Ζούμε σε μία πραγματικά ξεχωριστή εποχή. Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουμε πόσο ξεχωριστή είναι, γιατί όσο και αν προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τα γνωρίσματα της σημερινής πραγματικότητας, μόνο όταν χάνεις αυτό που έχεις το εκτιμάς πραγματικά.
Δύο καλοκαίρια χωρίς Εθνική είναι πολλά. Δύο καλοκαίρια χωρίς την Επίσημη Αγαπημένη, στην εποχή των Αντετοκούνμπο, είναι υπεραρκετά για να μας γεμίσουν και πάλι ενθουσιασμό και ανυπομονησία για μία ομάδα που αγαπήθηκε όσο καμία άλλη σε αυτήν τη χώρα. Πόσο ξεχωριστό αίσθημα είναι αυτό; Να περιμένεις με συγκρατημένη αισιοδοξία αλλά και τεράστιο ενθουσιασμό παράλληλα, το εθνικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας σου να συμμετέχει σε ένα Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, βλέποντας την επιτυχία να αχνοφαίνεται στο βάθος.
Δυστυχώς, η Ελλάδα βρίσκεται μακριά από τις επιτυχίες τα τελευταία αρκετά χρόνια σε συλλογικό αλλά και εθνικό επίπεδο, με τελευταίο μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση να είναι αυτό στο Ευρωμπάσκετ του 2009 όπου η Εθνική πήρε την τρίτη θέση, με την απίστευτη ανατροπή απέναντι στη Σλοβενία. Όλη αυτή η αναμονή λοιπόν και οι προσδοκίες για επιτυχίες που δεν ήρθαν τα επόμενα χρόνια του χάλκινου μεταλλίου στην Πολωνία, έχουν γιγαντώσει την αισιοδοξία των μπασκετόφιλων της Εθνικής, δίνοντας τους σημάδια ότι τώρα ήρθε η ώρα για την επιστροφή της επίσημης αγαπημένης στο βάθρο.
Ας πάρουμε όμως λίγο τα πράγματα από την αρχή και ας προσεγγίσουμε το ζήτημα του Ευρωμπάσκετ όσο πιο ορθολογιστικά γίνεται. Αρχικά, για να μην κοροϊδευόμαστε, τα ονόματα που δημιουργούν τις βάσεις για την ανάπλαση ενός ανταγωνιστικού συνόλου και παράλληλα τον ξεσηκωμό της κερκίδας, είναι αυτά του Ιτούδη και του Αντετοκούνμπο. Και όταν λέω Αντετοκούνμπο, το ξέρω ότι όλοι σκέφτονται Γιάννης αλλά η πραγματικότητα πέρα από Γιάννη, προσφέρει απλόχερα και Θανάση, Κώστα και Άλεξ.
Ο καλύτερος Έλληνας προπονητής αυτήν την στιγμή, ένας από τους πιο επιτυχημένους, με δύο ευρωπαϊκά με την ΤΣΣΚΑ τα τελευταία χρόνια, αναλαμβάνει την Εθνική με τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο. Ναι, ο Γιάννης είναι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο και το απέδειξε περίτρανα φέτος σε πολλαπλές περιπτώσεις. Επιτέλους, η Εθνική βρίσκεται σε μία φάση όπου οι δικαιολογίες για προπονητές καφενειακού τύπου και επιπέδου και οι ελλείψεις στο ρόστερ έχουν εκλείψει, με τον στόχο να είναι ξεκάθαρος. Το βάθρο.
Η επίτευξη του στόχου μόνο εύκολη δεν θα είναι και αυτό δεν οφείλεται μόνο στους μεγάλους ανταγωνιστές μας, που κατεβαίνουν επίσης πλήρεις και με ανάλογες φιλοδοξίες. Η Εθνική είναι μία ομάδα που δεν έχει παίξει καθόλου ως σύνολο τα τελευταία χρόνια, καθώς οι ομάδες των παραθύρων για Παγκόσμιο και Ολυμπιακούς ήταν οι αναπληρωματικές μας και παρότι η προσπάθεια αυτών των παιδιών είναι αξιοσημείωτη και θα έπρεπε να επιβραβεύεται (με την συμμετοχή κάποιων έστω στις τελικές φάσεις), αναπόφευκτα το ρόστερ αλλάζει πλήρως.
Τελευταία φορά λοιπόν που οι Σλούκας, Καλάθης, Γιάννης, Παπανικολάου, Παπαπέτρου κλπ, έπαιξαν όλοι μαζί, ήταν στο εφιαλτικό παγκόσμιο του 2019 στην Κίνα, όπου η Εθνική έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι. Πέρασαν τρία χρόνια και έχουν αλλάξει πολλά έκτοτε. Αρχικά, πέρα από τις αλλαγές σε πάγκο και τεχνικό επιτελείο, αποχώρησαν και οι θρύλοι Μπουρούσης και Πρίντεζης, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στις θέσεις 4 και 5.Το ζήτημα λοιπόν που τίθεται, είναι αν θα προλάβει να είναι έτοιμη η Εθνική για το Ευρωμπάσκετ και σε τι βαθμό θα επιτευχθεί αυτό.
