Η Yuehui Liu ζει και εργάζεται εδώ και 13 χρόνια στο Βερολίνο. Είναι καλλιτέχνιδα και συγκεκριμένα ballpoint pen artist, ζωγράφος με στυλό διαρκείας-η λίγο ατυχής ελληνική μετάφραση-. Την συνάντησα ένα από αυτά τα πολύ σπάνια για τη Γερμανία ηλιόλουστα Σάββατα, στο νησί των μουσείων, στο κέντρο του Βερολίνου. Εκεί, κάθε Σαββατοκύριακο διεξάγεται μια μεγάλη υπαίθρια αγορά με έργα τέχνης, αντίκες, βιβλία και λοιπούς θησαυρούς.
Αν και μπορεί κανείς να βρει πολλά και μοναδικά κομμάτια στην αγορά αυτή, κάτι στους πίνακες της Yuehui ξεχώρισε για μένα. Στην αρχή ήταν η ομορφιά και η απλότητά τους, η οποία τελικά δεν ήταν απλώς φαινομενική: μια πιο προσεκτική ματιά σε κάθε έργο της αποκαλύπτει μια δεξιοτέχνη ζωγράφο με πολλές ιστορίες για να διηγηθεί. Μερικές από αυτές, είχα την τύχη να ακούσω το τελευταίο μου Σαββατοκύριακο μετά από έξι μήνες στη Γερμανία, όποτε και με ξενάγησε στο στούντιο, τη ζωή και την τέχνη της. Την ευχαριστώ από καρδιάς.
Έμεινα με τη Yuehui στο art market περίπου μία ώρα. Σε όλο αυτό το διάστημα, πέρασαν δεκάδες άνθρωποι από τον πάγκο της· κάποιοι απλώς χάζευαν τους πίνακές της, άλλοι τους φωτογράφιζαν, ενώ μερικοί αγόρασαν λίγα από τα prints που ήταν προσεκτικά τοποθετημένα σε κορνίζες. Ένα πλήθος συγκεντρώθηκε, όταν η Yuehui απομακρύνθηκε από τον πάγκο, στάθηκε σε ένα διπλανό τραπέζι, πήρε τα στυλό της και ξεκίνησε να ζωγραφίζει.
Η Yuehui ήρθε στο Βερολίνο όταν ήταν 21 ετών για σπουδές. Από τότε έχουν περάσει σχεδόν 13 χρόνια.
Το μέρος όμως που όλα ξεκίνησαν είναι το χωριό όπου γεννήθηκε, νοτιοδυτικά της επαρχίας Σαντόνγκ στην Κίνα. Μου μιλάει για την παιδική της ηλικία και περιγράφει τον εαυτό της ως ένα δραστήριο παιδί: πάντα να τριγυρνά γύρω από τις λίμνες του χωριού της, ποτέ εφησυχασμένη.
«Απλώς συνέχισε να ζωγραφίζεις», συνήθιζε να της λέει η μητέρα της, για να την κρατά απασχολημένη. Η μητέρα της, που ασχολούνταν επαγγελματικά με τη ραπτική και ήταν μάλιστα αρκετά ταλαντούχα, αποτελεί μέχρι σήμερα έμπνευση για την Yuehui, σε προσωπικό και καλλιτεχνικό επίπεδο . Μου περιγράφει την παιδική της ηλικία στην Κίνα ως όμορφη, με την παρουσία και τη στήριξη της οικογένειάς της: της ανοιχτόμυαλης μητέρας της, του πατέρα της, των αδελφών της και της γιαγιάς της.
Αναρωτιέμαι αν θυμάται ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που ζωγράφισε στη ζωή της. «Η πρώτη μου εικόνα με εμένα να ζωγραφίζω είναι όταν ήμουν έξι ετών και σχεδίασα έναν πράσινο βάτραχο με χοντρά ροζ μάτια. Το μέρος που γεννήθηκα ήταν μια αγροτική περιοχή με χωράφια και λιμνούλες και τα βράδια, ειδικά το καλοκαίρι, καθόμασταν στην αυλή με όλη την οικογένεια και πάντα ακούγαμε τον θόρυβο των βατράχων. Νομίζω ότι γι’ αυτό αποφάσισα να ζωγραφίσω έναν βάτραχο.»
