Ο Πανσερραϊκός επικράτησε τις ΑΕΚ με 1-0 στις Σέρρες, παίζοντας για μεγάλο διάστημα με δέκα παίκτες. Ο «Δικέφαλος» δεν μπόρεσε να βρει ούτε το γκολ της ισοφάρισης και ο αρθρογράφος του παρόντος ψάχνει για ακόμη μια φορά την ψυχική του ηρεμία. «Τα λίγα λόγια ζάχαρη, τα καθόλου μέλι», είχε πει κάποτε ο αείμνηστος Γιάννης Ιωαννίδης κατά την διάρκεια μιας… συνέντευξης τύπου μαζί με τον τότε προπονητή του Παναθηναϊκού, Κώστα Πολίτη.
Και να που είμαστε πάλι εδώ, με τον οργανισμό της ΑΕΚ βυθισμένο στον προβληματισμό και την εσωστρέφεια, να γίνονται ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων μήπως και κατακτηθεί ένας επικοινωνιακός «πόλεμος» ανάμεσα στο «Big 4» της Ελλάδας. Ποτέ μου δεν αναλώθηκα και ποτέ δεν θα κάτσω να αναλωθώ σε «συμμαχίες», σε διαιτησίες, σε Λανουά και γενικότερα στην όλη τοξικότητα που διακατέχει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Συνεπώς, ας ασπαστούμε λίγο περισσότερο τη ρήση θυμόσοφου λαού και από και πέρα, ας έλθει ό,τι θέλει.
Αν είναι αλήθεια τα όσα έρχονται στα αυτιά μου τις τελευταίες ώρες, μετά τη λήξη του αγώνα με τον Πανσερραϊκό, ο Ματίας Αλμέιδα δεν θα βρίσκεται για πολύ καιρό ακόμα ανάμεσά μας. Μπορεί να είναι ημέρες, μπορεί να είναι και μερικά εικοσιτετράωρα. Σωστό, λάθος, ο καιρός θα δείξει. Γενικότερα είμαι της άποψης να τελειώνει κάτι όμορφο εκεί που πρέπει να τελειώσει, πριν οι καλές αναμνήσεις «ξεθωριάσουν» και μετατραπούν σε κακές. Βλέπετε από τη φύση του, ο Έλληνας έχει την τάση να ξεχνά. Να ξεχνά τα πενήντα καλά που του έχεις κάνει και να θυμάται το ένα κακό που θα το κρατά για όλη του τη ζωή.
Για τον αγώνα των Σερρών δεν υπάρχουν πολλά να γράψεις. Η ΑΕΚ ήταν -σαφώς- ανώτερη στον αγώνα, ο Πανσερραϊκός έπαιζε στην πλειοψηφία του παιχνιδιού με παίκτη λιγότερο, όμως έβγαινε κάτι στον αγωνιστικό χώρο, που απουσιάζει εδώ και αρκετό καιρό από τον «Δικέφαλο». Τι; Ψυχή και ενότητα. Δυο έννοιες που η ΑΕΚ μοιάζει να έχει αφήσει πίσω της, από τον περασμένο Γενάρη.
Δεν γνωρίζω τι συμβαίνει εντός των «τειχών», αλλά δεν σταματά να μου περνάει από το μυαλό ότι στα Σπάτα υπάρχουν διαμάχες, αψιμαχίες και μάλιστα ηχηρές. Αν είναι αυτό το πρόβλημα, ας μαζευτούν όλοι μέσα σε μια αίθουσα, ας μιλήσουν ανοιχτά και με ειλικρίνεια και από εκεί και πέρα ας παρέμβουν οι ψυχραιμότεροι. Ας βγάλουν από μέσα τους όμως, ό,τι τους σκοτίζει.
Ανάμεσα στους παίκτες, τα χαμόγελα έχουν «κοπεί». Όλο γκρίνιες υπάρχουν και παράπονα, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που ακόμη και σε αγώνες το κλίμα μυρίζει… μπαρούτι.
ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΕΦΥΓΕ Ο ΑΛΜΕΙΔΑ. ΜΕΤΑ ΤΙ;
Το να αλλάξει μια ομάδα προπονητή, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το να αλλάζει μια ομάδα προπονητή, ο οποίος είναι ήδη δυόμιση χρόνια στον σύλλογο είναι ακόμη πιο δύσκολο. Το ίδιο λάθος έκανε και ο Παναθηναϊκός με την απομάκρυνση του Γιοβάνοβιτς και ακόμη
πληρώνει τα σπασμένα. Για να φύγει λοιπόν ο «Πελάδο» από την ΑΕΚ, πρέπει πρώτα να έρθει σε ειρήνη με τον εαυτό του. Να μιλήσει με τον ίδιο του τον εαυτό και να αναρωτηθεί αν έχει κάτι άλλο να προσφέρει. Αν η παρουσία του είναι εξίσου ευεργετική με την πρώτη
του χρονιά στον σύλλογο. Έφερε ένα νταμπλ στην ΑΕΚ, ένα μαγικό πρωτάθλημα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα τα κάνει όλα τέλεια σε όλη του τη θητεία.
