Βαρέθηκες την πληκτική καθημερινότητα; Αισθάνεσαι πως οι τοίχοι του δωματίου σου έρχονται τόσο κοντά μεταξύ τους που θα συγκρουστούν και θα σε πνίξουν;
Τάσεις φυγής από την κουραστικά επαναλαμβανόμενη επανάληψη της ροής του χρόνου στριφογυρίζουν στο κεφάλι σου σαν ένα ανθρωπάκι που τρέχει διακαώς μπας και κουραστεί; Ή μήπως απλώς νιώθεις μια ορμή να δοκιμάσεις κάτι νέο, έχεις μέσα σου το μικρόβιο του ταξιδιού ή όπως ονομάζεται από την ελληνίδα μάνα την τάση να “μην βάζεις τον κ@λο σου κάτω” και ήρθε η στιγμή να το βγάλεις προς τα έξω και να…φύγεις;
Ταυτίστηκες;
Τότε είσαι στο σωστό μέρος/άρθρο. Διότι έπειτα από αυτή την ανάγνωση θα αντιληφθείς πως έχεις ήδη αργήσει να κλείσεις εισιτήρια για έναν προορισμό κάπως ιδιαίτερο, ένα μέρος που σίγουρα δεν είναι το πρώτο που σκέφτεται κανείς όταν ακούει “Ιταλία”. Πόλεις διαφορετικές, πόλεις όμορφες που κρύβονται πίσω από τα φώτα της Ρώμης και της Φλωρεντίας, κι ελπίζω να μην βγουν ποτέ από αυτή τη σκιά γιατί θα πλημμυρίσουν και από το πολύ νερό η γοητεία τους θα βουλιάξει. Και το κάλλος της Κατάνιας, της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης του μεγαλύτερου νησιού της Μεσογείου είναι ένα διαμαντάκι κρυμμένο σε απόκρυφο βράχο.
Πρόκειται για μία πόλη χτισμένη με σκοπό να θαυμάζει το μεγαλείο της Έτνας, μια πόλη που έχει καεί μόνο από τους μύθους καθώς το εντυπωσιακό αυτό ηφαίστειο που αγγίζει τον ουρανό με 3,400 μέτρα υψόμετρο και αποτελεί το μεγαλύτερο στην Ευρώπη δεν έχει προκαλέσει ποτέ την καταστροφή της. Τοποθετημένη κοντά στην “ιταλική μπότα”, αποτελεί ένα ιδανικό πεδίο εξερεύνησης καθώς και ένα γαλήνιο σημείο χαλάρωσης και αποφόρτισης, που παραμένει σχετικά μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας που καλύπτουν όχι μόνο την Ιταλία, αλλά και τη Σικελία.
Σαν κανείς προσγειωθεί στην Κατάνια, αντιλαμβάνεται τον αέρα της Νότιας Ιταλίας. “Basta ή αλλιώς χαλαρααα”. Τα κτήρια διατηρητέα, όχι πάντα στην καλύτερη δυνατή κατάσταση όμως ακόμη και τα πιο μη προσεγμένα κρύβουν τη γοητεία της πόλης. Η Κατάνια δεν θέλει να είναι τέλεια, δεν θέλει να είναι προσεγμένη όπως το Πορτοφίνο, θέλει να είναι ο εαυτός της. Μία πόλη με κόκκινο,κίτρινο,γαλάζιο, μπεζ, γκρι στα σπίτια με τα μικροσκοπικά μπαλκόνια που χωρούν μόνο τη μπουγάδα κρεμασμένη.
Μικρά δρομάκια αλλά και διάπλατοι δρόμοι με πρωταγωνιστή τη via Etnea. Όταν ήμουν σε τοπικό λεωφορείο ρώτησα έναν Ιταλό παππού που βρισκόταν μία στάση και εκείνος μου απάντησε: όπου και να βρίσκεται εσύ θα κατέβεις στη via Etnea. Και κατέβηκα. Κι αν δεν κατέβαινα θα το μετάνιωνα μια ζωή. Διότι με το που βρίσκεσαι σε αυτό τον δρόμο και στρέφεις το βλέμμα σου προς τα πίσω χάνεις τα λόγια σου. Η Έτνα. Η χιονισμένη κορυφή της, οι πρόποδες της, όλο το ηφαίστειο μπροστά στα μάτια σου.
