Νόμιζα πως σε είδα στην καφετέρια της γειτονιάς, σκυμμένη πάνω από τον ίδιο καφέ που έπινες πάντα, με ένα στοχαστικό ύφος ζωγραφισμένο στα μελανά σου μάτια, και για μια στιγμή θέλησα να καθίσω δίπλα σου. Τότε δίχως κάποια ανάγκη για περαιτέρω τυπικότητες θα ξεσπούσαμε σε γέλια, μέχρι ώσπου κάθε ίχνος ανησυχίας θα έσβηνε από τα πρόσωπα μας- μα τι ανεπιτήδευτη απλότητα. Εγκλωβισμένος ξαφνικά σε ένα ρεύμα σκέψεων, αναζητώντας τις κατάλληλες λέξεις να σου πω, συγκέντρωσα την προσοχή μου στον κύβο ζάχαρης που σιγά σιγά διαλυόταν μέσα στον καφέ μου και όταν ύψωσα το βλέμμα μου εσύ δεν ήσουν πια εκεί.
Νόμιζα πως σε είδα στη συναυλία το Σάββατο, στη μπροστινή σειρά. Τα μαλλιά σου κυμάτιζαν άγρια στους ρυθμούς της μουσικής. Οι νότες επικάλυπταν κάθε σκέψη που γεννούσε το μυαλό, αλλά το ένστικτο μου με έσερνε προς τα εσένα. Θα διάβαινα μέσα από το πλήθος ξεπερνώντας κάθε αντίσταση, και όταν επιτέλους, θα έφθανα αλαφιασμένος δίπλα σου, τα βλέμματα μας για μια στιγμή θα διασταυρώνονταν, και τότε, χωρίς να έχουμε ανταλλάξει κουβέντα, οι φωνές μας εναρμονισμένες θα τραγουδούσαν τα αγαπημένα μας τραγούδια. Πριν μπει όμως το ρεφρέν η μουσική σταμάτησε, και ξάφνου ήμουν μόνος μέσα στο πλήθος και εσύ δεν ήσουν πια εκεί.
Φοβάμαι πως η εικόνα σου δεν είναι παρά μια απόμακρη απόχρωση. Πρώτα ξέχασα τον τόνο της φωνής σου, ύστερα, ξέχασα το σχήμα των ματιών σου, και στο τέλος, ύστερα από δυνατή αντίσταση, ακολούθησε το χαμόγελο σου. Τώρα φορώντας ένα συνεχές διερευνητικό βλέμμα, αναζητώ χαμόγελα και ζευγάρια από μάτια με σκοπό να ανοικοδομήσω το πρόσωπό σου.
Νόμιζα πως σε είδα στο πάρκο, καθόσουν, έχοντας αγκαλιάσει τα γόνατα σου, σε ένα μοναχικό παγκάκι και παρατηρούσες προσηλωμένα τους μακρόσυρτους βηματισμούς των περαστικών. Ένιωσα μια δύναμη να με πιάνει και να με σέρνει από τον γιακά, ίσως θα έπρεπε να την ονομάσω θέληση, και πιο συγκεκριμένα θέληση για ζωή. Τότε θα κοντοστεκόμουν για μια στιγμή, και έχοντας βρει το απαραίτητο θάρρος, θα σε πλησίαζα. Εσύ θα έπαιρνες το χέρι μου, και κάτω από τη σκιά ενός αστροκέντητου ουρανού, που σαν πέπλο σκέπαζε τα πάντα, θα φεύγαμε από εδώ, και για μια ακόμα νύχτα θα λατρεύαμε τη ζωή και την ομορφιά της.
Χαμένοι σε ανεξερεύνητα στενάκια, και χαμένοι ο ένας στο χαμόγελο του άλλου, θα φανερώναμε τα όνειρα μας, τις φιλοδοξίες μας, τους φόβους μας και τα πιο ενδόμυχα πάθη μας. Θα μεταγγίζαμε ο ένας στον άλλον την καλοσύνη και τον έρωτα και η σχέση μας με τη ζωή θα δυνάμωνε. Η εικόνα όμως θόλωσε, το παγκάκι ήταν σπασμένο, και εσύ δεν ήσουν πια εκεί.
