9 Ιουλίου 2020
«Ο Άγγελος Μπασινάς πάει να εκτελέσει το κόρνερ. Και
ξαφνικά γκολ, γκολ, γκολ ο Χαριστέας, τρελαίνει το Ντα
Λουζ». Λίγες μόλις μέρες πέρασαν από την 4η Ιουλίου, που μας θύμισαν το 2004, τότε που οι προσευχές των χιλιάδων Ελλήνων που ταξιδέψαν μέχρι την μακρινή Λισαβόνα για να δουν από κοντά το “πειρατικό” του καπετάνιου Ότο Ρεχάγκελ εισακούστηκαν. Ο Άγγελος Χαριστέας στο 56’ σηκώνεται, πιάνοντας στον ύπνο
την άμυνα της Πορτογαλίας και κάνει την κεφαλιά που έστειλε όλους εμάς, στον έβδομο ουρανό της Πορτογαλίας, της Ελλάδας, του κόσμου όλου. Είχε φτάσει η ώρα των Ελλήνων. Με το που σφυρίζει την λήξη του αγώνα -και συνεπώς την λήξη του τελικού- ο Γερμανός Μερκ, το πανηγύρι ξεκίνησε
έξω από το Ντα Λουζ, σε όλους τους δρόμους της Αθήνας, της
Θεσσαλονίκης, ολόκληρης της Ελλάδας. Το ταξίδι, όμως, των
«Ελλήνων θεών», όπως τους αποκαλούσαν εκείνες τις μέρες, ξεκίνησε μέρες πιο πριν, δειλά δειλά έκαναν τα βήματα προς το
βαρύτιμο τρόπαιο.
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός
Πρεμιέρα με την οικοδέσποινα Πορτογαλία στο κατάμεστο
Ντραγκάο, λοιπόν. Το ημερολόγιο γράφει 12 Ιουνίου 2004. Η Πορτογαλία, ξεκάθαρο φαβορί, όχι μόνο για τη νίκη του σημερινού παιχνιδιού, αλλά και του τουρνουά, αντιμετωπίζει
την «όχι παραδοσιακά ποδοσφαιρόφιλη» Ελλάδα. Αστέρια, όπως ο Φίγκο, ο «εκκολαπτόμενος» Ρονάλντο, ο Ντέκο, ο Καρβάλιο, ο Μανίς βρίσκονται στο αρχικό σχήμα των Πορτογάλων. Ξεκινάει το παιχνίδι με ψυχρολουσία, καθώς μόλις στο 6’ επιχειρεί ο Καραγκούνης ευθύβολο σουτ προς την εστία του Ρικάρντο και βάζει το ελληνικό σχήμα μπροστά στο σκορ. Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται να βάλει ο Μπασινάς, ο
οποίος με εκτέλεση πέναλτι κάνει το σκορ 0-2 στον αγώνα. Το μόνο που θα καταφέρει η ομάδα του Λουίς Φελίπε Σκολάρι είναι να μειώσει στις καθυστερήσεις του αγώνα με γκολ του αναδυόμενου σταρ Κριστιάνο Ρονάλντο. 1-2, τελικό σκορ!
Οι επόμενοι δύο αγώνες με Ισπανία και Ρωσία εξελίσσονται σε
αγχωτικές αναμετρήσεις για την ομάδα μας. Καταφέρνει όμως να αποσπάσει την ισοπαλία από τους «Φούριας Ρόχας» με το πολύτιμο γκολ του Άγγελου Χαριστέα, ισοφαρίζοντας το γκολ του Φερνάντο Μοριέντες. Με τους Ρώσους το ματς εξελίσσεται σε φιάσκο, αν εξαιρέσει κανείς το γκολ που μας στέλνει στην επόμενη φάση, το «χρυσό» γκολ του Ζήση Βρύζα, το οποίο μας δίνει το εισιτήριο για την επόμενη φάση περνώντας στην ισοβαθμία με τους Ισπανούς. Έξω οι Ισπανοί, μέσα οι Έλληνες!
Και τώρα οι Γάλλοι!
