“Ο Ριχάρδος στη Γάζα” ξεκινά στις 14 Νοέμβρη στο Θέατρο Τεχνών Θεσσαλονίκης για να ενσαρκώσει την τραγική μεταμόρφωση του θύματος σε θύτη, από την ομάδα Ars Moriendi Theater Group, σε σκηνοθεσία Θάνου Νίκα, για λίγες μόνο παραστάσεις. Αντλώντας υλικό από τον “Ριχάρδο Γ’ ” του Ουίλιαμ Σαίξπηρ και το πολιτικό έργο της Caryl Churchill “Seven Jewish Children: A Play for Gaza”, η παράσταση θέτει ένα καίριο ερώτημα: πώς η Ιστορία, όταν μένει ατιμώρητη, επαναλαμβάνεται με νέα, εξίσου σκληρά πρόσωπα;
Μέσα από μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τους ηθοποιούς, Μάριο Δρόσο και Ξένια Παπαϊωάννου, καταφέραμε να αναλύσουμε τα μηνύματα που μεταδίδει η παράσταση αλλά και το νόημα πίσω από τη μοναδική αυτή προσπάθεια. “Δεν ξέρω αν η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αλλά μπορεί να αλλάξει για λίγο τον τρόπο που τον κοιτάμε.Κι ίσως αυτό να είναι αρκετό”. Αυτή τη φράση κρατάμε από την συνέντευξη καθώς είναι, ίσως, το κλειδί του θεάτρου. Ευχαριστούμε από καρδιάς τον Μάριο και την Ξένια που μοιράστηκαν μαζί μας την οπτική τους.
– Πώς γεννήθηκε το Ars Moriendi Theater Group και ποια είναι η σημερινή του σύνθεση;
Ξ.Π. : Η Ομάδα Θεάτρου Ars Moriendi δημιουργήθηκε τον Ιανουάριο του 2007 από τον ηθοποιό Θάνο Νίκα και την δρ. Θεατρολογίας, Πηνελόπη Χατζηδημητρίου. Από τότε μέχρι και σήμερα, στελεχώνεται από νέους καλλιτέχνες της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι προέρχονται κυρίως από τον χώρο του θεάτρου και του χορού. Στόχος της ομάδας είναι να λειτουργήσει ως ένας χώρος έρευνας και δημιουργίας, που θα προσφέρει εναλλακτικές αναγνώσεις έργων της ελληνικής και της ξένης δραματουργίας.
Μ.Δ. : Η ομάδα Ars Moriendi γεννήθηκε από μια κοινή ανάγκη. Την ανάγκη να δημιουργήσουμε θέατρο που να αγγίζει την εποχή μας, που δεν φοβάται να θέσει ερωτήματα και να επιχειρήσει διαλόγους με τον θεατή.
Η σύλληψη της ομάδας ξεκίνησε όταν ο σκηνοθέτης και μερικοί συνεργάτες διαπιστώσανε ότι υπάρχει μεγάλο κενό σε παραστάσεις που να συνδυάζουν ποιότητα, κοινωνικό-πολιτικό προβληματισμό και σύγχρονη γλώσσα. Έτσι, συγκεντρώσαμε ηθοποιούς, σκηνογράφους, μουσικούς και τεχνικούς που μοιράζονταν αυτήν την ίδια πρόθεση. Και νιώθω μεγάλη τιμή να μπορώ να είμαι μέλος αυτού του εγχειρήματος.
-Η παράσταση θα ανέβει στο νεοσύστατο “Θέατρο Τεχνών Θεσσαλονίκης”. Πώς προέκυψε η επιλογή του χώρου;
Μ.Δ : Η επιλογή του “Θεάτρου Τεχνών Θεσσαλονίκης” δεν ήταν τυχαία. Μας ενδιέφερε ένας χώρος που να κουβαλάει φρεσκάδα, αλλά και ανάγκη για δημιουργία.
Το “Θέατρο Τεχνών” είναι ένας ζωντανός οργανισμός, μια σκηνή που αναπνέει με σεβασμό στις νέες φωνές και στις τολμηρές θεματικές.
