Μπορείτε να σκεφτείτε πιο πολύπαθη ομάδα στην Ελλάδα από τον Ηρακλή; Μπορείτε να σκεφτείτε άλλον σύλλογο με τόσα πολλά θέματα σε μια σεζόν; Η απάντηση είναι όχι.
Πριν ξεκινήσουμε το σημερινό μας κείμενο, οφείλουμε να πούμε ότι αν είστε φίλος του Ηρακλή, πάρτε ένα πακέτο χαρτομάντηλα δίπλα σας. Θα σας χρειαστεί. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν. «Το αύριο δεν έχει έρθει ακόμη». Αυτή ήταν η αγαπημένη φράση της Κλειώς Ράπτη, ή -κατακόσμον- Άννας Καλαϊτζίδου στην ταινία του Έτερος Εγώ. Και αυτή είναι μια φράση που χαρακτηρίζει απόλυτα τον Ηρακλή τα τελευταία δεκατρία περίπου χρόνια.
«Το αύριο δεν έχει έρθει ακόμα και μάλλον δεν θέλουμε να έρθει» είναι πολύ πιθανό να σκέφτεται ο νυν πρόεδρος του «Γηραιού», αφού κάθε μέρα που περνάει στο καλεντάρι, όλο και κάτι προκύπτει που απειλεί ολόκληρη πλέον την ύπαρξη του συλλόγου. Από το Καυταντζόγλειο, μέχρι τον… Μπογκντάν Μάρα.
Σήμερα το κείμενο μας θα αναλωθεί σε δυο «σύμπαντα». Το ένα φυσικά είναι του Ηρακλή και το πώς κατέληξε σε τέτοιο σημείο σήμερα, με όλα τα δεινά που έχει περάσει η ομάδα όλα αυτά τα χρόνια. Το άλλο είναι το Καυταντζόγλειο και του Δήμου Θεσσαλονίκης. Ενός γηπέδου που φιλοξένησε ευρωπαϊκούς τελικούς και Ολυμπιακούς Αγώνες, για να φτάσουμε στο 2023 όπου δεινοπαθεί να πληροί τις προϋποθέσεις για τη διοργάνωση αγώνων Β’ Εθνικής. Ας μην μακρηγορούμε άλλο, ο δρόμος σήμερα είναι μακρύς.
Η αφήγηση δεν θα ξεκινήσει από το 1899, ούτε από το 1908 που χρονολογείται η επίσημη ίδρυση του Γ.Σ Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Το «σημείο μηδέν» του κειμένου μας, θα είναι το 1979. Τότε που το ελληνικό ποδόσφαιρο αλλάζει οριστικά σελίδα και γίνεται από ημί-επαγγελματικό σε καθαρά επαγγελματικό (τρομάρα του). Συνεπώς, όλες οι ομάδες θα γίνονταν νομικές οντότητες Ποδοσφαιρικής Ανώνυμης Εταιρείας, κάτι που τις διαχώριζε από τον εκάστοτε Ερασιτέχνη.
Οι πρώτοι κύριοι λοιπόν που βρέθηκαν στην επαγγελματική εποχή, ήταν οι αείμνηστοι κύριοι Κώστας Περτσινίδης και Δημήτρης Τερτιλίνης. Δυο κύριοι σπουδαίων ηθικών αξιών, οραματιστές που ήθελαν να δουν τον Ηρακλή στην «πρώτη γραμμή». Όταν οι ίδιοι κατάλαβαν ότι κάτι τέτοιο είναι εκτός των δυνατοτήτων τους, μεταβίβασαν τις μετοχές του συλλόγου στον αλησμόνητο Πέτρο Θεοδωρίδη. Μια σχέση που διήρκησε για 18 ολόκληρα χρόνια και ολοκληρώθηκε εξαιτίας της κόντρας του, με τους οπαδούς του Ηρακλή.
