Πόσο σαγηνευτική είναι η ανθρώπινη αισιοδοξία. Κάθε φόρα που εκφράζουμε τις πιο προσφιλείς φιλοδοξίες μας, κάθε φορά που κάνουμε όνειρα για το επικείμενο μέλλον και ρίχνουμε τα βέλη μας στην αντίπερα όχθη, απευθύνουμε ταυτόχρονα ένα υποτιμητικό βλέμμα απέναντι στη συννεφιασμένη σιωπή που ελλοχεύει πίσω από αυτήν. Όση ευθυκρισία και να μας διακρίνει γενικότερα, όσον αφορά το βλέμμα μας, αυτό χαρακτηρίζεται από μια επιλεκτική άμβλυνση.
Έτσι συνεχίζουμε να τοποθετούμε τους εαυτούς μας στην απέραντη όχθη, πρωταγωνιστές της μεθεπόμενης μέρας. Με σύντομες προσπάθειες, υπό μαζική χλαπαταγή, ο καθένας από εμάς αγωνίζεται προκειμένου να εξασφαλίσει ακλόνητα, τη θέση του στο κοντινό μέλλον και αδιαφορώντας υποδειγματικά για τηνδιαφαινόμενη συνάντηση με τη σιωπή και το παγερό σκηνικό ενός αδυσώπητου αιώνιου χειμώνα.
Αντιθέτως, αντιμετωπίζουμε τη ζωή και το μέλλον σαν ένα πλούσιο και αδιάλειπτο καλοκαίρι όπου θα ανθοφορούμε για χρόνια κάτω από ένα ήλιο που θα προσφέρει απλόχερα το φως του. Έχουμε τοποθετήσει όλες τις ελπίδες μας στο κοντινό μέλλον, με αποτέλεσμα το “μέχρι τώρα” και το “τώρα” να φέρουν λίγη αξία πλέον.
Είναι ταυτοτικό κομμάτι του DNA των σύγχρονων ανθρώπων, αυτή η τάση του να ζούμε τη ζωή μας με αυστηρά οργανωμένο τρόπο, βιαστικά, και δίχως να υπάρχει το παραμικρό στοιχείο της περιπέτειας και του αναπάντεχου, με τη σιγουριά για τη μεθεπόμενη μέρα να μας τυφλώνει απέναντι στις ευκαιρίες του σήμερα.
Η τύφλωση και η εξαπάτηση του εαυτού μας, φτάνει μάλιστα στον βαθμό όπου αδέξια προσπαθούμε να ανυψώσουμε τη ζωή πέρα από τα όρια της ρευστής ενδεχομενικότητας που την χαρακτηρίζουν, και λουστράρουμε το παραμικρό που μας συμβαίνει, όσο μικρό και ασήμαντο και αν είναι αυτό, ως απαραίτητο κομμάτι στην πορεία μας προς το αύριο.
Ωστόσο, όσο κι αν εθελοτυφλούμε, όλοι κατά βάθος γνωρίζουμε, πως το μόνο σίγουρο και το μόνο κοινό στο μέλλον είναι ο θάνατος, το αιώνιο σκοτάδι και η καταστροφή, και για όσους το έχουν ξεχάσει, η ίδια η ζωή φροντίζει ανελέητα να μας το υπενθυμίζει. Η ζωή είναι ανίκητη, και το προσωπικό μέλλον του καθενός τόσο εύθραυστο, αυτή είναι η φύση των πραγμάτων, και δεν θα έπρεπε να θέλουμε να την κρύψουμε ή να την αποσιωπήσουμε από εμάς.
Τι είναι λοιπόν ζωή, αν όχι παρά ένα συγκοινωνούν δοχείο που μας οδηγεί από την ανυπαρξία στην ανυπαρξία, μια εξαντλητική γραμμικότητα; Τι είμαστε λοιπόν όλοι εμείς, αν όχι μια απλή αδελφότητα θανάτου. Κάθε φόρα λοιπόν που ονειρευόμαστε και κάνουμε σκέψεις για το μέλλον είναι σαν να αψηφάμε την ίδια τη φύση της ζωής και θεωρώ πως δεν υπάρχει τίποτα πιο γοητευτικό και συνάμα θαρραλέο από αυτό.
Τα όνειρα μας και οι υποσχέσεις μας για το μέλλον είναι ο απόλυτος τρόπος έκφρασης μιας αδιάλλακτης επαναστατικότητας. Μέσα από τα όνειρα και τις φιλοδοξίες μας, επαναστατούμε απέναντι στον θάνατο και αψηφούμε τη θνητότητά μας, αρνούμαστε να απεμπολήσουμε κάθε χαρά και ομορφιά της ζωής μπροστά στο δέος της σιωπής, γινόμαστε ανυπότακτοι.
Στρέφουμε λοιπόν τα νότα μας στον θάνατο και υψώνουμε το βλέμμα μας στην απεραντοσύνη του αύριο, πρόθυμοι να παρατείνουμε το καλοκαίρι μας, όσο πιο πολύ γίνεται. Πόσο λίγη επιρροή ασκεί πάνω μας η σκέψη του θανάτου σε σχέση με την αγάπη και το πάθος για ζωή, και είναι αυτή η αγάπη και αυτό το πάθος που θα μας δώσουν την δύναμη να υλοποιήσουμε τους στόχους μας.
Αλλά, ακόμα κι αν δεν τα καταφέρουμε, μπορούμε να απολαύσουμε τη διαδρομή. Για αυτό, κρίνεται απαραίτητο να σταματάμε μερικές φορές, ίσα ίσα για να ξαποστάσουμε και με έσχατη ευγνωμοσύνη, να απολαμβάνουμε τη ζωή της κάθε μέρας και της κάθε ώρας.
Κάθε στιγμή που περνάει, κάθε ηλιοβασίλεμα που ρίχνει το καθαρό φως του πάνω μας, κάθε έναστρος ουρανός που συνοδεύει τα βράδια μας, είναι μια μεγάλη προσωπική νίκη απέναντι στον θάνατο. Ας ελπίζουμε να έχουμε την τύχη με το μέρος μας και ας απολαύσουμε αυτό το, ακαθόριστης διάρκειας, ταξίδι.
”Ο θάνατος δεν θα πρέπει να μας απασχολεί, επειδή όταν εμείς υπάρχουμε, ο θάνατος δεν είναι παρών και όταν ο θάνατος είναι παρών, εμείς δεν υπάρχουμε.”