Θυμίζουμε ότι πέρα από τα φιλικά με τους αγαπημένους Ισπανούς σε Μαδρίτη και Αθήνα, η Εθνική θα παίξει και στο τουρνουά Ακρόπολις του ΟΑΚΑ απέναντι σε Τουρκία, Γεωργία και Πολωνία. Πέρα από τις φιλικές αναμετρήσεις προετοιμασίας, η Εθνική θα κληθεί να αγωνιστεί και στα προκριματικά του Παγκοσμίου, όπου θα αντιμετωπίσει τη Σερβία στο Βελιγράδι και μετέπειτα το Βέλγιο. Αυτό θα είναι και το τελευταίο κομμάτι της προετοιμασίας πριν το Ευρωμπάσκετ, με γραμμή εκκίνησης να δίνεται στο Μιλάνο.
Όπως αντιλαμβανόμαστε, η Εθνική θα δώσει σημαντικά ματς με δυνατούς αντιπάλους, όπου θα μπορέσει να μετρήσει τις δυνάμεις της και να αυξήσει το βαθμό ετοιμότητάς της. Σίγουρα θα εξαχθούν σημαντικά συμπεράσματα και θα εντοπιστούν προβλήματα, με ευθύνη του προπονητικού επιτελείου να βρει άμεσα λύσεις.
Ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Εθνικών μπορεί να μην σου δίνει τη δυνατότητα να παρουσιαστείς όπως ακριβώς θέλεις από άποψη προετοιμασίας και αγωνιστικής εικόνας, όμως εκεί κρύβεται η μαγεία και το κλειδί αυτών των τουρνουά. Η Εθνική στο παρελθόν έχει στηριχθεί στη δυνατότητά της να σχηματίζει ομαδικά και αξιόπιστα σύνολα, προβαίνοντας σε απίστευτες επιτυχίες. Δεν αμφιβάλλει κανείς φαντάζομαι, ότι η νίκη στον ημιτελικό της Σαϊτάμα ήρθε επειδή η Εθνική ήταν ένα πολύ πιο δεμένο σύνολο από τους Αμερικανούς.
Επιστροφή λοιπόν στα αγωνιστικά και συγκεκριμένα στο ρόστερ. Οι σίγουροι για την δωδεκάδα είναι οι: Σλούκας, Καλάθης, Ντόρσεϊ, Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Γιάννης, Θανάσης, Κώστας, Παπαγιάννης, Αγραβάνης. Μένουν δύο θέσεις, με φαβορί τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη και τον Παναγιώτη Καλαϊτζάκη. Υπάρχουν επίσης οι Κασελάκης και Μποχωρίδης, με τον τελικό λόγο να πέφτει στον Δημήτρη Ιτούδη. Σίγουρα και με μία πολύ επιφανειακή τακτική σκοπιά, ο κόουτς Ιτούδης οφείλει να προσφέρει χέρια βοηθείας στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, κυρίως στην περιφέρεια. Με δεδομένο ότι οι ομάδες δεν θα επιτρέπουν στον Γιάννη να διεισδύει στη ρακέτα τόσο συχνά, αναμένονται πολλά ελεύθερα σουτ στο τρίποντο, η ευστοχία των οποίων θα καθορίσει και την πορεία της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ.
Η Εθνική έχει ανεβάσει πολύ τον πήχη και αν η εικόνα της στα φιλικά είναι καλή, τότε αυτός θα ανέβει ακόμα περισσότερο. Η επιτυχία λείπει πολύ και θα γίνουν οι μέγιστες δυνατές προσπάθειες για να έρθει. Πάντα όμως, πρέπει η μπάλα να μένει χαμηλά και οι εκάστοτε προσεγγίσεις να γίνονται με αντικειμενικότητα και ρεαλισμό. Η Εθνική έχει πολύ καλές μονάδες, μερικές από τις καλύτερες σε Ευρώπη και ΝΒΑ, αλλά δεν παίζουμε μόνοι μας, ούτε όλα εξαρτώνται από εμάς.
Γαλλία, Σερβία, Σλοβενία, Ισπανία είναι υπερδυνάμεις και κάποιες, αν όχι όλες, διαθέτουν ίσως και δυναμικότερα σύνολα από την Εθνική. Η παρουσία του Γιάννη δεν εγγυάται την επιτυχία, αλλά την ανταγωνιστικότητα της ομάδας και την ύπαρξη μίας μόνιμης απειλής σε επίθεση και άμυνα. Το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα και παρότι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο κάνει πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί, δεν μπορεί να πάρει ένα παιχνίδι, με ευρωπαϊκούς κανόνες, μόνος του.
Είμαι πεπεισμένος και αισιόδοξος ότι η πορεία και η εικόνα της Εθνικής θα είναι πολύ καλύτερη από αυτήν στην Κίνα πριν 3 χρόνια. Είμαι αισιόδοξος ότι η Εθνική θα ζήσει μεγάλες στιγμές και θα προσφέρει χαμόγελα και ανεπανάληπτα στιγμιότυπα. Παρ ’όλα αυτά, είμαι συγκρατημένος και εναποθέτω την εμπιστοσύνη μου σε αυτούς που την αξίζουν περισσότερο από κάθε άλλον. Τέρμα οι δικαιολογίες. Από εδώ και πέρα, ήρθε η ώρα για την Εθνική να αποδείξει στον εαυτό της αν είναι έτοιμη για το βήμα παραπάνω και για την επαναφορά της στα κορυφαία σκαλιά της Ευρώπης.