Τι συνέβη τότε; Είναι πολύ απλό. Ο Ηρακλής εκείνη την εποχή ήταν ένας υγιέστατος σύλλογος, χωρίς χρέη, χωρίς ανοίγματα. Η άφιξη του Βασίλη Χατζηπαναγή, αλλά και η συνύπαρξή του με παίκτες όπως ο Σάββας Κωφίδης, γέννησε τις ελπίδες για τίτλους στους φιλάθλους του συλλόγου. Ο Θεοδωρίδης είχε την τάση να πουλάει τους παίκτες. Να μην διατηρεί έναν σταθερό κορμό. Οι οπαδοί εξοργίστηκαν και βρέθηκαν για αρκετά χρόνια απέναντί του. Μέχρι να αποφασίσει να πουλήσει την ομάδα σε άλλον επίδοξο και φιλόδοξο επενδυτή.
Η αξιοσημείωτη διαχείριση του Πέτρου Θεοδωρίδη, είχε αποφέρει αρκετά κέρδη στην ΠΑΕ από τις πωλήσεις των παικτών. Η διοικητική σταθερότητα στα «παρασκήνια» της ομάδας, άφησε τον σύλλογο να ασχολείται αποκλειστικά με τα ενδογηπεδικά του καθήκοντα. Παράσημο; Η τρίτη θέση στο πρωτάθλημα, η κατάκτηση του Βαλκανικού Κυπέλλου, οι τρεις παρουσίες στο Κύπελλο UEFA και φυσικά η παρουσία στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος του 1987. Οι οπαδοί του Ηρακλή ήθελαν κι άλλο. Ήθελαν να εδραιωθούν ανάμεσα στις κορυφαίες ομάδες της Ελλάδος και στην κορυφή της Θεσσαλονίκης.
Όλα άλλαξαν το 2000. Ο ερχομός της νέας χιλιετίας έφερε και νέο επενδυτή στον Ηρακλή. Ο Πέτρος Θεοδωρίδης πουλάει τον σύλλογο στον Ευάγγελο Μυτιληναίο έναντι 1,18 δισεκατομμυρίων δραχμών. Σε σημερινά λεφτά, περίπου τέσσερα εκατομμύρια ευρώ. Ο κύριος Μυτιληναίος -πρόεδρος και CEO της Μυτιληναίος Energy & Metals- είχε πραγματοποιήσει αξιοσημείωτη πορεία στον βιομηχανικό χώρο της Ελλάδος με την αγορά μετοχών την κατασκευαστικής εταιρίας ΜΕΤΚΑ και την μετατροπή της Αλουμίνιον στην κυριότερη εταιρία παραγωγής και εμπορίας αλουμινίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ωστόσο, το κύριο κατόρθωμά του, ήταν η εισαγωγή του στον χώρο της ενέργειας με την εταιρία Protergia. Στον Ηρακλή συνεπώς, οι βλέψεις ήταν μεγάλες. Όλα όμως πήγαν κατά διαόλου. Ο Μυτιληναίος αποφασίζει την πώληση των Μιχάλη Κωνσταντίνου, Στάθη Ταυλαρίδη και Γιώργου Κυριαζή για συνολικά πέντε δισεκατομμύρια δραχμές. Ξανά η ίδια γκρίνια από τον κόσμο, ξανά η ομάδα κάτω από την πρώτη πεντάδα, έχοντας να αντιμετωπίσει πολλές φορές εχθρική διαιτησία και σκανδαλώδεις αποφάσεις.
Για τον Μυτιληναίο, ο κύβος ερρίφθη σε εκείνον τον αγώνα επί του ΟΦΗ. Εκεί, όπου οι τραγικές αποφάσεις τις διαιτησίας, οδήγησαν τον Ηρακλή σε ήττα με 3-1, τον Μυτιληναίο να ανακοινώσει την παραίτησή του από την προεδρία και την ΕΠΟ να τιμωρεί τους διαιτητές του αγώνα με υποβιβασμό στη Β’ Εθνική. Από τότε, ο Μυτιληναίος ξεκίνησε να ασχολείται μόνο ως χρηματοδότης του συλλόγου, ψάχνοντας εναγωνίως αγοραστή.
