Τρία χρόνια λοιπόν. Τρία χρόνια από εκείνο το μουδιασμένο πρωινό της 1ης Φεβρουαρίου του 2022. Συμπληρώθηκαν τρία χρόνια, από ένα από τα πιο άσχημα πρωινά των τελευταίων ετών. Τρία χρόνια, από τη δολοφονία του 19χρονου οπαδού του Άρη, Αλκιβιάδη Καμπανού από 12 δολοφόνους, οι οποίοι δήλωναν οπαδοί του Π.Α.Ο.Κ.
Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία της εξιστόρησης του τραγικού αυτού γεγονότος για πολλούς λόγους. Το χρονικό άλλωστε της δολοφονίας του 19χρονου Άλκη είναι γνωστό σε όλους. Γνωστές φυσικά είναι και οι δίκες που ακολούθησαν, οι αποφάσεις για τους 12 κατηγορούμενους, οι οποίοι από κατηγορούμενοι έγιναν… καταδικασθέντες και φυσικά το εφετείο, το οποίο αν δεν προκύψει κάποια ακόμη αναβολή (έχει προηγηθεί ήδη μία), θα αρχίσει στα τέλη του τρέχοντος έτους.
Ο κύριος λόγος που αποφάσισα να γράψω το συγκεκριμένο άρθρο είναι για να αναδείξω κινήσεις και πρωτοβουλίες ανθρώπων, οι οποίοι-εσφαλμένα ενδεχομένως- δεν έχουν «τραβήξει» πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας. Θα ρωτήσει εύλογα κάποιος: Και γιατί να τα «τραβήξουν»; Δεν επεδίωκαν κάτι τέτοιο. Πολύ σωστά θα απαντήσω εγώ.
Στην αντίθετη πλευρά, άνθρωποι αναγνωρίσιμοι, με υψηλά επίπεδα μόρφωσης και επαγγελματικό κύρος (αυτό χωράει αμφισβήτησης αλλά τέλος πάντων), τρία χρόνια μετά με τις ενέργειές τους και τις πράξεις τους, δείχνουν ότι οι ευχές που έδιναν τότε ώστε ο Άλκης να είναι το τελευταίο θύμα της οπαδικής βίας, ήταν ξεκάθαρα για το φαίνεσθαι.
Η είδηση της δολοφονίας ενός παιδιού 19 χρονών είχε συνταράξει τότε το πανελλήνιο. Πριν ακόμη γίνουν πιο γνωστές λεπτομέρειες, πολλά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προέβησαν τότε σε εσφαλμένες και βεβιασμένες απόπειρες «να καλύψουν» το συγκεκριμένο ρεπορτάζ. Μερικοί δημοσιογράφοι επίσης, με χρόνια εμπειρίας στο παλμαρέ τους, επέμεναν να εκφράζονται με επιεικώς άστοχο τρόπο για τη δολοφονία του 19χρονου.
«Οπαδικό επεισόδιο», «Ραντεβού θανάτου» και «Βρισκόταν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή» αποτελούν μερικές φράσεις, τις οποίες διατύπωσαν σε ζωντανές εκπομπές δημοσιογράφοι. Τι να πρωτο-σχολιάσει κανείς για αυτές τις φράσεις; «Οπαδικό επεισόδιο» η βόλτα μιας παρέας φοιτητών στην γειτονιά τους; Από πότε υπάρχει λάθος και σωστό σημείο, όταν μιλάμε για μια βόλτα κοντά στο σπίτι σου;
Επανέκδοση εφημερίδας στη συμπρωτεύουσα στην επέτειο της δολοφονίας του Άλκη, χωρίς κάποια αναφορά στο πρωτοσέλιδό της σ’ αυτήν. Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις με αυτού του είδους τη δημοσιογραφία, την οποία κάποιοι έχουν επιλέξει να ασκούν;
Είδαμε πολιτικούς να απαιτούν μπροστά από την κάμερα την παραδειγματική τιμωρία των «12» και μετά από λίγο καιρό να αναλαμβάνουν μερικούς εξ’ αυτών στην διαδικασία του εφετείου. Που αποσκοπούσαν αυτές οι βαρυσήμαντες και βαρύγδουπες δηλώσεις μπροστά από τις κάμερες; Τα κροκοδείλια δάκρυα αυτών που σήμερα υπερασπίζονται την αντίπαλη πλευρά;
Απέναντι σε αυτήν την σκοτεινή πλευρά που έχουν επιλέξει κάποιοι να ανήκουν, έρχονται πρωτοβουλίες σαν αυτήν του μη κερδοσκοπικού σωματείου με το όνομα «Η Δομή 1ης Φεβρουαρίου 2022-Εις το Όνομα του Άλκη», με τη συγκινητική της κίνηση να διοργανώσει την περασμένη Κυρικακή, τον πρώτο μαραθώνιο για την Πανελλήνια Ημέρα Φιλάθλου.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Άνθρωποι όλων των ηλικιακών ομάδων, άνθρωποι όλων των κοινωνικών τάξεων, ήταν εκεί. Το σημαντικότερο και αξιοσημείωτο όμως ήταν το άλλο. Ήταν τα κασκόλ και οι μπλούζες διαφορετικών ομάδων, οι οποίες κατέκλυσαν τους δρόμους της πόλης, ξεκινώντας από το σημείο που έγινε η δολοφονία στην περιοχή του Χαριλάου. Πράγματα, τα οποία θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα. Να μπορούν όλοι να κυκλοφορούν με τις μπλούζες της ομάδας που οι ίδιοι θέλουν. Να μπορούν να κρατάνε στο χέρι κασκόλ με τα χρώματα της ομάδας που αγαπάνε.
Θα αναρωτηθεί κάποιος, αν μπορούν τέτοιες κινήσεις να μας βοηθήσουν να πάμε ένα βήμα μπροστά. Δυστυχώς, σε αυτές τις περιπτώσεις, τον πρώτο και τελευταίο λόγο τον έχει η Πολιτεία. Αν κάποιος διερωτάται, αν η Πολιτεία συνδράμει ουσιαστικά στην καταπολέμηση της οπαδικής βίας, όλα συνοψίζονται στην δήλωση του προέδρου της «Δομής», Λευτέρη Παππά, στα ερτζιανά της πόλης. «Δεν έχουμε τη βοήθεια που θέλουμε».
Δικαιοσύνη λοιπόν για τον Άλκη, τον Τόσκο, τον Νάσο και όλους όσους δεν είναι πλέον μαζί μας, γιατί το χρώμα της ομάδας τους δεν ήταν αυτό που κάποιοι άλλοι θέλανε. Και ένα ειλικρινές κουράγιο σε όλες τις οικογένειες που θρηνούν αυτά τα παιδιά. Γιατί στο φινάλε, για εμάς η ζωή συνεχίζεται. Ναι μεν, τα ανακαλούμε όλα αυτά τα περιστατικά στη μνήμη μας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται ο πόνος και η θλίψη της εκάστοτε οικογένειας.