Πολύ λαϊκά, αν τα σκ@τώσει , ε νομοτελειακά κάποια στιγμή θα φύγει. Εδώ ο Μεντιλίμπαρ που έφερε ολόκληρο Ευρωπαϊκό τρόπαιο στον Ολυμπιακό, κάποια στιγμή ένιωσε την καρέκλα του να «τρίζει». Έτσι είναι το ποδόσφαιρο, έτσι είναι η ζωή του προπονητή. Έχει τα καλά του, έχει και τα (πολύ) κακά του.
Αν ο Ματίας αποφασίσει ότι η παρουσία του πλέον δεν ωφελεί τον σύλλογο και το αντίστροφο, τότε η ΑΕΚ έρχεται αντιμέτωπη με ένα σοβαρότατο δίλημμα, το οποίο έχει πολλά χρόνια να αντιμετωπίσει. Τελευταία φορά το αντιμετώπισε, όταν αποχώρησε ο Μπάγεβιτς το 1996 και αντικαταστάθηκε από τον Ραβούση. Θα βρει έναν προπονητή που θα την κρατά σε διαρκή επαφή με την κορυφή ή θα επιστρέψει στις εποχές όπου κάθε ελπίδα για τίτλο είχε εξανεμιστεί από Γενάρη μήνα;
Με τι κριτήρια θα επιλέξει και πώς θα αποφύγει «κακοτοπιές» τύπου Μοράις, Καρντόσο και Καρέρα; Αυτό θα το κρίνει ο Ριμπάλτα και ευτυχώς που έχουμε αυτή τη στιγμή έναν τέτοιο άνθρωπο στον σύλλογο, ο οποίος μπορεί να πάρει πραγματικές αποφάσεις, όταν η μπάλα «καίει».
Για καλή μας τύχη, υπάρχουν αυτή τη στιγμή ένα σωρό διαθέσιμες επιλογές. Προπονητές κάθε είδους και τακτικής, οι οποίοι έχουν κατακτήσει τίτλους, έχουν τον δικό τους τρόπο ποδοσφαίρου και έχουν εν πάσει περιπτώσει ένα ενδιαφέρον προφίλ. Από τον Σέρτζιο Κονσεϊσάο -που ακούστηκε για τον Παναθηναϊκό- μέχρι τον Φρανκ Σμίντ και από τον Χόρχε Σαμπαόλι μέχρι τον Ιγκόρ Τούντορ και τον Αντόνιο Μοχάμεντ.
Δεν είναι όλοι γνωστοί στο ευρύ κοινό, αλλά προπονητικά, ούτε ο Αλμέιδα ήταν. Αυτό που μετράει στην τελική είναι το στυλ, η τακτική και η προσωπικότητα. Εάν βγει μια ορθολογική απόφαση για το μέλλον της τεχνικής μας ηγεσίας, είναι τουλάχιστον καλό να ξέρουμε ότι υπάρχουν και οι αντίστοιχες καλές εναλλακτικές.
Ούτε είναι μυστικό, ούτε το αποκρύπτει κανείς ότι έχουν γίνει πολλά λάθη φέτος. Ξεκίνησε από το θέμα του επιθετικού, προχώρησε με τον αποκλεισμό στην Ευρώπη και έχει φτάσει σε ένα σημείο όπου υπάρχει ένα πασιφανές πρόβλημα διαχείρισης. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς το γεγονός ότι ο Γιόνσον μένει μόνιμα στον πάγκο, όπως επίσης και ο Λιούμπισιτς, ο οποίος έκανε πολύ καλό ξεκίνημα. Όπως επίσης δεν μπορώ να εξηγήσω το γεγονός ότι επανεμφανίστηκε ο Γκατσίνοβιτς και ότι διακρίνεται μια πρωτοφανής εμμονή στο «πάντρεμα» Πιερό και Λιβάι στην ίδια ενδεκάδα.
Ο Γκαρσία είναι τραγικός για ακόμη μια φορά, όπως και ο Σέρβος, την ώρα που η πολυπροσωπία στην αντίπαλη περιοχή, πιο πολύ μπέρδευε τους δικούς μας παίκτες, παρά αυτούς του Πανσερραϊκού.
Για τουλάχιστον 70 λεπτά, όλα έγιναν λάθος. Για τουλάχιστον 70 λεπτά, η ΑΕΚ για πρώτη φορά έδειξε με γυμνό μάτι, ότι δεν είναι όλα θέμα διαιτησίας και αστοχίας, αλλά και θέμα ψυχολογίας και ψυχικής υγείας. Με τον ίδιο της τον προπονητή να έχει «αποδεχθεί» την
μοίρα του, οι παίκτες δεν θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Και ας μην το θέλανε. Στις 30 φορές, η μπάλα μια φορά μέσα θα έμπαινε. Στα 2,78 xGoals, η μπάλα μια φορά θα έμπαινε.
Μα δεν μπήκε. Και ξέρετε γιατί; Γιατί όλοι έχουν κάτι να πουν. Όλοι έχουν πνιγεί στο ίδιο τους το άγχος, που πλέον γίνεται αβάσταχτο. Αφήστε τους παίκτες να ξεσπάσουν, αφήστε τον προπονητή να ξεσπάσει και όλα θα γίνουν πιο απλά.
