Μια ζωή αφιερωμένη στο θέατρο και την τέχνη!
Με αφοπλιστική ειλικρίνεια και αστείρευτο πάθος για την υποκριτική, η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου μοιράζεται τις εμπειρίες της από την πορεία της στο θέατρο και την τηλεόραση, τις προκλήσεις που αντιμετώπισε και τους ρόλους που την καθόρισαν. Από τα πρώτα βήματα στη «Λάμψη» μέχρι την παρουσία της στη σκηνή του ΚΘΒΕ, μας ταξιδεύει στον κόσμο της τέχνης, ενώ αναδεικνύει την αξία της εξέλιξης και της επιμονής στα όνειρα μας.
Σε μια συνέντευξη γεμάτη ζωντάνια, αποκαλύπτει τη μεγάλη της αγάπη για το θέατρο, τον χορό και τη Θεσσαλονίκη, ενώ μας μιλά για την παράσταση «Βίρα τις Άγκυρες», στην οποία πρωταγωνιστεί .
Την ευχαριστούμε θερμά!
– Τι σας ώθησε αρχικά να ασχοληθείτε με την υποκριτική; Το ξέρατε από μικρή;
-Νομίζω ότι το ήξερα από μικρή γιατί και οι γονείς μου ήταν πολύ υπέρ της θεατρικής παιδείας, δηλαδή με πήγαιναν συνέχεια να βλέπω θέατρο, ο μπαμπάς μου με με πήγαινε στη Λυρική. Νομίζω ότι όλο αυτό ήρθε από πολύ μικρή ηλικία, το είχα δηλώσει από πολύ νωρίς πως θέλω να γίνω ηθοποιός.
-Δεν φοβηθήκατε; Ήσασταν τόσο σίγουρη;
– Όταν είσαι μικρός σε ηλικία δεν φοβάσαι, γιατί έχεις επίσης και άγνοια κινδύνου το οποίο είναι και καλό γιατί αν πηγαίναμε με τον φόβο δεν θα κάναμε τίποτα.
«Έχω απολαύσει όλους τους ρόλους. Οι ρόλοι ήταν ένα σκαλοπατάκι για να γίνω και λίγο καλύτερη.»
-Ποιος ήταν ο πιο απαιτητικός ρόλος που έχεις ερμηνεύσει μέχρι σήμερα;
-Οι πιο απαιτητικοί ρόλοι νομίζω είναι οι μονόλογοι. Είσαι μόνος στη σκηνή και πρέπει να καθηλώσεις το κοινό, αν τα καταφέρεις. Εγώ έχω κάνει τρεις μονολόγους και πιστεύω ότι ο πιο απαιτητικός ρόλος ήταν το «Επάγγελμα Πόρνη» της Λιλής Ζωγράφου που ήταν ένα εξαιρετικό κείμενο μιας πολύ σπουδαία συγγραφέα.
-Θα ξεχωρίζατε κάποιον ρόλο από όλους αυτούς που κάνατε από την άποψη ότι σας έκανε να νιώσετε πιο γεμάτη;
-Στις περισσότερες παραστάσεις και με τους ρόλους που έχω καταπιαστεί και ειδικά από μια εποχή και μετά -ίσως από το 2000 και μετά γιατί από το 1995 έκανα πιο εμπορικά πράγματα- έχω απολαύσει όλους τους ρόλους. Οι ρόλοι ήταν ένα σκαλοπατάκι για να γίνω και λίγο καλύτερη.
–Πλέον προτιμάτε τηλεόραση ή θέατρο;
-Δεν τίθεται θέμα σε αυτό, το θέατρο εννοείται. η δικιά μου η γενιά όταν έδωσε εισαγωγικές για να περάσει στη δραματική σχολή δεν υπήρχε η ιδιωτική τηλεόραση, οπότε κανείς μας δεν ήξερε αυτό που πρόκειται να γίνει οπότε σκοπό είχαμε πάντα το θέατρο.
-Στην τηλεόραση ουσιαστικά αναγκαστήκατε να πάτε στην αρχή; Ίσως το οικονομικό κομμάτι να είχε καθοριστικό ρόλο;
-Κανείς δεν σου βάζει το πιστόλι στον κρόταφο για να κάνεις τηλεόραση (Γελάει)! Όταν τελείωσα τη σχολή, ο πρώτος μου ρόλος ήταν στην «Λάμψη» και εγώ είχα τελειώσει την σχολή Θεοδοσιάδη. Μας είχε πει ο Θεοδοσιάδης ότι στην αρχή της καριέρας μας όποια δουλειά μας έρχεται (εκτός αν είναι τίποτα τελείως ευτελές) θα μπείτε, γιατί πρέπει να μπείτε στη δουλειά.
