Γκρι έπιπλα, μπεζ ρούχα, διαφανή νύχια, γήινο μακιγιάζ…
Πολλά κομμάτια της σημερινής μόδας βασίζονται στα ήπια χρώματα, στη νοοτροπία του “neutral” (=ουδέτερος ή φυσικός).
Είναι σίγουρα όμως μόνο η μόδα της εποχής; Η μήπως και κάτι παραπάνω;
Αποφασίσαμε να ντυνόμαστε ουδέτερα, να βαφόμαστε ουδέτερα, να φτιάχνουμε το σπίτι μας ουδέτερο… Μήπως και τη ζωή μας; Ο ρόλος της μόδας στη ζωή μας, σε οποιαδήποτε έκφανσή της, είναι να ανατρέπει τα προηγούμενα, τα κεκτημένα. Ενίοτε, να σπάει τα στερεότυπα. Άλλωστε, προέρχεται από τη λατινική λέξη “modus”, που σημαίνει «τρόπος ζωής». Επομένως; Αλλάζω τον τρόπο μου; Αλλάζω τη ζωή μου. Θέλω να αλλάξω τη ζωή μου; Αλλάζω τον τρόπο μου.
Στην προκειμένη περίπτωση, λοιπόν, τι ακριβώς ήταν αυτό που δεν μας άρεζε και θέλαμε να το αλλάξουμε; Το χρώμα; Βέβαια, θα μπορούσε να πει κανείς πως θελήσαμε να αλλάξουμε την υπερβολή των προηγούμενων ετών, που πολλές φορές γινόταν κακόγουστη, και να ενστερνιστούμε τον μινιμαλισμό. Αποδεκτό.
Είναι όμως μόνον αυτό; Ή είναι ο φόβος μας να τσαλακωθούμε; Ο φόβος να πειραματιστούμε με τα χρώματα, να δοκιμάσουμε, να εκφραστούμε. Να είμαστε ελεύθεροι.
Σήμερα έχουμε δαιμονοποιήσει το χρώμα, την αντίθεση, την ένταση. Το θέμα μας λοιπόν δεν είναι μόνο τα χρώματα. Αλλά το ότι η ελευθερία και η ουδετερότητα δεν πάνε μαζί.
Το γεγονός πως προσπαθούμε να κλέψουμε την ένταση από τα χρώματα πάνω μας, είναι σαν να τα φιμώνουμε με την πρόφαση του μοδάτου και του “cool”. Άρα, φιμώνουμε και τους εαυτούς μας. Μία λογοκρισία μεταμφιεσμένη.
Η παραπάνω νοοτροπία, όλως τυχαίως, έρχεται να συμβαδίσει τέλεια χρονικά με την κουλτούρα του “cringe” (=αίσθηση ότι κάτι είναι περίεργο, άβολο και ανατριχιαστικό). Ο οποιοσδήποτε επιχειρεί να προχωρήσει σε μία πράξη που δεν συμφωνεί με τις κοινωνικές νόρμες ή δεν γίνεται εύκολα κατανοητός, είναι διαφορετικός, περίεργος, άρα περιθωριοποιείται.
Ο μινιμαλισμός είναι η τέλεια δικαιολογία για να είσαι μοδάτος, αλλά να είσαι in, να μην ξεφεύγεις, να μην διαφοροποιείσαι. Εάν κάποιος κάνει το κάτι παραπάνω, δεν είναι μινιμαλιστής, άρα δεν είναι στην μόδα του neutral, άρα είναι cringe. Φυσικά και ο μινιμαλισμός ως έννοια δεν είναι τίποτα το κακό, παρά ένας τρόπος ζωής, αλλά είναι απίθανο να ενστρερνίζονται όλοι οι νέοι -και όχι μόνο- τον ίδιο τρόπο ζωής! Άρα μάλλον δεν είναι επιθυμία και γούστο όλων.
Εξυπακούεται, ακολούθως, πως η νοοτροπία αυτή ενδέχεται να εφαρμοστεί και σε πολλές άλλες εκφάνσεις της ζωής μας: “είμαι ουδέτερος στις προτιμήσεις μου, είμαι ουδέτερος στις απόψεις μου, προσπαθώ να έχω μια ουδέτερη συμπεριφορά…”. Ο στόχος, ασφαλώς, είναι να μην φανώ cringe, διαφορετικός, αφύσικος.
Από πότε η διαφορετικότητα είναι αφύσικη; Και από πότε η ομοιότητα είναι φυσική;
Στα σχολεία δεν εφαρμόζεται πλέον το καθεστώς της ποδιάς, προκειμένου να εκφράζονται τα παιδιά. Τα ίδια παιδιά «επιλέγουν» μία αμφίεση κι έναν γενικότερο τρόπο ζωής, χωρίς εντάσεις. Θυσιάζουν την παιδικότητα και τη νεότητά τους για να μην σχολιαστούν. Τουλάχιστον οι ποδιές είχαν ένα έντονο χρώμα. Χωρίς αυτό να σημαίνει, βεβαίως, πως πρέπει να επανέλθουν.
Εν ολίγοις, χρειάζεται προσοχή για να διαλέξουμε ποια μόδα θέλουμε να ακολουθήσουμε, ή ποιο κομμάτι αυτής. Οι επιλογές μας αντικατοπτρίζουν κάθε φορά το πνεύμα της εποχής.
Τα χρώματα κρύβουν συναισθήματα. Τα συναισθήματα κρύβουν ενέργεια. Εάν θέλουμε να απαρνηθούμε την παιδικότητά μας, ας σταματήσουμε το κρυφτό.