Ξ.Π : Η επιλογή μας να ανεβάσουμε την παράστασή μας στο νεοσύστατο Θέατρο Τεχνών Θεσσαλονίκης πηγάζει από την πεποίθηση ότι το θέατρο δεν είναι μόνο ένας χώρος, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται και αναπνέει μαζί με την πόλη του. Ως ομάδα, πιστεύουμε στη δυναμική των νέων εγχειρημάτων και βλέπουμε αυτή τη συνεργασία ως μια ευκαιρία να γίνουμε μέρος ενός νέου, καλλιτεχνικού κυττάρου που γεννιέται στη Θεσσαλονίκη, συμβάλλοντας ενεργά στη δημιουργία μιας νέας πολιτιστικής ταυτότητας.
Παράλληλα, οι σύγχρονες υποδομές και ο εξοπλισμός που προσφέρει ένας νεοσύστατος χώρος μας δίνουν τη δυνατότητα να αναβαθμίσουμε την παραγωγή μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Πέρα από τα πρακτικά πλεονεκτήματα, η συνεργασία μας με το Θέατρο Τεχνών είναι μια κίνηση που εκφράζει την εμπιστοσύνη μας σε αυτό το νέο όραμα και την επιθυμία μας να χτίσουμε μια ουσιαστική σχέση. Είναι μια αμοιβαία δέσμευση, όπου εμείς προσφέρουμε την καλλιτεχνική μας δημιουργία και το θέατρο μας δίνει τη σκηνή για να την μοιραστούμε με τον κόσμο.
-“Στον Ριχάρδο στη Γάζα” ο Σαίξπηρ συναντιέται με την C. Churchill. Ποια είναι τα κοινά τους και γιατί αποφασίσατε να τα συνδυάσετε;
Μ.Δ : Και οι δύο συγγραφείς, αν και προέρχονται από διαφορετικές εποχές, έχουν μια βαθιά κατανόηση για τη βία που γεννάται μέσα από την εξουσία. Ο Ριχάρδος ο Γ’ του Σαίξπηρ είναι η προσωποποίηση της πολιτικής διαφθοράς. Ένας άνθρωπος που θυσιάζει τα πάντα για την κατάκτηση της εξουσίας, χρησιμοποιώντας το ψέμα, τη βία και τη χειραγώγηση ως μέσα επιβίωσης.
Η Caryl Churchill, στο έργο Seven Jewish Children, ασχολείται επίσης με τη βία, αλλά μέσα από ένα εντελώς διαφορετικό πρίσμα: τη συλλογική ενοχή, τη μνήμη και τον κύκλο του φόβου που κληροδοτείται από γενιά σε γενιά. Το κοινό τους σημείο είναι η απογύμνωση της ανθρώπινης ψυχής όταν έρχεται αντιμέτωπη με την εξουσία, τον φόβο και την ηθική παραμόρφωση. Και οι δύο μιλούν με διαφορετική γλώσσα για το πώς ο άνθρωπος μπορεί να μετατραπεί από θύμα σε θύτη.
Ο συνδυασμός αυτών των δύο κόσμων στη σκηνή μάς επιτρέπει να φωτίσουμε τη βία όχι μόνο ως πολιτική πράξη, αλλά και ως εσωτερική, ανθρώπινη συνθήκη. Ο “Ριχάρδος στη Γάζα” δεν είναι απλώς μια μεταφορά, είναι ένας καθρέφτης: ο Σαίξπηρ συναντά την Churchill εκεί όπου η εξουσία συναντά την ενοχή. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, με άλλα πρόσωπα.
“Πίσω από κάθε είδηση υπάρχει μια ζωή, μια οικογένεια, μια φωνή που ζητά να ακουστεί”
-Κατά τη διάρκεια της παράστασης θα μεταδίδονται μαρτυρίες γιατρών και οικογενειών από τη Γάζα. Πώς εντοπίσατε αυτά τα άτομα και ποια ήταν η επαφή σας μαζί τους;
Μ.Δ. : Οι μαρτυρίες που ακούγονται στην παράσταση προέκυψαν μέσα από μια μακρά διαδικασία αναζήτησης με οργανισμούς, δημοσιογράφους και εθελοντές που δραστηριοποιούνται στη Γάζα.
