*μερικές σκέψεις*
Μετά τα τελευταία αποτελέσματα των ευρωεκλογών, παρατηρούμε αυτή την έντονη στροφή της Ευρώπης στην ακροδεξιά. Η Ευρώπη δείχνει αγανακτισμένη με κάτι. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να παραδεχτεί τι είναι αυτό που ταλανίζει την «σκέψη» του Ευρωπαίου πολίτη και τον αναγκάζει να ταχθεί υπέρ της δεξιάς. Κουράστηκε μάλλον με την τόση πολιτισμικότητα. Ίσως τελικά η εισροή μεταναστών, προσφύγων να μην εξυπηρέτησε τα συμφέροντα τους.
Παράλληλα η τεράστια αποχή των υπολοίπων μαρτυρά την έλλειψη εμπιστοσύνης, την παρακμή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενός οργανισμού που από μικροί γαλουχηθήκαμε να αναγνωρίζουμε την σπουδαιότητα του και υπέροχη του και τέλος την εξάπλωση του καπιταλιστικού, υπερκαταναλωτικού δυτικού τρόπου σκέψης.
Οι μεγάλες αποικιοκρατικές δυνάμεις, απέβλεπαν σε εργατικά χέρια από την μεταναστευτική πολιτική, απέβλεπαν να ξεζουμίσουν όσο μπορούν και άλλο τις τρίτες χώρες. Όταν όμως συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούν να συνυπάρξουν με τον τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής, τη φονταμενταλιστική κουλτούρα της Ανατολής η οποία δεν ρέει ούτε καν παράλληλα με την δυτική παράδοση, αντιλήφθηκαν ότι δεν χρειάζονται πια τις φιλελεύθερες πολιτικές όπως αυτές τους πλαισίωσαν για την δημιουργία μιας νέας Ευρώπης.
Και όλα αυτά συμβαίνουν στην Ευρώπη του δικαιωματισμού, των κινημάτων, των αγώνων για ελευθερία, ισότητα, την περίοδο του νέο– νεοφιλευθερισμού. Πρόκειται για ειρωνία καθώς πρόκειται για μια πλασματική ελευθερία που προσφέρει στην αυτοαποκαλούμενη gen Z , την ιδέα ή μάλλον την ικανοποίηση ότι επέρχεται η αλλαγή, ενώ στην πραγματικότητα δεν έρχεται.
Και αυτό συμβαίνει γιατί η αδηφάγη ελίτ, το «σύστημα» είναι αυτό που καθοδηγεί τον πολίτη. Τον φλομώνει στη ψεύτικη ελευθερία των μίντια και σε καμία περίπτωση δεν αντίκειται στη δεξιά πολιτική. Είναι το ίδιο ακροδεξιό. Και είτε άμεσα είτε έμμεσα προσπαθεί να φιμώσει τον πολίτη που θα διαδηλώσει, θα καταδικάσει. Η προπαγάνδα συνεχίζει με αποτελεσματικό τρόπο τη δουλειά της και οι πολίτες αμέριμνοι δεν γνωρίζουν τι τους μέλλει.
Φαίνεται όμως ότι ίδια αυτή εξουσία είναι ταυτόχρονα ευάλωτη και συγκεκριμένα η Ε.Ε. Με δυο σημαντικές ήττες, του Μακρόν στη Γαλλία και του Σολτς στη Γερμανία, η Ευρώπη εισήλθε σε μια περίοδο κρίσης και αυτή η σήψη φάνηκε έντονα. Οι πολίτες όμως αντιλαμβάνονται ότι μπορούν να διαμαρτυρηθούν και δείχνουν την όποια «δύναμη» τους χρησιμοποιώντας το νούμερο ένα μέσο αντίστασης. Την ψήφο. Τρανή απόδειξη η Γαλλία.
Ασχέτως του αποτελέσματος, καθένας επιβεβαιώνει ότι κάθε ψήφος μετράει και αυτή είναι το μέσο του πολίτη για να αλλάξει την ροή των πραγμάτων.
Ο εσωτερικός αυταρχισμός των κρατών δεν είναι παρά μια προσπάθεια των τοπικών ελίτ να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Δεν είναι παρά η πίστη μιας μερίδας των πολιτών στην ιδέα ότι έτσι ότι θα επέλθει ξανά η «τάξη», η καθημερινότητα αγνοώντας όλα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που μόνο καθημερινότητα δεν υπόσχονται την ώρα που πλανήτης κάνει έκκληση για βοήθεια.
Γράφει ο Στέφανος Παπανικολάου
