Πώς είναι άραγε να φτάνεις σε ένα σημείο που δεν φανταζόσουν;
Η Μαρίλια Μητρούση δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα γίνει ηθοποιός. Ήθελε να τραγουδάει στα μπουζούκια, χωρίς να φαντάζεται ότι θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο θέατρο και σε σειρές που προβάλλονται στην τηλεόραση. Κόρη δύο σπουδαίων ηθοποιών, του Μιχάλη Μητρούση και της Ρουμπίνης Βασιλακοπούλου, χωρίς ωστόσο να τους χρησιμοποιεί για να ανοίγουν οι πόρτες των θεάτρων. της αρέσει η σταθερότητα τόσο πολύ, που την παρομοιάζει με εκείνη των Δημοσίων Υπαλλήλων, χωρίς ωστόσο να αποτρέπει τις ευκαιρίες που της δίνονται.
Είναι μεγάλη μας χαρά που το “Πρόσωπο της Εβδομάδας” είναι η Μαρίλια Μητρούση, μια νέα ηθοποιός για την οποία θα συζητάμε πολύ τα επόμενα χρόνια. Μας άνοιξε την πόρτα του καμαρινιού της στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, μετά την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί, “Κι από Σμύρνη…Σαλονίκη”. Την Ευχαριστούμε πολύ!
–Έχεις σπουδάσει και κάτι διαφορετικό από την υποκριτική, φοίτησες στο τμήμα Τουρκικών και Ασιατικών Σπουδών του ΕΚΠΑ. Πως βρέθηκε η σχολή αυτή στον δρόμο σου;
Ο μπαμπάς μου ήθελε πάρα πολύ να δώσω πανελλήνιες. Εγώ με τη μαμά μου δεν θέλαμε, το θεωρούσαμε τεράστια μπούρδα σε σχέση με αυτό που ήθελα να ασχοληθώ. Η μαμά μου ήταν της άποψης “ας μην δώσεις πανελλήνιες αφού είσαι στο εθνικό και σπουδάζεις μουσική και αυτό θέλεις. Και πάνε τη χρονιά που όλοι διαβάζουν για πανελλήνιες για να μάθεις 3 διαφορετικές γλώσσες.” Αν γύρναγα το χρόνο πίσω θα το είχα κάνει, διότι έδωσα πανελλήνιες για άλλους και όχι για μένα, ήταν λάθος.
Μου έχει μείνει τραύμα, έχασα χρόνο από τη ζωή μου να διαβάζω ιστορία και λατινικά, για να περάσω σε μια σχολή που δεν αξιοποίησα ποτέ. Γιατί η πρώτη μου επιλογή ήταν θεατρικών σπουδών. Όταν πήγα, άρχισα να μισώ τον εαυτό μου. Είχα μεγαλώσει μέσα στο θεατρικών σπουδών, αλλά αυτά όλο αυτό με εμπόδισε πάρα πολύ, με στεναχωρούσε, δεν περνούσα καλά, σπούδαζα πράγματα που δεν με έλκυαν.
–Διαλύθηκε ένας κόσμος που είχες για το θέατρο όταν πήγε να το σπουδάσεις; Έχοντας δύο γονείς – ηθοποιούς, με όποια γνώση συνεπάγεται αυτό;
Η θεατρικών σπουδών δεν έχει καμία σχέση με την υποκριτική. Όμως οι γονείς μου δεν είναι μόνο ηθοποιοί, έχουν διαβάσει πάρα πολύ στη ζωή τους και με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ. Είχα την τύχη να μιλάμε για σκηνογράφους στην σχολή, ας πούμε για τον Γιώργο Ασημακόπουλο, και να έχω περάσει όλα μου τα καλοκαίρια δίπλα στον Ασημακόπουλο.
Βαριόμουν ήθελα να φύγω και έτσι προέκυψε το Τουρκικών Σπουδών. Ήταν η πρώτη σκέψη της μαμάς μου, η πιο σωστή βέβαια, γιατί η μάνα μου συνήθως έχει πάντα δίκιο! Μακάρι να την άκουγα σε ό,τι συμβουλές μου δίνει, πέφτει πάντα μέσα!
Πήγα λοιπόν στην Τουρκικών Σπουδών, όπου δεν μάθαινες τη γλώσσα. Άρχιζα να διαβάζω πως μας έσφαζε ο Κεμάλ και τη χαρά που του έδινε, ενώ έχω παίξει στο «Σμύρνη μου Αγαπημένη» . Αυτή η κατάσταση είναι αδιανόητη όταν είσαι Έλληνας. Μελετούσες αποκλειστικά για την ιστορία της Τουρκίας, παλιά και σύγχρονη. Σκεφτόμουν, ότι ήρθα για να μάθω μια γλώσσα, επειδή με ενδιαφέρει να κάνω κάποιες σειρές. Τότε ήθελα να εξελίξω και τη μουσική μου, με το τουρκικό μακάμ (maqam) και ίσως για ένα μεταπτυχιακό στην ιστορία της μουσικής, που πρόσφερε το Εθνικό και τελικά έφυγα.
Και έτσι συνάντησα τυχαία τη δασκάλα μου, την οποία έχω μέχρι σήμερα, και μέσω αυτής συνεχίζω τις σπουδές μου στα Τούρκικα σε ένα φροντιστήριο το οποίο συνδέεται με το Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης.
-Άρα ουσιαστικά εσύ πήγες στο Θεατρικών Σπουδών, δεν σου άρεσε και επέλεξες να πας, γιατί συνήθως το ξέρεις κιόλας ότι οι περισσότεροι πάνε σε μια σχολή και μετά ασχολούνται με την υποκριτική. Εσύ πήγες στη σχολή που είναι της υποκριτικής, δεν σου άρεσε κι έφυγες.
Δεν είναι υποκριτική, σπουδάζεις π.χ. για σκηνογράφος, σεναριογράφος. Εγώ έκανα δώδεκα χρόνια πιάνο, έξι χρόνια τραγούδι, θεωρία, υποχρεωτική και μη και αργότερα και για πτυχίο. Οπότε δεν με ενδιέφερε καθόλου στο άμεσο μέλλον.
