9 Απριλίου 2020
Όταν κανείς μιλάει για το σύγχρονο ποδόσφαιρο, δεν μπορεί να μην αναφερθεί στην ομάδα της Βαρκελώνης. Οι «Μπλαουγκράνα» όχι μόνο άλλαξαν τον ρου της ιστορίας του βασιλιά των σπορ -ειδικότερα κατά την περίοδο 2008-2012, αλλά έκαναν εκατομμύρια ανθρώπους πάνω στον πλανήτη γη να λατρέψει την στρογγυλή θεά.
Το σύνθημα “mes que un club” -κάτι παραπάνω από έναν σύλλογο- αντικατοπτρίζει την περίπτωση των «μπλαουγκράνα». Η Καταλονία είναι συνυφασμένη με την ομάδα της Βαρκελώνης και αυτό ήταν περίοπτο από κάθε άποψη. Η Μπαρτσελόνα δεν ήταν απλά μια ομάδα αλλά ένα σύμβολο ελευθερίας, επανάστασης για τους Καταλανούς.
Ο έρωτας και μετά η αγάπη
Η Μπάρτσα ανέκαθεν ήταν μια από τις Μεγάλες δυνάμεις του ποδοσφαίρου στην Ευρώπη, καθώς και στον κόσμο. Προσωπικά, όμως, βρήκα αυτήν την ομάδα στο δρόμο μου περίπου το 2005 με 2006 επί εποχής Ronaldo de Assis Moreira. Το άστρο του Βραζιλιάνου πριν φανεί στο Camp Nou είχε αναδειχθεί σε κάποιο βαθμό στην Παρί σεν Ζερμεν, η οποία τον έφερε στην Ευρώπη.
Η μοίρα όμως τα έφερε έτσι ώστε στις 21 Ιουλίου 2003 να προσγειωθεί στην πόλη με την οποία θα συνδεθεί όσο κανένας. Άλλαξε το κλίμα στη Βαρκελώνη, αφού έφερε και πάλι τη χαρά για το ποδόσφαιρο στο “Camp Nou”. Ο Βραζιλιάνος, γνωστός σε όλους μας ως Ronaldinho, ήταν στα μάτια μου ο γητευτής της μπάλας.
Μόλις είδα στην τηλεόραση τον Ronaldinho, μια μαγεία, περιρρέουσα στην ατμόσφαιρα με έκανε φαν όχι μόνο αυτού του παίκτη, αλλά και ολόκληρης της ομάδας. H άφιξη του παίκτη δεν έκανε την ομάδα μόνο ανταγωνιστική απέναντι στην αιώνια αντίπαλο αλλά και νικήτρια τις περισσότερες φορές στα μεταξύ τους ντέρμπι. Ο απολογισμός της ομάδας επί εποχής Ronaldinho είναι ένα Τσάμπιονς Λιγκ (’05-’06), δύο πρωταθλήματα και δύο Σούπερ Καπ (’04-’05, ’05-’06).
Ψάχνοντας έπειτα την ιστορία του συλλόγου, σκέφτομαι πως μια ομάδα φτιάχνεται τόσο από ταλέντο όσο κι από ταυτότητα. Και η ομάδα της Καταλονίας είχε μπόλικα κι από τα δύο συστατικά.
Μέχρι τότε εκείνη η Μπαρτσελόνα ήταν μια εκ των καλύτερων εκδόσεων της ομάδας. Μέλος αυτής της ομάδας από το 2004 ήταν και ο πιτσιρικάς τότε Lionel Messi.
Πιο συγκεκριμένα, το ημερολόγιο έγραφε 16 Οκτωβρίου 2004 όταν ο Lionel όντας 17 ετών, 3 μηνών και 22 ημερών, κάνει ντεμπούτο ως αντικαταστάτης του σπουδαίου Deco. Ποιος να ήξερε πως αυτή η αλλαγή θα σηματοδοτούσε την αρχή μιας νέας εποχής για την ομάδα της Καταλονίας , φανερά επηρεασμένη από την κληρονομιά που επρόκειτο να αφήσει ο Ροναλντίνιο.
Η κληρονομιά του Βραζιλιάνου πέρασε σε πολύ καλά χέρια. Η νέα εποχή ξεκινούσε με ηγέτη τον Messi και κοινό παρονομαστή της εποχής του «Ρόνι» άξιους ποδοσφαιριστές και παιδιά της “Masia”. Messi, Puyol, Iniesta, Xavi, λοιπόν οδήγησαν την ομάδα της Βαρκελώνης σε μια τρελή τετραετία (2008-2012) φυσικά υπό την καθοδήγηση του Pep Guardiola, του μέχρι πρότινος προπονητή της δεύτερης ομάδας της Μπαρτσελόνα.