Δεν ήταν απλώς υλικό για μια παράσταση. Ήταν μια υπενθύμιση πως πίσω από κάθε είδηση υπάρχει μια ζωή, μια οικογένεια, μια φωνή που ζητά να ακουστεί. Αυτή τη φωνή προσπαθούμε να μεταφέρουμε με σεβασμό και αλήθεια, χωρίς σκηνικές υπερβολές, μόνο με την παρουσία και τη σιωπή που της αξίζει.
Ξ.Π. : Οι μαρτυρίες στην παράσταση μας μεταδίδονται μέσω των ηθοποιών. Αυτές οι μαρτυρίες είναι αποτέλεσμα μιας μεγάλης έρευνας που πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια του διαδικτύου από τον σκηνοθέτη της ομάδας σε συνεργασία με εμάς τους ηθοποιούς.
Βρήκαμε πολλά στοιχεία, και αρκετές μαρτυρίες από τις οποίες κρατήσαμε αυτές που βοηθούσαν περισσότερο στο αφήγημα που είχαμε να αναπτύξουμε. Η αλήθεια είναι πως πλέον είναι αρκετά δύσκολο για ευνόητους λόγους να έρθουμε σε άμεση επαφή με τους ανθρώπους αυτούς για αυτό και προσπαθήσαμε μόνοι μας να διασταυρώσουμε τις πληροφορίες που συλλέξαμε.
– Πώς θα περιγράφατε τη ροή της συνεργασίας σας κατά τη διάρκεια των προβών;
Ξ.Π. : Δουλεύουμε σε αρκετά γρήγορους ρυθμούς, συνεργαζόμαστε σε όλους τους τομείς και προσπαθούμε μέσα από πολύ συλλογική δουλειά να βγάλουμε ένα κοινό αποτέλεσμα για το οποίο θα είμαστε σίγουροι πως θα μιλάει με τον καλύτερο δυνατό και αξιοπρεπή τρόπο για αυτό το ζήτημα που θέλουμε να μιλήσει.
Μ.Δ. : Η ροή των προβών μας ήταν ένας ζωντανός οργανισμός. Από την αρχή είχαμε τη βαθιά ανάγκη να βρούμε μια κοινή φωνή που να ενώνει όλους μας. Ηθοποιούς, σκηνοθέτη, μουσικούς και τεχνικούς. Δεν υπήρχε απόσταση μεταξύ μας. Κάθε πρόβα ήταν ένα εργαστήριο ιδεών, ανταλλαγής και πειραματισμού.
Υπήρξαν στιγμές σιωπής, συγκρούσεων, αλλά και απέραντης συντροφικότητας.
“Η τέχνη δεν είναι υποχρεωμένη να δώσει απαντήσεις, αλλά οφείλει να θέτει τα ερωτήματα που φοβόμαστε να κάνουμε”
– Ποια είναι η ευθύνη της τέχνης στην αφύπνιση του κοινού για ζητήματα πολέμου και ειρήνης;
Μ.Δ. : Η τέχνη έχει μια μοναδική δύναμη: μπορεί να μιλήσει εκεί όπου οι λέξεις της πολιτικής, της ενημέρωσης ή της προπαγάνδας χάνουν το νόημά τους. Δεν είναι υποχρεωμένη να δώσει απαντήσεις, αλλά οφείλει να θέτει τα ερωτήματα που φοβόμαστε να κάνουμε. Σε καιρούς πολέμου, η τέχνη μπορεί να γίνει ο χώρος όπου η ανθρώπινη εμπειρία, ο πόνος, η απώλεια, η ενοχή αποκτά φωνή, σχήμα και πρόσωπο.
Δεν ξέρω αν η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αλλά μπορεί να αλλάξει για λίγο τον τρόπο που τον κοιτάμε. Κι ίσως αυτό να είναι αρκετό. Η ευθύνη της δεν είναι να διδάξει, αλλά να ξυπνήσει τη συνείδηση. Να μας αναγκάσει να κοιτάξουμε κατάματα εκεί που θα προτιμούσαμε να στρέψουμε αλλού το βλέμμα.