Κι όταν ανακτήσεις τον έλεγχο της όρασης σου που κοιτά καθηλωμένη την ακαταμάχητη θέα, θα επισκεφτείς τους κήπους στη villa Bellini -εντελώς δωρεάν- όπου κάθε μέρα γράφουν την ημερομηνία με λουλούδια πάνω σε ένα λοφάκι. Πρόκειται για ένα δημόσιο πάρκο, στολισμένο με αγάλματα, σιντριβάνια και μπαλκόνια, περικυκλωμένο από εντυπωσιακά διατηρητέα κτήρια.
Ύστερα από τους κήπους που δεν περιμένεις ότι υπάρχουν σε αυτή την πόλη, επόμενη στάση via Garibaldi. Στον δρόμο σου θα συναντήσεις το επιβλητικό Duomo και την πλατεία με τον χαρακτηριστικό ελέφαντα, σύμβολο της Κατάνιας. Σε αυτόν τον δρόμο θα σταματήσεις σε οποιαδήποτε salumeria σου “κλείνει το μάτι” και θα επιβραβεύσεις τον εαυτό σου με ένα panini, πριν κατευθυνθείς στην ταράτσα του Ostello degli Elefanti, που αποτελεί παράλληλα και πολιτιστικό κέντρο.
Μολονότι θα σου αναφέρω τα “διαμαντάκια” αυτής της πόλης, προκειμένου να αισθανθείς την Κατάνια, πρέπει να χαλαρώσεις, να περπατήσεις, να αγναντέψεις και να… το ζήσεις.
Για αυτό, θα κάνεις μια βόλτα στις λαϊκές αγορές και ιδιαίτερα στην ψαραγορά όπου θα καθίσεις για φαγητό σε ένα από τα εστιατόρια που βρίσκονται μέσα και όχι πριν από την αγορά, όπως το antica marina. Ορόσημο της πόλης είναι το Benedictine Monastery of “San Nicolò” και πλέον το πανεπιστήμιο της Κατάνια. Πρόκειται για ένα μοναστήρι που έχτισαν οι 50 πιο πλούσιες μοναχές της Κατάνια και αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μοναστήρια της Ευρώπης.
Η πρόσοψη επιβλητική, οι εσωτερικοί κήποι γαλήνιοι, οι αίθουσες εντυπωσιακές. Δεδομένου ότι βρίσκεται έξω από τα παλιά όρια της πόλης, ένα κομμάτι του βρέθηκε μέσα στη λάβα, με αποτέλεσμα να ξαναχτιστεί…πάνω στη λάβα! Παρά το κάλλος του, δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει το γεγονός ότι ένα τόσο μεγάλο μοναστήρι, που θα μπορούσε να στεγάσει όλους τους άπορους Σικελούς, αξιοποιούνταν αποκλειστικά από τις 50 μοναχές. Η Κατάνια ωστόσο εκμεταλλεύτηκε την απληστία των μοναχών προσφέροντας το βασιλικών διαστάσεων μοναστήρι στους φοιτητές της πόλης, δημιουργώντας ένα “πνευματικό κάστρο”.
Η μέρα τέλος δεν θα μπορούσε να είναι ολοκληρωμένη χωρίς επίσκεψη για φαγητό και ποτό σε ένα μικρό μαγαζί ονόματι first καθώς και στη via Santa Filomena με τα φοιτητικά στέκια. Σε περίπτωση πάντως που δεν επισκεφτείς κάτι από όλα αυτά, το σημαντικό είναι να μην κάνεις την αμαρτία να πιεις οτιδήποτε άλλο πέρα από σικελική μπύρα και κρασί από τους πρόποδες της Έτνας. Θα το μετανιώσεις.