“Ήθελα να τραγουδάω στα μπουζούκια, να γίνω μια ποπ-λαϊκή τραγουδίστρια”
– Ανέφερες ότι η μητέρα σου δίνει πάντα σωστές συμβουλές. Τι συμβουλές σου έχουν δώσει οι γονείς σου ευρύτερα για τον καλλιτεχνικό χώρο και το συγκεκριμένο επάγγελμα; Δεδομένης της πορείας που έχουν και οι δύο.
Εγώ δεν ήθελα ποτέ να γίνω ηθοποιός στη ζωή μου. Οι δύο βασικοί λόγοι ήταν η άρνηση να κάνω την ίδια δουλειά με τους γονείς μου. Εξαιτίας της σύγκρισης, της παρεμβατικότητας, φοβόμουν ότι θα έχω το «εμείς θα σου πούμε πως θα το κάνεις». Μέσα μου υπήρχε ένας μηχανισμός που το απέρριπτε απευθείας.
Σχετικά με την ερώτηση σου, όταν τελειώνω το Εθνικό Ωδείο έπρεπε να επιλέξω προς ποια φωνητική πλευρά θα κλείνω. Γιατί δεν τραγουδάμε τα πάντα, όταν θέλουμε να κάνουμε μια καριέρα, πρέπει να υπάρχει ένας μπούσουλας τραγουδιών. Δηλαδή σε ενδιαφέρει να κάνεις μουσική πορεία, όπως είναι Ελεωνόρα Ζουγανέλη, όπως είναι η Μποφίλιου, σε ενδιαφέρει η πορεία να είναι πιο pop, ίσως κάτι κάποιο λαϊκό, μήπως η τζαζ; Έπρεπε να πάρω μια απόφαση την οποία δεν μπορούσα να πάρω. Ήθελα να τραγουδάω στα μπουζούκια, να γίνω μια ποπ-λαϊκή τραγουδίστρια.
Περιττό να σου πω ότι ο μπαμπάς σοκαρίστηκε. Όχι ότι κατακρίνουν αυτό το είδος της μουσικής, αλλά δεν είναι τα ακούσματά τους, ο τρόπος που με μεγάλωσαν. Και αναρωτιόντουσαν πως προέκυψε αυτό το πράγμα. Έτσι ξεκινάει η σχέση μου με την υποκριτική.
-Φαντάζομαι ότι ο μπαμπάς σου δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια…(γελάμε)
Όχι, δεν έμεινε! (γελάει). Πήγε κρυφά ο μπαμπάς, μίλησε στην κυρία Ντενίση και της είπε «σώσε το παιδί μου». Τότε είχα πάρει το πτυχίο μου και ήμουνα έτοιμη να ξεχυθώ στους δρόμους, να βγω στα μπουζούκια. Είχα ξεκινήσει auditions για να ανοίγω προγράμματα.
Και οι γονείς μου παρότι σε τραγική κατάσταση, με στηρίζανε. Και ο μπαμπάς, μέσα στην απόγνωση, μου λέει, Μαρίλια πρέπει να δουλέψεις μέχρι να κλείσεις κάποια άλλη δουλειά.
Γιατί είμαι και ένας άνθρωπος που δεν μου αρέσει να ζω από τους γονείς μου και ποτέ δεν το έκανα. Όταν σπούδαζα ήμουν πολλά χρόνια βοηθός σκηνοθέτη, για να βγάζω τα προς το ζην ως δεύτερη δουλειά.
Μου λέει, θα κάνουμε μια παράσταση, ένα σπουδαίο έργο. Με είχε πάει στην παρουσίαση του βιβλίου Κι από Σμύρνη…Σαλονίκη, πολλά χρόνια πριν. Την ώρα που το διάβαζε, φοβόμουν. Ήμουν με την Μαριτίνα (σσ Ντενίση), ήμασταν μικρές και βαριόμασταν. Είχα μόλις δώσει πανελλήνιες.
Μου λέει θα σε δει η κυρία Ντενίση να της τραγουδήσεις, να της πεις και για τα τούρκικα, γιατί θέλει να έχει κάποια τουρκικά στοιχεία η παράσταση γιατί ξεκινάει με την ανταλλαγή των προσφύγων. Θα τραγουδάς κιόλας, αν σου δώσουν και δύο ατάκες θα μπορείς να τις πεις.
Πέρασα στην audition, πήρα μεγάλη χαρά, μου είπε η κ. Ντενίση θα είσαι μαζί μας!
“Δεν καταλάβαινα τι είναι το θέατρο. Ο τραγουδιστής είναι μόνος του”
-Πως ξεκίνησε αυτή η καθοριστική για σένα συνεργασία;
Ξεκίνησε και μου έδινε μικρές ατάκες. Και μόλις ξεκινάμε τις πρόβες σκέφτομαι, γιατί λέω τόσο λίγα; Εδώ που είμαι είναι φανταστικά, γιατί να μην συμμετέχω;
Εκείνη τη περίοδο είχα τον Γιώργο Αρμένη την πρώτη σεζόν, ερχόταν κάθε μέρα και μου έλεγε “τι κάνεις εσύ εδώ που δεν έχεις τελειώσει δραματική σχολή;”, αρκετές διορθώσεις για το πως περπατάω, ακούγονται τα πόδια σου πάρα πολύ δυνατά και ντροπή και του λέω “κύριε Αρμένη δεν είμαι ηθοποιός”. Προσπαθούσα κάθε μέρα να του εξηγήσω ότι δεν είμαι, ότι έχω έρθει εδώ απλά για να τραγουδάω.