Σε μια εποχή όπου η εικόνα του πολέμου έχει σχεδόν γίνει καθημερινότητα, το θέατρο μπορεί να επαναφέρει την ανθρώπινη διάσταση. Να θυμίσει ότι πίσω από κάθε αριθμό υπάρχει ένα σώμα, ένα όνομα, μια ιστορία.
Η τέχνη δεν δίνει λύσεις. Ανοίγει ρωγμές. Και μέσα από αυτές τις ρωγμές, ίσως περάσει λίγο φως. Αν η τέχνη καταφέρει να ταρακουνήσει έστω και έναν θεατή, να τον κάνει να φύγει διαφορετικός απ’ ό,τι μπήκε, τότε έχει ήδη υπηρετήσει την ευθύνη της απέναντι στην ειρήνη.
Υπάρχει μια φράση μέσα στον Άμλετ του Σαίξπηρ που λέει: “Το θέατρο σήκωνε πάντοτε έναν καθρέφτη για να κοιτάζεται η φύση.”
Ξ.Π. : Νομίζω πως αυτή είναι και η ευθύνη μας σήμερα: να κρατήσουμε αυτόν τον καθρέφτη ψηλά και να επιτρέψουμε στο ίδιο το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης να φανερωθεί μέσα από αυτόν, χωρίς να το εξωραΐσουμε, χωρίς να το κρίνουμε, αλλά αφήνοντάς το να μιλήσει από μόνο του.
– Πρεσβεύετε ότι η ευθύνη του θεάτρου να μιλήσει όταν οι άλλοι σιωπούν, είναι αδήριτη;
Μ.Δ : Ναι, είναι. Και ίσως γι’ αυτό υπάρχει το θέατρο. Από την αρχαιότητα, ο ρόλος του δεν ήταν ποτέ να διασκεδάσει μόνο. Ήταν να ταράξει. Να σταθεί απέναντι στην εξουσία, απέναντι στην αδικία, απέναντι στη λήθη.
Όταν οι φωνές σβήνουν, το θέατρο οφείλει να τις αναστήσει. Να δώσει σώμα και πρόσωπο σε εκείνους που δεν μπορούν να μιλήσουν. Όχι από αλαζονεία ή διδακτισμό, αλλά από ανθρώπινη ανάγκη. Στις πρόβες, πολλές φορές νιώθω πως οι λέξεις μάς ξεπερνούν. Πως κουβαλούν μέσα τους κάτι που έρχεται απ’ έξω. Και εκεί καταλαβαίνεις πως το να σωπάσεις δεν είναι ουδετερότητα. Είναι συνενοχή.
Το θέατρο δεν μπορεί να σταματήσει έναν πόλεμο. Μπορεί όμως να αρνηθεί να τον συνηθίσει.
Ξ.Π. : Ναι, το πιστεύω βαθιά. Όταν οι άλλοι σιωπούν, το θέατρο οφείλει να μιλήσει, όχι απαραίτητα δυνατά, αλλά αληθινά.
Η σιωπή της κοινωνίας δεν πρέπει να γίνεται και σιωπή της τέχνης. Το θέατρο υπήρξε πάντα ο τόπος όπου ειπώθηκαν όσα δεν μπορούσαν να ειπωθούν αλλού. Άρα ναι, η ευθύνη του είναι αδήριτη, όχι ως καθήκον, αλλά ως αναγκαιότητα ύπαρξης. Πιστεύω πως αν το θέατρο πάψει να απευθύνεται και να μιλά παύει να είναι θέατρο.
– Είναι ασύλληπτη η διαιώνιση της βίας εν έτει 2025. Πώς μπορούμε να ζούμε μια ζωή πιο ειρηνική; Πώς μπορεί να συμβάλει ο καθένας μας στη διατήρηση της ειρήνης;
Ξ.Π : Αν το καλοσκεφτούμε, ο πόλεμος και η ειρήνη είναι δύο έννοιες τις οποίες δημιουργήσαμε εμείς οι άνθρωποι για να εξηγήσουμε κάποιες πράξεις μας. Οπότε αν το πάρουμε στην κυριολεξία του ο πόλεμος και η ειρήνη δεν υπήρχαν πριν από εμάς, δημιουργήθηκαν μαζί μας.
