Προτού αναφέρω τους λόγους που είναι αναγκαίο για εμάς τους ίδιους να μάθουμε να κλείνουμε την πόρτα πίσω μας κάνοντας μια νέα αρχή ή να αρνούμαστε πράγματα ή καταστάσεις, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας κάποιες έννοιες και το πώς τις ορίζουμε. Έννοιες όπως αυτογνωσία, αυτοεκτίμηση, αυτοκριτική, αυτοβελτίωση και αυτοσεβασμός. Θα παρατηρείτε πως όλες αρχίζουν από τον εαυτό μας.
Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε είναι πως δεν δίνουμε έμφαση σε εμάς τους ίδιους. Κάποιες φορές νιώθουμε πως είναι χρέος μας να είμαστε παρόντες κάπου που δεν θέλουμε να βρισκόμαστε. Κάτι τέτοιο δεν πρέπει να ισχύει. Έχουμε σαν σκέψη πως εάν σε κάποιον πούμε όχι, τον απορρίπτουμε, ωστόσο αυτό δεν πρέπει να πηγαίνει αποκλειστικά στον άνθρωπο, ούτε να είναι κάτι προσωπικό.
Για να το θέσω διαφορετικά, όντας σκηνοθέτης, έχω έρθει σε επαφή με ηθοποιούς πολύ καλούς, που παρότι μπορούν να ανταπεξέλθουν στις συνθήκες και έχουν γνώσεις, δεν είναι αυτό που αναζητώ. Η δική μου μη επιλογή των ίδιων, δεν θέλω σε καμία περίπτωση να ερμηνευτεί ως απόρριψη, κυρίως βάσει του γεγονότος πως δεν είναι απόρριψη.
Εξίσου, η άρνηση ενός ηθοποιού για συμμετοχή σε μια δική μου ταινία. Εάν γίνουν αισθητοί οι λόγοι και γίνει εποικοδομητικός διάλογος, ίσως εκτιμήσω τον ηθοποιό ακόμα περισσότερο από πριν. Το να διεκδικούμε και να κάνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε, είναι αυτό που θα κάνει τους άλλους να μας αγαπήσουν. Γιατί; Γιατί αγαπούμε τους εαυτούς μας.
Πολλές φορές σκεφτόμαστε ή μας δίνεται να καταλάβουμε πως αν βάλουμε τον εαυτό μας πρώτο, τότε είμαστε εγωιστές. Αυτό δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την πραγματικότητα. Το να είμαστε οι ίδιοι η προτεραιότητα μας ίσως είναι ο μόνος τρόπος να ζήσουμε αληθινά. Αν δεν εστιάσουμε οι ίδιοι σε εμάς, δεν θα το κάνει κανένας άλλος. Είναι διαφορετικό κομμάτι η ενσυναίσθηση που έχει ο καθένας μας και άλλο η εκτίμηση που έχει για τον εαυτό του.
Προσωπικά, έχω αισθανθεί ένα συναίσθημα απόρριψης. Απόρριψης παρουσίας για να είμαι συγκεκριμένος. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας τύπος μοναχικότητας, αλλά δεν εξαρτάται από εσένα. Συζητήσεις που δεν σε αφορούν, θέματα στα οποία δεν μπορείς να επέμβεις, κάποιες μπορεί να σε προσβάλλουν, αλλά δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να ακουστεί η δική σου άποψη ή τοποθέτηση. Η συνθήκη αυτή είναι τοξική.
Η απάντηση που θα έδινα στον εαυτό μου τότε, είναι να σηκωθείς και να φύγεις δηλαδή να μην επιτρέψεις στους άλλους να καθορίσουν την δική σου έξοδο. Τουλάχιστον να μην επιτρέψεις κάτι αντίστοιχο να συμβεί ξανά. Ακόμα και αν πιστεύεις πως δεν θα ξαναγίνει.
Από πού όμως ξεκινά αυτή η σκέψη; Από το γεγονός πως έχουμε μόνο μια ζωή, και αυτή τη ζωή πρέπει να την αδράξουμε. Οφείλουμε στον εαυτό μας να μην συμβιβαζόμαστε σε αυτό που θέλουν οι άλλοι και να κάνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε.
Στα παιδικά μου χρόνια, στα οποία μου ήταν δύσκολο το κεφάλαιο της φιλίας, αποφάσισα να ξεκινήσω χορό στην επαρχία την οποία ζούσα. Αγόρι και χορός δεν συμβαδίζουν. Πολλοί είναι οι άνθρωποι που θα προσπαθήσουν να σε αλλάξουν. Που δεν θα τους αρέσει αυτό που βλέπουν. Εγώ αντί να λυπάμαι τον εαυτό μου τότε, αποφάσισα να λυπηθώ εκείνους. Γιατί; Για να φτάσεις το σημείο να κοιτάς τόσο πολύ το τι κάνει ο άλλος, φοβάσαι να κοιτάξεις τι κάνεις εσύ ο ίδιος.
Όταν φωνάζουμε, βρίζουμε, κρίνουμε είναι γιατί βλέπουμε κάτι στον άλλο. Κάτι δικό μας που θέλουμε να αλλάξουμε. Για παράδειγμα, έστω πως ένας άνθρωπος έχει ανασφάλεια με το σώμα του, πρώτα θα κοιτάξει και θα κρίνει το σώμα των άλλων, για να αισθανθεί καλύτερα ο ίδιος. Στην περίπτωση που δεν του αρέσει κάτι στον άλλο, ποιος είναι ο τρόπος να αισθανθεί ακόμα καλύτερα ο ίδιος; Να μειώσει τον άλλο.
Για να το δούμε ορθολογικά και σφαιρικά, ο χρόνος μας σε αυτό τον κόσμο είναι περιορισμένος. Το σημαντικότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τον γεμίσουμε όπως εμείς επιθυμούμε έτσι ώστε να ζούμε αληθινά και στο έπακρο. Ο χρόνος κυλά. Μέρα με τη μέρα αλλάζουν οι ανάγκες και ο περίγυρός μας. Το μόνο που μένει σταθερό είμαστε εμείς οι ίδιοι και το να μας βάζουμε προτεραιότητα τη ζωή μας δεν είναι κάτι εγωιστικό. Είναι επιβίωση.