-Άρα η πρώτη σου απόπειρα δεν ήταν εύκολη;
Δεν καταλάβαινα τι είναι το θέατρο. Επίσης κάτι πολύ σημαντικό. Ο τραγουδιστής είναι μόνος του. Μπορεί να είναι με μια ορχήστρα, αλλά η ορχήστρα είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί τον τραγουδιστή. Ουσιαστικά είναι ο καπετάνιος σε ένα καράβι, ο οποίος είναι μόνος του και πλάι του η ορχήστρα του. Το θέατρο είναι σύνολο. Δεν μπορούσα να προσαρμοστώ, είχα μάθει να βγαίνω στη σκηνή και να είμαι μόνη μου, δεν είχα μάθει τι θα πει ομαδικότητα. Βγαίνει ένα σύνολο μιας ομάδας, το οποίο όμως δεν έκανα από το «ψώνιο» μου, τα έκανα από πλήρη άγνοια. Έχω κάνει βοηθός σκηνοθέτη, αλλά είναι τελείως διαφορετική ενέργεια που έχει ηθοποιός με τους συναδέλφους του και τελείως διαφορετικό να είσαι από κάτω και να δίνεις οδηγίες. Ο ηθοποιός είναι κάτι ιδιαίτερο, το οποίο εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να καταλάβω και να το αντιληφθώ.
Κάποια στιγμή, είχε τσιμπήσει μια σφήκα την Αντιγόνη Ψυχράμη, είχε πάθει αλλεργικό σοκ,είχαμε γενικές δοκιμές και εγώ ήξερα όλο το έργο. Και είπα ότι μπορώ να το κάνω εγώ. Έκανα μια πάρα πολύ δύσκολη σκηνή με την Όλγα Πολίτου.
-Ήξερες όλο το έργο απ’ έξω; Γιατί μιλάμε για ένα έργο που διαρκεί πολλές ώρες.
Είναι ένα από τα skills μου. Το αγόρι μου λέει συνέχεια δεν γίνεται να παίζεις σε σκηνή και να τα μαθαίνεις δέκα λεπτά πριν το γύρισμα. Δεν μιλάω βέβαια για τεράστιους μονολόγους που χρειαζόμουν π.χ. έξι μήνες, Τότε ήταν και η πρώτη μου δουλειά, τώρα έχω πλέον και περισσότερη τριβή. Και φέτος με το καθημερινό τον Παράδεισο Των Κυριών, αυτό τελειοποιήθηκε.
-Να μιλήσουμε και για την παράσταση που πρωταγωνιστείς, το “Κι από Σμύρνη… Σαλονίκη: Η Αντιγόνη είναι ένα κορίτσι βασανισμένο, έχει περάσει τόσα πολλά και φαίνεται ότι προσέγγισες τον ρόλο, ώστε να τον αποδώσεις στο έπακρο. Είναι ένας ρόλος που δεν γίνεται να μην ανατριχιάσεις.
Ο πόνος δεν είναι πάντα ουρλιαχτά και τσιρίδες. Διότι δεν της συνέβη κάτι για πρώτη φορά, για να αντιδράσει δραματικά, ήταν ένα κομμάτι της ζωής της. Για μένα αυτός ο ρόλος ήταν πολύ συγκινητικός . Όταν είχε αρρωστήσει η Αντιγόνη και ανέλαβα, ενώ ο Γιώργος Αρμένης μου ασκούσε έντονη κριτική, ήρθε μια μέρα όταν αλλάζαμε σκηνές, έκατσε κάτω και μου λέει το ξέρεις ότι είσαι σπουδαία θεατρίνα; Θέλω να πας σε μια δραματική σχολή, γιατί θα γίνεις καλύτερη από τους γονείς σου, στο υπογράφω. Δεν μπορείς κορίτσι μου να μην την κάνεις αυτή τη δουλειά.
Είχα πάθει σοκ, έκλαιγα και μόλις τελείωσε η παράσταση και έτσι πήγα στη δραματική σχολή.
Ουσιαστικά αυτός ο ρόλος μου έδωσε το έναυσμα για να ασχοληθώ με την υποκριτική. Όταν με πήρε η κ. Ντενίση και μου είπε στο τηλέφωνο “θέλω να κάνεις Αντιγόνη”, ένιωσα σαν να εκπληρωνόταν ένας στόχος μου, ένα όνειρο μου. Τον αγάπησα αυτό το ρόλο, τον ζήλευα.
-Θα έμενες στην Θεσσαλονίκη; Θα απαρνιόσουν ποτέ την Αθήνα;
Έμενα στη Θεσσαλονίκη, ο πατέρας μου είναι γέννημα θρέμμα, μέναμε στο Πανόραμα. Την αγαπώ πάρα πολύ, υπερβολικά μπορώ να πω. Δυστυχώς λόγω εργασίας δεν θα μπορούσε να γίνει.
Μετά από κάποιο σημείο δεν υπάρχει ιδιαίτερη εξέλιξη. Πόσο καιρό να παίξεις στο ΚΘΒΕ; Και επειδή έχω μεγαλώσει στην Αθήνα, είναι ο τόπος μου, δεν μπορώ να φύγω ξαφνικά. Είμαι άνθρωπος που δένεται πολύ με μέρη και τοποθεσίες. Μου αρέσει η συνήθεια.
-Δηλαδή όταν έφυγες από τη Θεσσαλονίκη μετά από αρκετούς μήνες, λόγω παραστάσεων, πώς ένιωσες;
Χαρά γιατί γύρισα σπίτι! Ως συνήθεια ορίζω τον χώρο μου, τη βάση μου. Τώρα που δουλεύω και πηγαινοέρχομαι μου λείπει απίστευτα. Πρέπει να αγαπάω υπερβολικά τη δουλειά μου, για να το θυσιάζω. Κάποιες φορές πιστεύω ότι θα μπορούσα να είμαι δημόσιος υπάλληλος! Μπορεί να φαίνεται πολύ γελοίο αυτό που λέω, γιατί ένας ηθοποιός κάνει το αντίθετο, θέλει να αλλάζει παραστάσεις. Εμένα είναι το μόνο πράγμα που δεν μου αρέσει στην υποκριτική, είναι ότι δεν υπάρχουν σταθερά πράγματα.