Από εκεί ξεκίνησα την καριέρα μου, σε ένα πολύ πετυχημένο καθημερινό σίριαλ με 70% τηλεθέαση και μετά σιγά-σιγά έκανα κι άλλα πράγματα, έκανα και θέατρο. Μπορεί μερικοί να ξεκινήσουν και με το θέατρο, είναι και λίγο τι τυχαίνει στον καθένα.
Βγαίνει τόσος κόσμος από τις σχολές και να μην έχουν ασχοληθεί ποτέ, γιατί δεν τα κατάφεραν. Κάτι ακόμα που μας έλεγε ο Θεοδοσιάδης ήταν ότι αν στα πρώτα τρία χρόνια δεν κάνετε τίποτα ή κάνετε κάτι που δεν σας βγαίνει, εγκαταλείψτε το.
–Το ίδιο μπορεί να ισχύει και στις περιπτώσεις που ένας ηθοποιός αποφασίζει να κάνει διάλειμμα;
-Δεν θα το έλεγα, είναι σύνηθες αυτό, είναι λογικό ένας ηθοποιός να κάνει διάλειμμα. Συνάδελφοί μένουν έγκυες, κάνουν παιδιά, είναι πολύ λογικό.
-Υπήρξαν στιγμές που σκεφτήκατε να εγκαταλείψετε την υποκριτική;
-Δεν υπήρξε ούτε μισό δευτερόλεπτο ακόμα κι όταν ήμουν στεναχωρημένη. Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου να σταματήσω αυτήν την δουλειά. Η ίδια η δουλειά και το θέατρο σου προσφέρει πολλές ευκαιρίες και ρόλους για κάθε ηλικία, οπότε αν υπάρχει η διάθεση και εννοείται είσαι υγιής, δεν σταματάς.
-Σας έχουν εγκλωβίσει οι ρόλοι της τηλεόρασης; Γιατί νομίζω πως εμάς τις γυναίκες είναι πιο δύσκολο να αποδείξουμε πως έχουμε και βάθος.
– Έφυγα από τη Λάμψη, μετά από τέσσερα χρόνια, γιατί ένιωθα δημόσιος υπάλληλος, έπαιρνα έναν καταπληκτικό μισθό, αλλά έλεγα πως έγινα ηθοποιός για να κάνω άλλα πράγματα.
Όταν λοιπόν έφυγα και ψαχνόμουν θεατρικά υπήρχε μεγάλος ρατσισμός, με θεωρούσαν εμπορική. Αυτό απ ότι βλέπω πλέον δεν υπάρχει ευτυχώς. Υπήρχε ένας συντηρητισμός σχετικά με τους εμπορικούς και τους ποιοτικούς, λες και ένα ποιοτικό έργο δεν μπορεί να είναι εμπορικό…
«Ο χορός είναι ο πιο αδικημένος από τις παραστατικές τέχνες»
-Η σχέση σας με άλλες μορφές τέχνης πως είναι; Υπάρχουν τέχνες εκτός του θεάτρου που σας αρέσει;
-Λατρεύω τον χορό και ειδικά το κλασικό μπαλέτο. Έκανα κλασικό μπαλέτο και ήθελα να γίνω και χορεύτρια κλασικού μπαλέτου, αλλά το σώμα μου δεν βοηθούσε καθόλου, πρέπει να έχεις και τα φυσικά προσόντα για να γίνεις χορεύτρια, η λεκάνη να είναι πιο ανοιχτή ας πούμε. Μου αρέσει πολύ και ο μοντέρνος χορός.
Ίσως να είναι η πιο αδικημένη από τις παραστατικές τέχνες ο χορός, γιατί οι χορευτές σπουδάζουν από πολύ μικρή ηλικία και έχουν πολύ συγκεκριμένη διάρκεια.
–Επειδή είστε ένα οικείο πρόσωπο σε όλους μας, πως διαχειρίζεστε τη δημοσιότητα; Δεν μιλάω απαραίτητα για τα μικρόφωνα και τους δημοσιογράφους, αλλά και για τον κόσμο που σας βλέπει στον δρόμο.
-Την διαχειρίζομαι πολύ εύκολα (Γελάει)! Εγώ χαίρομαι όταν μιλάω με κόσμο στον δρόμο, όταν μπαίνω σε μαγαζιά και με χαιρετάνε, δεν μου έχει μιλήσει κανείς άσχημα ποτέ, το χαίρομαι πολύ.
