Πρόκειται για ένα ερώτημα που απασχολεί πολλούς, αλλά λίγοι το εκφράζουν ανοιχτά. Ας μην γελιόμαστε. Η μουσική, όπως και τόσοι άλλοι τομείς της καθημερινότητας, είναι εμπόριο. Όπου εμπόριο, σημαίνει λεφτά. Όπου λεφτά, σημαίνει ποσότητα και όχι ποιότητα. Όχι πάντα, φυσικά. Κανένας δεν είπε ότι η ποσότητα και η ποιότητα είναι δύο αντίρροπες έννοιες. Το κάθε άλλο. Όταν εναρμονίζονται, το αποτέλεσμα παρουσιάζει τρομερές προοπτικές.
Γιατί τόσο ποιητικός ο πρόλογος θα αναρωτηθείς, αγαπητέ αναγνώστη. Προτού σε πιάσω από τα μούτρα και αραδιάσω όλες τις σκέψεις που με κάνουν να πιστεύω ακράδαντα τον τίτλο, να διευκρινίσω το εξής. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να ακούει αυτό που τον εξιτάρει, τον ενθουσιάζει, αυτό που απευθύνεται στην ιδιοσυγκρασία του, αυτό που τον κάνει να αναμιγνύεται και να γίνεται κοινωνικά αποδεκτός, αυτό που τον εκφράζει, αυτό που τον κάνει να ταυτίζεται.
Όλοι έχουμε τις προτιμήσεις μας, όλοι κάνουμε τις επιλογές μας, δεν υπάρχει κάποιο εγχειρίδιο, που αναγράφει τους «κανόνες» της μουσικής. Η επιβολή των προτιμήσεων σε κάποιον με άλλα γούστα στερείται λογικής και ελευθερίας. Όμως, πάντα, παντού, πρέπει να υπάρχει ένα όριο. Ζούμε στην εποχή που η τραπ, ένα συνονθύλευμα, έχει κατακλύσει κάθε κλαμπ, κάθε μαγαζί, κάθε νέο, ή τουλάχιστον τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών. Ένας οχετός από σεξιστικές, υβριστικές, μειωτικές ασυναρτησίες, που επιβάλλεται παντού. Το χειρότερο δεν είναι όμως αυτό. Το χειρότερο είναι, ότι όσοι δεν γουστάρουν (μεταξύ των οποίων και ο γράφων) αυτού του είδους τη μουσική, ας την αποκαλέσουμε έτσι, για χάριν της συζήτησης, αντιμετωπίζονται με χλεύη, γέλια, κοροϊδίες, λες και έχουν διαπράξει κάποιο ειδεχθές έγκλημα εις βάρος της ανθρωπότητας.
Το πρόβλημα δεν περιορίζεται εντός συνόρων. Όλη η μουσική βιομηχανία έχει φτάσει σε ένα τέλμα, από το οποίο δεν φαίνεται πιθανό να ανακάμψει κάποια στιγμή. Εν έτει 2022, η μουσική στερείται δημιουργικότητας, φαντασίας, είναι και όλο περισσότερο αυτοματοποιημένη, ψηφιακή. Δεν υπάρχει μεγάλος αριθμός συγκροτημάτων, καλλιτεχνών, μουσικών, που καταφέρνει να ξεφύγει από αυτή τη «λούπα», ή και αν υπάρχουν, τότε λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν την ύπαρξή τους.
Σίγουρα, τα χαζά τραγουδάκια, που ακούγονται σε διάφορους ραδιοφωνικούς σταθμούς, έχουν την πλάκα τους. Έχουν τη δική τους φάση, αυτό δεν μπορώ να το αρνηθώ. Κάποια είναι και πιο αξιοπρεπή από άλλα και μπορούν να ενταχθούν στην εκάστοτε playlist μου. Υπάρχουν μερικοί πολύ έξυπνοι και οξυδερκείς καλλιτέχνες, που πετυχαίνουν να ανανεώνονται συνεχώς, για να μένουν στο προσκήνιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο will.i.am., πανέξυπνος, τόσο ως παραγωγός, όσο και ως μουσικός.
Κάπου εδώ, θα αναρωτιέσαι (αν φυσικά έχεις φτάσει μέχρι εδώ), γιατί ένας νέος άνθρωπος γράφει σαν ένας κακόκεφος και βλοσυρός μεσήλικας. Δεν σε αδικώ, αν δυσανασχετείς ή κακολογείς. Ίσως είναι όλα πολύ ανούσια, ίσως και όχι. Εκτός από την ποσότητα, θεμελιώδες γνώρισμα του σήμερα, ειδικά στη μουσική, χρειάζεται και η ποιότητα. Στίχοι που θα σε κάνουν να συλλογιστείς, να σκεφτείς, να προβληματιστείς, μελωδίες μεθυστικές, που θα σου μείνουν ανεξίτηλες.
Κλείνοντας, δεν έχει σημασία να γράψω ονόματα συγκροτημάτων ή μουσικών. Δεν είναι αυτό το ζήτημα. Εκεί έξω υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες, κάποιοι γνωστοί και καταξιωμένοι και κάποιοι όχι. Το κείμενο δεν έχει τόνο διδακτικό ή διάθεση καθωσπρεπισμού. Είναι απλά μία άποψη. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος, μόνο η γνώμη, το δικαίωμα της οποίας όλοι διαθέτουν.