Όλα αφέθηκαν στην μοίρα τους, κάτι που επιβεβαιώθηκε λίγο καιρό αργότερα, όταν ο Γιώργος Σπανουδάκης ανέλαβε τον σύλλογο, πληρώνοντας για το 100% των μετοχών της ομάδας μόλις ένα ευρώ. Ο κύριος Σπανουδάκης ήταν προσωπικός φίλος της οικογένειας Καραμανλή, αλλά και του Ευάγγελου Μυτιληναίου και τα έδωσε κυριολεκτικά «όλα για όλα» για την ανατροπή του σκηνικού. Ο σπουδαίος Νίκος Μαχλάς φόρεσε τη φανέλα του Ηρακλή, ο επίσης σπουδαίος Τζιουσέπε Σινιόρι το ίδιο, αλλά το αποτέλεσμα ήταν ένα.
Τα αναμενόμενα έσοδα από διαρκείας, χορηγίες, εισιτήρια δεν ήρθαν ποτέ. Επακόλουθο; Ο καταποντισμός του Ηρακλή στα χρέη. Μέχρι και το 2006 είχαν συσσωρευτεί περίπου οκτώ εκατομμύρια ευρώ. Μάλιστα, στην ιστορία θα μείνει μια «έφοδος» των οργανωμένων οπαδών στα γραφεία της ομάδας, με τον κύριο Σπανουδάκη να κατηγορείται από αυτούς, ότι φόρτωνε τους λογαριασμούς της ΠΑΕ με ταξίδια αναψυχής στο Μαϊάμι.
Ο Ηρακλής, παρότι αγωνιστικά πήγε καλά εκείνη την χρονιά τερματίζοντας τέταρτος, οι παίκτες ήταν εμφανώς δυσαρεστημένοι. Απείλησαν με αποχώρηση από την ομάδα, αν δεν υπήρχαν άμεσα αλλαγές. Η εφορία απειλούσε την ΠΑΕ με «λουκέτο», ωστόσο Σπανουδάκης και… Μυτιληναίος τελικά έκαναν τις απαραίτητες κινήσεις (και ρυθμίσεις) και κατάφεραν να εξασφαλίσουν άλλη μια χρονιά βιωσιμότητας. Παράλληλα, η προσπάθεια εύρεσης νέου επενδυτή δεν είχε εγκαταλειφθεί.
Ο κύριος Δημήτρης Χούλης γίνεται τελικά ο μεγάλος επενδυτής του συλλόγου, παρά τα προβλήματα που αντιμετώπιζε με τη δικαιοσύνη. Τελικά αυτά στέκονται τροχοπέδη στο μέλλον, οι μετοχές επιστρέφουν στον Σπανουδάκη και άπαντες περιμένουν με κομμένη την ανάσα τις διοικητικές εξελίξεις. Μετά την αποτυχία του Κύπριου, Φοίβου Μορίδη να αγοράσει τον σύλλογο, φτάνουμε στην εποχή του Αντώνη Ρέμου.
Ο γνωστός τραγουδιστής αγαπούσε τον Ηρακλή. Επιφορτίστηκε με τα χρέη των υπολοίπων, προσπαθώντας να βάλει «πλάτες», όσο φυσικά αυτό ήταν εφικτό. Ο Ηρακλής από ομάδα της Ευρώπης, μετατράπηκε σε μια ομάδα παραμονής. Ωστόσο, με την έλευση του Ρέμου, είχαμε σπουδαίες μεταγραφικές εξελίξεις. Επέστρεψε ο Μιχάλης Κωσταντίνου στην ομάδα από την οποία αναδείχθηκε και έφτασαν στο Καυταντζόγλειο παίκτες, όπως ο Ντένις Επστάιν, ο Σερζ Ντιέ και ο Παναγιώτης Κονέ.
Η ομάδα σώθηκε με άνεση στη μεγάλη κατηγορία με τον Ρέμο να δηλώνει περήφανος: «Πήραμε πέντε πρωταθλήματα. Το ένα είναι ότι φτιάξαμε ομάδα, το δεύτερο ότι πήραμε μέρος στο πρωτάθλημα, το τρίτο ότι πετύχαμε την παραμονή, το τέταρτο ότι ήρθε οικονομική εξυγίανση και το πέμπτο ότι πήραμε τις μετοχές». Ξαφνικά, να σου πάλι τα όνειρα Ευρώπης από τους οπαδούς. Όταν -φυσιολογικά- δεν τα κατάφερε ο Ηρακλής τερματίζοντας δέκατος, οι οπαδοί εξαπέλυσαν απειλές κατά του Αντώνη Ρέμου και τον ώθησαν στην έξοδο.