Η ειρήνη λοιπόν δεν είναι μια παγκόσμια συνθήκη που περιμένουμε να εγκαθιδρυθεί “από πάνω”. Είναι πρώτα μια κατάσταση εσωτερική. Αν ο καθένας μας καλλιεργήσει μέσα του μια εσωτερική ησυχία, μια διαύγεια, μια διάθεση κατανόησης αντί για αντίδραση, αν σταματήσουμε να βάζουμε πάντα πάνω από όλα το προσωπικό μας συμφέρον, τότε και μόνο τότε μπορεί το συλλογικό σώμα της ανθρωπότητας να αρχίζει να αλλάζει πραγματικά.
Ίσως στην πραγματικότητα να μην μπορέσουμε «να εξαλείψουμε» πλήρως κάθε μορφή βίας, η ανθρώπινη φύση είναι πολύπλοκη. Όμως μπορούμε να την περιορίσουμε ριζικά, να τη μετακινήσουμε από τον κανόνα στην εξαίρεση.
Και εκεί ακριβώς εστιάζει η ελπίδα: όχι σε μια φανταστική ουτοπία, αλλά σε μια συνεχόμενη, συλλογική εργασία που αλλάζει συστήματα και συνήθειες, μια εργασία που αρχίζει πρώτα μέσα μας και συνεχίζεται στους θεσμούς και στις καθημερινές μας πράξεις.
Μ.Δ : Η ειρήνη δεν έρχεται απ’ έξω. Πηγάζει μέσα μας. Για να γεννηθεί μία επανάσταση πρέπει να υπάρξει μια προσωπική αντίσταση. Ζούμε σε έναν κόσμο που μας ωθεί στη βιασύνη, στην καχυποψία, στην άμυνα. Κι όμως, η ειρήνη ξεκινά από τα πιο απλά. Από τον τρόπο που θα σε κοιτάξω, θα σε ακούσω, θα νοιαστώ για το αν έφαγες και αν κοιμάσαι καλά.
Ως καλλιτέχνες, έχουμε το προνόμιο να μετατρέπουμε τον θυμό και τη θλίψη σε κάτι δημιουργικό, σε κάτι που επικοινωνεί. Στην αλήθεια μας. Αλλά και πέρα από τη σκηνή, ο καθένας μας μπορεί να φτιάχνει μικρές πράξεις ειρήνης. Μέσα στο σπίτι του, στη δουλειά του, στις σχέσεις του.
– Με ποιους τρόπους πιστεύετε ότι μπορούν και οι άλλες μορφές τέχνης να προβάλλουν την υποκρισία της διεθνούς κοινότητας και να αποτρέψουν την επανάληψη των λαθών του παρελθόντος;
Ξ.Π. : Όπως ανέφερα και προηγουμένως, η Τέχνη οφείλει να χρησιμοποιεί καθρέφτες για να καθρεφτίζεται η φύση. Μπορεί να αποκαλύψει την υποκρισία της διεθνούς κοινότητας, όχι μέσα από διδαχές, αλλά μέσα από εικόνες και ιστορίες που δεν επιτρέπουν στον θεατή να μείνει αμέτοχος.
Δεν έχει υποχρέωση να είναι “ωραία”, έχει υποχρέωση να είναι αληθινή. Όταν δείχνει την υποκρισία, δεν το κάνει για να τιμωρήσει, το κάνει για να αφυπνίσει. Για να θυμίσει ότι πίσω από τους αριθμούς των θυμάτων υπήρχαν πρόσωπα, υπήρχαν σώματα. Υπήρχαν ζωές που είχαν όνειρα.