Η συμβουλή για να περάσεις ακόμη καλύτερα;
Πάρε ένα τρένο, το εισιτήριο του οποίου κοστίζει όπως ένας καφές στην παραλιακή, άνοιξε τα μάτια και θαύμασε την Ταορμίνα. Πρόκειται για ένα μικρό χωριό 40-50 λεπτά μακριά που τον τελευταίο καιρό αποκτά δημοφιλία, δυστυχώς! Προκειμένου λοιπόν να αποφύγεις την τουριστική λαοθάλασσα, επισκέψου την τους ανοιξιάτικους μήνες -Απρίλιο, Μάιο- όπου ο ήλιος θα ακτινοβολεί χωρίς να καίει και η σικελική ομορφιά δεν θα κρύβεται από τα καπέλα των μπροστινών.
Όταν φτάσεις λοιπόν θα θαυμάσεις τον σταθμό-μουσείο της Ταορμίνας και σαν βγεις θα βρεις τη στάση του λεωφορείου. ΜΗΝ το πάρεις! Αντί να κατευθυνθείς κατευθείαν στην Ταορμίνα μαζί με τους υπόλοιπους προτίμησε να διασχίσεις με τα πόδια τον δρόμο προς την Isola Bella -περίπου 25 λεπτά-. Κάθε βήμα σε αυτή τη πεζοπορία και μία συγκλονιστική θέα.
Η θάλασσα, τα μικρά χωριά τριγύρω και ξαφνικά η παραλία-προορισμός μας, με το μικρό πράσινο νησάκι που συνδέεται με μία στενή λωρίδα άμμου με την ακτογραμμή. Η παραλία άσπρα βότσαλα, το νερό καταπράσινο διαφανές. Κρύο, αλλά αυτό είναι το τίμημα προκειμένου να έχεις αυτή την ειδυλλιακή θάλασσα μόνο για σένα. Θα βουτήξεις στη θάλασσα, θα διασχίσεις τη λωρίδα άμμου, θα περπατήσεις στο νησάκι και αφού έχεις απολαύσει αυτή την εμπειρία, θα επιβιβαστείς σε ένα λεωφορείο ή καλύτερα στο τελεφερίκ και θα βρεθείς στην Ταορμίνα.
Δεδομένου πως πρόκειται για μία ελληνική πόλη διακοσμείται από ένα μεγαλειώδες αρχαίο θέατρο που αντικρίζει όλη την ακτογραμμή. Μερικά μέτρα μακριά, η “βεράντα” στη villa communale σε προκαλεί να σταματήσεις να σκέφτεσαι και απλά να κοιτάξεις. Δίχως λόγια, περιττά.
Η περιήγηση στους στενούς δρόμους είναι προαπαιτούμενο, όπως επίσης η στάση στην taverna Don Nino για να δοκιμάσεις pasta με pistachio και linguini, κόκκινη σάλτσα και μελιτζάνες. Ένα ποτό σε μία από τις πολυπληθείς ταράτσες των ξενοδοχείων επιβάλλεται για το τελευταίο -όχι αντίο αλλά- “arrivederci” προτού αναχωρήσεις για την Κατάνια.
Αν έχεις χρόνο να μείνεις παραπάνω από ένα Σαββατοκύριακο, οι Συρακούσες -επίσης 40-50 λεπτά από την Κατάνια- αποτελούν μία πανέμορφη καρτ-ποσταλ για τη συλλογή των αναμνήσεων σου.
Αν ωστόσο οι διακοπές σου είναι περιορισμένες, καλύτερα να μείνεις παραπάνω στην Κατάνια απολαμβάνοντας γρανίτες με μπριός -μόνο σε κούπα σύμφωνα με έναν Σικελό- ώστε να αισθανθείς τον μοναδικό της χαρακτήρα, την ηρεμία και την ομορφιά μιας άλλης Ιταλίας, την ατμόσφαιρα μιας πόλης που παρά τις φήμες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει -πράγματι δεν είναι το πιο καθαρό μέρος που θα επισκεφτείς- επιλέγει να διατηρήσει την επαφή με την ιστορία, με τη φύση, με την απόλαυση.
Ελπίζω να έχεις ήδη κλείσει εισιτήρια!
Τιπ: Από το αεροδρόμιο της Αθήνας εκτελούνται τακτικά low cost πτήσεις, σε τιμές ενός γεύματος σε εστιατόριο της πόλης σου.