Το τι έγινε από εκεί και έπειτα και συνεχίζει να γίνεται μέχρι και σήμερα είναι απλά τραγικό. Αν ήταν τηλεοπτική σειρά, θα είχαν σπάσει τα κοντέρ της AGB. Ο Ρέμος αφήνει την ομάδα στο έλεος του Θεού. Πορείες γίνονται στη Μίκρα, ο κόσμος ωρύεται, μέχρι που εμφανίζεται στο προσκήνιο ένας διαφημιστής, εν ονόματι, Γιάννης Τάκης, για να σώσει οτιδήποτε μπορεί να σωθεί. Και επί των ημερών του πέφτει πάνω στην μεγαλύτερη απόφαση κατά του Ηρακλή.
Ο Ηρακλής έχει σωθεί την τελευταία αγωνιστική, τερματίζοντας στη δωδέκατη θέση. Πανσερραϊκός, ΑΕ Λάρισα και Αστέρας Τρίπολης υποβιβάζονται αγωνιστικά, με την Κέρκυρα και τον Ηρακλή να σώζονται στο «παρά πέντε». Ο Λεβαδειακός, από το πουθενά καταθέτει ένσταση και ζητάει να μην επικυρωθεί η βαθμολογία, καθότι εμφανίστηκε αγωγή για οφειλόμενα χρήματα στον πρώην ποδοσφαιριστή της ομάδας, Μαρίνο Μπιλίσκοφ.
Η ΕΠΟ το δέχεται, ο Ηρακλής φαίνεται «ήσυχος». «Ο Μπιλίσκοφ έχει εξοφληθεί και η FIFA δεν έχει αποστείλει κανένα έγγραφο τιμωρίας στην ΕΠΟ». Αυτή ήταν και η επίσημη τοποθέτηση. Πριν προλάβει να εκδικαστεί η υπόθεση, μηδενίζουν τον Ηρακλή για πλαστά έγγραφα συμμετοχής. Η ομάδα μηδενίζεται και υποβιβάζεται στην Β΄Εθνική. Λίγες μέρες μετά, ξεσπάει και το σκάνδαλο Koriopolis και κυριολεκτικά όλη η Ελλάδα είναι στο πόδι.
Στον Ηρακλή δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια. Κάνουν ασφαλιστικά μέτρα κατά του Αστέρα Τρίπολης, ο οποίος τελικά παρέμεινε στην κατηγορία και ταυτόχρονα προσφεύγουν στα αθλητικά δικαστήρια και το CAS. Ο Αστέρας Τρίπολης δικαιώνεται και ο Ηρακλής γνωρίζει τον εξοντωτικό υποβιβασμό στη Δ΄Εθνική. Μπαίνει πλέον σε μια νέα εποχή. Σε δύσβατα μονοπάτια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αγωνίζεται σε αυτήν για περίπου ένα εξάμηνο και άμεσα μπαίνει σε συζητήσεις με ομάδες της Θεσσαλονίκης για εξαγορά του ΑΦΜ. Οι προσπάθειες με Αγροτικό Αστέρα και Αναγέννηση Επανομής πέφτουν στο «κενό».
Ωστόσο, οι Πόντιοι Κατερίνης είναι αυτοί που δίνουν τη λύση. Έτσι δημιουργείται η Α.Ε.Π. Ηρακλής. Μια νέα ομάδα, με το σήμα και τα χρώματα του Ηρακλή, χωρίς ωστόσο νομικά να αποτελεί ιστορική συνέχεια της ιστορικής ομάδας. Εισέρχεται στη Β΄Εθνική (τότε Football League) με εντολή της ΕΠΟ, σε αναγνώριση της αδικίας που υπέστη η ομάδα σχεδόν δυο χρόνια πριν και ένα νέο μέλλον ξεκινά.
