22 Ιανουαρίου 2022
Πίτσα-Γλυκόριζα: διάσημο μαγαζί με βινύλια στην Καλιφόρνια, το οποίο λειτούργησε τις δεκαετίας του ’70 και του ’80. Τόσο διάσημο, ώστε να καταλήξει ο όρος να ταυτίζεται με το ίδιο το βινύλιο. Είναι εξάλλου απολύτως ταιριαστό: το βινύλιο έχει το χρώμα και την λάμψη της γλυκόριζας αλλά και το σχήμα και το μέγεθος από μία μικρή πίτσα.
Που εντοπίζεται όμως αυτό στην νέα ταινία του Πολ-Τόμας Άντερσον (στο εξής ΠΤΑ) ;
Με μια πρώτη ματιά πουθενά. Η φράση πίτσα-γλυκόριζα δεν θα ειπωθεί ούτε μια φορά από τους ήρωες ούτε καν θα φανεί σε κάποια ξεθωριασμένη πινακίδα στο μπακράουντ. Ωστόσο αν κοιτάξει κανείς καλύτερα, την αισθάνεται διάχυτη παντού.
Από τα ντυσίματα των πρωταγωνιστών, τα βίντατζ αμάξια, την καλιφορνέζικη ατμόσφαιρα μέχρι και τις νοοτροπίες ευρύτερα, την ανεμελιά και τον τυχοδιωκτισμό(αφού αντικρίζουμε μια εκ των έσω προσέγγιση του αμερικάνικου ονείρου) αλλά και το υπέροχο σάουντρακ μαζί φυσικά, με το πανέμορφο φιλμ 35mm στο οποίο είναι γυρισμένη η ταινία. Όσον αφορά το τελευταίο, αξίζει να αναφερθεί ότι ο ΠΤΑ χρησιμοποίησε φακούς της δεκαετίας του ’70 για να αποδώσει ακριβέστερα την διαδραματισθείσα εποχή.
Η υπόθεση με δυο λόγια αφορά την Αλάνα και τον Γκάρυ, οι οποίοι βρίσκονται σε διαφορετικές φάσεις της νεότητάς τους. Εκείνη, γύρω στα 25, όμορφη, δυναμική και ιδιαίτερη, αναζητά ευκαιρίες: για δουλειές, για σχέσεις, για να βρει τον εαυτό της. Εκείνος πάλι, μια μοναδική περίπτωση. Έχοντας υπάρξει child-actor, εισέρχεται σε νεαρή ηλικία στον εργασιακό στίβο, με αποτέλεσμα να αναπτύξει μια πρόωρη ωριμότητα και αυτοπεποίθηση. Δεν στερείται βέβαια, όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός εφήβου: ο Γκάρυ διέπεται ακόμα από υπέρμετρο ενθουσιασμό, απρονοησία και άγνοια κινδύνου.
Στην πορεία λοιπόν της ταινίας, καταπιάνεται με μια πληθώρα επαγγελματικών ιδεών: από στρώματα νερού μέχρι φλιπεράκια. Στο πλευρό του, ο αδερφός του και άλλα παιδιά της ηλικίας του, και κυρίως η Αλάνα με τις πρωτότυπες ιδέες και την υπευθυνότητα της να την οδηγούν αρκετές φορές να «saves the day» για τους υπόλοιπους. Έτσι, ο Γκάρυ «ανεβοκατεβαίνει» στην υπόληψη της: μπορεί από την μία να τον θαυμάζει για την αποφασιστικότητα του και από την άλλη να τον αμφισβητεί, απογοητευμένη από την προχειρότητα των ενεργειών του.
Όμως όπως σε όλες αυτές τις σχέσεις, που εν τέλει σε καθορίζουν και τις μνημονεύεις για μία ζωή, συνειδητά ή ασυνείδητα οι δύο ήρωες οδηγούνται πάντα ο ένας στον άλλο. Δεν διστάζουν να τρέξουν για να προλάβουν, να σώσουν ή να βοηθήσουν αρκεί να γνωρίζουν ότι αυτός στην άλλη γωνία δεν είναι άλλος από τον άνθρωπό τους. Μοιράζονται μια αγάπη που φαινομενικά δεν τους ταιριάζει, αλλά είναι τόσο επιθυμητή ώστε αυτό να μην μας νοιάζει καν.
Μεγάλο πλεονέκτημα στην ταινία, οι ερμηνείες, τόσο των πρωταγωνιστών όσο και των δευτερευόντων χαρακτήρων καθώς έχουμε τα απολαυστικά cameos των Sean Penn αλλά και του ξεκαρδιστικού, για πρώτη φορά για μένα τουλάχιστον, Bradley Cooper. Ειδική μνεία αξίζει σίγουρα στον Γκάρυ, που ερμηνεύει ο γιος του Philip Seymour Hoffman, Cooper Hoffman και δημιουργεί ελπίδες για την απόδειξη σε βάθος χρόνου ενός ταλέντου εφάμιλλου με εκείνο του σπουδαίου πατέρα του.
Σε γενικές γραμμές, το νέο δημιούργημα του ΠΤΑ έχει πολλά χαρίσματα :η ταινία είναι αστεία και ταυτόχρονα νοσταλγική, είναι όμορφη τόσο οπτικά όσο και συναισθηματικά, ενώ δεν λείπουν στιγμές που σε κρατάνε σε απίστευτη αγωνία: η σκηνή με το φορτηγό δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από πολύ δυνατές ταινίες δράσεις. Κι αν δεν ξεχωρίσει στα φετινά όσκαρ, θα έχει οπωσδήποτε μία θέση στις καρδιές όσων θα την παρακολουθήσουν.
Οι αλλεπάλληλες καραντίνες αποτέλεσαν την αφορμή να βρίσκομαι σε συνεχή επαφή με το σινεμά: ταινίες μεγάλων σκηνοθετών, ταινίες-must που δεν είχα προλάβει να δω ή όσες πρωταγωνιστούν αγαπημένοι μου ηθοποιοί. Ωστόσο, μέσα σε αυτές τις δεκάδες, η «πίτσα-γλυκόριζα » πέτυχε κάτι το μοναδικό: δύο ώρες που πέρασαν σαν νερό, στις οποίες δεν υπήρχε για μένα τίποτα, πέρα από τον καλιφορνέζικο ήλιο και όλα αυτά τα εξωφρενικά ευτράπελα που εκτυλίσσονταν μπροστά μου. Και αυτή είναι πράγματι, μια σπουδαία όψη του σινεμά που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μένει αμελητέα.