Την ρωτάω επίσης πώς πιστεύει ότι ο τρόπος με τον οποίο μεγάλωσε, επηρεάζει τη δουλειά της ως καλλιτέχνης. «Η μητέρα μου μπορεί να μην καταλάβαινε την τέχνη, αλλά υποστήριξε την επιθυμία μου να ζωγραφίζω από την πρώτη στιγμή. Μου είπε: διάλεξε ένα πράγμα, επικεντρώσου σε αυτό για όλη σου τη ζωή και θα γίνεις άριστη. Έτσι κι έκανα. Νομίζω ότι η μητέρα μου ήθελε απλώς να είμαι ευτυχισμένη, αλλά όπως και να ‘χει, αυτή η φράση έγινε ένα μότο για μένα!
Η Κίνα έχει επηρεάσει πολύ το στυλ μου, γιατί ως παιδί, ήρθα σε επαφή με τις ζωγραφιές της δυναστείας Σονγκ. Το στυλ αυτό επηρέασε ορισμένα από τα έργα μου αφού οι γραμμές που σχεδιάζω με το στυλό, έχουν σχέση με το μελάνι που χρησιμοποιούσαν εκείνη την περίοδο. Έχω εξερευνήσει τη σχέση μεταξύ των δύο, ελπίζοντας να εφαρμόσω όσα έχω μάθει από τη ζωγραφική της Σονγκ στη δουλειά μου.»
Καθώς θυμάται την πρώτη φορά που ήρθε στο Βερολίνο, μου λέει ότι ήταν η πρώτη μεγάλη πόλη που επισκέφθηκε ποτέ καθώς ενώ ζούσε στην Κίνα, το Πεκίνο υπήρξε παρά μόνο η ενδιάμεση πτήση της προς το Βερολίνο. Στην αρχή, ένιωθε φόβο για το μέγεθος της πόλης, μπερδεμένη με το αστικό χάος και όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς (S-Bahns και U-Bahns για όσους γνωρίζουν). Πέρασε τον πρώτο της χρόνο στη Γερμανία μαθαίνοντας τη γλώσσα και ετοιμάζοντας το πορτφόλιο της για να κάνει αιτήσεις σε διάφορες Σχολές Καλών Τεχνών.
Αναρωτήθηκα γιατί από όλα τα μέρη του κόσμου, διάλεξε το Βερολίνο. «Όταν ήμουν στη Β’ Γυμνασίου, η μεγάλη μου αδερφή άνοιξε ένα βιβλιοπωλείο στην κοντινή μας πόλη. Χάρη σε αυτό, είχα την ευκαιρία να διαβάσω μερικά από τα πιο διάσημα βιβλία στον κόσμο, όπως το “Όσα παίρνει ο άνεμος” , “Το κόκκινο και το μαύρο”, “Περηφάνια και Προκατάληψη” , “Τερέζ Ρακέν” και άλλα. Διαβάζοντας αυτά τα βιβλία, άρχισα να ονειρεύομαι ότι θα μπορούσα κάποτε να δω τον κόσμο: έτσι κατέληξα στη Γερμανία.
Αρχικά ήρθα για να γραφτώ στο πανεπιστήμιο – ήταν σημαντικό ότι στη Γερμανία οι σπουδές δεν έχουν τόσο υψηλά δίδακτρα, όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα. Διάλεξα το Βερολίνο και το Βερολίνο διάλεξε εμένα ταυτόχρονα. Η πρωτεύουσα της Γερμανίας είναι μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές πόλεις του δυτικού κόσμου και ταυτόχρονα μια πόλη τέχνης και καλλιτεχνών.
Η πόλη προσφέρει πολλές ευκαιρίες μάθησης για έναν νέο καλλιτέχνη. Το νησί των μουσείων, η πληθώρα από γκαλερί, οι καλλιτεχνικές κατοικίες (art residencies) και η «Εβδομάδα Τέχνης» που διεξάγεται κάθε χρόνο, είναι μερικά από αυτά. Το Βερολίνο είναι επίσης ένα εξαιρετικό μέρος για να ξεκινήσει κανείς να ταξιδεύει. Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων, συμμετείχα σε πολλές εκδρομές σε μουσεία τέχνης σε όλη την Ευρώπη ως μέρος του ακαδημαϊκού μου προγράμματος.» μου λέει, περιγράφοντας μου στιγμές από επισκέψεις σε μουσεία στη Γαλλία, την Ολλανδία, την Ιταλία.
