Η Κρήτη είναι ένα πασίγνωστο νησί για πολλούς λόγους. Τα όμορφα τοπία της, την πλούσια παράδοσή της, τις μοναδικές γεύσεις τις και τους ζεστούς ανθρώπους. Δυστυχώς, εκτός από αυτά, το νησί είναι γνωστό και για τις βεντέτες.
Βεντέτα, είναι η χρόνια διαμάχη μεταξύ οικογενειών σε έναν τόπο, συνηθέστερα σε χωριό, που πολύ συχνά καταλήγει σε αιματοχυσία. Σε προηγούμενο άρθρο μου είχα αναφέρει πως οι βεντέτες είναι πλέον σπάνιες, καθώς σήμερα επιλέγονται πιο πολιτισμένοι τρόποι επίλυσης διαφωνιών των ανθρώπων. Η πραγματικότητα όμως, με διέψευσε.
Σε ένα χωριό δυτικά του νομού Ηρακλείου, τα Βορίζια, ο χρόνος γύρισε πίσω δεκάδες χρόνια, όταν πριν λίγα 24ωρα έγινε ένα φονικό μεταξύ δυο οικογενειών του χωριού, με απολογισμό δύο θύματα και τραυματίες. Μαθαίνουμε πως η ιστορία της Βεντέτας έχει ρίζες από τη δεκαετία του 1950. Υπάρχουν πληροφορίες για τρεις εκδοχές ως προς την έναρξη της βεντέτας, με μια από αυτές να είναι πως το θύμα «απέτρεπε τους πελάτες να επισκεφθούν το καφενείο του δράστη».
Λόγω της καταγωγής μου, γνωρίζω πως υπάρχουν μέρη στην Κρήτη, οι κάτοικοι των οποίων έχουν συνηθίσει σε διαφορετικές συνθήκες. Ζουν σε πολύ κλειστές κοινωνίες και συνήθως περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στο χωριό, έτσι οι αντιλήψεις και η νοοτροπία τους για το δίκαιο, το άδικο, την αξιοπρέπεια και την υπόληψή τους διαφέρουν από τις αντιλήψεις και τη νοοτροπία των υπολοίπων. Μάλιστα, θα έλεγα πως συμβιώνουν ακολουθώντας τους δικούς τους άγραφους νόμους.
Έχω ακούσει ιστορίες από δικούς μου ανθρώπους για βίαιες διαμάχες μεταξύ χωριανών που μου φαίνονταν ακραίες και αναχρονιστικές, όμως τις είχα στο μυαλό μου σαν κάτι μακρινό, που δεν συμβαίνει πλέον. Ακούγοντας λοιπόν αυτήν την είδηση για τη βεντέτα στα Βορίζια, ομολογώ πως αναστατώθηκα. Είναι τουλάχιστον λυπηρό και ανησυχητικό να μιλάμε ακόμα και σήμερα για βεντέτες, φονικά και μακελειά.
Γνωρίζω πως για αυτούς τους ανθρώπους είναι υψίστης σημασίας να προστατεύσουν την τιμή της οικογένειάς τους και πως θα ήταν μάλλον μάταιο να τους πείσουμε πως ο διάλογος και ο συμβιβασμός είναι η λύση, και όχι τα όπλα και η καταστροφή. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να παρακολουθούμε τα γεγονότα ως κριτές, προβαίνοντας σε γενικεύσεις, λέγοντας πως η Κρήτη ζει ακόμα στο 1800.
Το περιστατικό αυτό, όσο στενάχωρο κι αν είναι, μπορεί να γίνει παράδειγμα προς αποφυγή. Να μάθουμε να απαντάμε σε κάθε βίαιο περιστατικό, να μην το θεωρούμε φυσιολογικό ή αναγκαίο κακό και να θυμόμαστε πως η βία και το μίσος δεν μπορούν ποτέ να δώσουν λύση σε όποιο πρόβλημα κι αν βρεθεί μπροστά μας, σε όποια διαφωνία με τους γύρω μας παρουσιαστεί.
Προσωπικά, με θλίβουν όταν τέτοια δυσάρεστα και ολέθρια γεγονότα συμβαίνουν στον τόπο μου, όταν ακούω πως ολόκληρες οικογένειες διαλύονται και αλληλοσπαράζονται. Ο πόνος και η καταστροφή είναι ανυπολόγιστοι. Και εκτός αυτού, με θλίβει να συνδυάζει κάποιος την Κρήτη κατευθείαν με κάτι τόσο τραγικό.
Ελπίζω να έρθει ο καιρός που θα επικρατήσει η λογική και ο πολιτισμός και δεν θα χρειάζεται να τονίσουμε πόσο επιζήμιες είναι τέτοιες καταστάσεις για όλους μας.
