Η ζωή είναι οι στιγμές που δημιουργούν οι εκφράσεις του προσώπου μου.
Ένα κλικ των βλεφάρων μου και μια νέα ανάμνηση γεννάται. Ένα ακόμη κλικ και μια νέα εικόνα αποθηκεύεται στη μνήμη μου. Ένα άνοιγμα των χειλιών μου, και συλλέγω μια νέα γεύση φιλιού. Ένα ακόμα άνοιγμα των χειλιών μου, και μια νέα φιλία αρχίζει. Ένα βλέμμα κάνει την καρδιά μου να χτυπά διακαώς. Ένα ακόμη και ο ενθουσιασμός ξεφεύγει από το σώμα μου με ένα γέλιο.
Τα δόντια μου δαγκώνουν τα χείλη για να συγκρατήσουν την ευτυχία μου. Δαγκώνουν τα χείλη μου και για να συγκρατήσουν τα δάκρυα μου. Κάποτε όμως θα το κάνουν για να αποφύγουν τον φόβο μου. Γιατί συνειδητοποίησαν ότι όλα αυτά που τόσο υπέροχα έζησα, τόσο εύκολα μπορούν να χαθούν, και το μόνο που θα επιβιώσει από τον αφανισμό είναι η ελπίδα μου να μείνουν στη μνήμη ή να διαγραφούν για πάντα. Εξαρτάται από τον λόγο που δάγκωσα τα χείλη μου.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η ζωή αλλάζει χωρίς να το καταλαβαίνουμε ή να το ελέγχουμε. Μικρές ή μεγάλες αλλαγές μας οδηγούν σε μονοπάτια που δεν ξέραμε ότι θα ακολουθήσουμε, μας μπερδεύουν τη σκέψη, μας ζαλίζουν την καρδιά και μας αναγκάζουν να παραμείνουμε στάσιμοι, ώστε η ψυχή να σταματήσει να στριφογυρίζει, το κεφάλι να επανατοποθετήσει την όραση προς τα μπροστά και να κάνουμε ξανά το πρώτο τρομαγμένο βήμα. Γιατί ποιος ξέρει ποτέ θα είναι η επόμενη φουρτούνα που θα με αναγκάσει να ξανά σταματήσω;
Κρατώ στη μνήμη μου όσες λακούβες με υποχρέωσαν να σταματήσω και μετά από καθεμία μια προσέχω ακόμα περισσότερο για την επόμενη. Ωστόσο, ξεχνάω να συνειδητοποιήσω ότι κάθε λακκούβα δεν μου αφήνει μόνο λάσπη στα παπούτσια και φόβο για μια μεγαλύτερη, αλλά προκειμένου να σκουπίσω τα πόδια μου και να ξανά προχωρήσω πρέπει να αφήσω πίσω αυτό που εξαρχής με σταμάτησε. Να το πετάξω σαν κουκούτσι ενός φρούτου για να φυτρώσει αλλού, μακριά από μένα, και να κρατήσω μόνο τη μνήμη του.
Θα πρέπει να αφήσω στον δρόμο να χαθούν οι σκέψεις και οι προβληματισμοί του κάποτε. Ιδεολογίες που τότε πίστευα ακράδαντα, αλλά τώρα μοιάζουν περισσευούμενες. Θεωρίες που το μυαλό μου σκαρφίστηκε, ιδέες που ο εαυτός μου εφηύρε, αντιλήψεις που με ώθησαν να προχωρήσω, θα πρέπει να με «αφήσουν» σαν τα φύλλα που σκορπίζει ο αέρας και εξαφανίζονται, γιατί επιτέλεσαν τον στόχο τους και πλέον δεν υπάρχει χώρος για εκείνες. Θα με «παρατήσουν» προβληματισμένη, ζαλισμένη που ξαφνικά καταρρίφθηκαν.
Μα κυρίως, θα με αφήσουν χωρίς σκέψεις, να αναζητώ με τα μάτια μου κάτι να πιστέψω, να ψάχνω με την ακοή μου κάτι να ακούσω να θεωρήσω σωστό. Μόνο τότε όμως είναι η στιγμή που θα μπορέσω να διαστείλω την όραση μου και να δω το δάσος και όχι αποκλειστικά το μονοπάτι μου. Κι όταν το αντικρίσω, θα κρατήσω το παρελθόν σαν θύμισα και με το φως από το κερί που θα ανάψω στη μνήμη του θα δω το παρόν, με νέα μάτια.
Θα πρέπει να αποχαιρετήσω με ένα δάκρυ στο μάγουλο τον εαυτό μου. Μικρά ή μεγάλα κομμάτια μου αποχωρίζονται το σώμα μου και πέφτουν κάτω δίχως να μπορώ να τα σηκώσω. Κι αν καταφέρω να τα πάρω στα χέρια μου ποτέ δεν θα μπορέσω να τα ξανά κολλήσω πάνω μου. Γιατί το γυαλί που ραγίζει δεν κολλάει.