«Μπορεί να χρειαστούν χρόνια για να το πεις, αλλά τελικά θα το πεις: το Βερολίνο ήταν η σωστή επιλογή»
Βήμα-βήμα, η Yuehui άρχισε να χτίζει τη ζωή της. Ανά τα χρόνια έκανε διάφορες δουλειές, όπως baby sitting ή γραφιστική για να συντηρηθεί οικονομικά, μέχρι που της παρουσιάστηκε η ευκαιρία να πουλήσει κάποια από τα prints και τα πρωτότυπα έργα της στο art market του νησιού των μουσείων. «Υπήρξε αγάπη, επιμονή και τύχη!», μου λέει για το πώς κατάφερε τελικά να επιτύχει στον δύσκολο δρόμο της τέχνης.
A Day in the Life
Η Yuehui μου αφηγείται διάφορες σκηνές από την καθημερινότητά της. «Ο ρυθμός ζωής στο Βερολίνο είναι αργός. Τα Σαββατοκύριακα, στήνω το περίπτερο μου στο art market στο νησί των μουσείων. Μου αρέσει να είμαι εκεί, είναι εθιστική εμπειρία που διαταράσσει ευχάριστα τη σιωπή της καθημερινής ζωγραφικής μου. Συναντώ τουρίστες από όλο τον κόσμο και μιλάω μαζί τους, χάρη στους πίνακες μου κάνω γνωριμίες με πολλούς ανθρώπους και μερικοί έχουν γίνει φίλοι μου, σαν οικογένεια.»
«Στην αγορά δεν νιώθεις ποτέ μόνος», παραδέχεται. «Μερικές φορές μπορείς να αισθανθείς συνδεδεμένος με ανθρώπους που δεν σου μιλάνε καν, απλώς από τον τρόπο που κοιτούν τους πίνακές σου. Από Δευτέρα έως Παρασκευή, το πρόγραμμα είναι υπό τον έλεγχο μου, ξυπνάω γύρω στις 8 το πρωί και πηγαίνω για ύπνο γύρω στις 11 το βράδυ- πηγαινοέρχομαι μεταξύ του σπιτιού μου και του στούντιο περίπου τρεις φορές την εβδομάδα. Η ζωγραφική είναι μέρος της καθημερινής μου ρουτίνας, και περνάω μία ή δύο ημέρες προετοιμάζοντας τον πάγκο μου για την αγορά. Όταν δεν έχω διάθεση να ζωγραφίσω, μένω σπίτι και διαβάζω ένα βιβλίο.
Πηγαίνω επίσης σε ζωντανά μέρη της πόλης και κάθομαι να πιω μια μπύρα ή έναν καφέ. Η Πύλη του Βρανδεμβούργου, οι όχθες του Spree, το Mauerpark, η δυτική πλευρά του Βερολίνου, το Grunewald, το Wannsee και το Peacock Island είναι τα αγαπημένα μου. Τα τελευταία χρόνια, προσπαθώ να ανακαλύψω σταδιακά όλες τις γοητευτικές πτυχές αυτής της πόλης.»
Κάθε σαββατοκύριακο λοιπόν, χειμώνα-καλοκαίρι, χιλιάδες άνθρωποι περνάνε από τον πάγκο της Yuehui . Αναρωτιέμαι τι μπορεί να κερδίζει καλλιτεχνικά από όλες αυτές τις αλληλεπιδράσεις: «Η αγορά τέχνης είναι μια έγκαιρη ανατροφοδότηση για τη δουλειά μου, μου δίνει κίνητρα να συνεχίσω να ζωγραφίζω. Επίσης, σπάει το δίλημμα ενός καλλιτέχνη που θάβει το κεφάλι του στην άμμο και επικεντρώνεται μόνο στη δουλειά του. Αυτό οδηγεί στην μοναχικότητα και την έλλειψη feedback που κάνει τη ζωή μας πιο δύσκολη.», μου λέει γελώντας.