«Γινόμαστε ηθοποιοί για να φαινόμαστε, στόχος μας είναι η έκθεση»
–Δεν νιώθετε ότι έχετε πιεστεί, υπό την έννοια της ιδιωτικότητας; Κάποιοι λένε πως «όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο και βγαίνεις στον δρόμο απαγορεύεται να έχεις νεύρα»
-Καλό είναι να μην έχεις νεύρα και να μην βρίζεις γενικά, γιατί πραγματικά αυτό που γίνεται στην Αθήνα με τους οδηγούς, όλοι είναι με σπασμένα νεύρα. Δεν ένιωσα ποτέ έτσι, άλλωστε γινόμαστε ηθοποιοί για να φαινόμαστε, στόχος μας είναι η έκθεση, οπότε αυτό που θέλουμε και αποζητούμε είναι να μας ξέρει ο κόσμος, πώς θα πούμε μετά ότι δεν μπορούμε την έκθεση; Είναι λίγο αντιφατικό.
-Τι σας αρέσει περισσότερο στη Θεσσαλονίκη; Τι το ιδιαίτερο έχει για εσάς και διαφέρει από την Αθήνα;
-Πρώτα απ όλα, έχει ένα πολύ μεγάλο κοινό, που δεν έχει την δυνατότητα να δει αθηναϊκές παραστάσεις. Έχετε ένα εξαιρετικό ΚΘΒΕ που είχα καιρό να ανέβω. Το κρατικό είναι πάρα πολύ εξωστρεφές τα τελευταία χρόνια, έχει εξαιρετικές συνεργασίες, έχει μια τεράστια βεντάλια από παραστάσεις. Για μένα που δουλεύω στο κρατικό είναι τεράστια τιμή. Από εκεί και πέρα η Θεσσαλονίκη έχει ένα κοινό που διψάει, είναι πάρα πολύ όμορφη πόλη.
Μου αρέσουν τα πάντα στη Θεσσαλονίκη, δεν υπάρχει κάτι που να μην μου αρέσει εδώ. Μου αρέσουν οι άνθρωποι της Θεσσαλονίκης, είναι πολύ εξωστρεφείς και χαλαροί, κιμπάρηδες, έχετε ωραίο φαγητό, τα πάντα.
–Σας γεννήθηκε ποτέ η ανάγκη να φύγετε από την Αθήνα;
-Είναι λίγο δύσκολο να μετακινηθούμε, αλλά όταν το κρατικό μου είπε να παραμείνω Θεσσαλονίκη το έκανα με μεγάλη χαρά, ήθελα να φύγω λίγο από την Αθήνα και από όλη αυτή την τρέλα που υπάρχει. Εδω στο κρατικό ασχολείσαι μόνο με την δουλειά σου, είναι πραγματικά επαγγελματίες. Είναι ωραίο να είσαι αφοσιωμένος μόνο στη δουλειά σου.
–Θα επιστρέψω λίγο στην τηλεόραση, από την «Λάμψη» μέχρι τους «Βασιλιάδες», πως είδατε εσείς την εξέλιξη της τηλεόρασης;
-Πιστεύω ότι έχουν γίνει πάρα πολύ καλές δουλειές την ελληνική τηλεόραση και ειδικά τελευταία, γιατί υπήρχε και η οικονομική κρίση ενδιάμεσα, όπου σταμάτησαν τα σίριαλ.
-Οι Βασιλιάδες ήταν μια σειρά που δεν ολοκληρώθηκε εξ αιτίας αυτού…
-Οι Βασιλιάδες σταμάτησαν και δεν πληρωθήκαμε και ποτέ, για 100 επεισόδια…
-Στην τηλεόραση βλέπετε κάτι ενδιαφέρον;
-Δεν προλαβαίνω να δω, γιατί εμείς δουλεύουμε το βράδυ στο θέατρο, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε ελληνικές σειρές, βλέπουμε το καλοκαίρι στις επαναλήψεις.
-Άμα τύχετε εσάς στις επαναλήψεις θα κάτσετε να σας δείτε; Σας έρχονται αναμνήσεις εκείνη τη στιγμή;
-Ναι εννοείται, συνήθως πετυχαίνω κάτι καλοκαίρια τους «Δύο Ξένους». Τη Μίνα Αγγελοπούλου! (Γελάει). Όταν το βλέπω θυμάμαι πολλά, αλλά δεν θα βάλω κάτι ώστε να θυμηθώ, δεν ψάχνω τις αναμνήσεις μου.
-Έχει ωριμάσει η ελληνική τηλεόραση;
-Νομίζω ότι υπάρχει πολύ καλύτερη ποιότητα στην παραγωγή μιας σειράς πλέον.
-Ποιος είναι ο σημαντικότερος προσωπικός στόχος που έχετε θέσει;
-Υπάρχουν πολλοί δεν είναι μόνο ένας, ο στόχος μου είναι να εξελίσσομαι, να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, να έχω πάντα ενσυναίσθηση, να φροντίζω αδέσποτα, να εξελίσσομαι στη δουλειά μου. Θέλω να με θυμούνται ως έναν καλό άνθρωπο. Με την πάροδο του χρόνου αποκτάς μεγαλύτερη σοφία, εάν πάρεις τα μαθήματα που σου δίνει η ζωή. Εάν μάθεις από αυτά, νομίζω ότι γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.
