2 Φεβρουαρίου 2021
Ελλάδα 2021
Η Ολυμπιονίκης της ιστιοπλοΐας, Σοφία Μπεκατώρου, καταγγέλλει την σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη από παράγοντα της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας. Με αυτήν της την κίνηση, σηματοδοτείται η απαρχή του ελληνικού κινήματος #metoo, λίγα χρόνια μετά την άνθιση του στις ΗΠΑ.
Την σκυτάλη μετά την αθλήτρια, λαμβάνει η ηθοποιός, Ζέτα Δούκα η οποία σε συνέντευξη της σε πρωινή εκπομπή, κατονομάζει τον συνάδελφο της, από τον όποιον δέχτηκε ψυχολογική και σωματική βία. Το παράδειγμα της, ακολουθούν πολλές και πολλοί ηθοποιοί που έχουν υπάρξει θύματα σε αντίστοιχα περιστατικά, μερικοί μάλιστα κινούμενοι νομικά.
Και ενώ γίνεται λόγος για τόσο σοβαρά γεγονότα, το κυρίαρχο ερώτημα που πλανάται στον αέρα είναι ένα : «γιατί τώρα;»
Παρά την παρά πολύ εύστοχη απάντηση της Ζέτα Δούκα, που όταν ερωτήθηκε απάντησε : «ευτυχώς τώρα», θα ήθελα να εκφράσω και εγώ τη δική μου άποψη.
Η Σοφία Μπεκατώρου περιγράφοντας το βίωμα της, δήλωσε χαρακτηριστικά ότι : μετά την πράξη που συντελέστηκε χωρίς την συναίνεση της, «έκανα μπάνιο και ήθελα να βγάλω τη σάρκα μου από πάνω μου.»
Το να μιλήσεις για μια τέτοια εμπειρία που σε πλήγωσε έντονα και πολύπλευρα δεν είναι απλώς δύσκολο, είναι άθλος. Σε μια κοινωνία με τάσεις επίρριψης ευθυνών στο θύμα ( δυστυχώς όλοι μας έχουμε ακούσει το «ναι αλλά αυτή τι φορούσε;» σχετικά με περιστατικά βιασμού) δεν νιώθεις άνετα να μιλήσεις ούτε καν σε δικά σου πρόσωπα ,πόσο μάλλον σε δημόσιο επίπεδο. Όποτε ναι τώρα, ευτυχώς τώρα και σε ευχαριστούμε που βρήκες τα τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης και το έκανες τώρα.
Τι γίνεται όμως μετά; Οι συγκεκριμένες αποκαλύψεις φαίνεται να επηρεάζουν μόνο όσον αφορά την καταστολή του προβλήματος. Με λίγα λόγια την τιμωρία των θυτών είτε με δικαστικά μέσα είτε με εξωδικαστικά μέσα με την λεγόμενη «δολοφονία χαρακτήρα» για το ευρύ κοινό εφόσον πρόκειται για δημόσια πρόσωπα.
Ωστόσο, οι ποινές αυτές δεν μπορούν να αφορούν παρά μόνο ό,τι έγινε στο παρελθόν.
Σχετικά με το μέλλον για τα περιστατικά ψυχολογικής, σωματικής και σεξουαλικής βίας, το μόνο που μπορεί να σημάνει ένα οριστικό τέλος είναι η πρόληψη. Οι ειδήσεις που πρωταγωνιστούν τις τελευταίες μέρες σε όλες τις τηλεοπτικές εκπομπές όπως και στο διαδίκτυο, δεν είναι ούτε στατιστικά δεδομένα, ούτε οποιουδήποτε είδους πληροφορία που νιώθεις ότι απέχει εσένα και την καθημερινότητα σου. Είναι ιστορίες ανθρώπων που αντικατοπτρίζουν κάτι που επιτρέψαμε να γίνει ανεκτό στην κοινωνία και χώρα όπου ζούμε.
