Τι είναι η ζωή άραγε;
Είναι μία πραγματική κατάσταση, μία χρονική περίοδος από τη γέννηση μέχρι και τον θάνατο.
Είναι ένα θείο δώρο που Κάποιος χάρισε στη θνητή ανθρώπινη φιγούρα.
Είναι ένα χάος, ένα συνονθύλευμα από τυχαίες και μη καταστάσεις, ένα σύμπλεγμα ανθρώπων και κοινωνιών που προσπαθούν να βρουν τον σκοπό τους.
Είναι μία διαδρομή που κανείς δεν γνωρίζει τον προορισμό.
Κανείς δεν θα μπορέσει να απαντήσει με απολυτότητα μία τέτοια ερώτηση, διότι ξεπερνά την ανθρώπινη φύση του. Πάρα ταύτα ωστόσο, η ζωή θα μπορούσε να ταυτιστεί με την ατέρμονη ελπίδα για το παρόν που γίνεται παρελθόν και το παρόν που έπεται. Ίσως η ελπίδα να χαρακτηρίζει καλύτερα την πορεία του ανθρώπου στη γη, αλλά και τον ίδιο τον άνθρωπο.
Ο Αριστοτέλης είχε ανακαλύψει ότι το ανθρώπινο είδος είναι “φύσει ζώον κοινωνικόν”. Μήπως όμως είναι και ζώο αισιόδοξο;
Αν αναλογιστεί κανείς, η ελπίδα είναι εκείνη που τροφοδοτεί τον άνθρωπο με αλκή για να επιβιώσει και εκείνη που το ωθεί να ζήσει ακόμα περισσότερα. Η αισιοδοξία ενός ανθρώπου είναι εκείνη που “ξεπηδά” όταν το γαλάζιο του ουρανού μετατρέπεται σε γκρίζο του χάους. Γιατί τότε, και ο πιο απαισιόδοξος άνθρωπος στην πραγματικότητα ελπίζει, στην ψυχή του κρύβει έστω και μία σπίθα αισιοδοξίας. Και αυτό διότι η αισιοδοξία είναι ο μοναδικός τρόπος επιβίωσης.
Σε έναν κόσμο που διαλύεται, σε μία ζωή που κατεδαφίζεται από τα χτυπήματα της μοίρας, της τύχης, των συνθηκών, και των επιλογών μας, κανείς δεν θα μπορούσε να επιβιώσει αν δεν ήλπιζε για το καλύτερο, αν δεν πίστευε ότι η αναγέννηση και η πρόοδος μπορούν να εμφανιστούν όπως εντυπωσιακά κατακλύζει τον ουρανό το ηλιοβασίλεμα μετά την καταιγίδα.
Διότι όταν κανείς ακούει τους κεραυνούς να πέφτουν δίπλα του γνωρίζοντας ότι ίσως η ιστορία του γράψει εδώ το τέλος της, ελπίζει. Ελπίζει ως την τελευταία στιγμή ότι μπορεί να αντικρίσει ξαφνικά τον ήλιο αντί για το σκοτάδι, ότι μπορεί να σταματήσει ο ουρανός να ουρλιάζει και να ακούσει την ησυχία. Και ελπίζει όχι γιατί είναι το σωστό, όχι γιατί πιστεύει πραγματικά ότι υπάρχουν πιθανότητες επιτυχίας, αλλά γιατί μόνο αυτό μπορεί να κάνει.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, ελπίζουμε γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή. Αισιοδοξούμε γιατί αφενός δεν μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον, αφετέρου αν δεν το κάνουμε, θα υποκύψουμε σε μία αχανής μαύρη τρύπα έτοιμη να μας καταπιεί και να μας παρασύρει σε μία οδυνηρή ύπαρξη.
Ελπίζουμε γιατί είμαστε αναγκασμένοι να το κάνουμε. Όποιος πιστεύει ότι έχει υπό τον έλεγχο του τη ζωή του, εθελοτυφλεί! Επιλέγει συνειδητά να ζει με την πλασματική ψευδαίσθηση ότι η τροπή που θα πάρει η ιστορία του θα είναι εκείνη που επέλεξε. Δυστυχώς πρόκειται για ψέμα, μία απάτη που δύσκολα κανείς παραδέχεται διότι όταν το κάνει, συνειδητοποιεί τη θνητότητα του και αντιλαμβάνεται πόσο μικρός είναι μπροστά στο μεγαλείο της ζωής.
Μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα που ονομάζεται κόσμος, όπου το φως και το σκοτάδι της χαράς και της αγανάκτησης, του έρωτα και της απογοήτευσης, εναλλάσσονται σαν μία πόρτα που ανοιγοκλείνει από τον αέρα, το μόνο “σταθερό” που κάποιος μπορεί να κατέχει είναι η ελπίδα του, αυτή η εσωτερική φωτιά που όσο σκοτάδι κι αν επικρατεί θα δημιουργεί το φως μέσα του.
Θα τον αποτρέψει να αφήσει τα χέρια να πέσουν, να ακινητοποιήσει τα πόδια στο έδαφος και παρατήσει τον εαυτό του, και θα τον προτρέψει να αισιοδοξεί για το καλύτερο. Διότι όταν κάποιος τα παρατά, είναι πρακτικά αδύνατον να επιτύχει τον στόχο του. Όταν όμως κάποιος αισιοδοξεί, μπορεί να μην είναι σίγουρο, αλλά είναι σίγουρα πρακτικά δυνατό να επιτύχει.
Ως εκ τούτου, η αισιοδοξία είναι ο πυρήνας της εξέλιξης, είναι η πηγή που τροφοδοτεί τον άνθρωπο να προσπαθεί, να σταματήσει να περπατά και να τρέξει προς τον ήλιο, να ξεκινήσει να κυνηγά αυτό που η ψυχή του ανυπομονεί να νιώσει και να επιλέξει να κοιτάει το φως και όχι το σκοτάδι.
Κι όταν αυτό το φως δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, να κλείσει τα μάτια και να αντικρίσει το φως που κρύβει μέσα του. Να ανακαλύψει το θάρρος και την εσωτερική δύναμη που κατέχει και να αντισταθεί σε όποια κατάσταση αποκλίνει από την ιδανική ζωή που ονειρεύεται να κάνει.
Διότι η ελπίδα είναι η αστείρευτη ώθηση να κάνεις πραγματικότητα τα όνειρα, όσο κι αν φοβάσαι ότι ίσως το τέλος να σε απογοητεύσει.
Η τύχη όμως ευνοεί τους τολμηρούς. Και θέλει θάρρος, ενώ τα μάτια σου αντικρίζουν τη σκληρή πραγματικότητα, εσύ να βλέπεις την πραγματικότητα που θέλεις να πετύχεις. Θέλει θάρρος να παραμείνεις αισιόδοξος όταν όλοι και όλα ρέουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Θέλει κότσια να τρέχεις με αντίθετο άνεμο, γιατί πιστεύεις ότι θα σταματήσει και θα επικρατήσει νηνεμία, αντί να αποδεχτείς την κατάσταση και να μείνεις στάσιμος. Θέλει θάρρος να ελπίζεις και όχι απλώς να ονειρεύεσαι!
Στην τελική, είτε το επιλέγεις θαρραλέα, είτε όχι, το μόνο που απομένει είναι η ελπίδα, ένα λευκό φως να καίει το μικρό καντηλάκι όσο προχωράς στο σκοτάδι, όταν όλα έχουν σβηστεί και έχουν μετατραπεί σε μαύρες κηλίδες αξεχώριστες η μία από την άλλη.
Όταν ο ουρανός έχει υποχωρήσει, τα αστέρια αποφάσισαν να φύγουν και να μην φωτίζουν τον δρόμο σου και το φεγγάρι κρύφτηκε, γιατί ταράχτηκε από τις συνθήκες που επικρατούν κλείνοντας τα μάτια στην προσπάθεια να μην αντικρίσει τα επακόλουθα.
Όταν τα πόδια σου τραυματίστηκαν από το τρέξιμο, τα δάκτυλά σου γέμισαν φουσκάλες, ο κορμός σου βάφτηκε με το κόκκινο από τις ουλές που σου “χάρισαν” τα αγκάθια και τα χέρια σου κουράστηκαν να κουβαλούν την χτυπημένη ψυχή σου.
Τότε, το μόνο που μπορείς να αντικρίσεις είναι το λευκό φως, μόνο αυτό έχει το κουράγιο να παραμένει ζωντανό, όταν όλα καταστρέφονται γύρω του. Γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία… για να μην πεθάνεις εσύ!
