Το “Bitterfly”, δημιούργημα της Μαργαρίτας Αλεξιάδη, αναδύεται ως πτυχιακή ταινία στα πλαίσια του Τμήματος Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών, του ΑΠΘ. Η ιστορία εστιάζεται στο “μετά”, εξερευνώντας τον κόσμο μετά το τέλος ενός έρωτα, το τραύμα, τη μοναξιά, και τον θάνατο μιας πεταλούδας.
Έπειτα από έναν σκληρό αποχωρισμό, το σπίτι της Άλεξ έχει μετατραπεί σε έναν σκουπιδότοπο αναμνήσεων. Προσπαθεί να ξεφύγει από Αυτόν, αλλά Αυτός βρίσκεται παντού. Είναι δίπλα της, όπου και αν στρέψει το βλέμμα της, και εκείνη ψάχνει τρόπους να ξεφύγει από το φάντασμα του. Αντιμέτωπη με την πρόκληση να αφήσει πίσω της τα σκοτεινά απομεινάρια του παρελθόντος, αναζητά την ασφάλεια. Θα βρει όμως κάτι που δεν ήξερε ότι ψάχνει, σε ένα επικίνδυνο μέρος, στα μάτια ενός ανθρώπου βγαλμένου από εφιάλτη.
Σκηνοθετικό σημείωμα
Πρόκειται για μια ιστορία εμφανώς επηρεασμένη από την φόρμα του μαγικού ρεαλισμού του Μάρκες. Μια ιστορία κατά την οποία ο φανταστικός κόσμος συνυπάρχει με τον ρεαλιστικό, και τα όρια μεταξύ του ενός και του άλλου δεν είναι διακριτά. Η Άλεξ αποτελεί το κέντρο της αφήγησης και οι άνθρωποι που την πλαισιώνουν θα εμφανίζουν παραμορφώσεις. Θα τους βλέπουμε μέσα από το ματάκι της πόρτας, θα υπάρχουν είτε ως θολές φιγούρες, πλάτη, ακόμα και με αλλοιωμένα τα χαρακτηριστικά τους. Το στοιχείο της παραμόρφωσης δηλαδή παίζει σημαντικό ρόλο για τον τρόπο αφήγησης της ιστορίας, αλλά στόχος είναι αυτό να συμβεί με διακριτικότητα και όχι με έντονη γκροτέσκο αισθητική.
Πολύ σημαντικό επίσης κομμάτι της ταινίας είναι οι χώροι. Η Άλεξ νιώθει ανοίκεια σε φαινομενικά χώρους που θα έπρεπε να νιώθει ασφάλεια, και τελικά βρίσκει την λύτρωση σε ένα επικίνδυνο περιβάλλον. Οι χώροι έχουν έντονη δραματουργική λειτουργία για αυτό και θα δοθεί ιδιαίτερη προσοχή σε αυτούς. Θα χρησιμοποιηθούν στοιχεία που παραπέμπουν σε μια περασμένη παιδική ηλικία, τα οποία δεν μπορούν να την προστατέψουν πια, όσο και αν ανατρέχει σε αυτά. Η υπόγεια διάβαση πεζών, είναι ένας χώρος τον οποίο, οι άνθρωποι συνήθως φοβούνται να προσπεράσουν και πόσο μάλλον να σταθούν σε αυτόν. Η Άλεξ όμως στέκεται εκεί και μάλιστα αυτός είναι ο τόπος που βρίσκει τον εαυτό της.
Όλη η ταινία είναι μια επίμονη αναζήτηση του εγώ, μετά από έναν βίαιο χωρισμό. Το παρελθόν έχει εντυπωθεί πάνω της σαν τατουάζ και εκείνη θα πρέπει να μάθει να ζει με αυτό. Η φράση η οποία εμπεριέχει, για έμενα το νόημα της ταινίας, είναι από το βιβλίο Αδελφοί Καραμάζοβ, Φ.Ντοστογιέβσκη, (1880): «Το ίδιο κάνει αν με συγχωρέσεις ή όχι, για όλη μου την ζωή θα μείνεις στην ψυχή μου σαν μια ανοιχτή πληγή και εγώ στη δική σου- έτσι και πρέπει»
Το “Bitterfly” αναδεικνύει την ουσιαστική σημασία της προώθησης νέων φωνών, δίνοντάς τους την ευκαιρία να εκφραστούν με τρόπο που αντικατοπτρίζει την πολυπλοκότητα και τη συναρπαστική διάσταση της σύγχρονης κοινωνίας. Το συγκεκριμένο πρότζεκτ, αντιπροσωπεύει μια συναισθηματική περιπέτεια που υπενθυμίζει στο κοινό τη σημασία της εξέλιξης και της έκφρασης μέσω της τέχνης του κινηματογράφου. Με τον τρόπο αυτό, υπόσχεται να προσφέρει μια μοναδική εμπειρία στους θεατές, συνδυάζοντας ποικιλία συναισθημάτων και καλλιτεχνικής προοπτικής.
Η ταινία παρουσιάζει τον πλούτο της δημιουργικότητας και της έκφρασης μέσα από τον κινηματογράφο και η στήριξη της είναι αναγκαία. Συνεισφέροντας οικονομικά, γίνεστε σημαντικό μέρος της δημιουργικής διαδικασίας και βοηθάτε στην πραγματοποίηση μιας ταινίας που αναμένεται να μας παρουσιάσει μια ανατρεπτική ιστορία ενός χαρακτήρα που στην προσπάθεια του να επουλώσει τις πληγές του, αντιλαμβάνεται πως δεν χρειάζεται.
Πατώντας εδώ, μπορείτε να χρηματοδοτήσετε την ταινία και να γίνεται μέρος αυτής της κινηματογραφικής περιπέτειας.
CAST: Αναστάσης Γεωργούλας, Θανάσης Δήμου, Μάκης Νάνος, Μαρία Τσιμά, Παύλος Φιλίδης, Δανάη-Αρσενία Φιλίδου