Κάτι που πράγματι, θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα και στην καθεμιά σε εργασιακούς και μη χώρους και να προσπεραστεί ανώδυνα ίσως με ένα «είναι δύσκολος άνθρωπος» ή «αυτά πρέπει να ανεχτείς ώστε να πετύχεις αυτό που θες» .Όλοι όμως όσοι μίλησαν αυτές τις μέρες και θα εξακολουθούν να μιλούν, θέλουν να σου πουν ένα πράγμα:
Δεν είσαι ο σάκος του μποξ κανενός ώστε να σε τραυματίζει με τις δικές του ανασφάλειες και ενδόμυχα προβλήματα. Και επειδή ακριβώς δεν είσαι, δεν υποχρεούσαι να υπομένεις τέτοιες συμπεριφορές θεωρώντας τες προϋπόθεση της επιτυχίας σου. Είναι υπερβολικά μεγάλο τίμημα η εσωτερική κατάρρευση για οποιαδήποτε επιτυχία. Αν ποτέ έζησες ένα αντίστοιχο περιστατικό οποιασδήποτε μορφής βίας, μπορείς να μιλήσεις για αυτό και όχι κατ’ ανάγκη «τώρα» αλλά μόλις νιώσεις έτοιμη να το κάνεις.
Και όσον αφορά τους θύτες, η πόρτα των ψυχολόγων είναι βεβαίως ανοιχτή και υπάρχει πάντα χώρος για μια συγγνώμη, είτε δημόσια είτε απευθυνόμενη προσωπικά στο άτομο που δέχθηκε την προσβολή. Αν πάλι δεν συγκινούν οι παραπάνω επιλογές, θα δυσαρεστηθούν να πληροφορηθούν ότι βρισκόμαστε στο τέλος εποχής για τις τοξικότητες τους καθώς αν υπάρχει όντως κάτι στο οποίο στοχεύει το ακμάζον αυτό κίνημα είναι η αλλαγή. Η αλλαγή συμπεριφορών, νοοτροπιών και καταστάσεων όχι μόνο σε περιβάλλοντα εργασίας αλλά και γενικότερα στις ανθρώπινες σχέσεις. Κι αυτή η αλλαγή δεν είναι θα είναι ευνοϊκή απέναντι τους.
Ελλάδα 2021
Η Ολυμπιονίκης της ιστιοπλοΐας, Σοφία Μπεκατώρου, καταγγέλλει την σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη από παράγοντα της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας. Με αυτήν της την κίνηση, σηματοδοτείται η απαρχή του ελληνικού κινήματος #metoo, λίγα χρόνια μετά την άνθιση του στις ΗΠΑ.
Την σκυτάλη μετά την αθλήτρια, λαμβάνει η ηθοποιός, Ζέτα Δούκα η οποία σε συνέντευξη της σε πρωινή εκπομπή, κατονομάζει τον συνάδελφο της, από τον όποιον δέχτηκε ψυχολογική και σωματική βία. Το παράδειγμα της, ακολουθούν πολλές και πολλοί ηθοποιοί που έχουν υπάρξει θύματα σε αντίστοιχα περιστατικά, μερικοί μάλιστα κινούμενοι νομικά.
Και ενώ γίνεται λόγος για τόσο σοβαρά γεγονότα, το κυρίαρχο ερώτημα που πλανάται στον αέρα είναι ένα : «γιατί τώρα;»
Παρά την παρά πολύ εύστοχη απάντηση της Ζέτα Δούκα, που όταν ερωτήθηκε απάντησε : «ευτυχώς τώρα», θα ήθελα να εκφράσω και εγώ τη δική μου άποψη.
Η Σοφία Μπεκατώρου περιγράφοντας το βίωμα της, δήλωσε χαρακτηριστικά ότι : μετά την πράξη που συντελέστηκε χωρίς την συναίνεση της, «έκανα μπάνιο και ήθελα να βγάλω τη σάρκα μου από πάνω μου.»