Και αν κάτι μπορεί να αποτρέψει την επανάληψη των λαθών του παρελθόντος, τότε αυτό είναι η μνήμη. Η τέχνη είναι ο πιο ανθρώπινος τρόπος να θυμόμαστε, όχι απλώς τα γεγονότα, αλλά το συναίσθημα της απώλειας, της ενοχής και της ελπίδας. Αν το κρατήσουμε αυτό ζωντανό, τότε ίσως, σιγά-σιγά, να πάψουμε να αναπαράγουμε τα ίδια λάθη.
Μ.Δ. : Όλες οι μορφές τέχνης έχουν τη δύναμη να μεταφράζουν την πραγματικότητα σε συναίσθημα. Δεν πιστεύω ότι η τέχνη μπορεί να αποτρέψει τους πολέμους. Αλλά μπορεί να μας αναγκάσει να μην τους ξεχάσουμε. Μπορεί να δείξει την υποκρισία εκεί που η πολιτική την σκεπάζει με λέξεις.
Ένα τραγούδι, μια φωτογραφία, ένα ποίημα μπορούν να πουν αλήθειες που δεν χωρούν σε κανένα δελτίο ειδήσεων. Κάθε καλλιτέχνης, με το μέσο του, μπορεί να φωτίζει τις ρωγμές, εκεί όπου οι πολιτικές αποφάσεις αποτυγχάνουν και οι άνθρωποι μένουν μόνοι. Εκεί γεννιέται η αλήθεια της τέχνης. Στο σκοτάδι που δεν θέλει να δει κανείς.
“Το θέατρο μπορεί να μην αλλάζει τον κόσμο, μπορεί όμως να σταθεί δίπλα του”
– Γιατί αποφασίσατε να μοιραστείτε τα έσοδα της παράστασης με το “Medical Aid for Palestinians” και πώς επιλέξατε τον συγκεκριμένο φορέα;
Μ.Δ. : Από την αρχή γνωρίζαμε πως αυτή η παράσταση δεν θα μπορούσε να υπάρξει μόνο για να ειπωθεί επί σκηνής. Έπρεπε να έχει μια πράξη συνέχειας, μια χειρονομία που να επιστρέφει στον πραγματικό κόσμο από τον οποίο εμπνεύστηκε. Το “Medical Aid for Palestinians” είναι ένας οργανισμός που δρα με συνέπεια και αγάπη προσφέροντας ιατρική βοήθεια σε ανθρώπους που βιώνουν καθημερινά την απώλεια και την καταστροφή.
Επιλέξαμε να στηρίξουμε αυτόν τον φορέα, γιατί πιστεύουμε πως η τέχνη οφείλει όχι μόνο να ευαισθητοποιεί, αλλά και να πράττει. Το θέατρο μπορεί να μην αλλάζει τον κόσμο, μπορεί όμως να σταθεί δίπλα του.
Ξ.Π : Αποφασίσαμε να μοιραστούμε τα έσοδα με το “Medical Aid for Palestinians”, γιατί θεωρούμε ότι η τέχνη δεν είναι μόνο για ψυχαγωγία, αλλά μπορεί και πρέπει να έχει κοινωνικό αντίκτυπο. Η παράστασή μας μιλά για τη βία, την εξουσία και την ευθύνη, και μας φάνηκε φυσικό να στηρίξουμε έναν φορέα που προσφέρει άμεση βοήθεια στους ανθρώπους αυτούς για τους οποίους μιλάμε στο έργο μας.
Ο συγκεκριμένος φορέας μας φάνηκε αξιόπιστος, διαφανής και ουσιαστικός στη δράση του, και έτσι η υποστήριξή μας μετατρέπεται σε πρακτική βοήθεια. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε εξελίσσεται μια πολεμική κατάσταση κάπου -όχι πολύ μακριά από εμάς- και ήταν το λιγότερο δυνατό που μπορούσαμε να κάνουμε για αυτό.
