8 Μαρτίου 2020
Το «Ας είμαστε όλοι φεμινιστές», η ομιλία δηλαδή της Νιγηριανής συγγραφέα Chimimanda Adichie στο TedxEuston το 2017, αποδελτιωμένη πλέον και σε μορφή βιβλίου που κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις μεταίχμιο έπεσε στα χέρια μου μόλις πριν λίγες μέρες. Έπειτα από έντονη παρότρυνση του φίλου μου, Βαγγέλη Λαζαρίδη το πήρα, το διάβασα και βρήκα την καλύτερη αφορμή για να γράψω ένα άρθρο για αυτό: την σημερινή ημέρα της γυναίκας.
Πρόκειται για ένα βιβλίο μικρό, αρκετά απλό και ευανάγνωστο, στοιχεία που όχι μόνο δεν αναιρούν την αξία του αλλά αντιθέτως την αναβαθμίζουν. Η βιωματική προσέγγιση της Adichie, που αποτυπώνεται με την αφήγηση από γεγονότα-γροθιές στο στομάχι για όσους δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την έκταση του φαινομένου του σεξισμού σήμερα σε πολλά μέρη του κόσμου, καταδεικνύει γλαφυρά την πραγματική αναγκαιότητα του φεμινισμού στις μέρες μας.
«Εκείνο το βράδυ εντυπωσιάστηκα από τους ιδιαίτερους θεατρινισμούς ενός άντρα που μας βρήκε θέση να παρκάρουμε. Κι έτσι, όταν φεύγαμε, αποφάσισα να του δώσω φιλοδώρημα. Άνοιξα την τσάντα μου, έβαλα μέσα το χέρι μου για να βγάλω τα χρήματα μου και τα έδωσα στον άντρα. Και αυτός ο άντρας, χαρούμενος και ευγνώμων, πήρε τα χρήματα από μένα και έπειτα κοίταξε τον Λούι και είπε «Σας ευχαριστώ, κύριε!» … Ο άντρας πίστευε ότι τα χρηματά μου προέρχονταν από τον Λούι. Επειδή ο Λούι είναι άντρας»
Η Adichie δεν διστάζει επίσης να απαντήσει σε διαδεδομένες ενστάσεις κατά του φεμινισμού αρκετά εύστοχα σε σημείο που όσοι παρακολουθήσετε την ομιλία της στο YouTube θα ακούσετε το γέλιου του κοινού της. Ακολουθεί χαρακτηριστικό δείγμα: «Μερικοί θα πάνε την κουβέντα στην εξελικτική βιολογία και τους πιθήκους, στο πώς οι θηλυκοί πίθηκοι υπακούνε στους αρσενικούς πιθήκους. Το ζήτημα όμως είναι το εξής : Δεν είμαστε πίθηκοι. Οι πίθηκοι εκτός αυτού ζουν στα δέντρα και τρώνε γεωσκώληκες. Εμείς όχι.»
Πράγματι λοιπόν η Adichie είναι μια φεμινίστρια, πιστεύει στην ιδέα της ισότητας και θεωρεί ότι «το πρόβλημα με το φύλο είναι ότι ορίζει πως θα έπρεπε να είμαστε αντί να αναγνωρίζει πως είμαστε».
Είναι επίσης μια Νιγηριανή και μέσα από τα λόγια της ξεδιπλώνονται πολλές πτυχές του πολιτισμού της, πράγμα που προσωπικά μου φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρον εφόσον δεν είχα έρθει έως τώρα σε επαφή με την νιγηριανή κουλτούρα. Η Adichie ξεκινάει από την εμπειρία της ως μια νεαρή μαθήτρια και καταλήγει ως μια γυναίκα-επαγγελματίας με την προσωπική της ζωή, στην κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα Lagos και καταδεικνύει γεγονότα που κάθε γυναίκα στη θέση της βιώνει.
Σε μια εποχή που ο φεμινισμός παραμένει μια έννοια για πολλούς αμφιλεγόμενη, με τα δικαιώματα των γυναικών ωστόσο εξακολουθούν να καταπατούνται και ο σεβασμός σε πολλές περιπτώσεις να εκλείπει, πιστεύω πως μια φωνή σαν αυτή της Chimimanda Adichie αξίζει σίγουρα να ακουστεί, κι αν όχι να μας επηρεάσει τότε σίγουρα να μας προβληματίσει.
Η Adichie σε κάποιο σημείο αναφέρει : «Μιά Νιγηριανή γνωστή με ρώτησε μια φορά αν ανήσυχουσα μήπως οι άντρες με φοβούνταν. Δεν ανησυχούσα καθόλου – ούτε μου είχε περάσει από το μυαλό να ανησυχήσω, επειδή ο άντρας που θα με φοβόταν είναι ακριβώς ο τύπος του άντρα που δεν θα με ενδιέφερε»
Αυτό το attitude θέλω να ευχηθώ να αποκτήσουμε όλες οι γυναίκες του κόσμου
Χρόνια μας πολλά λοιπόν ❤️
