20 Μαίου 2019
(Τι να πρωτοπεί κανείς για την μουσική μέσα στα επεισόδια- Νίκος Μουρατίδης ασφαλώς!)
Κάθε φορά που θέλω να ξεφύγω λίγο από την καθημερινότητα μου βάζω στο YouTube ένα επεισόδιο των Απαράδεκτων.
Οι απαράδεκτοι είναι μια σειρά του Μega που ξεκίνησε το 1991 και προσωπικά θεωρώ πως παραμένει ανεξίτηλη στο χρόνο και διαχρονική. Μέσα από τους απαράδεκτους βρήκα πάρα πολλά κομμάτια του εαυτού μου, όταν νευριάζω κάνω σαν τη Δήμητρα, πολλές φορές στις ευθύνες μου θυμίζω τον Βλάση, αρκετές φορές είμαι τόσο απόλυτος όσο και ο Σπύρος και μερικές φορές με πιάνει μια μελαγχολία όπως αυτή του Γιάννη.
Οι Απαράδεκτοι λοιπόν που λέτε, μεταξύ άλλων, ήταν το παρεάκι μου στις πανελλήνιες. Ανάμεσα στα μικρά διαλείμματα που έκανα τα εικοσάλεπτα επεισόδια ήταν ο παράδεισος μου.
Το σενάριο φυσικά της Δήμητρας Παπαδόπουλου και μεταξύ άλλων αξίζει να αναφερθεί ότι οι πρωταγωνιστές είχαν τα πραγματικά τους ονόματα, κάτι που δύσκολα συναντούμε σε σειρές και ταινίες γενικά.
Αρχικά θα παιζόταν στον ΑΝΤ1, όμως το κανάλι αρνήθηκε λόγω «ακαταλληλότητας του σεναρίου» (κάτι για το οποίο ίσως μετανιώνουν μέχρι σήμερα)
Πολλά ευτράπελα: εξώδικα για τις (ουκ ολίγες) αναφορές του Σπύρου στα γεγονότα του Πολυτεχνείου , τα γυρίσματα καθυστερούσαν εξ αιτίας του υπναρά Βλάσση, και φυσικά, ατελείωτο γέλιο.
H σειρά είναι η επιτομή της ελληνικής κοινωνίας διαχρονικά, ας πάρουμε ως παράδειγμα το επεισόδιο 42 «θα τον φάω τον Παρασκευά» και την ανάγκη μέρους της κοινωνίας μας για δηθενιά.
Άλλο ένα παράδειγμα είναι το επεισόδιο 18 «Τρίτση Τρίτση μάνα μου»(Ο Αντώνης Τρίτσης ήταν ο τότε δήμαρχος της Αθήνας, σπουδαία προσωπικότητα που έφυγε νωρίς) που προσπαθεί ο ένας να ξεφορτωθεί τα σκουπίδια του στον άλλον.
Προσωπικά, θεωρώ ότι οι απαράδεκτοι είναι μια από τις καλύτερες σειρές της ελληνικής τηλεόρασης, προτείνω σε όλους σας να την δείτε. Το καυστικό και ποιοτικό τους χιούμορ είναι αξιοθαύμαστο!