«Η αγορά μου επιτρέπει να έχω εβδομαδιαία επαφή με ανθρώπους από όλο τον κόσμο, από όλα τα κοινωνικά στρώματα, από τις λεγόμενες διασημότητες, πολιτικούς, ηθοποιούς, μοντέλα μέχρι επιχειρηματίες, υπαλλήλους γραφείου, διεθνείς φοιτητές, παιδιά και κατοικίδια. Οι συναντήσεις και οι συζητήσεις είναι χρήσιμες για τη δουλειά μου, μου επιτρέπουν να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου, τη γλώσσα μου και τον πολιτισμό μου.
Μέσα από αυτό το πλαίσιο, απολαμβάνω τη ζωή και συνειδητοποιώ ότι το να γίνω διάσημη καλλιτέχνης δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα για εμένα. Αντιθέτως αυτό που θέλω είναι να είμαι ένα θετικό, υγιές και γεμάτο ζωή άτομο. Αυτά είναι τα πράγματα που μου έχουν δοθεί και νιώθω ικανοποιημένη και ευγνώμων!»
Την ρωτάω για την καλλιτεχνική κοινότητα του Βερολίνου, ποιος είναι ο παλμός μεταξύ ανερχόμενων και καταξιωμένων καλλιτεχνών: «Υπάρχουν πολλές διαφορετικές ομάδες τέχνης και εκθέσεις στην πόλη. Μπορεί να είναι μια δημόσια εκδήλωση, μια συνάντηση λίγων ανθρώπων ή μια συζήτηση μεταξύ δύο. Πάντα υποστηρίζουμε και ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον, γιατί η τέχνη δεν είναι εύκολη υπόθεση. Συχνά μιλάμε για σχέδια εκθέσεων, οικονομικά προβλήματα, οικογενειακά πλάνα και άλλα πρακτικά ζητήματα. Ωστόσο, εγώ προσωπικά δεν απολαμβάνω ιδιαίτερα την κοινωνική ζωή, έχω μερικούς φίλους με τους οποίους περνάω χρόνο, αλλά γενικά προτιμώ να είμαι με τα στυλό μου.
Καλλιτέχνες από πολλές κατευθύνσεις, ζωγράφοι, μουσικοί και performers μπορούν να ζήσουν στο Βερολίνο. Δεν κερδίζουν όλοι χρήματα: αλλά ούτε θέλουν όλοι χρήματα. Ορισμένοι άνθρωποι, ειδικά οι νέοι, απλώς θέλουν να εργάζονται στις τέχνες, να εκφράζονται, να αισθάνονται ορατοί. Το Βερολίνο μπορεί να το προσφέρει αυτό. Κι αυτό είναι κάτι που με τράβηξε.»
Στην σχολή Καλών Τεχνών, μελέτησε πολλούς καλλιτέχνες, αλλά τρεις ξεχώρισαν για εκείνη. «Λατρεύω τη Frida Kahlo και τον Claude Monet, και οι δύο καλλιτέχνες είναι πνευματικοί μου καθοδηγητές. Οι πίνακες της Frida είναι μια αληθινή αντανάκλαση της πορείας της ζωής της, της αγάπης της για την τέχνη και της απεικόνισης συναισθημάτων και σωματικού πόνου. Η φύση του Monet, τα χωράφια και το φως κάνουν τους ανθρώπους να θέλουν να ζήσουν στον καλλιτεχνικό του κόσμο , και η τέχνη του είναι τόσο μαγική που μπορεί να σε κάνει να εισέλθεις σε έναν άλλο τόπο και χρόνο.
Ο Mark Rothko είναι επίσης ένας από τους αγαπημένους μου. Έχει επηρεάσει απόλυτα τον τρόπο με τον οποίο δουλεύω με το χρώμα.»
Η τεχνική της με το ball point pen είναι πράγματι μοναδική.