Το να μιλήσεις για μια τέτοια εμπειρία που σε πλήγωσε έντονα και πολύπλευρα δεν είναι απλώς δύσκολο, είναι άθλος. Σε μια κοινωνία με τάσεις επίρριψης ευθυνών στο θύμα ( δυστυχώς όλοι μας έχουμε ακούσει το «ναι αλλά αυτή τι φορούσε;» σχετικά με περιστατικά βιασμού) δεν νιώθεις άνετα να μιλήσεις ούτε καν σε δικά σου πρόσωπα ,πόσο μάλλον σε δημόσιο επίπεδο. Όποτε ναι τώρα, ευτυχώς τώρα και σε ευχαριστούμε που βρήκες τα τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης και το έκανες τώρα.
Τι γίνεται όμως μετά; Οι συγκεκριμένες αποκαλύψεις φαίνεται να επηρεάζουν μόνο όσον αφορά την καταστολή του προβλήματος. Με λίγα λόγια την τιμωρία των θυτών είτε με δικαστικά μέσα είτε με εξωδικαστικά μέσα με την λεγόμενη «δολοφονία χαρακτήρα» για το ευρύ κοινό εφόσον πρόκειται για δημόσια πρόσωπα.
Ωστόσο, οι ποινές αυτές δεν μπορούν να αφορούν παρά μόνο ό,τι έγινε στο παρελθόν.
Σχετικά με το μέλλον για τα περιστατικά ψυχολογικής, σωματικής και σεξουαλικής βίας, το μόνο που μπορεί να σημάνει ένα οριστικό τέλος είναι η πρόληψη. Οι ειδήσεις που πρωταγωνιστούν τις τελευταίες μέρες σε όλες τις τηλεοπτικές εκπομπές όπως και στο διαδίκτυο, δεν είναι ούτε στατιστικά δεδομένα, ούτε οποιουδήποτε είδους πληροφορία που νιώθεις ότι απέχει εσένα και την καθημερινότητα σου. Είναι ιστορίες ανθρώπων που αντικατοπτρίζουν κάτι που επιτρέψαμε να γίνει ανεκτό στην κοινωνία και χώρα όπου ζούμε.
Κάτι που πράγματι, θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα και στην καθεμιά σε εργασιακούς και μη χώρους και να προσπεραστεί ανώδυνα ίσως με ένα «είναι δύσκολος άνθρωπος» ή «αυτά πρέπει να ανεχτείς ώστε να πετύχεις αυτό που θες» .Όλοι όμως όσοι μίλησαν αυτές τις μέρες και θα εξακολουθούν να μιλούν, θέλουν να σου πουν ένα πράγμα:
Δεν είσαι ο σάκος του μποξ κανενός ώστε να σε τραυματίζει με τις δικές του ανασφάλειες και ενδόμυχα προβλήματα. Και επειδή ακριβώς δεν είσαι, δεν υποχρεούσαι να υπομένεις τέτοιες συμπεριφορές θεωρώντας τες προϋπόθεση της επιτυχίας σου. Είναι υπερβολικά μεγάλο τίμημα η εσωτερική κατάρρευση για οποιαδήποτε επιτυχία. Αν ποτέ έζησες ένα αντίστοιχο περιστατικό οποιασδήποτε μορφής βίας, μπορείς να μιλήσεις για αυτό και όχι κατ’ ανάγκη «τώρα» αλλά μόλις νιώσεις έτοιμη να το κάνεις.
Και όσον αφορά τους θύτες, η πόρτα των ψυχολόγων είναι βεβαίως ανοιχτή και υπάρχει πάντα χώρος για μια συγγνώμη, είτε δημόσια είτε απευθυνόμενη προσωπικά στο άτομο που δέχθηκε την προσβολή. Αν πάλι δεν συγκινούν οι παραπάνω επιλογές, θα δυσαρεστηθούν να πληροφορηθούν ότι βρισκόμαστε στο τέλος εποχής για τις τοξικότητες τους καθώς αν υπάρχει όντως κάτι στο οποίο στοχεύει το ακμάζον αυτό κίνημα είναι η αλλαγή. Η αλλαγή συμπεριφορών, νοοτροπιών και καταστάσεων όχι μόνο σε περιβάλλοντα εργασίας αλλά και γενικότερα στις ανθρώπινες σχέσεις. Κι αυτή η αλλαγή δεν είναι θα είναι ευνοϊκή απέναντι τους. 