Στοιχεία που κάποτε λάτρεψα, χαρακτηριστικά που σχημάτιζαν το εγώ μου, τώρα ξένες πέτρες στο πάτωμα. Διότι όσο κι αν τότε μου ήταν χρήσιμα ή δεν μπορούσα να αντιληφθώ ότι δεν ήταν, τώρα μόνο βάρος μου προσθέτουν. Έτσι, ανάβω ένα κερί στη μνήμη τους και ψάχνω να βρω τα κομμάτια που θα με συμπληρώσουν καλύτερα, χαρούμενη για τον εαυτό μου που επιτέλους ξαλάφρωσα. Γιατί το δάκρυ που έχυσα ήταν εκείνο της υπερηφάνειας.
Πρέπει να αφήσω πίσω τους ανθρώπους που με σταμάτησαν. Θα χαθούν από τον δικό μου ορίζοντα οι άνθρωποι που μου κρατούσαν πίσω τα χέρια και γώ τους άφηνα να μου κλειδώνουν τα πόδια, γιατί είχα κλειστά τα μάτια και δεν έβλεπα ότι πήγαινα πίσω και όχι μπροστά. Θα χαθούν οι άνθρωποι που ο χρόνος τους ήταν περιορισμένος στο δικό μου μονοπάτι. Θα χαθούν εκείνοι που ο ρόλος τους ήταν μόνο για λίγα επεισόδια της σειράς μου, που ήρθαν… για να φύγουν, που το δικό τους μονοπάτι είχε μόνο μια μικρή διακλάδωση με το δικό μου. Θα χαθούν όσοι άξιζαν ή δεν άξιζαν να πάρουν ένα κομμάτι της ψυχής μου και θα φύγουν. Και στη μνήμη μου θα μείνει μια γλυκιά επίγευση ή μια πικρία ανάλογα με το αν μου κρατούσαν το χέρι στην πορεία ή το μάτωναν με τα αγκάθια τους.
Θα χαθούν όσα πίστευα για κάποιους, θα αλλάξουν μορφή οι απόψεις μου και το χαμόγελο θα γίνει απλό νεύμα, η εκτίμηση απλώς σεβασμός και ο ενθουσιασμός πληγή στο στέρνο. Γιατί η λακκούβα που θα πέσω θα με ταρακουνήσει ώστε όταν σηκωθώ να δω… την αλήθεια. Και τότε θα πρέπει να απορρίψω την εικόνα που είχα σχηματίσει για πρόσωπα αγαπημένα, και μαζί με αυτή και τα συναισθήματα που γεννήθηκαν πάνω στο χαμόγελο εκείνων. Η χαρά στα μάτια μου θα γίνει μια ξερή επίγνωση ότι βλέπω, η πνοή στα χείλια μου θα γίνει μια αναπνοή ύπαρξης και τα χέρια της ανοιχτής αγκαλιάς μου θα κλειδώνουν στο κορμί μου και δεν θα ξανά ανοίξουν προς αυτή την κατεύθυνση.
Αναμνήσεις που κάποτε αγαπούσα να αναπολώ, τώρα προσπαθώ να διαγράψω από τον σκληρό μου δίσκο. Στιγμές που ερωτευόμουν όταν τις έπλαθα στον νου μου, προσπαθώ να τις κάψω με τον αναπτήρα, να πάρουν φωτιά και να μείνουν οι στάχτες από ένα παρελθόν με πληγές, από ανθρώπους που ήθελα να αγαπήσω και στο τέλος μου έκλεψαν όση αγάπη είχα να δώσω. Ώσπου θα χαθεί ακόμα και η θλίψη στα μάτια μου, η απογοήτευση στην έκφραση των χειλιών μου, η αγανάκτηση στην κίνηση των χεριών μου. Και το μόνο που θα απομείνει τελικά είναι μια απόλυτη αίσθηση αναισθησίας, μια πλήρης αδιαφορία, ένα μεγάλο κενό να κείτεται στις στάχτες του παλιού μου εαυτού, ένας κύκλος και γύρω το μαύρο και μέσα… το τίποτα.
Χάθηκαν έτσι οι άνθρωποι, χάθηκαν οι στιγμές, οι σκέψεις, ο εαυτός μου και νιώθω ότι με λήστεψαν. Μου έκλεψαν την ευτυχία που ήξερα. Μου πήραν βίαια μια ζωή που δεν ήθελα να αφήσω. Όταν όμως πατάω ξανά το πόδι μου στο χώμα και προχωράω, συνειδητοποιώ ότι η μνήμη μου είναι το μέρος που αρμόζει σε όσα έχασα και όχι το μέλλον μου.
Στη μνήμη όσων χάθηκαν λοιπόν, γιατί όσοι έφυγαν, σκορπίστηκαν να βρουν το δικό τους μονοπάτι και να σε αφήσουν να πετάξεις ελεύθερα στο δικό σου ουρανό, γιατί κανείς δεν μπορεί να πετάξει με βάρη στα φτερά του.
Άλλωστε η ζωή εξελίσσεται, όπως ένα άνθος. Καθώς ένα λουλούδι ανθίζει, θα χάσει κάποια πέταλα και θα μείνει με αυτά που χρειάζεται, με αυτά που μπορεί να αντέξει. Με εκείνα που το κάνουν να λάμπει και όχι απλώς να φαίνεται μεγάλο!
