Βασικό θέμα του άρθρου είναι αφενός η παραβίαση των δικαιωμάτων της γυναίκας και αφετέρου η πλασματική εξέλιξη του ανθρώπου στο πέρας των αιώνων.
Αν κάποιος επιχειρήσει μία ιστορική αναδρομή, θα αντιληφθεί την εξελικτική πορεία του ανθρώπινου είδους, θα αισθανθεί περήφανος για την πρόοδο που έχει επιτευχθεί, συνάμα όμως ευγνώμων που ζει στον σύγχρονο 21ο αιώνα, με τις ποικίλες υλικές ανέσεις, την (υπερ)διευκόλυνση της καθημερινότητας του και την… “προάσπιση των δικαιωμάτων του”.
Μολονότι πράγματι η εξέλιξη του μπορεί να θεωρηθεί αλματώδης σε επιστημονικό και υλικό επίπεδο, ο άνθρωπος εξακολουθεί να υστερεί σε βασικούς τομείς ανθρωπιάς! Παραμένει στάσιμος να κοιτά μετέωρα τον χρόνο να περνά, όπως οι κασέτες στον παλιό κινηματογράφο, και να αποδέχεται εν τέλει καταστάσεις -που δεν θα έπρεπε- επειδή δεν μπορεί ή δεν θέλει να τις αλλάξει, αφού η αλλαγή απαιτεί προσπάθεια και τιμιότητα.
Από τη Γαλλική Επανάσταση λοιπόν με τις σουφραζέτες, από την απαρχή του φεμινιστικού κινήματος στους δρόμους της Νέας Υόρκης, από το μακρινό ελληνικό 1936, οι ομοιότητες με το σήμερα είναι δυστυχώς περισσότερες από όσες νομίζουμε.
Τον Φεβρουάριο του 1936 λοιπόν η εφημερίδα “Αθηναϊκά Νέα” δημοσιεύει το άρθρο του Σπύρου Μέλα, Ερωτική “Τραγωδία”, όπου ανακοινώνεται η δολοφονία της Κατίνας από τον πρώην αρραβωνιαστικό της. Η συγκεκριμένη γυναίκα δηλαδή, αναθεώρησε την απόφαση της να παντρευτεί τον αρραβωνιαστικό της, μια επιλογή που πλήρωσε…με το αίμα της!
“Την ηγαπά” ακούγεται στο δικαστήριο το 1936 και δικαιολογεί ο κατηγορούμενος την πράξη του. Σε μία Ελλάδα όπου το “Έρως ανίκατε μάχαν” αποτελεί καταχρηστικά αδιαμφισβήτητο ρητό, όπου η “αγάπη” μπορεί, σύμφωνα με την ιδεολογία του τότε ανθρώπου και δυστυχώς σε αρκετές περιπτώσεις και του σύγχρονου, να εκδηλωθεί με τη βία, η δολοφονία μιας γυναίκας που ατίμασε τον άνδρα “της”, επειδή αρνήθηκε να βιώσει μια πλαστή αγάπη μαζί του, θεωρείται λογική απόρροια των πραγμάτων.
Το 1936 όμως, όσο σουρεαλιστικό κι αν φαντάζει, δεν διαφέρει σημαντικά από το 2023, θα μπορούσε μάλιστα να είναι το 2023! Ο αιώνας που διανύουμε δυστυχώς αμαυρώνεται από τόσο μεγάλο πλήθος περιπτώσεων κακοποίησης, παρενόχλησης έως και δολοφονίας γυναικών που πλέον αποτελούν “καθημερινό φαινόμενο”.
Είναι θλιβερό πως η συγκεκριμένη είδηση θα μπορούσε να έχει δημοσιευτεί σε σύγχρονη εφημερίδα. Είναι τραγικό πως έπειτα από περίπου έναν αιώνα, η ανθρωπότητα πλήττεται από τα ίδια φαινόμενα αδικίας και καταπάτησης δικαιωμάτων, πως ο άνθρωπος παρά τις προσπάθειες και τον μόχθο του, στην πραγματικότητα, δεν κατέκτησε τίποτα περισσότερο από το κινητό του, πως δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει τις αρετές της ζωής και την ουσία της.
Ίσως μάλιστα θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι το 1936, αναλογιζόμενοι τα προσφερόμενα μέσα και τις γνώσεις της εποχής, αποδεικνύεται τελικά πιο προοδευτικό από τη σύγχρονη πραγματικότητα. Διότι ο Σπύρος Μέλας, τόλμησε σε μία συντηρητική κοινωνία να μην δικαιολογήσει αυτήν την πράξη, να μην την χαρακτηρίσει έγκλημα εν βρασμώ ψυχής, να μην αθωώσει τίποτα και κανέναν, παρά μόνο το θύμα και να μην αφήσει κανένα περιθώριο ενοχοποίησης της αδικοχαμένης Κατίνας. Διότι ο Σπύρος Μέλας, απέδωσε τη δολοφονία στον εγωισμό του θύτη, στο γεγονός ότι “Ο Έλλην δεν καταλαβαίνει τη γυναίκα”, ότι ο άνθρωπος προτιμά να ζει σε ένα ψέμα, αν η τιμιότητα και η αλήθεια τού “τσαλακώνουν” την περηφάνια.
Μπορεί λοιπόν το 1936 να φαίνεται μακρινό παρελθόν, μία οπισθοδρομική περίοδος, καθώς είναι, ωστόσο αυτό δεν αναιρεί τη δυσλειτουργικότητα της σημερινής εποχής. Διότι αν θεωρούμε το 2023 πραγματική εξέλιξη, δεν μας αξίζει ο κόσμος που έχουμε δημιουργήσει. Ή μάλλον, μας αξίζει υπερβολικά πολύ, γιατί τα σύννεφα που κρύβουν τον ήλιο και δημιουργούν το σκοτάδι προέκυψαν από τις δικές μας πράξεις και τη δική μας ιδεολογία.
Βέβαια, αν και οι περιπτώσεις καταπάτησης των δικαιωμάτων της γυναίκας δεν έχουν εξαφανιστεί, αλλά αντιθέτως ακμάζουν, δεν έχει επίσης πάψει να καίει η φωτιά της αντίστασης, δεν έχουν πάψει να ηχούν οι φωνές που ζητούν δικαιοσύνη, που ουρλιάζουν για ισότητα, και δεν θα σιωπήσουν με κανένα μέσο, ωσότου ακούγονται μόνο γλυκές μελωδίες μιας αρμονικής και φιλελεύθερης συμβίωσης. Δεν θα πάψουν μέχρι να δικαιωθεί η Κατίνα!