Νόμιζα πως σε είδα ένα βράδυ στο λεωφορείο. Καθόσουν στα πίσω καθίσματα με το κεφάλι σχεδόν να ακουμπάει το παράθυρο και για μια στιγμή, σαν να μην σε είχα εγκαταλείψει ποτέ κάθισα δίπλα σου και έκλινα απαλά το κεφάλι μου στον ώμο σου, τα κόκαλα μου πάνω στα δικά σου. Για μια στιγμή ένιωσα πως το λεωφορείο είχε μεταρσιωθεί σε σκηνικό, όπου συντελούνταν κάτι το ιερό, κάτι το υπέροχο. Άλλωστε, και οι δύο θεωρούσαμε πως είχαμε την ίδια υποχρέωση απέναντι στη ζωή, όπως ένας καλλιτέχνης έχει υποχρέωση προς το μονάκριβο έργο του. Άμα μπορούσα να μεταφράσω τα συναισθήματα μου σε λέξεις θα σου τα φανέρωνα όλα εκείνη τη στιγμή, αλλά οι λέξεις γλιστρούν αδέξια από το στόμα μου. Ακολούθησε ένας δυνατός κραδασμός που με σήκωσε από τον ύπνο μου, μπορούσα ακόμα να μυρίσω το άρωμα σου στο κάθισμα, αλλά μόλις ξανακοίταξα, εσύ δεν ήσουν πια εκεί.
Σε είδα χθες στον σταθμό των τρένων και αγαλλίαση με πλημμύρησε όταν ξαναβρήκα αυτό το χαμόγελο των ματιών σου στο οποίο είχα χαθεί άπειρες φορές στο παρελθόν. Ήσουν εσύ, εσύ η ίδια. Μα πως άφησα το πρόσωπο σου να ξεθωριάσει, παρά τις σθεναρές μου αντιστάσεις, ο χρόνος δεν με λυπήθηκε. Αλλά τώρα, το ξαναβλέπω, λίγα μέτρα μπροστά μου, με ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του. Ήσουν μπροστά μου, κάλλιστα θα μπορούσα να σε πλησιάσω και να δώσω την ευκαιρία στις φαντασιοκοπίες μου να γίνουν πραγματικότητα, αλλά δεν το έκανα.
Έχεις αλλάξει, και το ίδιο και εγώ. Ίσως μάλιστα, να είχες καθοριστικό ρόλο στο να διαμορφωθεί ο εαυτός μου όπως τον κοιτάζω αυτή τη στιγμή στον καθρέπτη, και ίσως και εγώ να συντέλεσα με κάποιο τρόπο στο να γίνεις αυτό που είσαι σήμερα: ίσως δεν ήμασταν παρά δυο αντικαταστάσιμοι ηθοποιοί, ο ένας στο δράμα του άλλου. Ή ίσως να ήμασταν απλά δύο άνθρωποι που ερωτεύτηκαν όσο γιόρταζαν μαζί τον ίδιο σκοπό και βρήκαν γαλήνη, ο ένας στον κόσμο του άλλου. Ωστόσο νέοι σκοποί φανερώθηκαν, που μας τράβηξαν σε διαφορετικά ανεξερεύνητα μονοπάτια, μπορεί ο αποχωρισμός να ήταν πικρός, αλλά ο νέος σκοπός είναι πάνω από εμάς και δεν μπορεί να περιμένει. Ίσως μια μέρα όμως έρθει η στιγμή που θα συναντηθούμε ξανά, και ώριμοι πλέον, έχοντας διασχίσει πολλά μονοπάτια, εγώ θα αναγνωρίσω το χαμόγελο σου και κάτω από τον ίδιο ήλιο θα συνυπάρξουμε αρμονικά για ακόμη μια φορά. Ανταπέδωσα το χαμόγελο και την επομένη στιγμή βρισκόμασταν σε δύο διαφορετικά τρένα, με άγνωστο προορισμό.