«Διάλεξα το ball point pen λόγω της σταθερής και ακριβούς γραμμής του. Έχει βέβαια να κάνει και με την παιδική μου ηλικία. Έχω μια ανάμνηση της γιαγιάς μου να κάθεται μπροστά σε έναν μεγάλο ξύλινο αργαλειό και να υφαίνει επιδέξια το ύφασμα. Η μητέρα μου συνήθιζε να χρησιμοποιεί το νήμα της ραπτικής μηχανής για να φτιάχνει ρούχα. Ο μπαμπάς μου έκοβε το λινάρι στο χωράφι, το συγκέντρωνε, το έβαζε στο νερό, και μετά από δύο μέρες, αποκτούσε ένα μακρύ σχοινί. Όλες αυτές ήταν οι πρώτες μου εντυπώσεις για τις γραμμές, οι οποίες μου φαίνονταν μαγικές.
Ο θάνατος του πατέρα μου, της γιαγιάς μου και της μητέρας μου, καθώς και η κατάθλιψή που πέρασα για δέκα χρόνια, μου δημιούργησαν μια τεράστια προσκόλληση προς τις γραμμές, τις έκαναν κάτι σαν φάρμακο που με θεραπεύει. Νιώθω την αγάπη των αγαπημένων μου ανθρώπων να αναμειγνύεται με κάθε γραμμή των έργων μου. Όσο περισσότερες οι γραμμές που ζωγραφίζω, τόσο πιο ικανή γίνομαι, σαν να αναμειγνύω τα χρώματα με δύναμη . Μέχρι τώρα, πέρα από το να εκφράζω την αγάπη για την οικογένειά μου, έχω αποκτήσει μια καλύτερη κατανόηση της ζωής, αφού οι γραμμές μπορούν να είναι ψηλές ή κοντές, ήπιες ή δυνατές, ακριβώς όπως εμείς οι άνθρωποι.»
Συνειδητοποιώ ότι η σύνδεση που έχει δημιουργήσει με τις γραμμές στη ζωγραφική της είναι ένας τρόπος να κρατάει κοντά τους αγαπημένους της.
«Καθώς περνούν τα χρόνια, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να φέρνω πίσω τις αναμνήσεις της μητέρας μου. Αλλά όταν ζωγραφίζω, μπορώ να ακούσω το γέλιο της καθαρά.»
Μοιράστηκα μαζί της μία από τις σκέψεις μου: ότι όταν μας λείπει κάποιος τόσο πολύ, πάντα προσπαθούμε να θυμόμαστε τον τρόπο που γελούσε.
Σχετικά με τη γυναικεία ταυτότητα
Στους πίνακες της Yuehui, συχνά συναντάμε ένα κορίτσι ή μια γυναίκα. Δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ τι σημαίνει για εκείνη η γυναικεία μορφή.
«Πολλές γυναίκες εμφανίζονται στους πίνακές μου: πρώτα απ’ όλα, επειδή είμαι γυναίκα, πιστεύω ότι η ομορφιά των γυναικών είναι μοναδική. Δεύτερον, η Γερμανία είναι η πατρίδα του φεμινισμού. Οι γυναίκες έχουν περισσότερα δικαιώματα στην Ευρώπη, την Αμερική και τις δυτικές κοινωνίες, και είναι πιο εύκολο για αυτές να βιώσουν την ομορφιά και την αξία τους. Όταν ήμουν παιδί, είδα πολλές οικογένειες να προτιμούν γιους αντί για κόρες, ήταν λες και οι γυναίκες δεν είχαν ταυτότητα. Υπήρχαν πολλά «πρέπει» για τις γυναίκες. Οι γυναίκες «πρέπει» να παντρεύονται, να φροντίζουν το νοικοκυριό, να γεννούν παιδιά…
Σήμερα, η κοινωνία επιβάλλει ακόμα πολλούς περιορισμούς σε αυτές, όμως στους πίνακές μου θέλω οι γυναίκες να είναι όλες όμορφες, χαρούμενες, ελεύθερες. Εξίσου σημαντικό για μένα, είναι ότι πάντα η μνήμη της μητέρας μου με οδηγεί να ζωγραφίζω γυναικείες φιγούρες.»
Παρατηρώ μια σχέση με την ελευθερία και την μοιράζομαι μαζί της. «Συνδέω την ελευθερία με τη γυναικεία ταυτότητα. Οι γυναίκες θα πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες. Ο κόσμος και η κατεύθυνση τους να είναι ευρεία, να είναι επιλογή τους, που θα μπορεί να περιλαμβάνει την καριέρα, τον γάμο, τη μητρότητα, το οτιδήποτε.
