παραδείγματα;
– Κατεξοχήν! Έρχονται συνάδελφοι και από άλλα κόμματα και μου λένε «άσε τώρα ρε παιδί μου, ξέρεις τώρα πόσο σε αγαπάω βρε Έλενα, άσε την Κέρκυρα» κι επειδή εγώ δεν μπορώ να το αφήσω, δημιουργώ έχθρες.
– Πρόσφατα είδαμε μια δική σας πρωτοβουλία για την υιοθεσία δύο αδέσποτων σκυλιών από τη Βουλή των Ελλήνων σε συνεργασία μάλιστα και με τον Πρόεδρο της Βουλής, κ. Νικήτα Κακλαμάνη. Στον χώρο των δικαιωμάτων υπάρχει χώρος για ευρύτερες συναινέσεις ή πέφτετε πάνω σε κλειστές πόρτες;
– Υπάρχουν θέματα που είναι εύκολα στο πεδίο των ανθρώπινων δικαιωμάτων να βρεις συμμαχίες, όπως τα θύματα της έμφυλης βίας ή τα παιδιά που κακοποιούνται. Αλλά σε θέματα που αφορούν ΛΟΑΤΚΙ πολύ δύσκολα, σε θέματα που αφορούν τρανς είναι σχεδόν μηδενική η συναίνεση. Άρα υπάρχουν σκάλες κοινωνικά αποδεκτών συμπεριφορών από τους βουλευτές που θεωρούν κάποια πράγματα ακραία και ξέρουν πως θα τους κάνει κακό στις ψήφους.
– Αυτό το βλέπετε και από αριστερά σας και από δεξιά σας;
– Όχι, δεξιά μου δεν βλέπω γενικώς τίποτα! Αλλά ας πούμε ότι το ΚΚΕ καταψήφισε την ισότητα στον γάμο με πρόσχημα την παρένθετη κύηση, γιατί στην ουσία το ΚΚΕ έχει καταψηφίσει ό,τι είχε φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2015, όπως το σύμφωνο συμβίωσης αλλά και την αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια, τα έχει καταψηφίσει όλα και λυπάμαι που το λέω.
Ή επίσης προσπαθούμε για παράδειγμα να περάσουμε τη στείρωση των ζώων και σας το αναφέρω αυτό για να δείξω ότι η συντήρηση δεν έχει απαραίτητα ιδεολογικό πρόσημο: Δύο εκατομμύρια κουταβάκια και γατούλες γεννιούνται για να πεθάνουν, με μέσο όρο ζωής τα 1-2 χρόνια. Πεθαίνουν όχι μόνο από αρρώστιες, αλλά και από βασανισμούς, τα πετάνε στους κάδους σε σακούλες. Πεθαίνουν όμως και από αρρώστιες, οι οποίες είναι βασανιστικές. Πρέπει να γίνονται στειρώσεις και όταν σε αυτό προσπάθησα να πείσω το ΚΚΕ, η απάντηση τους ήταν ότι «οι άνθρωποι είναι φτωχοί»…
– Πώς νιώθετε που το νομοσχέδιο που ήρθε στη Βουλή ουσιαστικά δεν εμπεριείχε προβλέψεις για την προστασία των τρανς ατόμων;
– Επειδή εγώ ήμουν η εισηγήτρια της τότε Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και είχα έρθει σε επαφή με τον σύλλογο των Τρανς, ήταν απίστευτο το πόσο έξω είχανε αφήσει τις τρανς οικογένειες, οι οποίες είναι αυτή τη στιγμή οι πιο ευάλωτες. Δεν μπορείς να πας στο ληξιαρχείο να επικαιροποιήσεις τα στοιχεία τους, είναι επί ξύλου κρεμάμενοι. Δηλαδή αν πάθει κάτι ο ένας από τους δύο, το παιδί μπορεί να πάει στο ορφανοτροφείο…
«Δεν κρύβομαι πίσω από την ασυλία μου και ούτε θα το κάνω ποτέ»
– Κ. Ακρίτα, πριν λίγες μέρες ψηφίστηκε από τη Βουλή η άρση της ασυλίας σας, μετά από μήνυση του κ. Γεραπετρίτη. Τον είχατε συνδέσει με την υπόθεση του Κολωνού…
– Εγώ όχι. Είχα κοινοποιήσει ανάρτηση που το είχε κάνει.