Ο Pep, αναλαμβάνοντας την τεχνική ηγεσία της ομάδας το 2008 έκανε την Μπάρτσα την απόλυτη κυρίαρχο σε Ισπανία και Ευρώπη. Τα υπόλοιπα αποτελούν ιστορία. Τρία πρωταθλήματα (’08-’09, ’09-’10, ’10-’11), δύο Κύπελλα Ισπανίας (’08-’09, ’11-’12), τρία Σούπερ Καπ Ισπανίας (’09, ’10, ’11), δύο Champions League (’08-’09, ’10-’11), δύο UEFA Super Cup (’09, ’11) και δύο παγκόσμια κύπελλα συλλόγων (’09, ’11).
Το “passing game” της Μπάρτσα έγινε η νέα τάση της μόδας για το σύγχρονο ποδόσφαιρο και o Messi -κατά πολλούς- ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο και ταυτόχρονα στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Από τότε έχουν αλλάξει πολλά! Πλέον ο Messi έχει καταλήξει να είναι ο «τελευταίος των Μοϊκανών» από εκείνη την εποχή. Ο Ronaldinho έφυγε το 2008 κι από τότε είναι γνωστή η ιστορία του δυστυχώς, ενώ οι Xavi, Iniesta, Puyol «πήραν σύνταξη». Ωστόσο, η ομάδα εξακολουθεί να παραμένει η ΜΠΑΡΤΣΑ.
Στα μάτια μου όμως εκείνα τα χρόνια, πρώτα ο Ρόνι και μετά τα παιδιά του Πεπ, με έχουν σημαδέψει ως μικρό παιδί, με σημαδεύουν κι ως ενήλικα. Ίσως επειδή ήταν η πεμπτουσία της ομάδας εκείνη η Μπάρτσα. Πόλλα είναι τα ίσως!
Μα ένα είναι σίγουρο. Πως το ποδόσφαιρο οφείλει πολλά στους «μπλαουγκράνα» από το 2003 μέχρι το 2012. Κι εγώ οφείλω πολλά στην ομάδα εκείνη. Ήταν και θα παραμείνει η πρώτη μου αγάπη και παντοτινή…
Όταν κανείς μιλάει για το σύγχρονο ποδόσφαιρο, δεν μπορεί να μην αναφερθεί στην ομάδα της Βαρκελώνης. Οι «Μπλαουγκράνα» όχι μόνο άλλαξαν τον ρου της ιστορίας του βασιλιά των σπορ -ειδικότερα κατά την περίοδο 2008-2012, αλλά έκαναν εκατομμύρια ανθρώπους πάνω στον πλανήτη γη να λατρέψει την στρογγυλή θεά.
Το σύνθημα “mes que un club” -κάτι παραπάνω από έναν σύλλογο- αντικατοπτρίζει την περίπτωση των «μπλαουγκράνα». Η Καταλονία είναι συνυφασμένη με την ομάδα της Βαρκελώνης και αυτό ήταν περίοπτο από κάθε άποψη. Η Μπαρτσελόνα δεν ήταν απλά μια ομάδα αλλά ένα σύμβολο ελευθερίας, επανάστασης για τους Καταλανούς.
Ο έρωτας και μετά η αγάπη
Η Μπάρτσα ανέκαθεν ήταν μια από τις Μεγάλες δυνάμεις του ποδοσφαίρου στην Ευρώπη, καθώς και στον κόσμο. Προσωπικά, όμως, βρήκα αυτήν την ομάδα στο δρόμο μου περίπου το 2005 με 2006 επί εποχής Ronaldo de Assis Moreira. Το άστρο του Βραζιλιάνου πριν φανεί στο Camp Nou είχε αναδειχθεί σε κάποιο βαθμό στην Παρί σεν Ζερμεν, η οποία τον έφερε στην Ευρώπη.
Η μοίρα όμως τα έφερε έτσι ώστε στις 21 Ιουλίου 2003 να προσγειωθεί στην πόλη με την οποία θα συνδεθεί όσο κανένας. Άλλαξε το κλίμα στη Βαρκελώνη, αφού έφερε και πάλι τη χαρά για το ποδόσφαιρο στο “Camp Nou”. Ο Βραζιλιάνος, γνωστός σε όλους μας ως Ronaldinho, ήταν στα μάτια μου ο γητευτής της μπάλας.