-Άρα σου αρέσει η σταθερότητα;
Ναι, μου αρέσει πολύ η σταθερότητα, μου δημιουργεί μια ηρεμία, μια ασφάλεια. Η ρουτίνα που λένε πολλοί, προσωπικά μου δημιουργεί την ζωή, γιατί αυτή η καθημερινότητα είναι το μόνο σίγουρο που υπάρχει. Διότι τίποτα δεν είναι σίγουρο στον κόσμο μας και αυτό είναι το πιο φρικτό. Αυτά, τα τόσο απλά και καθημερινά πράγματα που άλλοι τα βαριούνται. Σιχαίνομαι τα “βαρετά” γιατί τα έχω και γιατί δεν τα έχει ο καθένας, ούτε ένα σπίτι έχει ο καθένας για να μείνει, ούτε μια δουλειά. Εγώ αυτά τα “ίδια και τα ίδια” τα θεωρώ δώρο.
-Είσαι ευχαριστημένη με τα ελάχιστα δηλαδή;
Ναι, γιατί ο άνθρωπος δεν είναι σίγουρα το κάτι ελάχιστο. Και την υγεία μας τη θεωρούμε δεδομένη. Ο άνθρωπος δυστυχώς ζει σε ένα «είναι» και θεωρώ ότι αυτό τον πηγαίνει πίσω. Συναντάς πολλές απόψεις, μπορεί να ακούγεται δραματικό, αντιθέτως χαίρεσαι πιο πολύ τη ζωή. Την ευχαριστιέσαι περισσότερο, δεν γκρινιάζεις. Πιστεύω πολύ στη θετική ενέργειας και των σκέψεων, ότι η ζωή θα σε πάει σε αυτό που σκέφτεσαι και νιώθεις. Κάπως έτσι είναι όλη μου η φιλοσοφία.
-Είναι πολύ καλό αυτό γιατί είσαι και ευχαριστημένη με το μέσα σου. Αυτό είναι κάτι εφικτό, γιατί συνήθως ευχαριστιόμαστε με πράγματα τα οποία δεν είναι εφικτά. Ακούς δηλαδή τον κόσμο, να θέλει ένα μεγάλο σπίτι, ένα ακριβό αμάξι κλπ τι να θέλω; Και όταν δεν τα αποκτάς αυτά απογοητεύεσαι ή όταν τα αποκτάε θέλεις κι άλλα…
Και εγώ τα θέλω τα υλικά πράγματα, ποιος δεν τα θέλει; Ο άνθρωπος από τη φύση του, είναι έτσι φτιαγμένος, ώστε να είναι ανικανοποίητο ον. Δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά έχει διαφορά το να μην είσαι ευχαριστημένος με την απόδοσή σου και να θέτεις συνεχώς καινούργιους στόχους, με το να θέλεις συνέχεια το να βαριέσαι, να θες το κάτι παραπάνω. Είναι διαφορετικό το να κερδίζω κάτι στη ζωή μου με κόπο, να είμαι ευγνώμων και αφού κέρδισα, προχωρώ παρακάτω. Προσωπικά η απληστία δεν είναι καλός σύμβουλος, όταν δεν είσαι ευγνώμων για ό,τι έχεις, θα φύγει γρήγορα από τα χέρια σου.
-Επιστρέφουμε πάλι στην παράσταση. Μόλις ολοκληρώσατε τις παραστάσεις στην Κύπρο. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία σου δίπλα στη Μιμή Ντενίση στην παράσταση μεν, γενικά η εμπειρία σου από την περιοδεία δε;
Η Μιμή μου έδωσε φτερά και αυτό δεν μπορώ να το ξεχάσω ποτέ. Για κάποιον άλλο μπορεί να είναι μια απλή συνεργασία, για εμένα ήταν η βάση που με έφερε κοντά στο θέατρο. Γι’ αυτό είναι πάντα ξεχωριστή στην καρδιά μου. Ιδιαίτερα σε ένα χώρο που είναι πάρα πολύ δύσκολο να ανέλθεις, να προχωρήσεις και να βρεις μια ευκαιρία. Όταν ένας άνθρωπος έρχεται και σου λέει, Μαρίλια η δουλειά, η αγάπη και ο σεβασμός σου στο θέατρο θα σε ανταμείψουν, πως να νιώθεις; Είναι πράγματα που έχω πάρει από την οικογένεια μου και τα απαιτεί και η ίδια στους συνεργάτες της.
Δεν μου τον χάρισε κανείς τον ρόλο. Δεν τον πήρα ούτε τη δεύτερη φορά που έγινε παράσταση, με άλλο cast. Και όταν μου τον έδωσε, τον κέρδισα με πολύ κόπο. Είναι κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή να πολεμάς συνεχώς, γιατί στο τέλος θα τα καταφέρεις. Για όλα τα νέα παιδιά που είναι σαν εμένα, μόνο με σκληρή δουλειά, με πίστη, με υπομονή, με απόρριψη. Μόνο έτσι μπορείς να φτάσεις κάπου.
Το 2024 υπάρχει ένας σκηνοθέτης στην προκειμένη περίπτωση, και ιστορικός και ειδικός στο σενάριο, θιασάρχης, με απίστευτη ποιότητα ανθρώπου γενικά με όλες οι ιδιότητες της, είναι χαρισματικό πλάσμα, μια σπουδαία γυναίκα. Άμεσα συνδεδεμένη με τη πολιτιστική κληρονομιά μας, ένας άνθρωπος που είναι ικανός να την κρατήσει ζωντανή. Υπάρχουν παιδιά που δεν γνωρίζουν τι έχει συμβεί στην ιστορία μας. Χωρίς την ιστορία δεν μπορούμε να έχουμε παρόν και μέλλον, γιατί κάποια στιγμή και εμείς οι ίδιοι θα γίνουμε ιστορία. Και θα θέλουμε αυτό που προσπαθήσαμε να υπάρχει και να έχει αντίκτυπο στο μέλλον. Και η Μιμή το κάνει αυτό. Δεν την ενδιαφέρει η δουλειά στην τηλεόραση, αλλά ο κόπος που έχεις ρίξει στο θέατρο. Δεν μπορώ να βλέπω influencers να παίρνουν δουλειές ανθρώπων. Και εγώ θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τους γονείς μου και να μπω στον χώρο, χωρίς να έχω κάνει σχολή και να ορίζομαι ως ηθοποιός. Πήγα και έβγαλα τα μάτια μου 3 χρόνια για πάρω το πτυχίο μου.