-Λίγο πριν την πρεμιέρα, ποια συναισθήματα κυριαρχούν στην ομάδα για όσα πρόκειται να μας αφηγηθείτε επί σκηνής;
Μ.Δ. : Λίγο πριν από κάθε πρεμιέρα, υπάρχει πάντα ένας παλμός. Αυτή τη φορά όμως ο παλμός αυτός μοιάζει πιο βαθύς. Στην ομάδα επικρατεί ένα συνονθύλευμα συγκίνησης, αγωνίας και βαθιάς ευγνωμοσύνης. Νιώθουμε πως κρατάμε στα χέρια μας κάτι περισσότερο από μια θεατρική πράξη. Μια μαρτυρία, μια κραυγή, μια ανάγκη να θυμηθούμε πως η τέχνη οφείλει να είναι παρούσα απέναντι στον ανθρώπινο πόνο.
Οι πρόβες μάς έφεραν κοντά, όχι μόνο ως καλλιτέχνες, αλλά και ως ανθρώπους που προσπαθούν να κατανοήσουν τι σημαίνει να ζεις και να δημιουργείς μέσα σε έναν κόσμο που πληγώνεται. Τώρα που η στιγμή πλησιάζει, το συναίσθημα είναι κυρίως ευθύνη. Ευθύνη να τιμήσουμε τις ιστορίες που αφηγούμαστε και να τις μεταφέρουμε με αλήθεια και σεβασμό. Η ψυχική μετατόπιση έγινε πρώτα σε εμάς τους ίδιους.
Ξ.Π : Σίγουρα υπάρχει έντονο το αίσθημα της ευθύνης απέναντι στο θέμα που πραγματεύεται η ομάδα μας επί σκηνής. Κρατάμε στα χέρια μας μια πραγματική κατάσταση, μιλάμε για ένα αληθινό γεγονός που συμβαίνει τώρα και όχι για μια “μυθοπλασία” που είχε συμβεί κάπου, κάποτε σε κάποιο αόριστο μέρος.
Ελπίζουμε να καταφέρουμε να ανταποκριθούμε σε αυτό με τον τρόπο που του αρμόζει.
– Τέλος, με ποιες σκέψεις θα θέλατε να φύγει ένας θεατής από την παράσταση;
Ξ.Π. : Θα θέλαμε έστω και στο ελάχιστο, ο κάθε θεατής που θα φύγει από την αίθουσα μετά την παράσταση να μπει στη διαδικασία, έστω και για μία ώρα, να επεξεργαστεί τα δεδομένα τα οποία θα του δοθούν και να βγάλει μόνος τους τα δικά του συμπεράσματα πάνω σε αυτά. Το έργο μας θέλουμε να δώσει στον θεατή το δικαίωμα να κρίνει με τον δικό του τρόπο τα γεγονότα που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή σε διεθνές επίπεδο.
Μ.Δ. : Θα θέλαμε ο θεατής να φύγει σιωπηλός. Όχι από αμηχανία, αλλά από στοχασμό. Να κουβαλήσει μαζί του όχι μόνο τις εικόνες και τα λόγια της παράστασης, αλλά και μια μικρή ταραχή μέσα του. Αν μέσα από όσα βλέπει και ακούει μπορέσει να νιώσει έστω για λίγο την οικουμενικότητα του ανθρώπινου πόνου και την αξία της ειρήνης, τότε ίσως το θέατρο να έχει πετύχει τον σκοπό του. Θέλουμε να φύγει με μια αίσθηση ευθύνης, αλλά και με μια σπίθα ελπίδας. Γιατί, όσο υπάρχουν άνθρωποι που αφηγούνται, που ακούν και που προσπαθούν να καταλάβουν, υπάρχει ακόμα λόγος να ελπίζουμε.
Συνέντευξη: Αφροδίτη Κεραμέως & Αναστασία Μωυσιάδου
Πληροφορίες παράστασης:
Χώρος: Θέατρο Τεχνών Θεσσαλονίκης
Διεύθυνση: Κωνσταντινουπόλεως 75, Θεσσαλονίκη
Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων: Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00 (από 14/11 έως 29/11)
Εισιτήρια:
Τιμές: Μειωμένο από 12€ (Φοιτητές, Άνεργοι, ΑΜΕΑ) , Κανονικό από 15€
Προπώληση/Κρατήσεις: more.com, καταστήματα Public και στο ταμείο του θεάτρου καθημερινές 09:00-15:00