Μόλις είδα στην τηλεόραση τον Ronaldinho, μια μαγεία, περιρρέουσα στην ατμόσφαιρα με έκανε φαν όχι μόνο αυτού του παίκτη, αλλά και ολόκληρης της ομάδας. H άφιξη του παίκτη δεν έκανε την ομάδα μόνο ανταγωνιστική απέναντι στην αιώνια αντίπαλο αλλά και νικήτρια τις περισσότερες φορές στα μεταξύ τους ντέρμπι. Ο απολογισμός της ομάδας επί εποχής Ronaldinho είναι ένα Τσάμπιονς Λιγκ (’05-’06), δύο πρωταθλήματα και δύο Σούπερ Καπ (’04-’05, ’05-’06).
Ψάχνοντας έπειτα την ιστορία του συλλόγου, σκέφτομαι πως μια ομάδα φτιάχνεται τόσο από ταλέντο όσο κι από ταυτότητα. Και η ομάδα της Καταλονίας είχε μπόλικα κι από τα δύο συστατικά.
Μέχρι τότε εκείνη η Μπαρτσελόνα ήταν μια εκ των καλύτερων εκδόσεων της ομάδας. Μέλος αυτής της ομάδας από το 2004 ήταν και ο πιτσιρικάς τότε Lionel Messi.
Πιο συγκεκριμένα, το ημερολόγιο έγραφε 16 Οκτωβρίου 2004 όταν ο Lionel όντας 17 ετών, 3 μηνών και 22 ημερών, κάνει ντεμπούτο ως αντικαταστάτης του σπουδαίου Deco. Ποιος να ήξερε πως αυτή η αλλαγή θα σηματοδοτούσε την αρχή μιας νέας εποχής για την ομάδα της Καταλονίας , φανερά επηρεασμένη από την κληρονομιά που επρόκειτο να αφήσει ο Ροναλντίνιο.
Η κληρονομιά του Βραζιλιάνου πέρασε σε πολύ καλά χέρια. Η νέα εποχή ξεκινούσε με ηγέτη τον Messi και κοινό παρονομαστή της εποχής του «Ρόνι» άξιους ποδοσφαιριστές και παιδιά της “Masia”. Messi, Puyol, Iniesta, Xavi, λοιπόν οδήγησαν την ομάδα της Βαρκελώνης σε μια τρελή τετραετία (2008-2012) φυσικά υπό την καθοδήγηση του Pep Guardiola, του μέχρι πρότινος προπονητή της δεύτερης ομάδας της Μπαρτσελόνα.
Ο Pep, αναλαμβάνοντας την τεχνική ηγεσία της ομάδας το 2008 έκανε την Μπάρτσα την απόλυτη κυρίαρχο σε Ισπανία και Ευρώπη. Τα υπόλοιπα αποτελούν ιστορία. Τρία πρωταθλήματα (’08-’09, ’09-’10, ’10-’11), δύο Κύπελλα Ισπανίας (’08-’09, ’11-’12), τρία Σούπερ Καπ Ισπανίας (’09, ’10, ’11), δύο Champions League (’08-’09, ’10-’11), δύο UEFA Super Cup (’09, ’11) και δύο παγκόσμια κύπελλα συλλόγων (’09, ’11).
Το “passing game” της Μπάρτσα έγινε η νέα τάση της μόδας για το σύγχρονο ποδόσφαιρο και o Messi -κατά πολλούς- ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο και ταυτόχρονα στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Από τότε έχουν αλλάξει πολλά! Πλέον ο Messi έχει καταλήξει να είναι ο «τελευταίος των Μοϊκανών» από εκείνη την εποχή. Ο Ronaldinho έφυγε το 2008 κι από τότε είναι γνωστή η ιστορία του δυστυχώς, ενώ οι Xavi, Iniesta, Puyol «πήραν σύνταξη». Ωστόσο, η ομάδα εξακολουθεί να παραμένει η ΜΠΑΡΤΣΑ.
Στα μάτια μου όμως εκείνα τα χρόνια, πρώτα ο Ρόνι και μετά τα παιδιά του Πεπ, με έχουν σημαδέψει ως μικρό παιδί, με σημαδεύουν κι ως ενήλικα. Ίσως επειδή ήταν η πεμπτουσία της ομάδας εκείνη η Μπάρτσα. Πόλλα είναι τα ίσως!
Μα ένα είναι σίγουρο. Πως το ποδόσφαιρο οφείλει πολλά στους «μπλαουγκράνα» από το 2003 μέχρι το 2012. Κι εγώ οφείλω πολλά στην ομάδα εκείνη. Ήταν και θα παραμείνει η πρώτη μου αγάπη και παντοτινή… 