Με τον Σταύρο Παπαθανασάκη στο «τιμόνι», η Α.Ε.Π. Ηρακλής, μετονομάζεται σε ΠΑΕ Ηρακλής 1908. Κατακτάει την άνοδο στη Σούπερ Λιγκ μαζί με την ΑΕΚ και επιστρέφουν αμφότεροι στα μεγάλα σαλόνια. Την πρώτη χρονιά παραμένει στη μεγάλη κατηγορία, ωστόσο τη δεύτερη πάλι τα πράγματα περιπλέκονται λιγάκι. Αγωνιστικά τερματίζει και πάλι στη δωδέκατη θέση.
Βέροια και Λεβαδειακός υποβιβάζονται, ωστόσο κατά την επικύρωση της βαθμολογίας, για άλλη μια φορά ο Ηρακλής υποβιβάζεται εξωαγωνιστικά λόγω οικονομικών προβλημάτων. Ο Λεβαδειακός παραμένει στην κατηγορία και ο Ηρακλής αρνείται να αγωνιστεί στην Β’ Εθνική. Προτιμάει να αγωνιστεί στην τρίτη κατηγορία με την ερασιτεχνική του ομάδα. Εκεί, τερματίζει πρώτος στον δεύτερο όμιλο και το ίδιο κάνει και στα play-off της ανόδου, επιστρέφοντας έτσι στη Β΄Εθνική.
Την χρονιά της επιστροφής στη Β΄Εθνική, στο τιμόνι του συλλόγου βρέθηκε ο Ελληνο-Αμερικανός Τομ Παπαδόπουλος. Ούτε εκείνος κατάφερε να βγάλει άκρη με τα διοικητικά του συλλόγου. Η ομάδα αν και ολοκλήρωσε την παρουσία της στην κατηγορία, τερματίζοντας στην ενδέκατη θέση, αποφασίστηκε η διαγραφή της από το επόμενο πρωτάθλημα και να πιάσει κυριολεκτικά… πάτο. Η επόμενη χρονιά, θα έβρισκε την ομάδα στην Γ’ ΕΠΣ Μακεδονίας. Δηλαδή, στην όγδοη κατηγορία των Ελληνικών πρωταθλημάτων.
Βρέθηκε να περιπλανιέται στις γειτονιές της Θεσσαλονίκης, τερματίζοντας πρώτη με τεράστια άνεση και την επόμενη σεζόν βρέθηκε στη Γ’ Εθνική, παίρνοντας το ΑΦΜ του Ηρακλή Αμπελοκήπων. Αγωνιστικά δεν κατάφερε να ανέβει, αφού πρώτος στον όμιλο τερμάτισε ο Ορφέας Ξάνθης, ωστόσο προβιβάστηκε απευθείας, όταν αποφάσισε να συγχωνευτεί με τον Α.Ο. Τριγλίας Χαλκιδικής, που μόλις είχε ανέβει στη Β’ Εθνική.
Μέχρι και σήμερα, ο Ηρακλής αγωνίζεται στη Β’ Εθνική (SuperLeague 2, αν προτιμάτε), και το κάνει υπό την ονομασία Α.Ο.Τ. Ηρακλής. Πρόεδρος του συλλόγου, ο άλλοτε ιδιοκτήτης και πρόεδρος της Τριγλίας, ο αλευροβιομήχανος Στράτος Ευγενίου. Ο κύριος Ευγενίου παλεύει με… «θεούς και δαίμονες» να ανανεώνει τη συμμετοχή της ομάδας στη δεύτερη τη τάξει κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, ωστόσο κάτι τέτοιο δεν μπορεί να καταστεί εφικτό.
Τα πενιχρά έσοδα από τις χορηγίες και το πρωτάθλημα, σε συνδυασμό με τις οφειλές των προηγούμενων ιδιοκτητών που έχουν γίνει «μπάχαλο» από τις συγχωνεύσεις και τις εξαγορές ΑΦΜ, αλλά και τις υπενθυμίσεις παλιών παικτών για οφειλές (βλ. Μπογκντάν Μάρα), οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια τον Ηρακλή, για άλλη μια φορά στο τέλμα της… εξόντωσης.
