Στο Fifa 09 υπήρχε ένα χαρακτηριστικό τραγούδι, με ένα υπέροχο intro, το οποίο έχει μείνει χαραγμένο στις μνήμες όλων των παιδιών και εφήβων, που ήταν gamers και ποδοσφαιρόφιλοι. Το τραγούδι, με τίτλο Kids, ήταν κομμάτι του Oracular Spectacular , του φοβερού άλμπουμ ντεμπούτου ενός συγκροτήματος με το όνομα MGMT ή αλλιώς The Management, που κυκλοφόρησε το 2007, ενός άλμπουμ με κομμάτια όπως το Electric Feel, το Weekend Wars, αλλά και το Time to Pretend, το οποίο και ακούσαμε πρόσφατα στο soundtrack της ταινίας Saltburn. Η απήχηση και η επιτυχία του ήταν τέτοια, που το Rolling Stone, ένα από τα σημαντικά περιοδικά μουσικής, το κατέταξε στη θέση 494 στη λίστα με τα 500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών.
Μέχρι το Loss of Life, το οποίο είναι διαθέσιμο από τις 23 Φεβρουαρίου, μεσολάβησαν άλλα τρία, κανένα όμως δεν έφτασε στα επίπεδα ποιότητας και ψυχαγωγίας του πρώτου και κορυφαίου της μπάντας, ενώ παράλληλα κάθε ένα, μάς έκανε να αναπολούμε το προηγούμενο. Ισχύει το ίδιο και εδώ ή μήπως όχι;
Σε γενικές γραμμές, με εξαίρεση το Oracular Spectacular, οι MGMT ήταν πάντα μία μπάντα, που διακρινόταν για έναν πιο ήρεμο, ενίοτε και υποτονικό ήχο, κάτι το οποίο είναι εμφανές και εδώ. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα, που εντοπίζεται στο Loss of Life, αυτή ακριβώς η έλλειψη νεύρου και μουσικού θράσους. Ενώ υπάρχουν ενδιαφέροντα τραγούδια, όπως το Mother Nature, το I Wish I Was Joking, κανένα δεν ξεχωρίζει, κανένα δεν αποτυπώνεται απευθείας στον εγκέφαλο, κανένα δε δημιουργεί τη δίψα να το ακούσει κάποιος ξανά και ξανά.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι προκύπτει μία σημαντική διαφοροποίηση όσον αφορά τους στίχους. Στα προηγούμενα άλμπουμ τη συγγραφή των τραγουδιών αναλάμβανε εξ ολοκλήρου ο Adrian VanWyngarden, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όμως εδώ έχουμε την πρώτη κοινή προσπάθεια του VanWyngarden και του Ben Goldwasser, γεγονός που σίγουρα προσδίδει ένα νέο, φρέσκο χαρακτηριστικό στο Loss of Life.
Το Nothing to Declare ένα από τα promotional singles, κομμάτι που κυκλοφόρησε νωρίτερα, με σκοπό την προώθηση του άλμπουμ, δηλαδή, ενώ διαθέτει έξυπνους στίχους, με νόημα, χάνει την όποια δυναμική του, λόγω της απουσίας ανάλογης μουσικής υπόκρουσης, ενώ από την άλλη το Dancing in Babylon είναι ένα από τα πιο ανούσια και πληκτικά κομμάτια των MGMT σε όλη τους την πορεία. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει, ότι οι δυναμικές και έντονες μελωδίες συνιστούν πάντα συνταγή επιτυχίας. Υπάρχουν και τραγούδια, που χρειάζονται λίγα πράγματα μελωδικά, για να αναδειχθούν, όμως αυτό δε συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση.
Σε ένα γενικότερο πλαίσιο οι εντυπώσεις είναι μάλλον ανάμικτες. Το Loss of Life σίγουρα δεν είναι κακό άλμπουμ, ούτε όμως είναι και ένα πολύ καλό άλμπουμ. Είναι μάλλον ένα μέτριο, με κλίση προς το καλό, άλμπουμ, αναμφίβολα όμως δεν είναι από τις καλύτερες δουλειές του συγκροτήματος. Νωρίτερα τέθηκε ένα ζήτημα, το ότι κάθε άλμπουμ μας κάνει να αναπολούμε και το προηγούμενο. Ισχύει κάτι αντίστοιχο και εδώ; Και ναι και όχι, είναι η πιο ειλικρινής και σωστή απάντηση.
Ενώ το Loss of Life δεν είναι κάποιος μουσικός θρίαμβος, έχει τις στιγμές του και σίγουρα δεν είναι χειρότερο από το Little Dark Age, αντίθετα «σπάει» την…κατάρα, που φαίνεται να έχει ριζώσει, και προσφέρει περισσότερες συγκινήσεις συγκριτικά με τον προκάτοχό του.
Το αν αξίζει να το ακούσετε ή όχι, εξαρτάται αποκλειστικά από τις προτιμήσεις και τα γούστα σας. Θέλετε ένταση, νεύρο, μνημειώδη riffs και έξαλλα ντραμς; Τότε, μάλλον θα απογοητευτείτε. Θέλετε πιο ήπιο ήχο, περισσότερη εστίαση στους στίχους, μεγαλύτερο βαθμό ποιητικότητας, τάση για περισυλλογή και εσωτερική ανασκόπηση; Τότε, αυτό το άλμπουμ εμπίπτει σε αυτήν την κατηγορία και θα σας ικανοποιήσει. Σίγουρα, όμως, αξίζει να το ακούσετε, για να διαμορφώσετε τη δική σας άποψη.