Πρωταθλητές κόσμου κι Ευρώπης το ’98 και ’00 αντίστοιχα, οι Γάλλοι κυριαρχούν στο ποδόσφαιρο έχοντας δημιουργήσει μια
παράδοση. Φαινόμενα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου παίζουν την συγκεκριμένη χρονική περίοδο στο ρόστερ των «Τρικολόρ». Τουράμ, Ανρί, Μακελελέ, Τρεζεγκέ, Ζιντάν στα καλά τους απέναντι σε μια ελληνική ομάδα, που ναι μεν διέθετε παίκτες με ευρωπαϊκή εμπειρία, αλλά όχι με την εμπειρία των «μεγαθηρίων» της γαλλικής ομάδας. Τρικολόρ εναντίον
γαλανόλευκης, λοιπόν! Ένα ματς το οποίο κυρίως εκτυλίσσεται στην δική μας περιοχή. Το δικό μας παιχνίδι βασίζεται κατά
κανόνα στην άρτια αμυντική λειτουργία και στις κατά συνθήκη αντεπιθέσεις. Απίστευτη πίεση από τους Γάλλους παίκτες, αλλά η ελληνική άμυνα άντεξε. Στις περιπτώσεις που βρίσκουν οι
Γάλλοι τον τρόπο να ξεκλειδώσουν την άμυνα ο Αντώνης Νικοπολίδης δηλώνει παρών! Και από το πουθενά, ο Θεόδωρος Ζαγοράκης στο 65’ κάνει μια επέλαση από τα δεξιά, αδειάζοντας τον Λιζαραζού και σεντράρει. Σεντράρει και σερβίρει κατευθείαν στον Χαριστέα, ο οποίος με κεφαλιά -προμηνύοντας το μέλλον- στέλνει την μπάλα στα δίχτυα του Μπαρτέζ. Στέλνει και το μήνυμα στην Ελλάδα ότι στην άκρη της Ευρώπης, στην χώρα της Ιβηρικής Χερσονήσου, κάτι συμβαίνει.
Φτάσαμε ημιτελικό!
Να ‘μαστε, λοιπόν. Η Ελλάδα στους 4. Χωρίς Γερμανία,
Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία. Χωρίς όλες τις υπερδυνάμεις της
στρογγυλής θεάς. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει την Τσεχία, που κι αυτή σφύζει από ταλέντο. Αλλά από τη στιγμή που η καλύτερη ομάδα τα τελευταία 6 χρόνια αποκλείστηκε από τους ίδιους, οι Έλληνες παίχτες δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Με τους Τσέχους τα πράγματα οδηγούνται στον έξτρα χρόνο της παράτασης. Δεν λύνονται οι διαφορές στην κανονική διάρκεια. Και τότε με τον κανονισμό του «γκόλντεν γκολ» να ισχύει στην παράταση, τα μαγικά πόδια του Βασίλη Τσιάρτα κατευθύνουν την μπάλα στον
Τραϊανό Δέλλα. Κανείς δεν καταλαβαίνει πότε η μπάλα
καταλήγει στα δίχτυα. «Γκολ κι φύγαμε για τελικό» στο 106’.
Τα υπόλοιπα που συμβαίνουν στον τελικό με την Πορτογαλία είναι ιστορία. Ωστόσο μετά την ιστορία, τα επόμενα χρόνια τι
γράφεται;
Τώρα 16 χρόνια μετά, όμως, μετά από αυτές τις ένδοξες στιγμές του ελληνικού ποδοσφαίρου, αναρωτιέμαι τι απέγινε αυτή η
επιτυχία; Απλά μια γλυκιά ανάμνηση; Κάτι το παρωδικό;
Για τα επόμενα 10 χρόνια το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα παρουσίαζε μια αξιοπρεπή θέση τόσο στην Ευρώπη όσο και παγκοσμίως. 16 χρόνια μετά, όμως, το ελληνικό ποδόσφαιρο
λιποψυχάει, οι διαφορές μεταξύ των ελληνικών ομάδων
λύνονται εκτός των 4 γραμμών του γηπέδου, οι πρόεδροι
λαϊκίζουν, οι οπαδοί ξεμωραίνονται, οι επενδύσεις στις ακαδημίες χάνονται, οι κατάλληλες υποδομές λείπουν. Εγώ αναρωτιέμαι αν είναι αυτό το ποδόσφαιρο που θέλουμε. Απλά τροφή για σκέψη μέχρι την επόμενη. Για να ξαναυπάρξουμε στον έβδομο ουρανό και να παραμείνουμε για αρκετό ακόμακαιρό εκεί, όχι μόνο για 10 χρόνια, αλλά για πάντα, όπως τότε την εποχή του έπους του 2004…