– Από εδώ και πέρα τι σκοπεύετε να κάνετε σε αυτήν την υπόθεση;
Τίποτα. Εγώ πάντα από πεποίθηση και από θέση κι επειδή είμαι από μια πολιτική οικογένεια με αρχές, ζητάω πάντα άρση της ασυλίας μου, δεν κρύβομαι πίσω από την ασυλία μου και ούτε θα το κάνω ποτέ. Θα πάμε λοιπόν στα δικαστήρια, όπως όλοι οι πολίτες, και θα αντιμετωπίσουμε εκεί ο ένας τον άλλον. Μου έχει κάνει μήνυση και η Μαρέβα Μητσοτάκη παλιά, ο κ. Γεραπετρίτης τώρα, ο Άδωνις Γεωργιάδης δήλωσε ότι θα μου κάνει, η Ομάδα Αλήθειας το ίδιο. Εγώ αισθάνομαι ότι κάνω καλά την δουλειά μου.
– Μιας και αναφερθήκατε στην Ομάδα Αλήθειας, η αντιπολίτευση και ιδιαίτερα το κόμμα σας εξαπέλυσε δριμύ κατηγορώ εναντίον της. Ήσασταν και η πρώτη που ανέφερε το όνομα της Έλιας Ζερβού και τώρα βγήκε το όνομά της στα ρεπορτάζ των καναλιών.
– Πληρώνεται 1.500 ευρώ τον μήνα για να σπιλώνει τις οικογένειες των θυμάτων και όλους αυτούς που θεωρεί η Ομάδα Αλήθειας ταξικούς και πολιτικούς εχθρούς του κ. Μητσοτάκη. Είναι σαφές πως αυτός είναι ο εντολοδόχος.
Αυτό βγήκε και είπε ο κ. Φάμελλος. Δεν ξέρω αν έχει ξαναγίνει στην πολιτική ιστορία να πηγαίνει αρχηγός κόμματος στον εισαγγελέα και να λέει «σας παρακαλώ πολύ θέλω αυτό να το ερευνήσετε» και να έρχεται η Ομάδα Αλήθειας και να λέει «θα σου κάνουμε μήνυση που θέλεις να το ερευνήσουν». Αυτά είναι τρελά πράγματα και όμως συμβαίνουν.
«Με τα ανώνυμα τρολ του διαδικτύου μπορεί και να μου γυρίσει το μάτι»
– Παρόλα αυτά, θεωρείτε απειλή για τη δημοκρατία τους κομματικούς στρατούς; Ανώνυμους ή μη, που δρουν στο διαδίκτυο εκ μέρους όλων των κομμάτων εξουσίας;
– Θεωρώ περισσότερο απειλή για τη δημοκρατία μας έναν μηχανισμό εξουσίας που ως λόγο και πράξη φέρει η Νέα Δημοκρατία και ο κ. Μητσοτάκης, παρά τους κομματικούς στρατούς. Εάν μιλήσουμε για όλους τους κομματικούς στρατούς, μου θυμίζει λίγο τη θεωρία των δύο άκρων. Η θεωρία λέει ότι ο φασισμός και ο κομμουνισμός είναι το ίδιο. Αυτό επιστημονικά δεν ισχύει. Είναι άλλη η ιδεολογική αφετηρία του φασισμού που οδηγεί στην γενοκτονία και άλλη του κομμουνισμού που οδήγησε σε μαζικές βεβαίως δολοφονίες, αλλά τα κίνητρα ήταν διαφορετικά. Ήταν οι ταξικοί τους αντίπαλοι και οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, έχει διαφορά.
Οι Συριζαίοι και οι Πασόκοι, παρόλο που και αυτοί έχουνε τρολ, δεν φτάνουν σε αυτά τα σημεία. Υπάρχουν διάφορες, πώς να το κάνουμε. Κατακριτέοι και οι μεν και οι δε. Με τα ανώνυμα τρολ του διαδικτύου μπορεί και να μου γυρίσει το μάτι, τα θεωρώ σκουπίδια του βούρκου.