“Με ενοχλεί η αμάθεια, με ενοχλεί το ότι κάποιος έχει πάρα πολλούς followers και απλά γίνεται ηθοποιός”
-Σε ενοχλεί δηλαδή το γεγονός ότι παίρνουν πρωταγωνιστικούς ρόλους ανθρώπους που δεν είναι ηθοποιοί;
Με ενοχλεί η αμάθεια, με ενοχλεί το ότι κάποιος έχει πάρα πολλούς followers και απλά γίνεται ηθοποιός. Υπάρχουν σκηνοθέτες που μπορούν να δουν έναν άνθρωπο που δεν έχει σπουδές, και όντως αυτό το πλάσμα να δουλέψει πολύ σκληρά, να τα καταφέρει και εκεί θα πω το μπράβο. Για μένα το ταλέντο είναι κάτι που δεν ορίζεται έτσι. Δεν θεωρώ ότι πρέπει να είναι κανόνας, να μην σπουδάσεις αυτό που πράττεις, δεν θέλω να παρακάμπτεται όμως στη δουλειά μας . Όπως ένας νομικός σπουδάζει χρόνια με μεταπτυχιακά και διδακτορικά, προσπαθεί, πετυχαίνει και απορρίπτεται. Εκεί θέλω να στηριχτώ, ότι πρέπει να διαβάζουμε. Δεν μιλάω απαραίτητα για δραματική σχολή, γιατί ούτε αυτή προσφέρει το τέλειο. Έχει χαλάσει και εκεί το σύστημα.
-Με αυτόν τον τρόπο όμως δεν ξεχωρίζει ο καλός από τον κακό;
Όχι, δεν υπάρχει γιατί στις σχολές πολλές φορές μπαίνουμε αλλά δεν ξεχωρίζουμε.
Μπορεί ένας άνθρωπος που είναι influencer, να παίξει σε έξι σειρές και με την τριβή να αυτό-δημιουργηθεί. Και παρόλο που δεν γνωρίζει, να κάτσει να διαβάσει, να μάθει και να καταφέρει πολλά περισσότερα από κάποιον που είναι τρία χρόνια σε μια σχολή. Δεν το αποκλείω, απλά δεν μου αρέσει να ξεπερνιέται το θέμα της μελέτης. Δεν επιτρέπεται να μην γνωρίζεις την Κατίνα Παξινού, τον Δημήτρη Χορν, γενικά τις βασικές γνώσεις. Είναι ο γνώμονας που δημιουργήθηκε από τους γονείς μου και από τις περγαμηνές που έχω μεγαλώσει.
-Θέλω να μου πεις και για την σχέση σου με την Μιμή Ντενίση.
Την αγαπάω πάρα πολύ και θέλω να δουλεύω μαζί της για πάντα, γιατί είναι ένα φωτεινό παράδειγμα στο χώρο των Me Too, στο χώρο των ανθρώπων που “πρέπει να έχεις μέσον για να σε πάρει”. Tο αναφέρω, γιατί μπορεί να πουν με τον Μιχάλη πόσα χρόνια γνωρίζονται. Μου είχαν πει τον αριθμό και νόμιζα ότι ακούω λάθος, δεν το πίστευα.
Κι όμως τρία χρόνια ήταν αυτή η παράσταση ήδη στην Αθήνα και εγώ δεν είχα το ρολό. Δεν μου τον έδωσε την πρώτη μέρα. Τους δίνει πάντα δίκαια. Πραγματικά δεν πρέπει αυτή η γυναίκα μέχρι για το θέατρο, να είναι και στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Να δίνει το παράδειγμα, το πως πρέπει να δουλεύει μια ομάδα και να είναι πραγματική ομάδα.
Δεν μπορεί την αχαριστία, την ασέβεια. Πολλές φορές μου φωνάζει, αλλά ξέρω ότι όταν μου φωνάζει, βλέπει κάτι που εκείνη τη στιγμή δεν βλέπω. Μου έχει μάθει πολλά πράγματα και συνεχίζω να μαθαίνω, πραγματικά είμαι groupie. Ό,τι κάνει θα την παρακαλέσω να είμαι μαζί της. Θέλω να είμαι σε ένα περιβάλλον που νιώθω οικογένεια.
-Υπάρχει αυτό το οικογενειακό κλίμα στο θίασό σας;
Φυσικά. Δεν είναι ωραίο να πηγαίνεις στη δουλειά σου και να είσαι στεναχωρημένος, δεν είναι όμορφο μέσα σε ένα τόσο δημιουργικό πράγμα. Έρχεται ένας άνθρωπος, δίνει τα λεφτά του, για να τον μεταφέρεις σε έναν άλλο κόσμο, για να βγει από τη ρουτίνα, τις έγνοιες του. Και δεν θα είσαι εσύ χαρούμενος για αυτό που κάνεις; Δεν σέβεσαι τα λεφτά αυτουνού που θα στα δώσει, είτε λέγεται θέατρο, είτε λέγεται κάθομαι στον καναπέ μου, πίνω το ποτό μου, πατάω ένα κουμπί, είτε λέγεται δίνω 7€ για μια ταινία.
