Πάει αρκετός καιρός από τότε που κυκλοφόρησε η πρώτη σεζόν του Poker Face, για την ακρίβεια δύο χρόνια, για την οποία μπορείτε να διαβάσετε την άποψή μας εδώ. Μοιάζει όμως, σαν αυτό το μεγάλο χάσμα μεταξύ σεζόν σειρών να παγιώνεται πλέον, καθώς σταδιακά φαίνεται, ότι αρκετοί δημιουργοί/παραγωγοί αφήνουν πίσω τη λογική της νέας σεζόν κάθε χρόνο και επιλέγουν να πάρουν τον χρόνο τους, ώστε να είναι σίγουροι για αυτό, που θα παρουσιάσουν.
Ο μεθοδικός και σχολαστικός Rian Johnson δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτήν την κατηγορία. Ο δημιουργός της σειράς, που εκτελεί παράλληλα χρέη σεναριογράφου και σκηνοθέτη σε κάποια επεισόδια είναι ένα τρανό παράδειγμα ενός δημιουργού, που συνεχώς εξελίσσεται. Ενώ παράλληλα ετοίμαζε την τρίτη ταινία Knives Out, η οποία πρόκειται να κυκλοφορήσει εντός του έτους, ο ταλαντούχος δημιουργός ετοίμαζε κάτι πάρα πολύ καλό.
Για όσους είστε νέοι και δεν έχετε δει την πρώτη σεζόν, η σειρά «Poker Face» ακολουθεί την Charlie, μία γυναίκα διαθέτει το μοναδικό χάρισμα να καταλαβαίνει πότε κάποιος λέει ψέματα και πηγαίνοντας από πόλη σε πόλη, μπλέκει σε διάφορες περιπέτειες και εγκλήματα. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο βλέπουμε και πάλι τη Natasha Lyonne, ενώ το υπόλοιπο καστ αλλάζει σε κάθε επεισόδιο.
Ο πρώτος θρίαμβος της δεύτερης σεζόν είναι η πρωτοτυπία. Μολονότι έχουμε να κάνουμε με μία σειρά, η οποία δε βασίζεται σε κάποια γραμμική αφήγηση και απαιτεί συνεχή δημιουργική επαγρύπνηση, αυτό όχι μόνο δεν λειτουργεί αποτρεπτικά, αλλά αναδεικνύεται σε μεγάλο ατού της σειράς. Περίπλοκοι χαρακτήρες, ενδιαφέρουσες ιστορίες, έξυπνα νοήματα ευθυγραμμίζονται και συνθέτουν ένα εκρηκτικό μίγμα, με τη δεύτερη σεζόν να έχει μάλιστα δύο επεισόδια περισσότερα από την πρώτη (12 αντί 10).
Παράλληλα, στον δρόμο που χάραξε η πρώτη σεζόν, έτσι και η δεύτερη πετυχαίνει και σε έναν άλλο τομέα, αυτόν του συνδυασμού πολλών διαφορετικών ειδών. Μαύρη κωμωδία, δόσεις θρίλερ, σάτιρα, σασπένς, αγωνία συνδυάζονται αρμονικά και προσφέρουν πλήθος συναισθημάτων, χωρίς ποτέ να χάνει τον προσανατολισμό της ή να γίνεται προβλέψιμη και βαρετή. Άκρως διασκεδαστικές είναι και οι διάφορες αναφορές στην ποπ κουλτούρα, από ηθοποιούς μέχρι ταινίες, που σίγουρα θα εκτιμήσουν οι απανταχού σινεφίλ.
Εκεί που πραγματικά διαφέρει το Poker Face είναι ο τρόπος, που κάθε παραβάτης τιμωρείται για το έγκλημα/λάθος/ατόπημά του, αφού συχνά αυτή ξεπερνάει τα στενά νομικά όρια και υπακούει στο ηθικό αρχαιοελληνικό σχήμα ύβρις, άτη, νέμεσις, τίσις, στη μορφή αυτού που ο καθένας φοβάται περισσότερο με μερικές πινελιές ψυχεδέλειας και παραφυσικού ύφους. Δεν πρόκειται απαραίτητα για κακούς ανθρώπους, αλλά για άτομα, που μπορεί να παρασυρθούν από τα πάθη τους, τις αδυναμίες, την ίδια τους τη θνητότητα, χωρίς φυσικά να λείπουν και τα «θύματα» ματαιοδοξίας και αυταρέσκειας, που ο θεατής θέλει να τιμωρηθούν.
Η Natasha Lyonne συνεχίζει να είναι απολαυστική στο ρόλο της Charlie, ατίθαση, σπιρτόζα, πανέξυπνη και ετοιμόλογη, ζει κάθε μέρα και κάθε πρόκληση στο μέγιστο και κυρίως αρέσκεται να βρίσκεται με ανθρώπους και να αλληλεπιδρά μαζί τους. Δίπλα της βλέπουμε διάφορους γνωστούς ηθοποιούς, όπως η Katie Holmes, ο Giancarlo Esposito, ο Corey Hawkins, ο Richard Kind, ο Justin Theroux και όχι μόνο, με άπαντες να κάνουν εξαιρετική δουλειά.
Και πού οδηγεί όμως αυτή η συνεχώς περιπλάνηση της Charlie, μπορεί εύλογα να αναρωτηθεί κάποιος. Η απάντηση θα δοθεί μόνο με το άκρως ανατρεπτικό και συναρπαστικό φινάλε, το οποίο δεν θα προδώσουμε, αλλά σίγουρα αφήνει πολλές υποσχέσεις για την τρίτη σεζόν, η οποία δύσκολα δεν θα υλοποιηθεί.
Από εμάς, η δεύτερη σεζόν του Poker Face όχι μόνο εγκρίνεται, αλλά συνιστά must-see για τους λάτρεις του μυστηρίου.