– Πρόσφατα, δημοσιεύτηκε η επίσημη έκθεση των RSF με την Ελλάδα στη θέση 89, όσον αφορά την Ελευθερία του Τύπου. Ως δημοσιογράφος που έχετε παραιτηθεί μάλιστα από ΤΑ ΝΕΑ, λόγω λογοκρισίας, τι πιστεύετε ότι φταίει; Η εξάρτηση; Οι τριγωνικές σχέσεις;
– Όλα όσα είπατε παίζουν ρόλο, όμως πάλι θα γυρίσω στη συζήτηση που κάναμε στην αρχή για τον εξωραϊσμό που παρελθόντος. Μην νομίζετε ότι η δημοσιογραφία την εποχή που άρχιζα, δεν υπήρχε διαπλοκή ή δεν υπήρχαν συμφέροντα. Κι εκεί οι μεγάλοι εκδότες ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις. Παντού υπήρχαν τα ίδια.
Τώρα, τα social media έχουν ένα καλό κι ένα κακό, το κακό το ξέρουμε και το είπαμε, το καλό είναι ότι αναδεικνύονται αυτά τα φαινόμενα. Με αυτή τη λογική λοιπόν πάντα υπήρχε αυτό το θέμα και πάντα υπήρχε αυτό το πρόβλημα. Δεν μπήκα εγώ σε μια καθαρή δημοσιογραφία και βγήκα από μια βρώμικη.
«Είχα ξεκαθαρίσει στον Κασσελάκη ότι δεν θα εγκατέλειπα ποτέ τον ΣΥΡΙΖΑ»
– Πριν λίγες μέρες, η ελληνική δικαιοσύνη καταδίκασε τον Στέφανο Κασσελάκη για παραβάσεις του νόμου περί πόθεν έσχες. Έχετε μετανιώσει για την αρχική στήριξη στο πρόσωπο του; Πιστεύετε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεπεράσει την υπόθεση Κασσελάκη;
– Καταρχάς, δεν έχω μετανιώσει για τον Κασσελάκη. Εγώ ως τομεάρχης ισότητας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων είχα εξαιρετικά καλή συνεργασία μαζί του. Από ‘κει και πέρα έγινε μια σειρά λαθών, τα οποία πολύ ανοιχτά είχα τότε καταδικάσει, όταν ακόμα ήταν αρχηγός. Ομολογώ ότι η προσωπική μου συμπάθεια στο πρόσωπο του, με έκανε να του δώσω και κάποιες άλλες ευκαιρίες, αλλά τα βασικά είναι δύο: το ένα είναι ότι εγώ δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να πάρω έδρα και ειδικά έδρα επικρατείας και να φύγω από αυτό το κόμμα. Δεν θέλω να κρίνω αυτούς που το κάνανε, δικαίωμα τους.
Από ‘κει και πέρα, του είχα ξεκαθαρίσει (σ.σ. του Κασσελάκη) ότι δεν θα εγκατέλειπα ποτέ τον ΣΥΡΙΖΑ και την επιλογή του Αλέξη Τσίπρα για αυτήν την τιμητική θέση. Επίσης είμαι αντίθετη σε καινούριο κόμμα. Του τα είπα, τα συμφωνήσαμε και no hurt feelings, ακόμα και τώρα οι σχέσεις μας είναι καλές σε προσωπικό επίπεδο.
Όμως, οι επιλογές που έχει κάνει σε πολιτικό επίπεδο έκτοτε είναι όλες δεξιές. Συγγνώμη που το λέω, αλλά αισθάνθηκα δικαιωμένη. Έβλεπα πράγματα από πριν τα οποία τα βλέπω τώρα και δικαιώνομαι. Αυτό που κάνουμε βέβαια και είναι κοινό λάθος και του ΣΥΡΙΖΑ και του Κασσελάκη είναι να αναλωνόμαστε στο να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον. Ειδικά όταν έχεις απέναντι τον Μητσοτάκη να τρίβει τα χέρια του και να λέει: «μπράβο παιδιά».