Αν φταίει το δικό σου περιβάλλον οπουδήποτε δεν περνάς καλά δυστυχώς φαίνεται. Δεν είναι σαν τα μπουζούκια που μπορεί να σας δυστυχισμένος και ο κόσμος σε παρασύρει με το τραγούδι και τον χορό. Η υποκριτική κάτι αυτόνομο. Και ο ηθοποιός είναι άνθρωπος και έρχεται να καταθέσει πολλά πράγματα εκείνη τη στιγμή. Τώρα που ήμουν στην παράσταση είχα πάρα πολλά θέματα στο κεφάλι μου, που πηγαινοερχόμουν παράλληλα με τη τηλεοπτική σειρά. Σκέψου να είχα την κούραση μου και να μην είχα διπλά μου αυτούς τους ηθοποιός να με παίρνουν μια αγκαλιά, να με ρωτάνε πως είμαι!
Όποιος λέει κακό λόγο για την κυρία Ντενίση, απλά την φθονεί, τέλος. Όταν μια σειρά κάνει 24% ή 25 και εμένα π.χ. μπορεί προσωπικά να μην μου αρέσει, δεν γίνεται να μην πω ότι μπράβο στη δουλειά των συναδέλφων. Το ίδιο ισχύει και με το θέατρο. Δεν μπορεί αυτή η γυναίκα να γεμίζει το μέγαρο δύο μήνες, ο κόσμος να τη ζητά και στην Κύπρο να μην μπορούμε να τους εξυπηρετήσουμε όλους και να μην την παραδέχεσαι. Είμαι κάθετη σε αυτό.
-Η Θεσσαλονίκη σχολιάζεται συχνά ως δύσκολο κοινό, πως τη βίωσες αυτή τη κριτική για την πόλη;
Ο κόσμος δεν γελούσε με αστεία που στην Αθήνα ήταν δεδομένα. Ο κάθε τόπος έχει το κοινό του. Είναι από τα δυσκολότερα κοινά, και της Θεσσαλονίκης αλλά και της Κύπρου. Κάθε περιοχή χρειάζεται διαφορετικό τρόπο να γελάσει, αλλά σκέψου να τους καταφέρνεις όλους, που είναι πάρα πολύ δύσκολο.
-Τι θυμάσαι από την πρώτη σου εμφάνιση στην τηλεόραση;
Ήταν με την Στοργή, το 2022. Προσπαθούσα να κάνω τηλεόραση τουλάχιστον δύο χρόνια με μεγάλη αποτυχία, πολλές απορρίψεις. Κάποια στιγμή κουράστηκα και μου έλεγαν οι γονείς μου να μην τα παρατάω τόσο εύκολα. Είχα φτάσει στο σημείο να τους ζητάω βοήθεια, να με πάνε κάπου να με δει τουλάχιστον ένας άνθρωπος πριν με απορρίψει!
Και με καλεί η Ντενίση να κάνω ένα πέρασμα, να δω πώς ήταν η ταινία. Δεν θα έχεις λόγια, να ζήσεις την εμπειρία της ταινίας. Πλησίαζα στο τέλος της δραματικής σχολή και είπα εννοείται ότι θέλω! Ήμασταν λοιπόν μια μέρα στο Φάληρο για γύρισμα και βλέπω τον Μάκη Γαζή τον casting director. Είχε 40°C ήμουν ντυμένη ως πρόσφυγας και αρχίζω να τρέχω σαν την παλαβή για να τον προλάβω! Του λέω, είστε κύριος Γαζής και του ανέφερα τον πατέρα μου επειδή γνωρίζονταν ήδη. Κυκλοφορούσα με μία τσάντα βιογραφικά και του ζήτησα αν ακούσει κάτι να με πάρει.
Ο μπαμπάς μου, επειδή πολλές φορές δεν τον αναφέρω, γίνεται έξαλλος, συνέχεια λέει «Καταλαβαίνουμε, ότι δεν θέλεις να μας αναφέρεις, αλλά είναι δυνατόν να μην του λες σε έναν άνθρωπο που ξέρουμε, καλησπέρα είμαι κόρη του Μιχάλη; Καταντάει κάπως γελοίο αυτό το πράγμα. Επειδή είσαι το παιδί μου δε σημαίνει ότι θα σε προσλάβουν»..
Είχα διαβάσει για αυτή τη σειρά και σκεφτόμουν, “να άλλη μια σειρά που κλείσανε και δεν θα είμαι”. Παράλληλα έστελνα κυριολεκτικά κάθε μέρα βιογραφικά! Και στους ίδιους για να με εμφανίζει πιο πάνω! Εν τέλει με κάλεσε ο Γαζής μετά από ένα εξάμηνο για να πάω σε ένα casting. Οι φίλοι μου, που είναι στο χώρο, και με βοηθούσαν να βγάλουμε τα βίντεο, έλεγαν ότι είναι ένας μικρός ρόλος, ένα πέρασμα. Δε με ένοιαζε καθόλου.
Με καλεί και μου λέει «Δυστυχώς όχι, αλλά σε θέλουν οι Τούρκοι για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, κάνε την Άννα και στείλτην». Σου ορκίζομαι όσο διάβαζα τα κείμενα κάτι μέσα μου έλεγε ότι θα κάνεις αυτό τον ρόλο. Το βράδυ που ήρθε η απάντηση ότι θα κάνω την κόρη της Ευδοκίας Ρουμελιώτη, που μας συνδέουν τόσα πολλά πράγματα, δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω από τη χαρά μου όλη τη μέρα.
-Νομίζω ότι είναι μια στιγμή την οποία δύσκολα θα την ξεχάσεις.
Βέβαια δεν γίνεται και το γεγονός ότι ξαφνικά είσαι στη τηλεόραση και με πρώτο ρόλο. Που όλοι ξεκινάμε από το τίποτα, έτσι έχω μάθει, να ξεκινάω από το μηδέν.
-Να τολμήσω να ρωτήσω τηλεόραση ή θέατρο;
Ήξερα ότι θα μου αρέσει η τηλεόραση, ποτέ μου δε πίστεψα ότι θα την ερωτευτώ τόσο πολύ. Ωστόσο είναι δύο διαφορετικά πράγματα, είναι λάθος να τα συγχέει κανείς. Είμαι της άποψης ότι είμαι ηθοποιός και εξυπηρετώ δύο τελείως διαφορετικά μέσα.
