ΟΠΕΚΕΠΕ, Τέμπη, Μάτι, Κρίση, Πανδημία…
Λανθασμένοι χειρισμοί, λανθασμένες στρατηγικές, σκόπιμες στρατηγικές, επιλογές.
Επιλογές που δεν λαμβάνονται από τους πάντες, άμεσα τουλάχιστον, αλλά αφορούν τους πάντες.
Σε μια χώρα που στο πέρασμα των χρόνων έχει δεινοπαθήσει από λανθασμένες επιλογές πολιτικών, εξακολουθεί ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων να μην ενδιαφέρεται για τα κοινά. Πόσο μάλλον οι νέοι, οι οποίοι δικαιολογημένα έχουν απογοητευθεί από τους πάντες και τα πάντα, όμως προωθούν αυτή τους την άγνοια ως «αστείο» στους φίλους τους.
«’Ελα μωρέ, ποιος ασχολείται με αυτά; Είδες το note που ανέβασε ο…;»
Και αμέσως αλλάζουμε θέμα, μεταπηδώντας σε κάτι πιο cool, κάτι να τους αφορά παραπάνω, κάτι λιγότερο cringe (Φυσικά και ΔΕΝ αναφερόμαστε σε όλους, φυσικά και ΔΕΝ μιλάμε καθολικά, είναι όμως μια αλήθεια).
Λοιπόν, εσύ μπορεί να μην ασχολείσαι με την πολιτική, όμως η πολιτική ασχολείται μαζί σου.
Κάθε μία απόφαση στην πολιτική μας αφορά, είτε έμμεσα, είτε άμεσα. Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι πως κάθε μία απόφαση της εκάστοτε κυβέρνησης αντικατοπτρίζει τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα, την αντιμετώπισή της, το όραμά της, αν έχει.
Η πολιτική δεν είναι μόνο νόμοι και έδρανα, ούτε πνευματική ιδιοκτησία των πολιτικών. Δεν είναι αποκομμένη από τίποτα, μα κάθε άλλο, συνδέεται κυριολεκτικά με τα πάντα!
Η πολιτική ανήκει πολύ περισσότερο στους εν γένει πολιτικοποιημένους, και πολύ λιγότερο στους επαγγελματίες πολιτικούς.
Η πολιτική διαδέχεται την κοινωνία, και το αντίστροφο.
ΔΕΝ είναι προνόμιο, ούτε αγκαρία. Πολιτική είναι το αίσθημα δικαίου του καθενός.
Γι’ αυτό και καλό θα ήταν να διαχωρίσουμε τον πολιτικοποιημένο από τον κομματικοποιημένο.
Κομματικοποιημένος είναι εκείνος που υποστηρίζει ένα συγκεκριμένο κόμμα, έναν συγκεκριμένο τίτλο.
Πολιτικοποιημένος είναι εκείνος που, βάσει του δικού του, ξεχωριστού αισθήματος δικαίου, υποστηρίζει μία γενικευμένη νοοτροπία, μία ιδεολογία, έναν τρόπο ζωής, χωρίς να γίνεται φανατικός. Έτσι γεννήθηκαν η αριστερά, η δεξιά, το κέντρο…
Παραδείγματος χάρη, πάντοτε υπήρχαν κομματικοποιημένοι άνθρωποι, δηλαδή υποστηρικτές και ηγέτες των ανάλογων κομμάτων που υπήρχαν, είτε λιγότερο είτε περισσότερο φανατικοί. Μας είναι δύσκολο, ωστόσο, να κατηγοριοποιήσουμε πολλούς από τους ηγέτες των προηγούμενων αιώνων ως αριστερούς, δεξιούς ή κεντρώους. Κι αυτό γιατί ανά τα χρόνια οι ιδεολογίες μπορεί και να αλλάζουν, επειδή ο τρόπος ζωής αλλάζει κάθε φορά.
Ακόμη και σήμερα, βέβαια, πολλοί ενημερωμένοι ψηφοφόροι δυσκολεύονται να κατατάξουν τον εαυτό τους σε μία παράταξη και να φορέσουν μια «ταμπέλα» στα πιστεύω τους, ακριβώς επειδή το αίσθημα δικαίου του καθενός διαφέρει από των υπολοίπων, οπότε δεν χωράει εύκολα στα όρια μιας παράταξης. Αισθάνονται πολιτικά άστεγοι.
Ίσως βέβαια το ίδιο να αισθάνεται και πολύς κόσμος, γι’ αυτό κι έχει απομακρυνθεί.
Ίσως έχει περάσει στο ασυνείδητο του λαού μας, λόγω των πολλών κατακτήσεων, πως η εξουσία είναι πάντα κάτι κακό.
Σε κάθε περίπτωση, η απογοήτευση είναι λογική. Η απομάκρυνση, όμως, όχι.
Στο κάτω κάτω της γραφής, είναι καλύτερο να ασχολείσαι, κι ας κάνεις και λάθος, κι ας αλλάξεις γνώμη, παρά να μην ασχολείσαι καθόλου.
Η πολιτική μιας χώρας αντικατοπτρίζει τη νοημοσύνη του λαού της.
Είναι πιο τίμιο, λοιπόν, να κρίνεις τις λανθασμένες επιλογές των άλλων, ακόμη κι αν είσαι μέρος τους, παρά να κρίνεις τη στιγμή που εσύ δεν έχεις επιλέξει τίποτα.