«Δεν συμφωνώ με τη στροφή προς το κέντρο»
– Χάσατε άδοξα τη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και πλέον τα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις συρρικνώνονται. Πώς ερμηνεύετε αυτήν τη στασιμότητα, αν όχι την μείωση και τι χρειάζεται για να ανακάμψει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτήν την στιγμή; Είναι μονόδρομος η συνεργασία;
– Τα λάθη ξεκίνησαν από το 2019 και μετά. Όταν ένα κόμμα είναι κυβέρνηση σε μνημόνια και το 36% το κάνει 32%, αυτό είναι θρίαμβος! Από ‘κει και πέρα άρχισε μια πιο ήπια πολιτική, μια στροφή προς το κέντρο. Ο καθένας έχει την άποψη του, αλλά εγώ με αυτήν τη στροφή δεν συμφωνώ. Θεωρώ πως ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 και μετά έχασε την αγωνιστικότητά του και έγινε ένα πιο συστημικό κόμμα. Αυτό λοιπόν πιστεύω ότι έφταιξε και μέχρι το 2023 που είχαμε τον καταποντισμό. Κανείς δεν περίμενε αυτό το πράγμα που συνέβη.
Πρόβλημα πάντως δεν έχει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ πέφτει, η Νέα Αριστερά είναι μη ανιχνεύσιμη. Ξέρετε τι στελέχη έχει η Νέα Αριστερά; Ένα κι ένα είναι τα στελέχη της. Οι άλλοι δεν έχουν θέμα, η Πλεύση έχει αυτήν τη ρητορική και την solo καριέρα της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Ο Φάμελλος έχει κάνει προσπάθειες συναίνεσης, αλλά απέναντι του έχει τον κ. Ανδρουλάκη ο οποίος θεωρεί ότι «εγώ είμαι τσέλιγκας και θέλω να μείνω έτσι», ενώ η Νέα Αριστερά έχει κάποιους που ίσως θέλανε αλλά υπερίσχυσαν αυτοί που δεν θέλανε. Ε, δεν φταίμε για όλα εμείς!
«Στην πολιτική χρειάζεται να είσαι και λίγο πανούργος»
– Θεωρείτε τον ΣΥΡΙΖΑ ένα συστημικό ή ένα αντισυστημικό κόμμα;
– Να σας πω την αλήθεια, αισθάνομαι ότι αυτοί οι όροι έχουν τόσο λανθασμένη χρήση πια. Τι είναι αντισυστημικό ας πούμε; Το κόμμα της κ. Κωνσταντοπούλου είναι αντισυστημικό επειδή φωνάζει παραπάνω από εμάς;
Ας πούμε, η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει πει προδοτική την Συμφωνία των Πρεσπών. Για μένα αν είχα να διαλέξω ένα πράγμα από όλη τη διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των Τσίπρα-Κοτζιά, θα ήταν η Συμφωνία των Πρεσπών. Άρα υπάρχουν μεγάλα χάσματα που δεν μπορούν να γεφυρωθούν. Αυτό το αντισυστημικό δεν μου λέει τίποτα.
Συστημικό πάλι μπορούμε να πούμε το ΠΑΣΟΚ. Εγώ νομίζω ότι αυτήν την στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνεται. Είμαστε 26 βουλευτές από 47 που δουλεύουμε σκληρά, έχουμε -και θα το πω μετά λόγου γνώσεως- έναν έντιμο πρόεδρο. Ακόμα και όταν στήριξα τον Κασσελάκη, μιλούσα πάντοτε με εκτίμηση για τον Φάμελλο. Έντιμος, καθαρός πολιτικός. Δεν υπάρχει δεύτερος. Είναι ένας πανέξυπνος άνθρωπος και δεν είναι καθόλου πανούργος. Στην πολιτική χρειάζεται να είσαι και λίγο πανούργος. Αισθάνομαι δηλαδή ότι είναι τόσο καθαρός που μπορεί κάποιος δίπλα του να του χαμογελάει και να του σκάβει τον λάκκο και να μην το δει αυτό το πράγμα, να μην το καταλάβει. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την ευφυΐα.
