Η σημασία και η επιρροή της μουσικής στη ζωή μας είναι μεγάλη. Τι είναι η ζωή χωρίς τη μουσική άλλωστε; Ο Γάλλος στοχαστής Blaise Pascal έχει πει πως «Αυτοί που έχουν τη μεγαλύτερη επίδραση στην κοινωνία δεν είναι αυτοί που γράφουν τους νόμους. Είναι αυτοί που γράφουν τα τραγούδια». Όπως έχω αναφέρει και σε παλαιότερο άρθρο μου, κάθε είδος έχει τη δική του ιστορία και τη δική του δύναμη πάνω μας.
Αυτή τη φορά, στρέφω την προσοχή μου ολοκληρωτικά σε ένα μονάχα είδος μουσικής, την trap.
Περίπου 10 χρόνια πριν, έγινε μια μεγάλη αλλαγή στη μουσική σκηνή της χώρας, όταν ξεκίνησε ένα νέο κύμα, αυτό της rap και της trap. Και αυτό το κύμα έγινε τσουνάμι. Τα νούμερα και οι προβολές άρχισαν να ανεβαίνουν εντυπωσιακά, φέρνοντας έτσι στο επίκεντρο αυτήν την νέα πρόταση. Η άνοδος αυτή ίσως να οφείλεται και στην ανάγκη που υπήρχε για διαφορετικά ακούσματα.
Σήμερα όμως, τα πράγματα έχουν φτάσει σε άλλο επίπεδο. Η trap δεν βρίσκεται απλά στο επίκεντρο, αλλά και κάτω από το μικροσκόπιο, αφού έχει υποστηριχθεί πως είναι, μεταξύ άλλων, η αιτία για την έξαρση της βίας των εφήβων και την παραβατική συμπεριφορά που επιδεικνύουν.
Δεν σκοπεύω να προσεγγίσω το θέμα με λογοκρισία, απλώς θα παραθέσω κάποιους (εύλογους ίσως) προβληματισμούς. Υπενθυμίζω, πως η κύρια θεματολογία του είδους είναι η βία, τα ναρκωτικά, το εύκολο χρήμα και η αντιμετώπιση των γυναικών σαν αντικείμενα πόθου και ικανοποίησης Δεν είναι λοιπόν ανησυχητικό πως το μεγαλύτερο μέρος του κοινού των trappers είναι μικρά παιδιά; Δεν είναι ανησυχητικό, να έρχονται σε επαφή με τέτοιο περιεχόμενο, όσο βρίσκονται ακόμα σε ευαίσθητη και τρυφερή ηλικία;
Το να αποκλείσουμε τα παιδιά από την πρόσβαση στο διαδίκτυο και τις πλατφόρμες είναι πλέον ανέφικτο και καθόλου ρεαλιστικό, όπως επίσης και να εξαφανίσουμε με κάποιον τρόπο την trap μουσική. Εξάλλου, και αυτό να γινόταν, και πάλι τα παιδιά θα μπορούσαν να εκτεθούν σε ακατάλληλες σκηνές. Τι μας μένει λοιπόν;
Μας μένει να είμαστε περισσότερο προσεκτικοί και υπεύθυνοι. Πιστεύω πως δεν πρέπει να αγνοήσουμε διάφορα περιστατικά που συμβαίνουν κατά καιρούς, όπως για παράδειγμα η κατοχή ναρκωτικών ουσιών και όπλων από γνωστούς trappers, storytimes για την εμπλοκή τους σε ξυλοδαρμούς και βιαιοπραγίες, γεγονότα που για όλους είναι μεμπτά και εγκληματικά, για αυτούς όμως φαίνεται να είναι κατορθώματα.
Έχει εγερθεί πολλές φορές το ερώτημα κατά πόσον αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν πρότυπα ή αν δεν θα έπρεπε να βλέπουμε το θέμα από αυτήν την οπτική. Δεν μπορούμε όμως να αμελήσουμε τα γεγονότα και την πραγματικότητα.
Το πρόβλημα είναι ότι τα παιδιά δεν μένουν ανεπηρέαστα από τις εικόνες που αντικρύζουν, από τους στίχους που ακούν. Όσο βρίσκονται και σε εύπλαστη ηλικία, είναι πιο εύκολο να θεωρήσουν φυσιολογικό να λύνουν τις διαφορές τους με βία, να στοχεύουν στα πολλά χρήματα, μεγάλα σπίτια και πολυτελή αυτοκίνητα.
Όσο συνηθίζουν σε τέτοια τραγούδια και χωρίς την αναγκαία επίβλεψη και προσοχή από τους γονείς, που φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη, τα αποτελέσματα και οι συνέπειες θα είναι δυσάρεστα. Τελικά δεν έχει τόση σημασία αν πρέπει ή όχι να θεωρείται κάποιος πρότυπο, αλλά τι αντίκτυπο έχουν οι πράξεις, τα λόγια του και όσα πρεσβεύει.
Κάποιοι θεωρούν την trap τέχνη, κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι ίσως βρουν το κείμενο λιγάκι υπερβολικό, κάποιοι άλλοι όχι. Σημασία όμως έχει να μην πέσουμε στην παγίδα των trends, αγνοώντας προβληματικές συμπεριφορές στο όνομα της τέχνης.