-Να πάμε και στον Πράδεισο των Κυριών; Πώς προέκυψε συμμετοχή στη σειρά;
Μετά τη Στοργή έμεινα ένα χρόνο χωρίς τηλεόραση και χωρίς δουλειά. Ο ηθοποιός μια φορά έχει, δέκα δεν έχει. Επίσης κάνω και μεταγλώττιση, συνεργάζομαι με την Disney, δίνω τη φωνή μου. Είμαι σε σειρές, στο Disney Plus, στο Disney Junior, έχω κάνει και μια ταίνια, τη φωνή της Lindsay Lohan στο Get A Clue. Από παιδικές σειρές κάνω το Firebuds αυτό την περίοδο. Δεν γίνεται εύκολα αντιλιπτό, ούτε η μαμά μου δεν με καταλαβαίνει! Αλλάζω τονικότητα, όπως στο θέατρο, στη τηλεόραση είμαι πιο απλή, διότι απαιτεί αμεσότητα, συνεπώς δύσκολα να με καταλάβεις!
-Φέτος είχες και Θέατρο και Τηλεόραση (και μάλιστα καθημερινό). Πως τα κατάφερες;
Δυσκολεύτηκα πολύ με τον Παράδεισο των Κυριών, γιατί ήρθε και η πρόταση της Αντιγόνης στο θέατρο, οπότε έπρεπε να πετάω το πρωί στην Αθήνα, να κάνω καθημερινό γύρισμα και μετά να επιστρέφω για να παίζω. 05:20 το πρωί πέταγα και μετά έπαιζα τρίωρη παράσταση στο θέατρο! Ευτυχώς δεν παίζαμε Δευτέρα, Τρίτη και έφευγα κάθε Κυριακή, ήταν το μόνο δεδομένο. Αντιθέτως, στην Κύπρο δεν είχα κανένα επεισόδιο, αλλά γενικά έχω χάσει σκηνές λόγω αυτής της δυσκολίας. Κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις, δε μπορώ να τα έχω όλα. Μπορεί ο ρόλος μου να είχε εξελιχθεί διαφορετικά, αλλά δυστυχώς δεν γίνονται όλα μαζί. Και με τίποτα δεν υπάρχει το «όχι» στη Μιμή, οπότε καλύτερα ίσως ο ρόλος μου εκεί να ήταν πιο μικρός, αλλά δε θα έχανα ποτέ την Αντιγόνη.
Δεν θα πρόδιδα τη Μιμή για την τηλεόραση. Αν και την τηλεόραση την αγαπώ και έχω παλέψει για αυτή. Θα το συσχετίσω με τη μαμά μου. Όταν ήταν μικρή που ήταν στο Θέατρο Τέχνης, έχασε μια πάρα πολύ σπουδαία παράσταση για να μην προδώσει τον Κάρολο Κουν. Ακόμα και σήμερα της έχει στοιχήσει επαγγελματικά.
Μου είχε πει ότι ο Κουν με έκανε ότι είμαι, και αν τον πρόδιδα ήταν σαν να προδίνω ένα κομμάτι του εαυτού μου. Το ίδιο ισχύει για εμένα και τη Μιμή.
Ένας άνθρωπος που ήρθε από το πουθενά, σου έδωσε μια ευκαιρία, χωρίς να έχεις αρθρώσει λέξη στο θέατρο και να φύγεις επειδή πήρες αέρα και κάνεις τηλεόραση δεν είναι ο χαρακτήρας μου, δε θα το έκανα ποτέ!
-Όταν είπες στη Θεσσαλονίκη ότι θα κάνω και τις δύο αυτές δουλειές ταυτόχρονα, πίστεψες ότι θα τα κατάφερνες;
Δεν πίστευα ποτέ ότι θα το κάνω. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσαν να ανταπεξέλθω και να βρω τόσες δυνάμεις. Κάποιες φορές δεν άντεχα, διότι σου περιορίζει πολύ την προσωπική ζωή, την ανεμελιά μιας περιοδείας ακόμη και τα οικονομικά σου λόγω της μετακίνησης.
Π.χ. η Ναταλία και ο Μέμος Δευτέρα και Τρίτη έκαναν τις βόλτες τους στεναχωρήθηκα που το έχασα, αλλά όλα επιλογές στη ζωή. Θα στεναχωριόμουν πιο πολύ, αν έχανα τη σειρά. Ήταν ο μοναδικός τρόπος να κρατήσω και τα δύο κομμάτια. Προσπάθησα να τα συνδυάσω, δεν ξέρω αν τα κατάφερα, το αποτέλεσμα θα το δείξει. Κινδύνεψα να χάσω και τις δύο δουλειές σε μία μέρα, να απολυθώ, όλα είναι θέμα ρίσκου.
-Βρίσκεις κοινά στοιχεία του χαρακτήρα και την προσωπικότητας της Ευδοξίας;
Το ήθος. Ίσως δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω κακό σε άνθρωπο.
-Στα γυρίσματα πως περνάς;
Τέλεια! Τους αγαπώ πολύ όλους, ενώ στην αρχή δυσκολεύτηκα, γιατί είχαν κάνει ήδη τη δική τους οικογένεια. Η παράσταση παιζόταν ήδη ένα χρόνο και ήμουν λίγο ξέμπαρκη. Παρόλα αυτά, μετά από λίγο καιρό έγινα και εγώ μέλος της ομάδας και περνούσα φανταστικά. Τώρα φτάνει στο τέλος της, η σειρά, ολοκληρώνεται αυτό το μήνα.