«Πιστεύω ότι οι καλύτεροι ρόλοι είναι αυτοί που θα έρθουν από εδώ και πέρα»
–Υπάρχει κάποιος ρόλος που δεν είχατε ερμηνεύσει ακόμα και θα θέλατε;
– Πρώτα απ όλα μπορεί να παρήλθαν χρόνοι, δηλαδή αν ήθελα να παίξω Ιουλιέτα, πλέον δεν μπορώ. Δεν έχω απωθημένα, πιστεύω ότι οι καλύτεροι ρόλοι είναι αυτοί που θα έρθουν από εδώ και πέρα. Πιστεύω ότι θα μου έρθουν τα πράγματα που πραγματικά θέλω, πιο ουσιαστικοί ρόλοι.
-Τι ήταν αυτό που σας κέντρισε το ενδιαφέρον και σας έκανε να πείτε “ναι” για να πρωταγωνιστήσετε στο Βίρα τις Άγκυρες;
-Είναι μια παράσταση η οποία είναι ιστορική, εσείς δεν την έχετε δει στην Αθήνα, ήταν top of the town για πολύ καιρό. Είναι ένα πολύ ευχάριστο-χαρούμενο έργο, αλλά και συγκινητικό. Ουσιαστικά μέσα από την πορεία της επιθεώρησης έχουμε και την ιστορία της Ελλάδας από το 1894 μέχρι το 1977 που τελειώνει με την «Ελεύθερη Σκηνή». Μετά τον «Πλούτο» ήθελα να κάνω κάτι πιο χαρούμενο και στην πρώτη φάση του που είμαι στο κρατικό, γιατί μετά θα είμαι και σε άλλη διανομή.
-Τι ξεχωρίζει το «Βίρα τις Άγκυρες» από άλλα μιούζικαλ που έχουν παρουσιαστεί στην Ελλάδα;
-Είναι ένα ελληνικό μιούζικαλ πρώτα απ όλα, δεν είναι ξενόφερτο, το οποίο έχει να κάνει πολύ με χαρακτήρες που υπήρξαν στο ελληνικό θέατρο, γιατί βασίστηκαν οι σεναριογράφοι στις βιογραφίες της Σπεράντζας Βρανά, της Σαπουντζάκη, της Βέμπο, της Κοτοπούλη, της Κυβέλης, βασίστηκαν σε αυτούς τους χαρακτήρες.
-Ο θεατής που θα έρθει στην παράσταση θα δει μια ιστορική αναδρομή;
-Ναι, αλλά μην νομίζεις ότι θα δεις ένα ιστορικό έργο, θα δεις την ιστορία και στο μεταξύ θα έχεις γελάσει και θα έχεις συγκινηθεί με έναν διαφορετικό τρόπο, με έναν πολύ ωραίο τρόπο και με πολύ τραγούδι. Βγάζει πολλά συναισθήματα.
–Το αγαπημένο σας τραγούδι απο την παράσταση ποιο είναι;
– Το «Τρελή Θεατρίνα». Μου σπαράζει την ψυχή αυτό το κομμάτι, γιατί ουσιαστικά λέει πως όλοι «οι θεατές σου ξέρουν πως εσύ ποτέ δεν πονάς» κι επειδή έχουμε παίξει κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Το καλοκαίρι ας πούμε ένας συνάδελφος την ώρα που ετοιμαζόμασταν να βγούμε στη σκηνή ήταν στο πάτωμα γιατί πέθανε η μητέρα του, και βγήκε να παίξει στην παράσταση, γιατί ο ίδιος το ήθελε. Οπότε όπως καταλαβαίνεις, είσαι κεφάτος στη σκηνή και μέσα σου μπορεί να είσαι ράκος.
-Τι μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους νέους δημιουργούς που τώρα ξεκινάνε την πορεία τους στην υποκριτική;
–Στους νέους δημιουργούς θα ήθελα να τους πω να επιμείνουν, παρά τις όποιες αντιξοότητες βρουν στον δρόμο τους κι αν αξίζουν όντως θα έχουν αποτέλεσμα. Αλλά ποτέ να μην παρατάνε τα όνειρα τους, να παλεύουν για αυτά.
Συνέντευξη: Βασιλική Παρίση & Βαγγέλης Λαζαρίδης
Φωτογραφίες: Ελευθερία Καραμέρη
Πληροφορίες για την παράσταση «Βίρα τις Άγκυρες»: https://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=2&production=57657