Όμως εγώ πραγματικά και σας το λέω ειλικρινά είμαι περήφανη που έχω αυτόν τον άνθρωπο σε αυτή τη θέση, όπως ήμουν περήφανη κι όταν τον είχαμε αρχηγό της κοινοβουλευτικής ομάδας σε μια τόσο δύσκολη περίοδο για εμάς. Βλέπετε εγώ, όταν ήρθε ο Αλέξης Τσίπρας στο σπίτι μου και μου είπε «έλα βρε Έλενα», εγώ νόμιζα ότι θα κάνουμε περίπατο! Αυτό που μου συνέβη είναι η επιτομή του «δεν ήξερες, δεν ρώταγες»…
– Μιας και που αναφερθήκατε στον Αλέξη Τσίπρα, πώς αντιλαμβάνεστε το ενδεχόμενο μιας πολιτικής επιστροφής του; Ακούγονται πολλά άλλωστε…
– Θα σας απαντήσω προσεκτικά και θα σας πω ότι αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν ανοίξει τα χαρτιά του, δεν μπορώ να τα κρίνω. Αυτό που κάνουν από πριν του στυλ «αν η γιαγιά μου είχε καρούλια», δεν το έχω κάνει στη ζωή μου σε τίποτα. Όμως αυτήν την στιγμή που μιλάμε ο Αλέξης είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει έναν εξαιρετικό πρόεδρο που λέγεται Σωκράτης Φάμελλος.
«Αυτό το βιβλίο που κρατάτε είναι ό,τι πιο θαρραλέο έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου»
– Με αφορμή την παρουσία σας στην πόλη στο πλαίσιο της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης, κρατάω στα χέρια μου το «Μαμά κοίτα, χωρίς χέρια», ένα βιβλίο εξομολόγησης, αλλά και το τελευταίο σας βιβλίο…
– Ναι, το τελευταίο, πού να προλάβω να βγάλω κι άλλο!
Αυτό το βιβλίο που κρατάτε είναι ό,τι πιο θαρραλέο έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Μιλάει για τα 30 χρόνια στην κατάθλιψη, μιλάει για τον εθισμό στα υπνωτικά χάπια, για ένα σωρό πράγματα που για πολλά-πολλά χρόνια τα θεωρούσα ντροπιαστικά και τα έκρυβα ακόμη κι από τον εαυτό μου. Αυτό που με οδήγησε σε αυτό το βιβλίο είναι ότι έκανα πολύ καλή δουλειά με τον ψυχίατρο μου και αποφάσισα ότι εάν η επωνυμία είναι ένα όπλο, μπορώ να το χρησιμοποιήσω για να βοηθήσω ανθρώπους.
Ξέρετε τι μηνύματα μου ήρθαν; «Νόμιζα ότι ήμουνα μόνη». Άρα είμαι πολύ περήφανη για αυτό το βιβλίο παρόλο που αγαπώ και τα βιβλία μυθοπλασίας. Αν θα γράψω άλλο δεν ξέρω, μπορεί να κάνω ένα που να λέγεται «φόνος στο περιστύλιο της Βουλής» και μπορεί να τον έχω κάνει κι εγώ τον φόνο (γέλια)!
– Τι θα λέγατε στη δική μας γενιά της δημοσιογραφίας που ξεκινάει τώρα;
– Νομίζω ότι ίσως αν με ρωτούσατε το ίδιο πριν μερικά χρόνια να έλεγα «μακριά παιδί μου, μακριά από τη δημοσιογραφία, είναι μια δουλειά που δεν έχει ωράρια, που είναι κακοπληρωμένη, που βασίζεται σε συναλλαγές και σε συμφέροντα». Τώρα θα σας πω το ακριβώς αντίθετο!
Εσάς χρειάζεται η δημοσιογραφία αν θέλουμε όλοι να ανακάμψει, να αποκτήσει ένα καθάριο βλέμμα και να κοιτάξει κατάματα τον πολίτη. Ο πολίτης το θέλει, σας περιμένει με ανοιχτές αγκαλιές, απλά δεν ξέρει πού είστε και δεν ξέρει πού να σας βρει. Συνεχίστε, εμείς οι παλιοί θα είμαστε δίπλα σας. Τουλάχιστον εγώ θα είμαι με όλη μου την καρδιά!
Συνέντευξη: Βασίλης Ιατρούδης, Βαγγέλης Λαζαρίδης
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Κεραμέως