Χάρηκα πολύ που γνώρισα αυτούς τους ανθρώπους. Έχω μάθει να φεύγω από τις δουλειές και να μη στεναχωριέμαι. Όλα τα πράγματα πρέπει να ολοκληρώνουν τον κύκλο τους. Δυσκολεύτηκα στην αρχή, γιατί είμαι ένας άνθρωπος που σιχαίνεται τους αποχωρισμούς, αλλά με τον καιρό το έμαθα και πλέον είμαι πάρα πολύ ψύχραιμη. Όλα είναι θέμα συνήθειας.
-Τι όνειρα κάνεις για το μέλλον;
Δεν κάνω όνειρα συνήθως. Ζω το τώρα, για να φτιάξω το μέλλον μου. Έτσι λειτουργώ από πάντα, οπότε δεν μπορώ να πω ότι όνειρα, απλά εύχομαι η ζωή μου να μην μου παίρνει τίποτα από αυτά που κερδίζω καθημερινά. Βασικά, δεν εύχομαι για τίποτα, πέρα από την υγεία μου. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να χτίσει τη ζωή του όπως θέλει, να κάνει ότι θέλει, δεν τον εμποδίζει κανένας. Αν υπάρχει ένα είδος εμπόδιου στη ζωή μας, είναι ο εαυτός μας. Για να φτάσεις κάπου πρέπει να κάνεις κάτι που δεν έκανες ποτέ, για να μην το έχεις κάνει συνήθως φταίει ο εαυτός μας. Ο μόνος που μπορεί να σου βάλει φρένο είναι Θεός. Όταν λέω τη λέξη Θεός πραγματικά δεν υπερβάλλω, γιατί πιστεύω στη θρησκεία και στην ενέργεια της. Αυτός έχει ένα πλάνο για εμάς που εμείς δεν το ξέρουμε. Προσεύχομαι κάθε μέρα να έχουμε υγεία, η οικογένειά μου και άνθρωποι μου
Αν με ρωτάς ένα μεγάλο μου όνειρο, εύχομαι να φτάσω στα 90 χρόνια, να είμαι σαν τη γιαγιά μου, που είναι 87 και είναι μια κούκλα. Έχει ζήσει τη ζωή της με τον καλύτερο τρόπο, αυτό είναι το όνειρο της ζωής μου. Υπήρχαν παιδιά που πήραν ένα τρένο και δε γύρισαν ποτέ… Θα μπορούσα εγώ να είμαι στο τρένο, να είσαι εσύ να είναι ο καθένας μας στο τρένο. Επομένως, πέρα από την υγεία, παίζει ρόλο και η τύχη, την οποία δε φροντίζει ιδιαίτερα και η κοινωνία που βρισκόμαστε.
-Μας είπες ότι έχεις σπουδάσει μουσική, θα πήγαινες στα μπουζούκια, οπότε θα ρωτήσω την πιο απλή ερώτηση. Τι μουσική ακούς;
Τα πάντα εκτός από hardcore metal, death metal, είναι μια μουσική που δεν την αντέχει το ακουστικό μου όργανο. Ίσως να ακούσω λίγο hard rock και αυτό στην παρέα. Περισσότερο επιλέγω jazz, Billie Holiday, Frank Sinatra, Barry White. Δεν ακούω πολύ ελληνική pop, λαϊκά, σπανίως στο αυτοκίνητο. Ακούω trap, μετα χαράς θα ακούσω Light και Hawk.
-Tι θα ήθελες να πεις σε όλα αυτά τα παιδιά που θα διαβάσουν τη συνέντευξη, είτε σε αυτούς που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί είτε σε αυτούς που ήδη σε ξέρουν ή σε γνωρίζουν τώρα ;
Και είναι που είναι πολύ σημαντικά για τα νέα παιδιά: να μάθουν να πιστεύουν στον εαυτό τους, γιατί όποιος δεν πιστεύει είναι σίγουρο ότι δεν καταφέρει να φτάσει πουθενά. Όλες μας οι συμπεριφορές γυρνάνε και προκύπτουν από το τι πιστεύουμε για εμάς. Αν αποδεχόμαστε τις κακομεταχειρίσεις και καταστάσεις που δεν μας εκφράζουν, είναι γιατί θεωρούμε ότι αυτό μας αξίζει και δεν μπορούμε να το αλλάξουμε.
Πρέπει όλοι να πιστεύουμε ότι αξίζουμε το καλύτερο. Όσο δισεκατομμύρια κι αν υπάρχουμε στον κόσμο, είμαστε όλοι διαφορετικοί μεταξύ μας. Αξίζει να φτάσουμε όπου δεν έχουμε φανταστεί, να είμαστε ευχαριστημένοι πάντα με αυτά που έρχονται στη ζωή και να μην μένει σε στιγμές και πράγματα που δεν θέλει.
Και ποτέ στη ζωή τους να μην κάνουν μια δουλειά αν δεν την αγαπάνε πραγματικά. Είτε αυτό λέγεται θέατρο, είτε αυτό λέγεται οτιδήποτε. Καταλαβαίνω ότι πρέπει να εξασφαλιστούν και τα προς το ζειν. Μιλάω τώρα για τη δουλειά που έχεις επιλέξει, όχι αυτήν που έχεις ανάγκη να την κάνεις.
Όπως εγώ αν δεν αγαπούσα πραγματικά τη δουλειά του ηθοποιού, δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω αυτά τα ταξίδια, να στερηθώ πράγματα, να πιεστώ συναισθηματικά και ψυχολογικά, να βάλω τον εαυτό μου σε δεύτερη μοίρα. Το έκανα, γιατί με αντάμειβαν οι ώρες στα γυρίσματα και όταν ήμουν στη σκηνή. Πρέπει να μην ξεχνάς ποτέ, τον λόγο που κάνεις το οτιδήποτε. Όταν το ξεχάσεις, αρχίζεις να το απομυθοποιείς και να χαλιέσαι. Η ζωή είναι πάρα πολύ μικρή για να χαλιόμαστε με κάτι που έχουμε αποφασίσει εμείς να κάνουμε.
Συνέντευξη: Βαλέρια Τριανταφυλλίδου & Βαγγέλης Λαζαρίδης