Όλοι θέλουν να είναι ελεύθεροι, αλλά δεν υπάρχει απόλυτη ελευθερία στη ζωή, μόνο σχετική ελευθερία. Για μένα, ελευθερία σημαίνει να είμαι ανεξάρτητη, να κάνω αυτό που μου αρέσει και να μην κάνω αυτό που δεν μου αρέσει. Τώρα υπάρχει και κάτι άλλο να προσθέσω: η αυτοπειθαρχία, και πίσω από την αυτοπειθαρχία υπάρχει περισσότερη ελευθερία.»
Η Yuehui χρησιμοποιεί ποικιλία χρωμάτων όταν δημιουργεί γυναικείες φιγούρες στα έργα της: παστέλ για να δείξει τις ήρεμες πλευρές του χαρακτήρα τους, αλλά και πιο σκούρες αποχρώσεις για να αντιπροσωπεύσει τη δύναμη και την γενναιότητα τους. Αισθάνεται ότι οι γυναίκες μπορούν να είναι οτιδήποτε. Νιώθει ακόμα ότι κάθε γυναικεία μορφή έχει την ομορφιά ενός έργου τέχνης.
Γυρίζουμε πίσω στον χρόνο, όταν μου αφηγήθηκε μια όμορφη ιστορία για τον πίνακά της με όνομα “Lillies” που πήρα όταν την πρωτογνώρισα, τον Μάιο. Μου είχε πει τότε ότι «οι άνθρωποι μπορεί να σου ανοιχτούν, όπως μερικά λουλούδια ανοίγουν με τον ήλιο».
Την ρώτησα αν θα ήθελε να μοιραστεί μια άλλη ιστορία για κάποιον πίνακα. «Θα ήθελα να μοιραστώ άλλο ένα μεγάλο έργο, 150×200εκ, που ονομάζεται “Το Δέντρο”. Στην αρχή του 2020 όταν μόλις είχα μετακομίσει στο νέο μου διαμέρισμα, αγόρασα ένα δέντρο. Δεν το έβαλα στο μπαλκόνι, αλλά στην κρεβατοκάμαρα δίπλα στο κρεβάτι. Όταν ο καιρός ήταν ηλιόλουστος, άνοιγα το παράθυρο και το φως του ήλιου φώτιζε τα φύλλα. Τα φύλλα θα έτρεμαν λίγο από τον αέρα και εγώ θα ένιωθα ότι ήταν ένας από τους φίλους μου, που μιλούσε μαζί μου.
Έτσι αποφάσισα να ζωγραφίσω έναν αφηρημένο δέντρο, μόνο με τα χρώματα του δικού μου δέντρου. Ελπίζω η ζωτική δύναμη του δέντρου στον πίνακά μου να είναι αιώνια . Φέτος το 2024, το έργο θα πάει στο Τέξας, στις ΗΠΑ, και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό.»
Για το τέλος, η Yuehui στέλνει ένα μήνυμα στους νέους καλλιτέχνες που διαβάζουν αυτή τη συνέντευξη: «Μην νοιάζεστε για το αποτέλεσμα, να είστε τολμηροί και να κάνετε αυτό που αγαπάτε, απολαύστε τη διαδικασία και προσπαθήστε να είστε οι καλύτεροι που μπορείτε να είστε. Φυσικά, αυτό το λέω και στον εαυτό μου!
Και επίσης κάτι μικρό, για αυτή την πόλη δυνατοτήτων, στην οποία ζω. Στο Βερολίνο, μπορείς να είσαι πολλά πράγματα: πλούσιος ή φτωχός , καλλιτέχνης, επιχειρηματίας ή να κάνεις οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα. Πάνω από όλα, όμως μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Το έχω νιώσει αυτό και σε άλλες πόλεις στις οποίες έχω βρεθεί, όπως το Τόκιο και η Νέα Υόρκη. Αλλά τουλάχιστον εδώ είναι πιο εύκολο να πληρώνεις το ενοίκιο!»
Συνέντευξη: Αφροδίτη Κεραμέως
